Ατλαντιστές VS Eυρωπαϊστές : H τελική αναμέτρηση!

Πολλοί και πολύ “ανέφεραν” το «εθνικό συμφέρον» στη διάρκεια του κωμικοτραγικού Σαββατοκύριακου και γενικά του πενθημέρου, που πέρασε, όπου άπασα η Ελλάς αγωνιούσε για τον νέο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Οσον καιρό τα κόμματα διόριζαν και...
μοίραζαν υποσχέσεις “ρουσφετιών”, εκπλήρωναν τις προσδοκίες και ξεσήκωναν τον ενθουσιασμό του πλήθους, ενώ τώρα που αυτές ελαχιστοποιήθηκαν λόγω Μνημονίων, πολυνομοσχεδίων, μεσοπροθέσμων, κτλ, και το εκλογικό σώμα εμφανίζεται αβοήθητο και συγχυσμένο, οι....
πολέμιοι της παραδοσιακής πολιτικής έχουν βρει την ευκαιρία για να διοχετεύουν στα ΜΜΕ ψευδοαπολίτικες απόψεις ανεμπόδιστοι.

Τίθενται ερωτήματα “απλοικά” και “επιφανειακά αναπάντητα”, για λόγους επικοινωνιακούς περισσότερο, παρά για να απαντηθούν επι της ουσίας και αναλυτικά, διότι ένα ερώτημα όπως το εάν “υπάρχει άλλος εφικτός δρόμος πέραν της συμφωνίας της 26/27-10-2011, για διαγραφή του χρέους και χρηματοδότησης της χώρας υπό όρους;”, είναι προφανές ότι για να απαντηθεί απαιτείται οικονομική ανάλυση, τεκμηρίωσης, τής όποιας απάντησης. Βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για απόδοση ευθυνών σε αυτούς που σήμερα εκ του ασφαλούς κάνουν και υψηλή κριτική, στην δίκαια και εν πολλοίς, αναμενόμενη αντίδραση του λαού μας, της οργισμένης κοινωνίας μας, απέναντι σε αθλιότητες οι οποίες συνετελέσθησαν την τελευταία 35ετία απο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Η αναζήτηση του παρελθόντος και η αναγνώριση των όποιων λαθών, είναι προσόν και συνεισφέρει ουσιαστικά στην διαμόρφωση τελικής γνώμης-άποψης, σε ένα άτομο, σε μια κοινωνία, με κριτική και δημιουργική σκέψη. Πρακτικές όπως οι αναφερόμενες παρακάτω αποτελούν μικροκομματικές αντιλήψεις, χωρίς να παράγουν θετικό αποτέλεσμα με στόχο το Εθνικό συμφέρον, όταν τουλάχιστον γίνονται με στόχο το προσωπικό συμφέρον. Χρησιμοποιήσαν τίς επιταγές του συντάγματος, για να “συνετήσουν” τον κ. Παπανδρέου, όχι για να τίς ακολουθήσουν.

Το ζητούμενο είναι η ακολουθία των επιταγών του Συντάγματος και η εφαρμογή των σε όλες τίς εκφάνσεις της ζωής, όχι η χρήσης των για να πετύχουμε πολιτικό αποτέλεσμα δια προσωπικό όφελος,άμεσο ή έμμεσο. Αναφέρω ένα περιστατικό απο τα πολλά συμβαίνοντα στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου, χωρίς ποτέ κάποιος απο τούς κατ’ανάθεση διαχειριστές της εξουσίας να κάνει τον κόπο να μάς εξηγήσει, τον λόγο για τον οποίο υποστηρίζει κάτι, εκτός του Εθνικού συμφέροντος.

Απόσπασμα απο το NEWSIT.GR (13.11.2011), και την ε/φ Καθημερινή.

“Πέφτει στο τραπέζι το όνομα και του Ευ. Βενιζέλου στο οποίο όμως αντιδρούν κορυφαίοι υπουργοί σύμφωνα με την Καθημερινή, με την κ. Διαμαντοπούλου να προειδοποιεί ότι θα συγκαλέσει ΚΟ για να ξεκινήσουν διαδικασίες διαδοχής. Ανάλογη δήλωση έκανε και ο Γ. Ραγκούσης σύμφωνα με την Καθημερινή, ενώ αντίρρηση εξέφρασε και ο Μ. Χρυσοχοΐδης. Το βράδυ επανέρχεται στο τραπέζι το όνομα του Φ. Πετσάλνικου ωστόσο όταν έγινε γνωστό από τους πράσινους βουλευτές έγινε.. χαμός. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ τηλεφωνούν οργισμένα όπου μπορούν σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Μέσα στον πανικό αναφέρεται το όνομα του Βασίλη Σκουρή, προέδρου του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και φίλου του κ. Βενιζέλου”.

Εχω αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο μου, περί της υποχρέωσης η οποία πηγάζει απο το Ελληνικό Σύνταγμα, για την σύγκληση της ΚΟ του πλειοψηφούντος κόμματος δηλ. Του ΠΑΣΟΚ, για να ξεκινήσει η διαδικασία διαδοχής του “παραιτηθέντος” πρωθυπουργού της χώρας. Η διαδικασία αυτή δέν τηρήθηκε με ευθύνη κάποιων θεσμικά υπευθύνων να τηρούν το Σύνταγμα και τούς νόμους του κράτους. Είναι γεγονός ότι στην πολιτική ζωή της χώρας εμπλέκονται πάρα πολλοί, ξένοι και ντόπιοι, και πολλά συμφέροντα, ιδιωτικά και Εθνικά. Επίσης είναι σε όλους γνωστό ότι οι εκφραστές-υπάλληλοι αυτών τών συμφερόντων δρούν πάντα με γνώμονα το ίδιον συμφέρον το οποίον δεν είναι κατ’ανάγκη και δεν ταυτίζεται με το Εθνικό συμφέρον της χώρας μας. Είτε ώς μορφή “χορηγιών”, είτε ώς υπηρεσία παροχής, είτε ως υπηρεσία εξυπηρέτησης, οι αμοιβές είναι προφανώς μεγάλες. Αλλά τί είναι αυτό που ονομάζουμε Εθνικό συμφέρον και πώς αυτό μεταφράζεται στην καθημερινότητα.

Η έννοια του Εθνικού Συμφέροντος και το κατά περίπτωση περιεχόμενό της, στις Διεθνείς Σχέσεις, και στίς Ένοπλες Δυνάμεις ορίζεται από την πολιτική ηγεσία της χώρας. Αυτονόητες αλήθειες που όμως στη σημερινή Ελλάδα όλοι φροντίζουν να τις ξεχνούν.

Το Εθνικό συμφέρον αναλύεται σε στρατηγικούς και τακτικούς στόχους, και μέσα απο παραδεκτή μεθοδολογία επιτυγχάνεται το μέγιστο ή το βέλτιστο.

Το περιβάλλον στο οποίο κινείται το Εθνικό συμφέρον της χώρα μας, αντιμετωπίζει ως ενδεχόμενα, πιθανά, συμβάντα,στο επόμενο χρονικό διάστημα, τα εξής:

α) κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δημιουργηθεί ένα προβληματικό κρατίδιο εγγενώς συγκρουσιακό και υπό τουρκική επικυριαρχία,

β) «κυπροποίηση» της Θράκης με εξωγενώς υποκινούμενες δραστηριότητες,

γ) απώλεια πλούτου και κυριαρχίας στο Αιγαίο, όπου η αποτρεπτική ισχύς μας μπορεί εντούτοις να διασφαλιστεί αδιατάραχτα.

Κατά τον κ.Παναγιώτη Hφαιστο ο οποίος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, τα ιεραρχημένα μεν, αλλά αλληλένδετα δε, εθνικά συμφέροντα είναι:

Τό Συμφέρον επιβίωσης:
Ακεραιότητα της επικράτειας και όταν υπάρχει απειλή, αποτρεπτική στρατηγική που αντιμετωπίζεται με επαρκή στρατιωτική-διπλωματική ισχύ.
Το Ζωτικό συμφέρον:
Ισορροπία δυνάμεων, διασφάλιση κατά εξωγενών διαβρώσεων που ροκανίζουν την οικεία πολιτεία, οικονομική ισχύς, συμμετοχή σε διεθνείς θεσμούς, συμμαχίες, ομογενείς του εξωτερικού.
Το Μείζον συμφέρον:
Διαφύλαξη των πνευματικών αγαθών, του πολιτισμού, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών.
Δευτερογενή συμφέροντα:
δραστηριότητες ιδιωτών, εξωτερικό εμπόριο και επενδύσεις.

Η αρχή της συνεργασίας μεταξύ των σοσιαλιστικών κομμάτων διεθνώς, χρονολογείται από το 1864 με την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς, εντός της οποίας συνυπήρχαν η σοσιαλιστική-ρεφορμιστική, η κολεκτιβιστική-αναρχική και η κομμουνιστική-μαρξιστική συνιστώσα. Το 1889 ιδρύθηκε η Δεύτερη Διεθνής με καθαρά αντικαπιταλιστικό και φιλεργατικό πνεύμα, ενώ το 1923, μετά τη μεγάλη τομή της Οκτωβριανής Επανάστασης, επισημοποιήθηκε το σχίσμα μεταξύ μιας κομουνιστικής-επαναστατικής Τρίτης Διεθνούς και της δημοκρατικής Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Η Διακήρυξη της Φρανκφούρτης, το 1951, έθεσε τις βασικές αρχές και καθόρισε τη φυσιογνωμία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι μια διεθνής οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1951 ως συνέχεια της Διεθνούς των Εργατικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, η οποία αποτελούσε μετεξέλιξη της Β΄ Διεθνούς που υπήρχε από το 1889 και είχε σημαντική διεθνή πολιτική δράση μέχρι τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Η Σοσιαλιστική Διεθνής (Σ.Δ.) έχει 159 μέλη από τα οποία 102 είναι εθνικά κόμματα με πλήρες status, 30 είναι εθνικά κόμματα με συμβουλευτικό status, και 14 είναι εθνικά κόμματα με status παρατηρητή. Στη Σ.Δ. συμμετέχουν επίσης τρεις συνδεδεμένες οργανώσεις (Σοσιαλιστική Εκπαιδευτική Διεθνής, Σοσιαλιστική Διεθνής Νεολαία, Σοσιαλιστική Διεθνής Γυναικών) και 10 ανεξάρτητες διεθνείς οργανώσεις (όπως το Διεθνές Συνδικάτο Εκπαιδευτικών και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα). 58 από τα εθνικά κόμματα μέλη της Σ.Δ μετέχουν στην κυβέρνηση, είτε αυτόνομα, είτε ως μέλη κυβερνητικών συνασπισμών. Μέλη της Σ.Δ. είναι εργατικά, σοσιαλιστικά, και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Ο ρόλος αυτών των κομμάτων είναι αισθητός σε όλες τις ηπείρους είτε σε κυβερνητική θέση, είτε σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα, κόμματα μέλη της Σ.Δ. είναι στην κυβέρνηση σε 12 από τα 27 κράτη/μέλη: στην Ελλάδα, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Φινλανδία, την Κύπρο, την Ουγγαρία, τη Λιθουανία, την Πορτογαλία, το Λουξεμβούργο, την Σλοβακία, τη Βουλγαρία και την Ισπανία. Στα υπόλοιπα 15 κράτη/μέλη, τα κόμματα που μετέχουν στη Σ.Δ. είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο τα μέλη της Σ.Δ. έχουν αξιοσημείωτη παρουσία και συμμετέχουν σε κυβερνητικό σχηματισμό σε χώρες όπως η Νορβηγία και η Ελβετία. Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής διεθνούς είναι σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου, ενώ Γενικός Γραμματέας είναι ο Λουίς Αγιάλα από τη Χιλή.
Το Συνέδριο είναι το ανώτατο σώμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.Το Συμβούλιο προτείνει στο συνέδριο τους υποψηφίους για Πρόεδρο, τους αντιπροέδρους και το Γενικό Γραμματέα. Το Συμβούλιο συγκαλεί το Συνέδριο. Επιπλέον, το Συμβούλιο θα έχει το δικαίωμα να συγκαλέσει τις πρόσθετες διασκέψεις, τις ειδικές διασκέψεις, τις περιφερειακές διασκέψεις, καθώς επίσης και τις ομάδες και τις επιτροπές μελέτης, να διορίσει τον πρόεδρο και το γραμματέα αυτών των οργανισμών, και να καθορίσει τον καθορισμό αρμοδιοτήτων τους. Σαν μη κυβερνητική οργάνωση, η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει συμβουλευτική ιδιότητα (κατηγορία Ι) με τα Ηνωμένα Έθνη, και λειτουργεί διεθνώς με έναν μεγάλο αριθμό άλλων οργανώσεων.

Η Σοσιαλιστική Διεθνής, ως παγκόσμιας εμβέλειας μη κυβερνητική πολιτική οργάνωση, έχει συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ και συνεργάζεται με πολλές άλλες διεθνείς οργανώσεις.
Είναι θεσμικός (συμβουλευτικός) συνομιλητής του ΟΗΕ και δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μεταρρύθμιση τόσο του ίδιου όσο και άλλων Διεθνών Οργανισμών, όπως της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ποιά η σχέση όμως του Εθνικού συμφέροντος της Ελλάδος, της “Σοσιαλιστικής Διεθνούς”, και της Ευρώπης, σύμφωνα με τον παραπάνω προσδιορισμό του Εθνικού συμφέροντος;
Η ικανοποίηση όλων των κατηγοριών του Εθνικού συμφέροντος είναι το προσδοκόμενο, όμως τι και ποιές απο όλες ικανοποιούνται;

Η συμπερασματική κατάληξη επαφίεται στόν ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ.

Στα συμπεράσματά του, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποδίδει εύσημα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία και επιφυλάσσει σειρά ντροπιαστικων παραγράφων για την Ελλάδα, που η κυβέρνηση παριστάνει ότι δεν έχει διαβάσει:
“Το 2020, μετά από εννιά χρόνια σκληρής λιτότητας και ποδοπάτησης της εθνικής μας κυριαρχίας, το έλλειμμα προβλέπεται να βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ, δηλαδή στο σημείο όπου βρισκόταν το 2009, όταν ο κ. Παπανδρέου και οι υπουργοί του αποφάσισαν να “σώσουν” τη χώρα”.

«Η Επιτροπή και το Συμβούλιο θα μπορούν να εξετάζουν τα σχέδια των εθνικών προϋπολογισμών και μέτρα για την αντιμετώπιση των ανισορροπιών και να γνωμοδοτούν επ’ αυτών πριν από την έγκρισή τους από τα αντίστοιχα εθνικά κοινοβούλια.
Επιπλέον, η Επιτροπή θα παρακολουθεί την εκτέλεση των προϋπολογισμών και, εάν απαιτείται, θα προτείνει τροποποιήσεις κατά τη διάρκεια του έτους».
Κάνοντας για άλλη μια φορά το μαύρο, άσπρο, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών, έφθασαν στο σημείο να πουν πως “οι ίδιοι ζήτησαν επιτηρητές”, προφανώς παραδεχόμενοι, ότι οι ίδιοι είναι εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν οποιοδήποτε πρόγραμμα.
Ομολόγησαν δηλαδή την ανεπάρκειά τους και έγιναν πρόθυμα “εκχωρητές βούλησης” για να μην χάσουν την κατ’ανάθεση εξουσία τους. Αφού χρεοκόπησε τη χώρα και έκλεισε ραντεβού με τους επιτηρητές του, ο κ. Παπανδρέου ανήμερα της εθνικής γιορτής, 28η Οκτωβρίου 2011, έφυγε για τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, όπου θα προήδρευε στην πρώτη συνεδρίαση της ειδικής επιτροπής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για θέματα τα οποία αφορούν τον αραβικό κόσμο.

Ο κ. Παπανδρέου είναι ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και όφειλε, να μην είχε ορίσει τη συνάντηση την ημέρα της εθνικής γιορτής, την 28η Οκτωμβρίου 2011. Το γεγονός δε, ότι είχε ορίσει αυτήν την συνάντηση, της ειδικής επιτροπής από πριν, αποκαλύπτει πως όσα συνέβησαν στις Βρυξέλλες, ήταν προαποφασισμένα και όχι προϊόν διαπραγμάτευσης. Την ημέρα που ο ελληνικός λαός γιόρτάζε το “Έπος του 1940’, ο πρωθυπουργός του, γιόρταζε την Αραβική Άνοιξη.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, είναι κατεξοχήν διακυβερνητικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάδοχο των συνόδων κορυφής και αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι οποίοι συνεπικουρούνται στο έργο τους από άλλο ένα μέλος της Επιτροπής και από τους υπουργούς Εξωτερικών των κρατών μελών.

Ενδεικτικά αναφέρω “Στην Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα, κόμματα μέλη της “Σοσιαλιστής Διεθνούς” είναι στην κυβέρνηση σε 12 από τα 27 κράτη/μέλη: στην Ελλάδα, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Φινλανδία, την Κύπρο, την Ουγγαρία, τη Λιθουανία, την Πορτογαλία, το Λουξεμβούργο, την Σλοβακία, τη Βουλγαρία και την Ισπανία, και στα υπόλοιπα 15 είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ) αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίωνα της ΚΕΠΠΑ για θέματα στρατιωτικών και μη στρατιωτικών επιχειρήσεων της ΕΕ, έχοντας ως στόχο να επιτρέψει στην Ένωση να αναπτύξει το πολιτικό και στρατιωτικό της δυναμικό στους τομείς διαχειρίσεως κρίσεων, προλήψεως συγκρούσεων σε διεθνές επίπεδο, να συμβάλει στη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας, σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.

Η ΕΠΑΑ επί του παρόντος δεν προβλέπει δημιουργία Ευρωστρατού και αναπτύσσεται σε συντονισμό με το ΝΑΤΟ. Τα όργανα της ΕΠΑΑ είναι η Στρατιωτική Επιτροπή και το Στρατιωτικό Επιτελείο της ΕΕ, τα οποία είναι μόνιμες πολιτικές και στρατιωτικές δομές που διασφαλίζουν την αυτόνομη και λειτουργική αμυντική πολιτική της Ενώσεως. Η στρατιωτική συνιστώσα για την ΕΠΑΑ, τέθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ το 1999 στο Ελσίνκι, όπου και αποφασίσθηκε η δημιουργία δυνατότητος της ΕΕ να αναπτύσσει εντός 60 ημερών και κατά τη διάρκεια ενός έτους δύναμη 60.000 ανδρών (15 Ταξιαρχίες περίπου), υποστηριζόμενη από τα απαραίτητα μέσα (ξηράς, αέρος, θαλάσσης) έως το 2003. Αυτός ήταν ο γενικός στρατιωτικός στόχος (Ηeadline Goal).

Η πρώτη φορά κατά την οποία η ΕΕ απέκτησε συγκεκριμένη και κοινά αποδεκτή Στρατηγική για την Ασφάλεια, ήταν το 2003 κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας. Στη Στρατηγική αυτή περιγράφονται οι απειλές και προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΕΕ και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι της. Ως απειλές καθορίσθηκαν η τρομοκρατία, τα όπλα μαζικής καταστροφής, οι περιφερειακές συγκρούσεις και το οργανωμένο έγκλημα.

Η ανάπτυξη της στρατηγικής αυτής ήταν απολύτως απαραίτητη, ώστε στο μέλλον να μην υπάρχουν στρατηγικές και διαφωνίες, ανάλογες με αυτές που υπήρξαν το 2003 και για τον δεύτερο πόλεμο κατά του Ιράκ που κήρυξε ο Μπους, χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (Σ.Α) του ΟΗΕ, όταν οι λεγόμενοι Ατλαντιστές της ΕΕ, πρωτοστατούντος του Ηνωμένου Βασιλείου, προέβησαν σε ενέργειες που διέσπασαν την ενιαία εξωτερική πολιτική της . Στήν νέα συνθήκη (Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ή Συνθήκη της Λισαβώνος) προβλέπεται,
“Η συνδρομή των μελών κρατών υπέρ άλλου κράτους της Ενώσεως, που δέχεται ένοπλη επίθεση, με παροχή βοήθειας, έχει προβλεφθεί ως ρήτρα στα θέματα της ΕΠΑΑ. Αυτό όμως δεν θίγει τις υποχρεώσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, ούτε την ουδετερότητα ορισμένων κρατών (με αυτό προστατεύεται η Τουρκία)”.

Τον Μάϊο του 2004 αποφασίσθηκε η δημιουργία 13 Ομάδων Μάχης (Battle Groups–BGs), ως δυνάμεων ταχείας αντιδράσεως. Κάθε Ομάδα Μάχης έχει δύναμη 1.500 στρατιωτικών με ετοιμότητα αναπτύξεως εντός 15 ημερών. Η Ελλάδα συμμετέχει στην αμφίβια Ομάδα Μάχης μαζί με την Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, ενώ διαθέτει επιπλέον το Κέντρο Συντονισμού Ναυτικών Μεταφορών του ΓΕΕΘΑ.
Η συνδρομή της Ελλάδος στην αμφίβια αυτή δύναμη, που έχει ως βάση της την Ισπανο-Ιταλική αμφίβια δύναμη (SIAF/SILF), είναι ένας Λόχος Πεζοναυτών και ένα Αρματαγωγό. Επιπλέον η Ελλάδα ανέλαβε ως έθνος πλαίσιο, τη δημιουργία μιας Πολυεθνικής Ομάδας Μάχης (BG)με την Βουλγαρία (προσφέρει Λόχο Πεζικού), τη Ρουμανία (προσφέρει Διμοιρία Χημικού Πολέμου και Ομάδα Ψυχολογικών Επιχειρήσεων) και της Κύπρου (προσφέρει Μονάδα Υγειονομικού), ενώ η Ελλάδα το Επιτελείο και το μεγαλύτερο μέρος της δυνάμεως.

Η Τουρκία φοβούμενη πιθανούς αποκλεισμούς σε βάρος της, κατέβαλε προσπάθεια μέσω ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου να θέσει εμπόδια στην πρόοδο της ΕΠΑΑ, με συνέπεια να καθορισθεί ότι «Η ΕΠΑΑ δεν θα στραφεί εναντίον ενός συμμάχου και θα σέβεται τις υποχρεώσεις των μελών της ΕΕ προς τα αντίστοιχα του ΝΑΤΟ, και ότι στις επιχειρήσεις την όλη διαχείριση θα έχουν οι συμμετέχουσες χώρες, ενώ σε περίπτωση που θα υπήρχε ανάγκη για υλοποίηση επιχειρήσεων σε γειτονική περιοχή, με συνέπεια να επηρεάζεται η εθνική ασφάλεια χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, όχι όμως μέλους της ΕΕ, θα γίνεται διάλογος.
Μετά από εκατέρωθεν πιέσεις και υποχωρήσεις τελικά το 2002 υπογράφηκε η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ για τη συνεργασία στη διαχείριση κρίσεων και αργότερα η συμφωνία για το χειρισμό διαβαθμισμένων υλικών.

Η τελευταία συμφωνία μετά από φιλότιμες και επιτυχείς προσπάθειες της Τουρκίας, αποκλείει την Κύπρο, σ΄ότι αφορά τα Νατοϊκά διαβαθμισμένα υλικά, ως χώρας μη μέλους του ΝΑΤΟ.
Εδώ θα πρέπει να θέσουμε το θέμα της παθητικής στάσεως και μη κατανοητής, εκ μέρους της Ελλάδος-Κύπρου, όταν κατά την πρόσφατη Γαλλική Προεδρία, αποφασίσθηκε η ενημέρωση επί διαβαθμισμένων υλικών της ΕΕ και των μη μελών αυτής που ανήκουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να υποβοηθείται η λήψη αποφάσεων και η σχεδίαση επιχειρήσεων.
Η προσπάθεια προωθήσεως της ΕΠΑΑ αντιμετωπίζει την άρνηση πολλών χωρών μελών της Ενώσεως να προσαρμόσουν την πολιτική τους υπέρ της ΕΕ, τις διαφορές μεταξύ κρατών μελών σ΄ότι αφορά τη στάση τους προς το ΝΑΤΟ, όπως οι Ατλαντιστές στους οποίους πλέον των γνωστών (Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία κ.λ.π.) προστέθηκαν ως νέα μέλη οι πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες η φιλοσοφία του εκκρεμούς αποδεικνύεται πλήρως, δείχνοντας έτσι το στρατηγικό λάθος της Ενώσεως για την επέκτασή του προς Ανατολάς χωρίς όρους.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι εφόσον η ΕΕ δεν αποκτήσει αυτονομία στα θέματα της ΚΕΠΠΑ και ΕΠΑΑ, σε μία περίοδο που ο μονοπολισμός που επέβαλαν οι ΗΠΑ υποχωρεί και νέοι παγκόσμιοι παίκτες αναδύονται, η Ένωση θα παραμείνει ένας πολιτικός νάνος.

Είναι πλέον απολύτως σαφές ‘οτι εντός της ΕΕ “παίζεται¨ ένα "παιχνίδι", ισσορροπιών και επικράτησης μεταξύ τών ευρωπαιστών
και τών ατλαντιστών. Ενός αγώνα ο οποίος έχει χαρακτηριστικά σύγκρουσης Εθνικών συμφερόντων και υπερεθνικών συμφερόντων, με Ευρωπαικά ή Ατλαντικά συμφέροντα, και εν ολίγοις η χώρα μας οφείλει να πάρει “θέση” εντός της Ευρώπης ως πλήρες μέλος της.

Κάποια στιγμή, ή θα αποτελεί ευρωπαική συνιστώσα ισχυρή ή θα αποτελεί Ατλαντική συνιστώσα μέσα στην ΕΕ, με τίς ανάλογες συνέπειες και επιπτώσεις. Είμαστε αναπόσπαστο μέρος της Ενωμένης Ευρώπης και πρέπει ανάλογα να κινείται και η πολιτική της χώρας.
Η αντιστοιχία τών Ατλαντιστών και τών Ευρωπαιστών στίς κυβερνήσεις της χώρας μας, με αυτές στην ευρώπη ή στόν υπόλοιπο κόσμο, μου θιμίζει την εποχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με την περιβόητη περικεφαλαία, με τον σταυρό και την λέξη “είθε”, το 1816.
Όταν στήν χώρα μας το 1824, υπήρχαν το Αγγλικό κόμμα, το Γαλλικό κόμμα, και το Ρωσσικό κόμμα, με αντίστοιχους Ελληνες υποστηρικτές τους και αντίστοιχες κρατικές αναφορές, αλλά με βασιλιά τον Βαυαρό Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ, όλοι σήμερα πλέον αντιλαμβανόμαστε την γεοπολιτική θέση της χώρας.

Οταν ρωτήσαν τον Θ.Κολοκοτρώνη :
“Πόσο μεγάλο είναι το χωριό που γεννήθηκες; τον ρώτησε κάποιος Άγγλος.
Έχει διακόσιους φούρνους! είπε γελώντας ο Κολοκοτρώνης”.

Είναι πλέον πασιφανές ότι το "παιχνίδι" επιβίωσης τών μικρών κρατών στην εποχή μας περνάει μέσα απο συνασπισμούς και ενώσεις, πιθανόν και συμμαχιών, μικρών κρατών.
Σε αυτό, (το παιχνίδι επιβίωσης), συμμετέχει ενεργά κάθε εμπλεκόμενος διεθνείς οργανισμός, ιδίως όταν τα μέλη του είναι κυβερνήσεις κρατών και ειδικώτερα της ΕΕ, όταν επίσης είναι απευθείας συνομιλητής του ΟΗΕ.
Ο χειρισμός όλων αυτών, απομένει να στοχεύει στην εξυπηρέτηση του Εθνικού συμφέροντος και όχι να στοχεύει στην συμπλήρωση ενός καλού "βιογραφικού", κάθε πολιτικού ή κάθε διπλωμάτη.
Με λίγα λόγια να φέρνει "οφέλη" στην πατρίδα μας.

Πρέπει να αποφασίσουμε ώς Έθνος τί είμαστε "Ανατολή" ή "Δύση", όχι απαραίτητα που ανήκουμε, διότι αυτό το ερώτημα έχει μόνον μία απάντηση "Στούς Έλληνες".
Όσο οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι εγκλωβισμένες σε ψευτοδιλήμματα, τόσο η πολιτική κρίση θα βαθαίνει και το αδιέξοδο θα μεγαλώνει.


http://www.aegeantimes.gr/