Ο πόλεμος των άκρων

του Γιώργου Χατζηλίδη

Τις τελευταίες 10-15 μέρες στη χώρα μας ζούμε καταστάσεις και βλέπουμε εικόνες από το μέλλον. Ένα μέλλον που πλησιάζει με...
ιλιγγιώδη ταχύτητα και πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε. Το κοινωνικό κράτος, που έχτισαν σε γυάλινα πόδια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, βρίσκεται υπό κατάρρευση, ούτε φάρμακα σε καρκινοπαθείς δεν .....
μπορεί να παρέχει. Η εγκληματικότητα λαμβάνει δραματικές διαστάσεις προκαλώντας φαινόμενα αυτοδικίας. Και, παράλληλα, αργά αλλά σταθερά, υποδαυλίζονται οι συνθήκες ενός νέου εθνικού διχασμού, ο οποίος, εάν αρχίσει να αναπτύσσεται, κατ’ επίφαση θα ξεκινήσει από τους διαχωρισμούς μνημόνιο/αντιμνημόνιο και ευρώ/δραχμή , αλλά τελικά θα καταλήξει σε μία σκληρή σύγκρουση της Ακροαριστεράς με την Ακροδεξιά.
Το πρωτοφανές περιστατικό της βίαιης επίθεσης Κασιδιάρη σε Κανέλλη και Δούρου έφερε στο φως τον πόλεμο που υποβόσκει εδώ και καιρό ανάμεσα σε δύο ακραίες ιδεολογικές εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, την ακτιβιστική Δεξιά και την εξωκοινοβουλευτική-ριζοσπαστική-κομμουνιστική Αριστερά(οι δύο πρώτες αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, η τελευταία λειτουργεί αυτόνομα).
Τόσο κόντα και τόσο μακριά
Μπορεί να χωρίζει ιδεολογική άβυσσος τους δύο αντιπάλους, αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι αμφότεροι έχουν την πολιτικά σύμφυτη τάση να υπεραπλουστεύουν τον πολύπλοκο κόσμο που ζούμε. Ο ένας καταλογίζει όλα τα δεινά στον «σιονισμό», ο άλλος στα «μονοπώλια και τον καπιταλισμό».
Τυφλωμένοι και οι δύο από τις ιδεοληψίες τους, ο ένας μισεί κάθε τι που νομίζει ότι είναι ξένο προς τον εαυτό του(πχ μετανάστες), ο άλλος εχθρεύεται κάθε τι που θυμίζει τη δυτικού τύπου ατομική επιτυχία(«Ωραίος φίλους έχετε», σχολίασε αυθόρμητα ο Αλέξης Τσίπρας, όταν ο δημοσιογράφος Χατζηνικολάου επιχείρησε να του μεταφέρει μία ερώτηση από έναν φίλο του, εφοπλιστή).
Πράγματι, το ουμανιστικό ιδεολογικό πρόταγμα της Αριστεράς την κάνει να έχει μεγαλύτερη νομιμοποιητική βάση, ιδίως στις χώρες που δεν γνώρισαν τον ολοκληρωτισμό του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η ακραία εκδοχή της όμως μοιράζεται με την Ακροδεξιά το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», η πρώτη ορκιζόμενη στη «μαρξιστική νομοτέλεια της λαϊκής εξουσίας», η δεύτερη εν ονόματι της «καθαρότητας της φυλής».
Μήπως τελικά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και οι δύο επιδιώκουν την τυφλή σύγκρουση της Ελλάδας με την Ευρώπη, ότι οι θέσεις τους οδηγούν στην απομόνωση της χώρας;
Ακριβώς αυτός ο απομονωτισμός, που θα προκύψει ως ολέθρια συνέπεια της σύγκλισης Ακροαριστεράς και Ακροδεξιάς στη συνομωσιολογική κοσμοθεώρηση, πέραν της ταφόπλακας που θα βάλει στην ελληνική οικονομία, θα δημιουργήσει τις συνθήκες για το «τελικό ξεκαθάρισμα» των δύο πλευρών, αναβιώνοντας το διχαστικό μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό κλίμα που άφησε βαθιές πληγές στη χώρα μας. Τις οποίες, για να μην ξεχνιόμαστε, ξεπεράσαμε στο ασφαλές πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ευθύνη
Όπως στις κρίσεις που σχετίζονται με τα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική παρατηρείται συντηρητική στροφή των πολιτών, έτσι και στις κοινωνικές κρίσεις ενισχύεται η Αριστερά. Η σημερινή συγκυρία λοιπόν, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του και το επικοινωνιακό του χάρισμα, φέρνουν τον Αλέξη Τσίπρα στη θέση του ρυθμιστή της επόμενης μέρας. Είτε στην κυβέρνηση είτε στην αξιωματική αντιπολίτευση, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και η διάθεση μετατόπισής του στη σφαίρα του Κεντροαριστερού ρεαλισμού θα κρίνει εν πολλοίς το εάν η χώρα θα διολισθήσει ή όχι σε έναν νέο εθνικό διχασμό.
«Το παλιό πεθαίνει και το νέο πασχίζει για να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», έγραψε ο μεγαλύτερος νεομαρξιστής φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι. Το «παλιό» όντως πεθαίνει και γι' αυτό το «νέο» πρέπει να γεννηθεί γρήγορα, ο ελληνικός χρόνος τελειώνει. Και αυτό το νέο» πρέπει να είναι πατριωτικό αλλά όχι μισαλλόδοξο. Να είναι σίγουρα ευρωπαϊκο και εξωστρεφές χωρίς να απεμπολεί την ελληνική ετερότητα. Και κυρίως να εμπεριέχει, ως πρόταγμα, την ατομική ευθύνη που τόσο εκτοπίστηκε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης από την κυρίαρχη υποκουλτούρα των πελατειακών σχέσεων που θεμελίωσαν τα κυβερνητικά κόμματα με τους πολίτες.
Γιατί κανείς μας δεν πρέπει να ξεχνά: Η κοινωνική ολοκλήρωση προϋποθέτει την ατομική ολοκλήρωση.
http://voria.gr