Δεν μπορώ να πω ότι ανήκω στο μεταναστευτικό κύμα που γέννησε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, γιατί έφυγα το 2006 που τα οικονομικά της χώρας, για τους "κοινούς θνητούς" δεν ήταν
και πολύ χάλια. Βέβαια όλοι είχαν πέσει στη παγίδα των στεγαστικών, των...
εορτοδανείων, των διακοποδανείων, αλλά υπήρχαν δουλειές. Για όποιον είχε αντοχές superman και μπορούσε να δουλεύει 16 ώρες, ανέβαζε το εισόδημα του και κάλυπτε τα έξοδα, αυτά που...
έντεχνα μας είχαν πλασάρει σαν απαραίτητα μιας "καθωσπρέπει" ζωής η καλύτερα... lifestyle.
Βλέπεις εκείνο το καιρό δεν μας έφταιγε ότι ο βασικός μισθός ήταν χαμηλά (που να ξέραμε που θα πέσει) αλλά πιστεύαμε ότι για να βγάλεις λεφτά πρέπει να δουλεύεις πολλές ώρες... Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία για δουλειά στη Μέση Ανατολή είχα στο κεφάλι μου δάνεια τα οποία ξεπερνούσαν το μισό του μισθού μου. Οπότε το είδα σαν μια καλή ευκαιρία ώστε να μπορέσω να αντεπεξέλθω.
Έφυγα με μια δόση πίκρας αλλά και αισιοδοξίας μαζί, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ίσως να μην υπάρξει επιστροφή. Μπουχτισμένος από τους εργολάβους κατασκευαστικών έργων, που οι περισσότεροι χρωστούσαν και τη μάνα τους στο ΙΚΑ, στην εφορία και στους εργαζομένους, αλλά στη γύρα ήταν πρώτη μούρη...
Ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τα πάντα προκειμένου να απαλλαγώ από το καρκίνωμα των δανείων. Πίσω άφηνα οικογένεια, φίλους, και πολλά ενδιαφέροντα, πιστεύοντας όμως ότι με τα ταξίδια ανά τρεις - τέσσερις μήνες θα μπορέσω να κρατώ επαφή μαζί τους και να ασκώ τις αγαπημένες μου ασχολίες....
Στα δυο τρία πρώτα χρόνια αυτό δούλεψε και όλοι έδειχναν ευχαριστημένοι... Ο καλός και σταθερός μισθός, έφτανε να καλυφθούν τα δάνεια, ακόμη και οι διακοπές, χωρίς το άγχος ότι στο γυρισμό δεν θα έχω χρήματα να βγάλω το μήνα. Απ ότι φάνηκε εκ των υστέρων, όμως, μόνο ένας καλός μισθός δεν είναι αρκετός για να καλύψει αυτά που ζητάει ο άνθρωπος. Αυτά που χρειάζεται για να νιώσει ευτυχισμένος...
Όταν είσαι εργαζόμενος στο εξωτερικό προσπαθείς να προσαρμοστείς στη νέα ζωή. Εργασιακά και προσωπικά. Εργασιακά οι συνθήκες είναι διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν στην Ελλάδα. Υπάρχει άλλο καθεστώς το οποίο είναι πιο σκληρά επαγγελματικό. Οι εταιρίες σε προσλαμβάνουν για αυτά που ξέρεις να κάνεις καλά και όχι γι αυτά που ίσως μπορείς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι επαγγελματίας. Στο σβέρκο σου νιώθεις καθημερινά την ανάσα του καλύτερου και στην ουρά περιμένουν χιλιάδες βιογραφικά με κάποια καλύτερα από το δικό σου.
Τα προσωπικά... πάνε περίπατο. Αν και πλέον τα οικονομικά σου είναι καλύτερα, θα πρέπει τώρα σε αυτόν το τομέα να αποκτήσεις δυνάμεις superman για να μπορέσεις να τα χαρείς, αφού τα επαγγελματικά απορροφούν τις περισσότερες δυνάμεις και χρόνο σου. Πλέον το οικονομικό βγαίνει από το κεφάλι σου και δεν σκέφτεσαι αν μπορείς να κάνεις κάτι ή να αγοράσεις κάτι, που πριν θα το περνούσες από σαράντα κόσκινα αλλά ... αν το θέλεις και έχεις το χρόνο...
Η προσωπική σου αλλοίωση έρχεται χωρίς να το καταλάβεις. Εκτός από το χρόνο και την απόσταση που είναι αμίληκτα στις σχέσεις με τους ανθρώπους που έχεις αφήσει πίσω, η νοοτροπία σου αλλάζει ζώντας σε μια άλλη χώρα με διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης. Κάθε φορά που επισκέπτεσαι τον τόπο σου αντιλαμβάνεσαι τις διαφορές. Κάθε φορά λίγο περισσότερο. Αρχίζουν να σε ενοχλούν καταστάσεις που προηγουμένως δεν έδινες σημασία, φτάνοντας να αναρωτιέσαι τι έχει αλλάξει. Νιώθεις ξένος ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους. Έχεις την εντύπωση ότι ξαφνικά, δεν τους ξέρεις και δεν σε ξέρουν. Προσπαθείς να πιαστείς από κοινά περιστατικά του παρελθόντος στα οποία εσύ έχεις πατήσει Pause αλλά εκείνοι τα έχουν προσπεράσει, γιατί ζουν νέα.
Μετά από τρία χρόνια το κατάλαβα... Η ζωή έτρεχε γύρω μου και εγώ ήμουν παγωμένος στη θέση μου, στη θέση Pause. Αντιλήφθηκα ότι μου έλειπαν μικρά καθημερινά πράγματα που είχα ζήσει στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα μικρά καθημερινά συμβάντα που ζούμε στη καθημερινότητα μας χωρίς να τα δίνουμε σημασία άρχισαν να μου λείπουν αφάνταστα. Οι μικρές επιτυχίες και αποτυχίες των παιδιών στο σχολείο, η καλημέρα του περιπτερά μαζί με το πακέτο τσιγάρα, η ξαφνική συνάντηση ενός παλιού συμμαθητή, φίλου, συνεργάτη, το ζεστό ψωμί από το φούρνο της γειτονιάς, η ξαφνική μπόρα, ο χειμώνας, η άνοιξη... Άπειρα και ανεκτίμητα μικρά πραγματάκια που όλα μαζί συνθέτουν τη ζωή του καθενός από εμάς...
Συνέχισα όμως να μένω στην ίδια θέση παγωμένος ελπίζοντας σε... δεν ξέρω, προσπαθώντας να παίρνω δεκαπενθήμερες μικρές δόσεις γεύσης από τη ζωή που τρέχει κάπου αλλού μακριά, χωρίς εμένα, και μικρές δόσεις από τη ζωή του παρόντος που υπάρχει γύρω μου. Χωρίς να το καταλάβω 8 χρόνια έχουν περάσει νεράκι και μόνο λίγες φλασιές ωραίων αναμνήσεων υπάρχουν στο μυαλό μου από αυτά τα χρόνια. Φλασιές ενός μετανάστη με καλό μισθό... Άξιζε η όχι?
Το να παλέψεις για την επιβίωση σίγουρα είναι αγώνας που έχεις υποχρέωση να τον δώσεις απέναντι στη ζωή. Το να αναλώνεσαι όμως για ένα καλύτερο αυτοκίνητο, σπίτι, εξοχικό, ακριβές διακοπές πλέον από τη θέση μου πιστεύω ότι είναι μάταιο.Το είδαμε, το ζήσαμε. Ακριβά αυτοκίνητα που αγοράστηκαν με υψηλότοκα δάνεια να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστηκές. Σπίτια που πάλεψε ο κόσμος να τα στήσει να βγαίνουν στο σφυρί προκειμένου να αποφύγουμε τα χαράτσια... Ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα θέλω μας. Ίσως να πρέπει να γίνουμε πιο σεμνοί απέναντι στη ζωή και να σταματήσουμε να ζηλεύουμε τις ζωές άλλων που καλώς μπορούν και τις ζουν μέσα στη χλιδή, αρκεί βέβαια να μην είναι στις δικές μας πλάτες.
Ακούω πολλούς να θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν στο εξωτερικό για καλύτερη τύχη. Δεν μπορώ να πω αν μόνο τα χρήματα που θα έρθουν είναι ικανά για να θεωρήσεις τον εαυτό σου τυχερό και ευτυχισμένο. Τίποτα σε αυτό το κόσμο δεν χαρίζεται. Αν σου έρθει κάτι, κάτι άλλο θα σου φύγει. Δεν ξέρω αν αυτά που θα χάσεις θα τα αναπληρώσεις με το χρήμα. Ξέρω μόνο ένα... ότι όταν τα φώτα σβήνουν το χαμόγελο έρχεται με αναμνήσεις Ελλάδας...
Τα παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις. Δεν είναι κανόνας. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αξίες στη ζωή ούτε τα ίδια πιστεύω...
+Κοινός Θνητός.
http://ordinarymortalgr.blogspot.ae
ΠΗΓΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.