Πολύ σωστά εντοπίζει ο κ. Ξυδάκης στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μια...
ακόμη ελεεινή απόπειρα της κλεπτοκρατικής και εγκληματικής πολιτικής τάξης της χώρας, να εξαφανίσει κάθε ενδεχόμενο πιθανής λογοδοσίας και να εξασφαλίσει το απόλυτο ακαταδιώκτο ενώπιον νέων ενδεχόμενων αποκαλύψεων παράνομου πλουτισμού που θα γίνουν στο μέλλον. Ο κ. Ξυδάκης, όμως, παραλείπει να .....
αναφέρει, πιθανόν από έλλειψη ενημέρωσης, ότι η νέα αυτή απόπειρα, μέσω του άρθρου 10 του νόμου 3932/2011, είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα σε σχέση με όσα σχετικά με το ζήτημα έχουν ήδη προηγηθεί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Με το άρθρο 10 του Ν.3932/2001 ο "νομοθέτης" προσέθεσε μια παράγραφο στο άρθρο 6 του Ν. 3213/2003 (και όχι στο άρθρο 10 όπως, προφανώς εκ παραδρομής, αναφέρει ο αρθρογράφος) με την οποία ορίζει ότι η ψευδής δήλωση πόθεν έσχες ή η μη υποβολή της ή η ανακριβής υποβολή της μπορεί και να παραμείνουν ατιμώρητες σε περίπτωση που το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο κρίνουν ότι "η εκτίμηση των περιστάσεων" το επιτρέπει. Να θυμίσουμε ότι, με το συμπληρούμενο, με την νέα ευνοϊκή διάταξη, άρθρο 6 του Ν.3213/2003 ορίζονται οι ποινές και τα πρόστιμα για τα αδικήματα της παράβασης των κανόνων περί υποβολής του πόθεν έσχες.
Όσοι βιαστούν, όμως, να ανατρέξουν στο αυθεντικό κείμενο του άρθρου 6 του Ν.3213/2003, για να αποκτήσουν μια πιο σαφή εικόνα της αρχικής διάταξης και να αντιληφθούν την σημασία του περιεχομένου της επίμαχης συμπλήρωσης, θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Διότι το άρθρο αυτό δεν αναφέρεται στις ποινές που επιβάλλονται για κακή εφαρμογή των κανόνων περί κατάθεσης πόθεν έσχες. Αντίθετα ορίζει τις προϋποθέσεις για τον καταλογισμό, προς όφελος του δημοσίου, των χρηματικών ποσών ή της αξίας των υλικών οφελημάτων που έλαβε παράνομα δημόσιος λειτουργός, εκμεταλλευόμενος την εξουσία και την ιδιότητα του. Και αυτό διότι ο Ν.3213/2003 είχε στο μεταξύ τροποποιηθεί εκ θεμελίων με τον Ν. 3849/2010, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 26η Μαΐου 2010. Λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση του διαβόητου νόμου, με τον οποίο κυρώθηκε το Μνημόνιο με τους όρους δανεισμού της τρόικας.
Το μείζον ενδιαφέρον, λοιπόν, δεν εντοπίζεται στην, ελαφριά και μάλλον πταισματικού χαρακτήρα τροποποίηση, που έλαβε χώρα με το άρθρο 10 του πρόσφατου Ν. 3923/2011 και στην οποία αναφέρεται ο κ. Ξυδάκης, αλλά, αντίθετα, στην ριζική τροποποίηση που επήλθε τον Μάιο του 2010. Τροποποίηση που ισοδυναμεί με ουσιαστική αμνήστευση όλων των αδικημάτων που είχαν τελεσθεί μέχρι τότε. Αδικημάτων που εάν αποκαλύπτονταν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαδικασίες μέσω των οποίων το δημόσιο θα είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει από τους παρανομήσαντες πολιτικούς ή υπαλλήλους την επιστροφή στα ταμεία του των προϊόντων του εγκλήματος. Και αυτό είναι που σήμερα απασχολεί και ενδιαφέρει περισσότερο. Με απλά λόγια με την τροποποίηση του Ν.3213/2003, με τον περυσινό νόμο 3849/2010, λίγες μέρες μετά την είσοδο στην ζωή μας του Μνημονίου, η ελληνική βουλή, φρόντισε να απαλλάξει κάθε δημόσιο λειτουργό, πολιτικό, δικαστικό ή υπάλληλο, από την κίνδυνο να χρειασθεί να επιστρέψει τα κλεμμένα. Τόσο καλά. Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι.
Με τον νόμο 3213/2003 προβλέπονταν οι ποινικές κυρώσεις (άρθρο 4), η ποινική διαδικασία (άρθρο 5), ο καταλογισμός των ποσών που αντιστοιχούσαν στα παράνομα οφέλη (άρθρο 6) και οι διάφοροι περιορισμοί που έπρεπε να ισχύουν για τους δημόσιους λειτουργούς, σε σχέση με ιδιότητες που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για προσπορισμό παράνομων οφελών ή απόκρυψη εισοδημάτων (άρθρο 7 - συμμετοχή σε off shore, εταιρικά σχήματα κ.λ.π). Ο νόμος 3849/2010, λίγες ημέρες μετά την μετατροπή του μνημονίου σε νόμο του κράτους επαναλαμβάνουμε, -και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό-, με μια παράξενη, περίπλοκη και εμφανώς ύποπτη νομοτεχνική πρακτική όρισε, στο πρώτο άρθρο του, ότι όλες οι επικίνδυνες αυτές προβλέψεις, επικίνδυνες επειδή θα μπορούσαν ενδεχομένως να απειλήσουν τις περιουσίες που απέκτησε η αλητεία που επί μια 30ετία καταλήστευε τον τόπο, καταργούνται.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νομική παιδεία για να γνωρίζει κανείς ότι η κατάργηση ενός ποινικού νόμου καταργεί αναδρομικά και το σύνολο των αδικημάτων που είχαν κωδικοποιηθεί με αυτόν και εξαλείφει τον αξιόποινο χαρακτήρα παρόμοιων πράξεων που συνέβησαν στην διάρκεια της ισχύος του (μέχρι δηλαδή την 25/5/2010/) και θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν στο προσεχές μέλλον. Ασφαλώς, το περιεχόμενο των διατάξεων των άρθρων 4 έως 7 του Ν.3213/2003 επαναλαμβάνεται ελαφρά ή περισσότερο παραλλαγμένο στην συνέχεια. Πλην όμως, μετά την ρητή κατάργησή των κρίσιμων άρθρων, που περιγράφουν την αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων και ορίζουν τις διαδικασίες κολασμού και τις ποινές, και όχι την τροποποίηση, ούτε την αντικατάσταση τους, κάθε έγκλημα που συντελέστηκε μέχρι την 25/5/2010/ έπαψε να υπάρχει. Η δυνατότητα δηλαδή του νόμου να ερευνήσει και να τιμωρήσει υποθέσεις παράνομου πλουτισμού εις βάρος του δημοσίου, και, κυρίως, η δυνατότητα του κράτους να ζητήσει από τους εγκληματίες την επιστροφή των κόπων του ελληνικού λαού, έπαψε οριστικά να υφίσταται.
Με άλλα λόγια, με τον Ν.3849/2010 διασφαλίσθηκε η ποινική ασυλία κάθε αξιοπρεπούς απατεώνα και σιγουρεύθηκαν τα κλεμμένα, όπου και σε όποια μορφή κι αν βρίσκονται.
Το άρθρο 10 του πρόσφατου 3932/2011 είναι, όπως είπαμε, απλά το κερασάκι στην τούρτα. Καλύπτει την περίοδο των 10 μηνών που πέρασαν από τον Μάιο του 2010, -διότι δεν μπορεί, ο πειρασμός είναι ίδιον του ανθρώπου και όλο και κάτι πονηρό θα έγινε στο μεταξύ-, και δίνει την ευχέρεια στο δικαστικό συμβούλιο, συνεκτιμώντας όλες τις περιστάσεις να απαλλάσσει πρόχειρα κάθε κατηγορούμενο, προλαμβάνοντας την ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής και διασφαλίζοντας την τόσο απαραίτητη, κατά Παπαχελά και Πρετεντέρη, εθνική συνεννόηση, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ομερτά των αντίπαλων μαφιόζικων ομάδων.
Ας κάτσουμε λοιπόν ήσυχοι στα σπίτια μας και ας περιμένουμε υπομονετικά την σωτηρία μας.
Όπου νάναι έρχεται.
http://ermippos.blogspot.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.