Το κακό για εσάς είναι ότι δεν… πρόκειται να αυτοκτονήσουμε όλοι!

Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος

Αυτοκτονούν. Πολλοί συνάνθρωποι μας αυτοκτονούν. Έπρεπε να το αναμένουμε αφού αντί της επιβίωσης με το «άγχος επικείμενης οικονομικής καταστροφής και...
φόβου απώλειας αγαπημένων προσώπων» κάποιοι πιέζονται από τα Μέσα, την κοινή γνώμη κ.λ.π., να μιμηθούν αυτοκαταστροφικές ή αυτοκτονικές πράξεις.

Και με την δημόσια αποδοχή του πρώτου αυτόχειρα, ήταν επόμενο να υπάρξουν «μιμητικές πρακτικές».

Δεν έχω τίποτε με την Κατάθλιψη, μια …χαρά αρρώστια είναι όπως πολύ καλά γνωρίζω αλλά είχα και έχω τεράστιο πρόβλημα με τον αυτοκτονικό ιδεασμό, πολύ περισσότερο με την αυτοκτονία.

Αλλά τα τομάρια που γνωρίζω και θα έπρεπε να έχουν αυτοχειριαστεί, δεν έχουν την αξιοπρέπεια να το κάνουν.

Το κάνουν συνήθως αθώοι, γενικώς αξιοπρεπέστατοι, έντιμοι, άνθρωποι.

Στην αρχή και το τέλος κάθε «περιόδου εγκλεισμού»: στην αρχή γιατί υπάρχει έντονη αίσθηση πίεσης, στο τέλος γιατί δεν διαφαίνεται προοπτική και διέξοδος…

Το σύστημα πολύ γουστάρει τέτοιες συμπεριφορές.

Αλλά επειδή το στελεχώνουν εν πολλοίς ηλίθιοι, δεν γνωρίζει ότι κάθε καταστροφής προηγούνται αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.

Ο «ΥΓΙΗΣ» ΘΥΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ…

Όπως λέει και η Εγκληματολογία, μετά τον «Μιμητισμό» που έχουμε σε κάθε δημόσια, προβαλλόμενη εκδήλωση βίας, υπάρχει η αντιστροφή του δείκτη “S”.

Ο περιβόητος δείκτης “S” τι κάνει;

Αναδεικνύει τις προβαλλόμενες εκάστοτε μορφές βίας και τις γενικεύει ως πρακτικές, ανεβάζοντας τις πάνω, στην κορυφή του δείκτη που σχηματίζει το ψηφίο “S” όσον αφορά τις βίαιες επιλογές.

Την διάθεση αυτοκαταστροφής ή την «ταύτιση με τον επιτιθέμενο» δεν ξέρουν οι ισχυροί ηλίθιοι που μας κυβερνούν, ότι θα ακολουθήσει η γενικευμένη έκφραση Οργής.

Και τότε το κάτω μέρος του δείκτη “S” αντιστρέφει, γενικεύεται ως επιλογή και περνά στην προβαλλόμενη- μιμητική, γενικευμένη συμπεριφορά!

(Πώς να το πω… κομψά, ένας να «φάει» λαμόγιο, πολιτικό, «νταβατζή», θα γίνει μέσα σε λίγες μέρες μόδα… Και συμπεριφορά επιβεβαιωνόμενη εγκαθίσταται, που λέει και η Ψυχολογία)

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ:

«…Αν και ο μιμητισμός συμβαίνει κατά την διάρκεια των εφηβικών μας χρόνων, ωστόσο, αρκετά συχνά παρατηρούμε ενήλικες που επιλέγουν την μίμηση συμπεριφορών, και όχι μόνο, ως μέσο έκφρασης της ατομικότητας τους… Υπό αυτές τις συνθήκες, συμβαίνει να αφιερώνουν αρκετό χρόνο ώστε να αναζητήσουν και κατά συνέπεια να αναπαράγουν όσα βλέπουν να διαφέρουν και ίσως να τυγχάνουν θαυμασμού χωρίς όμως να φιλτράρουν τις πεποιθήσεις επιλέγοντας αυτές που εκφράζουν την δική τους προσωπικότητα. Φαινομενικά, η διαδικασία του μιμητισμού μπορεί να ικανοποιεί εκείνους που την επιλέγουν αλλά πρακτικά αποδεικνύεται καταστροφική διότι όχι μόνο εξελίσσει την προσωπικότητα αλλά, καταλήγει με σαφήνεια στην διατάραξη της ψυχικής ισορροπίας …Κάποιες από τις πιθανές αιτίες που γεννούν την ανάγκη του μιμητισμού αφορούν τις βαθύτερες πεποιθήσεις του ατόμου. Έχει παρατηρηθεί ότι η αρνητική εικόνα που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του μπορεί να ενισχύσει αισθήματα μειονεξίας τα οποία ευκόλως θα οδηγήσουν σε μιμητικές συμπεριφορές. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την απώλεια των ατομικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας και της δυνατότητας έκφρασης των προσωπικών απόψεων του ανθρώπου»

(Βασιλική Βενέτη, Κλινική Ψυχολόγος).

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΚΠΤΩΣΗ ΒΕΒΑΙΑ -ιδού ένα …(με κάποιο τρόπο) ενδιαφέρον άρθρο του γνώστη και τιμητή των πάντων Μ.Ανδρουλάκη:

«…Έχω μάθει από την ιστορία πως στις μεγάλες οικονομικές κρίσεις το συλλογικό αίσθημα της οδύνης περνά διαδοχικά πέντε φάσεις. Πρώτη φάση: σοκ, η αντεστραμμένη πυραμίδα με τα δανεικά σωριάζεται στα κεφάλια των ανθρώπων. Δεύτερη: αγωνία, προσωπική και κοινωνική. Τρίτη: θυμός και αγανάκτηση. Τέταρτη: κατάθλιψη. Στην πέμπτη φάση εμφανίζεται μια διχάλα, μια διασταύρωση:

Ή αυτοκτονείς συλλογικά ψάλλοντας το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» όπως ο Σαμψών ή λες «φτου κι από την αρχή» κάνεις το θυμό θετική σκέψη, θετικό σχέδιο, θετική δράση, δράση, δράση! για να ανακτήσεις το χαμένο χρόνο, τα χαμένα εισοδήματα, τις χαμένες θέσεις εργασίας.

Ξέρω ότι το διαζευκτικό ή - ή ακούγεται σαν εκβιαστικό δίλημμα. Αλλά αυτή η διασταύρωση, η διχάλα, αυτό το ή - ή αποτελεί την ουσία της ανθρώπινης και της πολιτικής κατάστασης. Είναι τα όρια των ελεύθερων επιλογών μας. Είναι τα όρια των εναλλακτικών δρόμων που διαθέτουμε. Σαν τον Οιδίποδα θα βρισκόμαστε πάντα στις κρίσιμες καμπές της προσωπικής και εθνικής ζωής μας στη μοιραία διχάλα Δελφών - Δαυλίδας. Έτσι και τώρα στο σκληρό Απρίλη του 2012 είμαστε στην κόψη ανάμεσα στο ή και στο ή».

Ο αρθρογράφος, πολύ-πολιτικός, συγγραφέας, βουλευτής, ιδεολόγος, κ.λ.π., κ.λ.π., διαπνέεται όπως μαρτυρεί το κείμενο του από μια λογική «Αποπροσωποποίησης» όπως και το καθεστωτικό «πολιτικό προσωπικό»:

Εξαιρεί τον… εαυτό του από το πρόβλημα και τις συνέπειες που θα έχει η επίλυση του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δεν θα αυτοκτονήσουμε ποτέ «κουφάλες νεκροθάφτες».