Ποιος κρύβεται πίσω από την "εθνική γραμμή"

Στην πολιτική ποτέ δεν λες ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα είναι εφικτά χωρίς όρους και προϋποθέσεις, διότι θα ήταν καιροσκοπισμός, που θα...
ενίσχυε την αναξιοπιστία της. Μετά την αποτυχία της πρώτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας,
  βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση αναζήτησης και άλλων "λύσεων" με στόχο να αποτραπούν οι εκλογές και η πιθανότητα πολιτικής αλλαγής.

Οι υποστηρικτές της "εθνικής στάσης", που εκφράζονται στο προσκήνιο, αλλά και στο έντονο παρασκήνιο, υποστηρίζουν ότι οι στιγμές είναι τέτοιες που οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να τηρήσουν κοινή γραμμή απέναντι στις πιέσεις των δανειστών. Πρώτα από όλα η άποψη αυτή...

υποβαθμίζει το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που είναι η εφαρμογή της λανθασμένης στρατηγικής της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία επεβλήθη από τους δανειστές μέσω των εγχώριων συμμάχων τους. Τώρα θα σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι; Μάλλον δεν γίνεται αυτό, μάλλον πρόκειται για επικοινωνιακό τρικ. Σε ποια βάση θα αναζητηθούν συμπτώσεις, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα με έντονα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά, όπως το ελληνικό:

Για να χαραχθεί "εθνική στάση" απέναντι στους δανειστές πρέπει πρώτα απ' όλα να καθοριστεί το ουσιαστικό της περιεχόμενο. Όταν τέθηκε το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του χρέους η σημερινή κυβέρνηση υποστήριζε ότι έχει τη δέσμευση των Ευρωπαίων για τη ρύθμισή του. Στη συνέχεια το ξέχασε υποστηρίζοντας ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Αργότερα εξήγγειλε την έξοδο από το Μνημόνιο, αφού πέρασε πρώτα από το στάδιο "το σχίζω σελίδα - σελίδα". Και ενώ μιλούσε για αποδέσμευση από το Μνημόνιο έστελνε e-mail στην τρόικα με το οποίο δεσμεύεται, μεταξύ άλλων, για αύξηση του ΦΠΑ και νέες μειώσεις στις συντάξεις. Τι είδους αποδέσμευση είναι αυτή, την ώρα που με τις πράξεις της καθιστά το Μνημόνιο καθεστώς διαρκείας; Επομένως οι δεσμεύσεις της προς την τρόικα δείχνουν ότι δεν υπάρχει βάση συνεννόησης.

Υποθέτω ότι κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με σοβαρότητα πως η χάραξη κοινής πολιτικής μπορεί να γίνει στη βάση της συνέχισης της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής. Προφανώς και δεν μπορεί. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο στρατηγικές επιλογές για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Από τη μια πλευρά η εναλλακτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της (σ.σ.: το Παρίσι δεν χτίστηκε σε μια μέρα...), και από την άλλη η στρατηγική της λιτότητας, των δανειστών, μέρος της οποίας είναι οι εγχώριες μνημονιακές δυνάμεις. Η συντηρητική πλευρά υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της πολιτικής στην Ευρώπη, όχι επειδή είναι υποτελής στους δανειστές, αλλά επειδή έχει εγκλωβιστεί στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της Μέρκελ. Συνεπώς σε ποια στρατηγική θα στηριχθεί η "εθνική στάση"; Στη σύμπτωση με τη στρατηγική της Μέρκελ; Τέτοια στρατηγική δεν μπορεί ούτε καν να εκστομίζεται...

Πιο δυνατή απέναντι στους δανειστές θα ήταν μια στρατηγική που θα ένωνε τις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις στην προοπτική της ανασυγκρότησης της χώρας με όρους αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης. Αυτό όμως σημαίνει στρατηγική κόντρα στις μνημονιακές πολιτικές και στη λογική της εσωτερικής υποτίμησης. Η προσπάθεια για την αποφυγή της λαϊκής ετυμηγορίας υποκρύπτει τον εγκλωβισμό της χώρας στις μνημονιακές πολιτικές που συνθλίβουν την κοινωνία και ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι είναι καταστροφικές. Δεν έδειξε η μνημονιακή πλευρά ούτε μία φορά τη διάθεση να απεγκλωβιστεί από αυτή τη στρατηγική, αντιθέτως με παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, όχι πάντα καθαρές, αναζητά νέες γραμμές άμυνας για την ίδια και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Σταύρος Καπάκος από avgi