Ή κυβέρνηση ή ΣΥΡΙΖΑ;

Το δικαίωμα της άρνησης σε ένα δίλημμα που παρουσιάζεται υποχρεωτικό. 

 Δημιουργείται η εντύπωση πως οι επιλογές είναι δύο: Ή πρέπει να πιστεύεις πως εάν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα γίνει (περίπου) η συντέλεια του κόσμου ή πρέπει στηρίζεις τον ΣΥΡΙΖΑ, διαφορετικά στηρίζεις την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί, σαν να...
κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν (μόνο αυτό δεν κάνει), να μας πείσει πως μας βγάζει από τα μνημόνια, φέρνει την «ανάπτυξη» και τις καλύτερες μέρες, τάζει ρυθμίσεις κι εσύ είσαι υποχρεωμένος...

να πεις κι ευχαριστώ επειδή (ίσως) σου αφαιρεθούν κάτι ψιλά από την οικονομική θηλιά που έχεις στο λαιμό. Με αυτά και με αυτά μπορεί να «ξεμπλοκάρει» η τράπεζα, για να σου δανείσει (με υψηλό επιτόκιο), για να ξεπληρώσεις (που δεν θα ξεπληρώσεις ποτέ) τις κάθε είδους δόσεις.

Υποχρεωτικά με την κυβέρνηση;

Έπρεπε να διαλυθεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας για να υποστηρίξει, τελικά, ο κάθε Σαμαράς και ο κάθε Βενιζέλος πως θυσίασαν το …φιλολαϊκό τους προφίλ, για να γίνει τελικά η χώρα «μεταρρυθμισμένη»: «Μεταρρυθμισμένη» με τις μεταρρυθμίσεις των απολύσεων, των ατελείωτων ωρών εργασίας (εάν υπάρχει) με μισθούς ψίχουλα, τις ληστείες στους φόρους (εξυγίανση του φορολογικού συστήματος λέγεται αυτό) για αυτούς που δεν έχουν, το χάρισμα και τις ρυθμίσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα προγράμματα παρα –εργασίας (ανεργίας), για λίγα ευρώ, ώστε, τελικά, να ελπίσεις πως «ίσως βγουν οι επόμενοι μήνες» και πολλά άλλα.  

Τώρα, λοιπόν, πρέπει να πειστούμε ότι θα βγούμε στις «αγορές», άρα – αυτόματα – να πανηγυρίσουμε. Κι ας γνωρίζουμε πως το χρέος δεν εξοφλείται με τίποτα, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει διαρκώς την εποπτεία και πως η «προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης» είναι ένα (μεταβατικό) όνομα για τα (νέου τύπου) μνημόνια που θα ακολουθήσουν και μέσα σε όλα αυτά το ΔΝΤ θα έχει έναν …τιμητικό ρόλο.

 Αν υποστηρίξεις οτιδήποτε διαφορετικό από τον υποτιθέμενο ρεαλισμό (της υποχρεωτικής εξαθλίωσης), που προτάσσει η κυβέρνηση, τότε αυτόματα χαρακτηρίζεσαι «λαϊκιστής». Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που οι λέξεις αλλάζουν νόημα, γιατί έτσι το θέλουν τα πρόσωπα της εξουσίας, ο κάθε Σαμαράς και ο κάθε Βορίδης (αν μετρήσει κανείς πόσες φορές τη χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη, τότε θα ξεχάσει να μετράει, από την κούραση).

 Υποχρεωτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ;

 Ας αφήσουμε απ’ έξω το καθαρά ιδεολογικό κομμάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει, ξεκάθαρα, πλέον, μια  σοσιαλδημοκρατική πρόταση, αλλά κάποιος μπορεί να απαντήσει πως δεν τον νοιάζει η «ταμπέλα», αλλά θέλει ο Τσίπρας να κάνει έστω κι ένα από αυτά που υπόσχεται. Η απάντηση αν φτάνει αυτό το …ένα είναι αυτονόητη. Εάν θεωρείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των θέσεων του για την Ευρωπαϊκή Ένωση και των (διατυπωμένων) προθέσεων του για το χρέος, δεν αποτελεί δύναμη ανατροπής (όπως υποστηρίζει), τότε είσαι κυβερνητικός εκπρόσωπος; Εάν δεν συμφωνείς με τον Σταθάκη που θέλει να πληρωθεί το χρέος του ΔΝΤ και με την Δούρου που ψηφίζει τον προϋπολογισμό του Σγουρού (κατά 90%), τότε είσαι φίλος του Σαμαρά;

Εάν έχεις την άποψη πως ακόμα και αυτά (τα ελάχιστα, που μπορεί να φαίνονται αρκετά, λόγω της εξαθλίωσης από την πολιτική που εφαρμόζεται) που υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, στη ΔΕΘ, δεν μπορούν να υλοποιηθούν στο ευρωενωσιακό τραπέζι, τότε δεν θέλεις τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων και των ανέργων ή είσαι …απαισιόδοξος; Εάν καταλαβαίνεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει θέσεις κάθε τόσο και από το σκίσιμο των μνημονίων (για όποιον το πίστεψε τότε) έχει φτάσει να γίνεται συνομιλητής των δανειστών, γιατί αυτό επιτάσσει ο «αριστερός ρεαλισμός» του, τότε δεν βλέπεις καλά; Εάν έχεις καταλήξει  πως η απεμπλοκή της χώρας από το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να γίνει …κάποια στιγμή (που θα είναι ώριμα τα πράγματα και τα λοιπά και τα λοιπά) τότε δεν είσαι ρεαλιστής και αυτόματα γίνεσαι αιθεροβάμων;

Εάν δεν θεωρείς και τόσο αριστερή την άποψη  πως «το κράτος έχει συνέχεια» του Τσίπρα (πολλαπλά τα μηνύματα της δήλωσης) σημαίνει πως συμφωνείς με τα κυβερνητικά παραληρήματα της Βούλτεψη;  Και, τέλος, εάν δεν πιστεύεις πως η κοινωνία και η οικονομία πρέπει να ορίζεται από τη «συμπεριφορά των αγορών», τότε είσαι εκτός εποχής και δεν έχεις λόγο πολιτικής ύπαρξης;

 Όχι και δικαίωμα προς κατάκτηση η άλλη προσέγγιση!

 Δεν είναι το θέμα εάν ο Χαρδούβελης (και  κάθε Χαρδούβελης) ή ο Σταθάκης (και κάθε Σταθάκης) αναγνωρίζουν τη λέξη καπιταλισμός μόνο ως …ανάγνωσμα. Δικαίωμα τους. Δεν είναι το θέμα να πεις πως η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιοι. Προφανώς και δεν είναι ίδιοι, αλλά επειδή δεν είναι ίδιοι αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι ή με την κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τίποτα. Δεν θα φτάσουμε όμως (πάλι) στο σημείο η οποιαδήποτε άλλη γνώμη και άλλη προσέγγιση να γίνει δικαίωμα προς κατάκτηση.

Γεράσιμος Χολέβας από imerodromos