Γιατί δεν πέφτει ο ρημάδης ο Καπιταλισμός; (2α)

(Το κείμενο είναι για μελέτη, προβληματισμό, σκέψη, περισυλλογή και σχολιασμό και όχι για ανάγνωση.)

Όταν ξεκινήσαμε αυτή τη σειρά αναρτήσεων, το πρώτο σχόλιο που...
λάβαμε ήταν: "ποια είναι η δική σας άποψη;".

Αυτού του είδους η αγωνία προκύπτει είτε γιατί περιμένουμε να λάβουμε μασημένη τροφή είτε γιατί , στην πράξη, δεν υπάρχει απάντηση που να μην....
είναι ολιγαρχική... Τότε, σχολιάσαμε 3 κείμενα αυτού που λέγεται "αντισυστημικός" χώρος, χωρίς φυσικά να υπάρξει κάποια αντίκρουση.

(Το δεύτερο σχόλιο που λάβαμε ήταν: "γιατί είστε μαλάκες και ληστοσυμμορίτες". Εμείς πολύ χαιρόμαστε που μας διαβάζουν νεοναζί).

Μια γενική τοποθέτηση , σαν "απάντηση":

1. Υπάρχει λάθος στη χρήση του όρου "καπιταλισμός". Δεν περιγράφει την ουσία του καθεστώτος και του συστήματος, η οποία είναι ολιγαρχική. Όπως και να το πεις, είναι ολιγαρχία στον τρόπο λήψης των αποφάσεων και στο ποιον εξυπηρετεί. Λίγοι αποφασίζουν και λίγοι εξυπηρετούνται από τις αποφάσεις. Άρα, με ένα λάθος στην ορολογία, "καπιταλισμός" αντί "ολιγαρχία", κρύβεται η ουσία και τα αίτια , οπότε δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική απάντηση. Όλες οι απαντήσεις αντλούνται από ένα παρωχημένο ιδεολογικό οπλοστάσιο, που έρχεται από τον 19ο αιώνα. Και το οποίο, στην ουσία του είναι ολιγαρχικό. Μιλούν εν ονόματι του λαού, ακόμα και εκείνοι που φωνασκούν για "άμεση δημοκρατία" και όχι για αυτόν.

Ένα τυχαίο παράδειγμα ολιγαρχικής "αντισυστημικής" αντίληψης κρύβεται σε μια ειπωμένη, μόλις χτες, φράση: "Αν δεν αγκαλιαστεί η πρωτοβουλία μας σημαίνει ότι κάτι δεν έγινε σωστά ή ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Απλά".

Για μας δεν υπάρχει το διαζευκτικό "ή". Δεν ισχύει το "κάποιοι λίγοι παίρνουν μια πρωτοβουλία, αλλά αν δεν πετύχει φταίει ο λαός που δεν είναι έτοιμος, ώριμος ή εκπαιδευμένος". Εμείς λέμε, απλά, πως αν η πρωτοβουλία μας απέτυχε, φταίμε εμείς. Η επίρριψη ευθυνών στο λαό, είναι μέρος μιας ολιγαρχικής αντίληψης, που ξεχωρίζει τους έχοντες μια "καλή" ιδέα ή μια πρωτοβουλία από τη μεγάλη συλλογικότητα μέσα στην οποία βρίσκονται και έχει το όνομα "λαός". Κάποιοι βγαίνουν έξω από το όλον, για να ξεχωρίσουν και όχι να συμβάλλουν στην αλλαγή. Οι ολίγοι είναι εύκολο να γίνουν ολιγαρκείς και εν τέλει ολιγαρχικοί. Ιδιαίτερα, όταν προέρχονται από όλα τα ολιγαρχικά παρακλάδια της αριστεράς, που συστηματικά κατηγορούν το λαό, που ψηφίζει δεξιά και όχι τον εαυτό τους, που δεν μπορεί να πείσει.

2. Παρουσιάζοντας τρεις απόψεις διαφορετικών πολιτικών χώρων (αυτονομία, μαρξισμός, "αμεσοδημοκρατία") βλέπουμε τρία κλασσικά λάθη, τα οποία προέρχονται από τη λάθος ερμηνεία του χαρακτήρα και της ολιγαρχικής ουσίας, που έχει το σημερινό παγκόσμιο καθεστώς.

α. Η πρώτη άποψη θέλει τον "καπιταλισμό", την ολιγαρχία, να βρίσκεται σε κρίση και να πέφτει, από μόνη της, λόγω ανικανότητας.

β. Η δεύτερη άποψη μας λέει , περίπου το ίδιο, για να μας πείσει πώς ο "καπιταλισμός", η ολιγαρχία δηλ., βρίσκεται σε κρίση και δεν έχει ηγεσία και σχέδιο.

γ. Η τρίτη άποψη ομολογεί πως το καθεστώς είναι ολιγαρχικό, αλλά στο "δια ταύτα", στέλνει τη μπάλα έξω από το γήπεδο. "Αναχωρούμε από τον μάταιο τούτο κόσμο" και φτιάχνουμε μοναστήρια - "αντιδομές". Και λέμε μοναστήρια και όχι κοινότητες, γιατί τα μεγέθη των "αντιδομών" δεν επαρκούν για μια στοιχειώδη κοινότητα. Επίσης, δεν απευθύνονται στο όλον του λαού, αλλά σε όσους αποδέχονται ένα ευαγγελικό πλαίσιο αρχών, επαναλαμβάνοντας την θεολογική προσέγγιση της πολιτικής, όπως το κάνει το σύνολο των αριστερών θρησκειών. Δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός πως το 85% του λαού, κατά τεκμήριο, δεν έχει καλή σχέση με την αριστερά. Θέτουν όρους, αποκλείοντας από τις "αντιδομές" όσους έχουν διαφορετική άποψη. Εάν ο εκ προοιμίου αποκλεισμός δεν είναι η βάση μιας ολιγαρχικής αντίληψης τι είναι;

Προσθέτουν το συνθετικό "αντί-" στην ονομασία, για να προσδώσουν κάτι το αντιστασιακό στην πράξη του αναχωρητισμού. Δεν θυμούνται, πως η μέθοδος και ο τρόπος πρωτοεφαρμόστηκε από τους πρώτους χριστιανούς. 300 χρόνια μετά, η ανώδυνη, για το καθεστώς μεταλλαγμένη πίστη των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων έγινε μέρος του αυτοκρατορικού καθεστώτος. Επίσης, δεν θυμούνται, πως η μέθοδος, οι αρχές και ο τρόπος που προτείνουν, επανεμφανίστηκαν στη δεκαετία του 60, με το κίνημα των νέων, των "παιδιών των λουλουδιών" και των λοιπών εναλλακτικών κοινοτήτων. Τι απέγιναν όλα αυτά; Η ιστορία διδάσκει και προκαταλαμβάνει τη σημερινή επανάληψη. Η "Χριστιανία" της Κοπεγχάγης, η μεγαλύτερη "αντιδομή" που σώζεται ως τα σήμερα είναι μέρος του σωφρονιστικού συστήματος της Δανίας. Στα δικαστήρια, στον παραβατικό προτείνονται δύο λύσεις: "Ή φυλακή ή στη Χριστιανία".

Για να έρθουμε πιο κοντά μας, η "αντιδομή" - αναχωρητική κοινότητα γερμανών των αρχών του 70, στο γειτονικό μας Σαρακήνικο της Ιθάκης, είναι πια μια ιδιοκτησία των ίδιων ή των κληρονόμων, που μαλώνουν αν θα την πουλήσουν, γιατί πρόκειται για "κτηματικό φιλέτο" ή θα την έχουν για παραθεριστική κατοικία. Και φυσικά, σε τίποτα δεν επηρέασαν αυτές οι καλά συγκροτημένες ιδεολογικά δομές την αλλαγή του κόσμου. Τον μπόλιασαν με πολιτισμικά και ιδεολογικά εργαλεία, ενισχύοντας την διαιώνιση του.

Ήταν, τότε, ένα προσωρινό καταφύγιο για κάποιους, που δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάμουν στη ζωή τους. Όταν βαρέθηκαν και βρήκαν το ατομικό "κάτι καλύτερο" , οι "αντιδομές" ρήμαξαν και διαλύθηκαν. Η Ολιγαρχία, με σχέδιο, με γνώση, με επίγνωση συνεχίζει τη λεηλασία ανθρώπινων ζωών και μάλιστα, σήμερα, την έχει επιταχύνει. Το έργο κάποιοι θέλουν να το επαναλάβουν.

Εκτός από τις "αντιδομές" που περιγράφει η διακήρυξη τους, υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες μικρές ομάδες ανθρώπων, με προσωπικό, αντλημένο από την αριστερά, που αυτοαποκαλούνται, ακόμα, "λαϊκές συνελεύσεις". Όταν ονομάζεις κάτι "λαϊκό" χωρίς να υπάρχει λαός σε αυτό, είναι λαϊκισμός των ολίγων.

3. Αφήσαμε για το τέλος μια απόδειξη - απάντηση στη λογική εκείνων που λένε πώς ο "καπιταλισμός", δηλ. η ολιγαρχία, κινείται μέσα από κρίσεις, γιατί οι κρίσεις είναι μέρος της φύσης του. Αυτό το τελευταίο το αντλούν από την επιδερμική μαρξιστική ανάλυση και τη θεοποίηση της οικονομίας, σαν επιστήμης, από τον ίδιο το Μαρξ. Η θεολογία είναι πανταχού παρούσα στον πολιτικό επιστημονισμό, αριστερό ή δεξιό. Στους μεν, τα νήματα της ζωής και της κοινωνίας κινούν οι "παραγωγικές δυνάμεις" και η ανάπτυξη τους. Στους δε, οι "αυτορυθμιζόμενες" αγορές και η ανάπτυξη τους... Και στις δύο εκδοχές της κοινωνικής θεολογίας απουσιάζει ο δημιουργός της κοινωνίας και των θεσμών ,άνθρωπος και ως εκ τούτου είναι και λίγο περριτό να ασχολούμαστε μαζί του. Ο πολίτης - άνθρωπος είναι αντικείμενο που άγεται και φέρεται και συνήθως αποκαλείται "ανώριμος", ώστε να μπορούν οι "ώριμοι" όλων των μορφών (κράτος, αγορά, κόμμα, πρωτοβουλία, συνέλευση, αντιδομή κλπ) είτε να τον σώσουν είτε να έχουν καλύτερη γνώμη και γνώση από αυτόν).

Είναι άριστη απόδειξη της ολιγαρχικής νοοτροπίας η φράση που ακούστηκε σε ολιγομελή "λαϊκή" συνέλευση: "Δεν μ' ενδιαφέρει, αν ο άλλος δεν συμμετέχει". Θέλει να πει ο ποιητής, πως εγώ ορθά πράττω, αλλά ο άλλος είναι ηλίθιος, αλλοτριωμένος, ανώριμος και γενικά ανίκανος να κατανοήσει το ξόδεμα χρόνου και την αποδοχή θέσεων, που προκύπτουν, συνήθως, από κάποια πρωτοπορία κι ας μην αποκαλεί έτσι τον εαυτό της. Το τελευταίο, απλώς, προκύπτει από τα συμφραζόμενα.

H AΠΟΔΕΙΞΗ ΠΩΣ Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ("καπιταλισμός") ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΑ

Μόλις προχτές, το ithacanet έδωσε την είδηση πως στις ΗΠΑ η FED, ο Μπερνάνκε και ο Γκρήσπαν συνελήφθησαν επ' αυτοφόρω να παραβιάζουν τους ομοσπονδιακούς νόμους των ΗΠΑ και να έχουν πει ψέματα, για το ύψος των χρηματοδοτήσεων προς τις τράπεζες και λοιπά εταιρειοκρατικά ευαγή ιδρύματα. Ενώ όλοι ήξεραν, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση της FED, πως, χάρις στο νόμο Bailout TARP, έχουν εκταμιευθεί 800 δισ. δολάρια, από τον έλεγχο αποδείχτηκε πως έχουν εκταμιεύσει 16 τρισ. δολάρια, τα περισσότερα σε τράπεζες που έχουν πτωχεύσει!

Αυτοί οι άνθρωποι, χάρις στην επιμονή, κυρίως φιλελεύθερων γερουσιαστών, συνεπικουρούμενων από ανεξάρτητους σοσιαλιστές και άλλους, πρέπει να πάνε φυλακή για συστηματική παραβίαση των ομοσπονδιακών νόμων, για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ψευδή δήλωση κλπ.

Τι γίνεται, τότε; Μια μέρα μετά την αποκάλυψη μία σειρά από Κεντρικές αδελφές τράπεζες βγάζουν κοινή ανακοίνωση, που λένε πως όλες προσφέρουν χρήμα στις τράπεζες για το καλό των ...νοικοκυριών. Οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες, δηλώνοντας δημόσια πως κάνουν το ίδιο πράγμα που έκανε και η FED, βαφτίζουν την παράνομη χρηματοδότηση των συναδέλφων στις ΗΠΑ, "συνηθισμένη και αναγκαία πρακτική" και δίνουν όπλα στην FED να απαλλαγεί από κάθε κατηγορία.

Προφανώς, κατά την άποψη των "αντισυνομωσιολόγων" αυτό έγινε τυχαία , δίχως σχέδιο και δίχως προσυνενόηση κάποιου κέντρου λήψης αποφάσεων. Ο "καπιταλισμός" και όχι η ολιγαρχία λειτουργεί τυχαία.

Η είδηση για την εξωφρενική χρηματοδότηση βουλιαγμένων τραπεζικών ιδρυμάτων, εντελώς τυχαία, δεν έχει περάσει σε κανένα μέσο ενημέρωσης της Ευρώπης ή της Ελλάδας. Ακόμα και "δημοκρατικά" ιστολόγια και ιστοσελίδες σιωπούν.

Πολλές ιστοσελίδες και ΜΜΕ αναφέρθηκαν στην κίνηση της κοινής ανακοίνωσης των Κεντρικών Τραπεζών, αλλά κανείς δεν το συνέδεσε με το τι έγινε στις ΗΠΑ.

Για παράδειγμα, ο έγκριτος αναλυτής Π.Παναγιώτου , που ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται, σχολιάζει την ανακοίνωση των κεντρικών τραπεζών, συγκρίνοντας το σήμερα με το τι έγινε στη Γερμανία ...το 1922.

Ούτε ο πολύ καλά πληροφορημένος κ. Π.Παναγιώτου είναι ηλίθιος. Και αυτός στέλνει τη μπάλα στις κερκίδες. Αποσυνδέει την ανακοίνωση των τραπεζών, από τη γενεσιουργό της αιτία. Κρύβει την ουσία της και το λόγο της ύπαρξης αυτής της ανακοίνωσης.

(σημ.: Να προσέξουμε πως ανάμεσα στις Κεντρικές Τράπεζες βρίσκεται και αυτή της "αμεσοδημοκρατικής" Ελβετίας, η οποία ελέγχεται από τα καντόνια. Η Ελβετική Δημοκρατία, η μόνη στον κόσμο, έχει αποσυνδέσει από τα νομοθετικά δημοψηφίσματα της τη διαχείριση του χρήματος και θα το πληρώσει σύντομα).

Το "τραγικό" και συνάμα αποκαλυπτικό για τις δομές του ολιγαρχικού καθεστώτος συμβάν πρέπει να απομονωθεί, να ελεγχθεί και να αποκρυβεί, από τους λαούς της Ευρώπης, που έχουν μαύρα μεσάνυχτα και πρέπει να παραμείνουν μέσα σε αυτά. Και αυτό κάνουν όλοι, όσοι επιθυμούν τη διατήρηση του καθεστώτος και διαχειρίζονται την πληροφορία.

Η συνομωσία σιωπής, φυσικά, περιλαμβάνει όλα τα κόμματα και αποκόμματα της αριστεράς. "Εμείς ασχολούμαστε με ένα καπιταλισμό που βρίσκεται σε κρίση και όχι με τον τρόπο και την ουσία που λειτουργεί". Κάπως έτσι σκέφτοναι και όλοι οι άλλοι απορούμε "γιατί δεν πέφτει αυτός ο ρημάδης ο καπιταλισμός;"

Με αφορμή το άρθρο του κ. Π. Παναγιώτου, εμείς λέμε πως η σημερινή "κρίση" δεν έχει καμία σχέση με την κρίση του μεσοπολέμου. Τότε, η απληστία των ολίγων, η αθλιότητα της πολιτικής και τα λάθη διαχείρισης οδήγησαν σε οικονομική κρίση, σε εκλεγμένα δικτατορικά καθεστώτα και σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Η σημερινή "κρίση", ακόμα και αν υποθέσουμε πως ξεκίνησε από ένα απρόβλεπτο χρηματοπιστωτικό γεγονός απληστίας (ελέγχεται αν ήταν τυχαίο), είναι μια κατάσταση πλήρως ελεγχόμενη, που δεν μπορεί να οδηγήσει στο φαινόμενο του "υπερπληθωρισμού", που επικαλείται ο κ. Παναγιώτου.

Η μαζική παραγωγή χρήματος δεν κατευθύνεται στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία, ώστε να υπάρξει κίνδυνος υπερπληθωρισμού, αλλά πάει στη διάσωση των τραπεζών και την παράλληλη εξαθλίωση των λαών όλου του πλανήτη. Η "κρίση" είναι πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση και χρησιμοποιείται για τη ριζική ανατροπή δημοκρατικών κατακτήσεων, με τη μέθοδο των "αναγκαίων" μέτρων, για την έξοδο από αυτή. Το θεωρητικό οπλοστάσιο της Ολιγαρχίας θα το βρει κανείς στον Καρλ Σμιττ, στον Μπρεζίνσκι, στον Χάντινγκτον ή στο μοναδικό δημόσιο έγγραφο της Trilateral Commission , "H κρίση της Δημοκρατία", 1975.

Στόχος της συντηρούμενης "κρισιολογίας" είναι η επιταχυνόμενη εγκαθίδρυση της παγκόσμιας οικονομικής διακυβένρησης ή όπως αλλιώς και αν την ονομάζουν, και η διατήρηση και επαύξηση του ελέγχου πάνω στις πολιτικές αποφάσεις, στα οικονομικά, στη διαχείριση του χρήματος και τελικά πάνω στις ζωές των ανθρώπων.

"Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης", έγραφε ο Καρλ Σμιττ 60 έως 90 χρόνια πριν.

Ο Κυρίαρχος για να επιβάλλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης (βλέπε κυβέρνηση Παπαδήμου) χρειάζεται, σήμερα, την ύπαρξη ενός καλού λόγου και αυτός ονομάστηκε "κρίση". (Για ένα δίκαιο πόλεμο κατά του Ιράν, χρειάζεται η δαιμονοποίηση του καθεστώτος, και η διαμόρφωση κοινής "πεποίθησης" πως είναι έτοιμο να προκαλέσει πυρηνικό όλεθρο). Ακόμα, χρειάζονται κάποιες δικαιολογίες. Αν συνεχιστεί η κατάσταση και ιδιαίτερα η ιδεολογική αποβλάκωση με αριστερά επιχειρήματα, τότε δεν θα χρειάζονται ούτε αυτή την ιδεολογία.

Όλη αυτή η συζήτηση περί νομισμάτων, αδιεξόδων , αδυναμιών, ανικανότητας των πολιτικών και μεγάλων κρίσεων, νομισματικών, κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών κλπ έχει ένα κοινό όνομα: Απάτη. Και υπάρχει για να δικαιολογεί όσα γίνονται σε βάρος των λαών.

Όσο το χρήμα παραμένει στην ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία των τραπεζιτών και όλα τα πολιτικά και κομματικά συστήματα αποφεύγουν να αναφέρουν αυτό το γεγονός, η απάτη θα βαφτίζεται "κρίση", με τη βοήθεια όλων.

Τώρα, καταλάβατε γιατί δεν πέφτει ο "καπιταλισμός";

Γιατί δεν θέτουμε, σε πρώτη προτεραιότητα, το ουσιαστικό και πρωταρχικό δίλημμα της πολιτικής : Ολιγαρχία ή Δημοκρατία. Και γιατί αυτό δεν έχει ή έχει περιορισμένη θέση στην τρέχουσα πολιτικής μας σκέψη. (Ευτυχώς που υπήρξε ο Καστοριάδης, η Χάννα Άρεντ και μερικοί ακόμα στοχαστές, για να επαναφέρουν θεωρητικά την πολιτική στην ουσία της και να περιγράψουν τι εστί δημοκρατία, άνθρωπος, πολιτική και κοινωνία. Για τη μικρή μας παρέα, καθοριστική ήταν η επαφή μας με το "Νέοι δρόμοι για την δημοκρατική πολιτική σκέψη", Κριτική παρουσίαση του πολιτικού στοχασμού του Κορνήλιου Καστοριάδη, του Νίκου Ηλιόπουλου, εκδ.ΘΕΜΕΛΙΟ ").



Μέρος της απάτης είμαστε όλοι, άλλοι συνειδητά και αμειβόμενοι και άλλοι , γιατί μας έχουν φυτέψει στα μυαλά ολιγαρχικές λύσεις.

Είναι αδιανόητη η ύπαρξη Ολιγαρχίας ("καπιταλισμού"), χωρίς κεντρική ολιγομελή ηγεσία, σχέδιο και τρόπο. Να τελειώνουμε με τα παραμύθια των ιδεολογιών του 19ου αιώνα. Είναι αδύνατο να υπάρξει κυρίαρχος, χωρίς να παίρνει αποφάσεις. Και κυρίαρχος σήμερα, αν δεν είναι ο λαός είναι κάποιος άλλος. Είναι αδύνατο να υπάρξει καθεστώς, δίχως κάποιος να είναι κυρίαρχος. Η κοινωνία και όλες οι ανθρώπινες εκφάνσεις της δεν υπόκεινται σε φυσικούς νόμους ή στη δαρβινική θεωρία της καταγωγής και της εξέλιξης των ειδών. Πιο πιθανό είναι να υπάρχει Θεός, παρά να κινούνται τα πράγματα τυχαία. Να πάμε πριν από τους νεωτερικούς χρόνους, να πάμε στην πηγή από όπου αντλήθηκε η ιδέα της πολιτικής και της δημοκρατίας, για να αποκαταστήσουμε τις λέξεις και τα νοήματα. Ξέρουμε ελληνικά και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Ενίοτε πιστεύουμε και στο Θεό, αλλά όχι στα γήινα παραμύθια και τις ψευδείς πολιτικές θεολογίες. Πάω και σε ορθόδοξο μοναστήρι για να σώσω την ψυχή μου και το βαφτίζω "αντι-δομή", για να δηλώσω "αντι-στασιακός".

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι η απάντηση. Δημοκρατία ήταν η απάντηση, όταν επινοήθηκε η πολιτική, σαν απάντηση της πόλης και των πολιτών στο προταρχικό δίλημμα : Δημοκρατία ή Ολιγαρχία;

Για να συμβεί αυτό, για να έρθει το ποθούμενο, απαιτείται η μέγιστη δυνατή συγκρότηση ενωτικής δύναμης ενάντια στη βία της ολιγαρχίας. Η ανατροπή του ολιγαρχικού καθεστώτος και η εγκαθίδρυση δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνει από κάποιους λίγους. Ή θα γίνει από όλους ή δεν θα γίνει. Και στην Ελλάδα, έχουμε ένα πλεονέκτημα: Ξέρουμε τι θα πει δημοκρατία.

Μέτρο των πράξεων μας, μέτρο της κάθε πολιτικής θεωρίας και πράξης, μέτρο του "σωστού ή του λάθους" είναι το μέγεθος των ανθρώπων, που ενστερνίζονται την ιδέα, την πολιτική, την πράξη, και συμμετέχουν, συνδιαμορφώνουν και συμπορεύονται. Όσο αυτό δεν υπάρχει, κοιτάμε να δούμε ποιο είναι το λάθος μας. Δεν τα ρίχνουμε στο λαό. (Και το ithacanet έχει αναλάβει δημόσια τις ευθύνες που του αναλογούν. Ως τα τώρα, όλες οι πρωτοβουλίες μας κουτούλησαν σε τοίχο: Είμαστε ανίκανοι).

Πολιτικές συλλογικότητες περιορισμένης ευθύνης δεν νοούνται. 'Η όλοι μαζί ή χάσαμε. Εμείς και τα παιδιά μας. Τέλος, στα ιδεολογικά ολιγαρχικά μαγαζάκια. Κάθε τι που δεν κατατείνει στη συγκρότηση της μέγιστης δυνατής ενότητας υπηρετεί την ολιγαρχία ("καπιταλισμό"). Είναι και αυτό ολιγαρχικό.

Δημοκρατία - όλη η εξουσία στους πολίτες, χωρίς κανένα προαπαιτούμενο, χωρίς ιδεολογικές τζιριτζάτζουλες και ολιγαρχικούς -ισμούς.

"Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας, με τον ίδιο τρόπο σκέψης που χρησιμοποιήσαμε, όταν τα δημιουργήσαμε."

Αϊνστάιν.

Το σκέφτεσθαι είναι το δύσκολο. Το δύσκολο είναι ο δρόμος. Κι αυτός ο ρημάδης ο δρόμος πρέπει να τον ανοίγεις , προχωρώντας, δίχως χάρτη και μπούσουλα. Ψηλαφητά. Ένα ψηλάφισμα κάναμε σήμερα. Κάτι σαν χάδι.

Έρωτας ή τίποτα.

(Όλα όσα διαβάσατε είναι προϊόν συλλογικής σκέψης μιας ασήμαντης και ανίκανης, λόγω μεγέθους ομάδας)
http://ithacanet.gr/