Τα «δύο άκρα» δεν είναι η Ακροδεξιά και η Ακροαριστερά.

Ο 21ος αιώνας, είναι ο αιώνας της παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση (με την έννοια της ελεύθερης δράσης των οικονομικών ελίτ παγκοσμίως) είναι μια παρούσα πραγματικότητα, η...
οποία κινείται πλέον ανεξέλεγκτα. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αυτή την παγκοσμιοποίηση την δημιούργησε η εθνική αντιπροσωπευτική – ολιγαρχική δημοκρατία του εθνικών κρατών.


Σήμερα, η παγκοσμιοποίηση διαπερνά πλέον οριζόντια τα εθνικά κράτη, διαλύει τις εθνικές κοινωνίες και επιτίθεται απευθείας...

πάνω στους πολίτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (των οποίων οι εξουσιαστικές δυνατότητες περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια των εθνικών κρατών και σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα περιορισμένα), ακόμα και «καλή πρόθεση» να έχουν, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις απευθείας επιθέσεις των διεθνών ελίτ πάνω στους απροστάτευτους πλέον και ασύνδετους μεταξύ τους πολίτες.


Ως ενστικτώδη αντίδραση των υπό διάλυση εθνικών κοινωνιών, έχουμε την εμφάνιση σκληρών κινημάτων ολοκληρωτικής (υπερσυγκεντρωτικής) δομής και φιλοσοφίας, που υπόσχονται καλύτερη προστασία των διασκορπισμένων και (ως εκ τούτου) αδύναμων πολιτών των εθνικών κοινωνιών. Έτσι έχουμε εμφάνιση σκληρών εθνικιστικών και φασιστικών κινημάτων, αλλά και επανεμφάνιση υπερσυγκεντρωτικών αριστερίστικων κινημάτων. Μόνο που τα τελευταία βρίσκονται σε πλήρη ιδεολογική σύγχυση και εσωτερική διαμάχη, έπειτα από τις αποτυχίες, τόσο των κομμουνιστικών όσο και σοσιαλιστικών πειραμάτων στην πράξη.


Προς το παρόν η παγκοσμιοποίηση εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ως όργανό της τις κατά τόπους κυβερνήσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, προκειμένου να περνά τα συμφέροντά της πάνω στους αντίστοιχους λαούς. Όμως σύντομα και λόγω της αδυναμίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας να αντέξει άλλο την πίεση (τόσο την πίεση εκ των άνω των διεθνών ελίτ όσο και την κοινωνική πίεση από τα κάτω, από τους πολίτες), η παγκοσμιοποίηση θα επιλέξει με μαθηματική ακρίβεια και με εξαιρετικό ρεαλισμό, να συνεργαστεί (όπου το σύστημα παρουσιάσει ρωγμές), με τα ανερχόμενα ολοκληρωτικά κινήματα, για να δέσει κυριολεκτικά χειροπόδαρα τους λαούς ή και να προκαλέσει πολέμους μεταξύ των λαών, εκμεταλλευόμενη τον εθνικιστικό φανατισμό. Δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα προς τούτο. Το αεριτζίδικο χρήμα που παράγεται από το τίποτα, θα λύσει όλα τα προβλήματα συνεργασίας.

Έτσι, προκύπτει πλέον ως ιστορικά αναπόφευκτη και προδιαγεγραμμένη μία μόνο λύση. Η ανάπτυξη δηλαδή ενός δημοκρατικού κινήματος αυτοπροστασίας των πολιτών, από κάτω από τους ίδιους τους πολίτες, που θα αναγκαστούν να διασυνδεθούν και να ενωθούν μεταξύ τους. Ένα κίνημα τόσο εναντίων των διεθνών ελίτ, όσο και εναντίον των ολοκληρωτικών νέων προστατών - πολιτικών "νταβατζήδων". Δηλαδή ένα κίνημα πραγματικής δημοκρατίας. Ήδη πολλά επιμέρους κινήματα στην Ευρώπη κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Μένει μόνο να συναντηθούν.


Τα «δύο άκρα» στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή, δεν είναι η Ακροδεξιά και η Ακροαριστερά, όπως θέλει να παρουσιάσει την κατάσταση προς διάσωσή της η αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ή στην ελληνική της εκδοχή το ονομαζόμενο «συνταγματικό τόξο»). Τα πραγματικά «δύο άκρα» είναι η ίδια η αντιπροσωπευτική δημοκρατία από το ένα μέρος και τα ανερχόμενα ολοκληρωτικά κινήματα στο σύνολό τους (ακροδεξιά και ακροαριστερά) από το άλλο.


Όμως τα «δύο άκρα» του μέλλοντος που θα κρίνουν τελικά το ύφος και την τύχη της παγκοσμιοποίησης, θα είναι, από το ένα μέρος το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (των ελιτίστικων παλαιών κομμάτων) μαζί με τα ολοκληρωτικά κινήματα που θα έχουν συμμαχήσει με την παγκοσμιοποίηση και θα έχουν ανέβει στην εξουσία (τα οποία φυσικά, αν προσέξουμε, δεν αμφισβητούν το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα) και από το άλλο μέρος η μαχόμενη πραγματική δημοκρατία στη βάση της κοινωνίας.

Καλώς ήρθε λοιπόν το μέλλον…
http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/12/blog-post_4477.html