Ο Γιώργος Παπανδρέου ζει το μύθο του ως πρωθυπουργός. Εμείς ζούμε μια αρχαία τραγωδία...

• Από τον μύθο στην αληθινή τραγωδία

πρωθυπουργός την τελευταία στιγμή έχει μια μικρή ακόμα πιθανότητα να στρίψει το τιμόνι για να αποφύγουμε την απόλυτη καταστροφή. Η πορεία που ακολουθούμε μας ...
οδηγεί σε τραγικές ώρες. Η κάθαρση όταν έρθει θα έχει μικρή σημασία, γιατί τα θύματα θα είναι υπερβολικά πολλά. Το πολιτικό σύστημα (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) μαζί με τη νομενκλατούρα του κράτους επιμένουν πεισματικά στην εξουσία τους. Αρνούνται να την παραδώσουν, αρνούνται δηλαδή να αλλάξουν συθέμελα το σύστημα (νομικό, διοικητικό, κανόνες οικονομικής συμπεριφοράς κ.ά.) που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα. Η Αριστερά, πιστεύοντας ότι καταγγέλλοντας το δικομματισμό θα διασωθεί από τη γενική διάλυση, ζει το δικό της μύθο.

Πλούσιοι και φτωχοί σ’ αυτή τη χώρα, δυστυχώς αυτή την τραγική ώρα, ζουν επίσης το...

μύθο τους.

Οι πλούσιοι γιατί πιστεύουν ότι το τσουνάμι δεν τους αφορά, ότι γι’ αυτούς είναι μια καλή ευκαιρία να αγοράσουν με λίγα ευρώ την κρατική περιουσία. Οι κυβερνητικοί (βεβαίως και το πολιτικό σύστημα συνολικά) μεγεθύνει την ψευδαίσθησή τους, αφήνοντας διάνοικτες τις πόρτες για εύκολες και γρήγορες συμφωνίες. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΟΠΑΠ, Τουριστικά Ακίνητα, Ολυμπιακά Ακίνητα, ΔΕΗ, υπόλοιπο ΟΤΕ κ.λπ., κ.λπ. «αμπαλάρονται» για να μεταφερθούν. Σύντομα και οι πλούσιοι θα αντιληφθούν ότι αυτό που έρχεται τους αφορά.

Οι φτωχότεροι ζουν τη δική τους ψευδαίσθηση, ότι αν καταγγείλουμε το διεθνές κλεπτοκρατικό σύστημα ή αν επιστρέψουμε στη δραχμή, θα ξυπνήσουμε από το κακό όνειρο και όλα θα είναι όπως πριν.

Αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι, ξυπνώντας από το λήθαργο αμπελοφιλοσοφίας τριών δεκαετιών, καλούν σε έναν ξεσηκωμό. Το ερώτημα είναι αν ο ξεσηκωμός αφορά το να μείνουμε σταθερά προσανατολισμένοι προς τον γκρεμό ή να σωθούμε. Οι διανοούμενοι δεν έχουν πονηρές σκέψεις, ζουν όμως και αυτοί το μύθο τους.

Στο δρόμο της απόλυτης καταστροφής

Ανίκανοι να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα; Αδυνατεί σύσσωμη η κοινωνία να αντικρίσει την αλήθεια; Το σίγουρο είναι ότι οι εξουσίες (κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα κ.ά.) δεν παραδίδουν, δεν αλλάζουν. Η κυβέρνηση απλώς «βάφει τους τοίχους» σ’ ένα οικοδόμημα που πλέον δεν έχει στέγη.

Η συμπεριφορά αυτή οδηγεί γρήγορα στην απόλυτη καταστροφή: πτώχευση, ακόμα και έξοδο από το ευρώ. Μπορεί να φαντάζει «τρομοκρατία του λαού», όμως οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να ξαναδώσουν χρήματα πέραν του νέου πακέτου που συζητούν τώρα με απολύτως επαχθείς όρους. Ένα κράτος που ξοδεύει 125 δισεκατομμύρια ευρώ και εισπράττει μόνο 82 επιμένει να μην κάνει απολύτως τίποτα για να μηδενίσει, ΣΗΜΕΡΑ, τη διαφορά.

Η απραξία επιτρέπει στην τρικυμία της οικονομικής κρίσης να χαράσσει πολιτική και τη… μοίρα μας.

Αφού δεν αλλάζει τίποτα στο κράτος, θα οδηγηθούν 500.000 άνθρωποι εκτός Δημοσίου, αφού κανείς δεν θα έχει και δεν θα επιτρέπεται να τους πληρώσει. Και αυτό πολύ σύντομα, ακόμα και αν πάρουμε νέα δάνεια. Ακόμα και αν η Μέρκελ επιτρέψει να κοπεί νόμισμα (ευρώ), η Ελλάδα ελάχιστα θα ωφεληθεί. Η στάση πληρωμής μισθών θα φέρει καταστροφή στην αγορά, στο εμπόριο, στην κατανάλωση και βεβαίως την κατάρρευση του οποιοδήποτε κοινωνικού κράτους έχει απομείνει, άρα και των συντάξεων που οι δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν σήμερα συνταγματικά κατοχυρωμένες ή και θεόσταλτες.

Η απραξία οδηγεί σε μια ακόμα τραγωδία. Στο ξεπούλημα της χώρας. Έρμαια της τρικυμίας της κρίσης, θα «παραδώσουμε» για λίγα ευρώ όσα ο Έλληνας πολίτης πληρώνει δεκαετίες. Όλοι φωνάζουν «μην ξεπουλάτε τη χώρα». Συγχρόνως όμως φωνάζουν να μείνουν τα πάντα ως έχουν. Το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που υποτίθεται ότι προσπαθούμε να αποφύγουμε, γιατί δεν κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε την καταστροφή: Οι τοκογλύφοι θα πάρουν τζάμπα όσα φτιάχτηκαν με κόπο.

Συγκρουστείτε ή παραδώστε την εξουσία

Το πολιτικό σύστημα καλείται να πάρει μέτρα έστω και την τελευταία ώρα, να συγκρουστεί με τον εαυτό του και το δημιούργημά του, σε μια ύστατη προσπάθεια να πάμε συντεταγμένα προς κάποια λύση.

Οι λύσεις τύπου οικουμενικής κυβέρνησης φαντάζει σήμερα σαν «συμφωνία ενόχων» παρά σαν πολιτική λύση. Τα μέτρα πρέπει να είναι ριζικά. Τότε ίσως και οι πολιτικοί συνεταίροι στο ευρώ πειστούν να δώσουν μια ακόμα «πίστωση».

Αν δεν γίνουν ριζοσπαστικές κινήσεις, τότε γρήγορα οι σημερινές εξουσίες θα βρεθούν εκτός παιχνιδιού. Μόνο που θα έχουν οδηγήσει τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Μπορούν όμως ακόμα και τώρα να συμφωνήσουν γι’ αυτά που θα αλλάξουν και με τι θα αντικατασταθούν.

1 Αποστρατεία της νομενκλατούρας. Το πρώτο «Κόμμα» που πρέπει να διαλυθεί για να προχωρήσει η χώρα είναι το Κόμμα της νομενκλατούρας. Το «Κόμμα» της νομενκλατούρας, της υψηλής ιεραρχίας της δημόσιας διοίκησης, καθορίζει εδώ και χρόνια τη διακυβέρνηση της χώρας, την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων της κυβέρνησης και της Βουλής.

Τα ΔΙΚΤΥΑ αυτού του «Κόμματος», στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ασκούν ρυθμιστικό ρόλο στις σχέσεις του κράτους και της κυβέρνησης με τους μεγάλους επιχειρηματίες αλλά και με τον κάθε πολίτη.

Μπορεί να αποστρατευθούν (σύνταξη) οι 5.000-6.000 πρώτοι (σε παλαιότητα ή ρόλο) ανεξαρτήτως εμπειρίας ή βιογραφικού. Πρέπει να σπάσουν τα ΔΙΚΤΥΑ, που είναι αλληλοσυνεργαζόμενα και αλληλοτροφοδοτούμενα. Είναι προτιμότερο και δικαιότερο από το να απολυθούν 500.000 υπάλληλοι.

Οι επιμέρους τροποποιήσεις–αλλαγές του ρόλου και των αρμοδιοτήτων των διάφορων υπηρεσιών δεν έφεραν και δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Διαιωνίζουν το πρόβλημα με αποτέλεσμα το πολιτικό σύστημα και η χώρα να είναι όμηροι της νομενκλατούρας.

2 Διάλυση ενός σάπιου νομοθετικού πλέγματος διατάξεων και κανόνων.

Το Κόμμα της νομενκλατούρας στηρίζεται στη νομιμότητα την οποία της εξασφάλισε το πολιτικό σύστημα διά της νομοθεσίας που δημιούργησε.

Η διάλυση αυτού του πλέγματος είναι απαραίτητο συνοδευτικό βήμα της διάλυσης του Κόμματος της νομενκλατούρας.

Κατάργηση του δικαιώματος χιλιάδων υπογραφών. Κατάργηση της διαδικασίας των Εγκυκλίων. Μέσω των Εγκυκλίων παραχαράσσονται οι Νόμοι και οι κυβερνητικές προθέσεις και στοχεύσεις.

3 Απλοποίηση της νομοθεσίας. Το σημαντικότερο όλων είναι η σταδιακή απλοποίηση της νομοθεσίας. Δεν μπορεί να γίνει σε ένα χρόνο ούτε μαζικά. Μπορεί όμως να γίνει ανά τομέα και θέμα.

Π.χ. η σημερινή πολεοδομική νομοθεσία καταγράφεται σε 20.000 σελίδες. Πρόκειται για θεσμοθετημένη και νομοθετημένη «διαφθορά». Η όποια προσπάθεια για επίλυση θεμάτων όπως τα αυθαίρετα σκοντάφτει στο πλέγμα της νομοθεσίας. Η αλήθεια είναι ότι επί δεκαετίες η ανυπαρξία πολεοδομικής ή οικιστικής πολιτικής καλύφθηκε συνειδητά μέσω των αυθαιρέτων. Ήταν καθολική η πολιτική των αυθαιρέτων: φτωχικά για τους φτωχότερους, πλουσιοπάροχα για τους έχοντες. Ένταξη στο σχέδιο πόλης, κάθε δεκαετία, ολόκληρων περιοχών αυθαίρετης δόμησης. Αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Το κακό έχει ήδη γίνει.

Αυτό που η χώρα χρειάζεται είναι ένα σαφές πλαίσιο για το πώς κτίζω σπίτι. Σαράντα πράγματα που επιτρέπονται η απαγορεύονται για να το κτίσω (σπίτι ή κτίριο ή εργοστάσιο). Έτσι κι αλλιώς, οι διαδικασίες χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της χώρας έχουν ξεκινήσει.

Συγχρόνως απαιτείται η απόλυτη κατάργηση όλων των προηγούμενων διατάξεων συναφών και σχετικών (των 20.000 σελίδων δηλαδή) ώστε να μπορούμε να μιλάμε για νέα αρχή.

Το ίδιο μπορεί να γίνει για τη λειτουργία (όχι απλώς την ίδρυση) μιας επιχείρησης ή για την επέκτασή της. Κατάργηση όλων των παλαιών διατάξεων, καθορισμός ενός σαφούς, λιτού πλαισίου που θα αποτυπώνεται σε λίγες σελίδες.

Το ίδιο είναι αναγκαίο να συμβεί με το φορολογικό σύστημα εδώ και τώρα. Το σημερινό νομικό και διοικητικό πλέγμα οδηγεί τις κυβερνήσεις στην εκπόνηση και ψήφιση 17 νομοσχεδίων σε 10 μήνες. Είναι η καταστροφή της όποιας οικονομικής προσπάθειας.

Τι βάζουμε στη θέση αυτού που κατέρρευσε;

Οι διακηρύξεις για ένα κράτος με καλή δημόσια διοίκηση, με δίκαιο φορολογικό σύστημα δεν διαδραματίζουν πλέον ρόλο, κυρίως δεν κινητοποιούν παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Ποια στοιχεία θα μπορούσε να χαράξει η πολιτική ηγεσία;

►Η διακήρυξη για το ποιο είναι νέο κράτος. Ποιες θα είναι πλέον οι λειτουργίες του, πόσο θα στοιχίζει αυτό το πλέγμα διοίκησης. Δεν απαιτούνται τόμοι για να περιγραφεί. Το κοστολόγιο λειτουργίας του κράτους είναι η αρχή για να στηθεί νέο σαφές φορολογικό ή οικιστικό σύστημα.

►Η διακήρυξη για τη διανομή πλούτου. Ο επιχειρηματίας και ο εργαζόμενος θέλουν να γνωρίζουν ότι από τη συνολική τους δραστηριότητα το κράτος θα πάρει το 20% ή 25% ή 30% συνολικά (εφορία, ασφαλιστικές εισφορές, δημοτικά τέλη κ.ά.). Σήμερα ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δίνουν το λιγότερο το 50% του τζίρου (όχι των κερδών) στο κράτος με διάφορους τρόπους.

Η αλλαγή νομοθεσίας κατά τομέα πρέπει να ορίσει τους ΝΕΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ για την επιχείρηση και τον πολίτη. Όχι γενικόλογα, αλλά συγκεκριμένα.

►Η διακήρυξη για το ποιο θα είναι το ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Το καραγκιοζιλίκι με χιλιάδες διατάξεις, χιλιάδων φοροαπαλλαγών ή επιδοτήσεων ή προστασίας κ.λπ. έχει ήδη τελειώσει. Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί. Ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει ότι με τα λεφτά που δίνει θα καλύπτει το 60% ή το 70% της ασφάλειας υγείας και αντιστοίχως σύνταξης.

Σημαίνει αυτό σαφή εικόνα και καθαρές προθέσεις σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με τις φαρμακευτικές εταιρείες, τα νοσοκομεία, τον τομέα ασφάλειας ζωής και το τραπεζικό σύστημα. Σημαίνει σκληρή μάχη με φαρμακευτικές εταιρείες όπως και με μικρότερα συμφέροντα γιατρών, φαρμακοποιών, διοικήσεων νοσοκομείων.

Στόχος πρέπει να είναι να πειστεί ο Έλληνας (και όχι μόνο ο ξένος) να επενδύσει στη χώρα του και στο νέο κράτος. Αν ο Έλληνας δεν επενδύσει στον τόπο του, τότε ο ξένος θα έρθει μόνο ως άρπαγας.

Στόχος σήμερα πρέπει να είναι να πειστούν οι Έλληνες ότι μπορεί να σωθεί η χώρα τους. Κάντε κάτι, αλλιώς παραδώστε την εξουσία…

Πηγή

Η φωτοσύνθεση είναι από το "Γρέκι"
http://kostasxan.blogspot.com/2011/05/blog-post_7247.html