Aυτός ο κόσμος δεν πολεμάει για να πεθάνει πολεμάει για να ζήσει

Του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου

Aυτήν την πρώτη εβδομάδα της νέας κυβέρνησης φύσηξε άλλος ο αέρας, σαν να έφυγε μέσα από τα σπίτια μας κάποια υποβόσκουσα ασθένεια.


Μέτριοι...
πολιτικοί που οι λόγοι τους ήταν ένας ιστός ψεμάτων και λαγνείας του φόβου, αρρώστησαν έναν λαό. Αναποφάσιστοι πολιτικοί πλημμυρισμένοι από καλούς σκοπούς και κακές προθέσεις,  ενέπνευσαν τα κατώτερα ένστικτα σε αρκετούς ενώ οι ίδιοι ήθελαν να μεταμορφώσουν έναν λαό σε πλέμπα. Οι αρρώστιες όχι μόνον οι σωματικές αλλά και οι ψυχικές είναι μεταδοτικές και κάποιοι  που ‘χαν μαύρη ψυχή μαύριζαν και...

τη δική μας.

Χρόνια τώρα, οι Έλληνες αγαπούν την πατρίδα και μισούνε το Κράτος. Κάτι που δεν συμβαίνει στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατί; Γιατί απλά, κλονίστηκε η πίστη, η εμπιστοσύνη του κόσμου προς το Κράτος. Δεκαετίες τώρα κυβερνούσαν τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα και όλες τους οι ενέργειες είχαν έναν μόνο στόχο να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα. Λες και δέκα εκατομμύρια κόσμος δεν μπορούσε τόσα χρόνια να βρει άλλους εκατό να κυβερνήσουν.

Η Γερμανία που ασκεί πάντα πολιτική με πρόσχημα την νομιμότητα που δεν έχει όμως καμία αναστολή να παραβιάσει όταν πρόκειται για το συμφέρον της (υποβρύχια, Ελ. Βενιζέλ, SIEMENS)  Θα προσπαθήσει με δόλια συστηματικότητα να κάμψει την Ελλάδα.

Ο κόσμος αυτός που πολεμάει για να ζήσει και όχι για να πεθάνει, κινδυνεύει απ’ τη μια από την Ευρώπη του Δ’ Ράιχ κι απ’ την άλλη στο εσωτερικό από τον  βίαιο κυνισμό των συνωμοτών που σήμερα ονομάζεται «δημοσιογραφικό ρεπορτάζ». Εφιάλτες που σκάβουν με το κουταλάκι το λάκκο της νέας κυβέρνησης, χρησιμοποιούν ότι βρούνε,  φυσιογνωμιστές, ενδυματολόγους ψυχολόγους, αναλυτές που ακούνε στο όνομα Μπάμπης - ελπίζω να είναι αυτοί που τελικά θα πέσουν στον λάκκο.

Τον χρόνο που πέρασε, είχα την τιμή να μιλήσω σε εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ μετά από πρόσκληση του φίλου μου Κ.Α. Πήρα μικρόφωνο, είπα αυτά που ήθελα, σ’ ανοιχτά αυτιά, σ’ ανοιχτά μυαλά. Κάθε φορά ομολογώ πως το απολάμβανα αλλά η υγιής καχυποψία συχνά υπερβολική, που κουβαλάω μέσα μου από χαρακτήρα, σε βαθμό ανασταλτικό με έκανε κρατημένο. Αυτή τη φορά όμως αυτήν την αναστολή αυτό το κράτημα το εγκαταλείπω.

Είμαι ευτυχής διότι την βλέπω την ηθική ανωτερότητα της αριστεράς ( που τότε είχα αμφισβητήσει), βλέπω την προετοιμασία, την στρατηγική, και ξαναβρίσκω την χαμένη μου πίστη στα πρόσωπα και στην πολιτική αυτής της κυβέρνησης. Εύχομαι με την απελπισία που περιέχει κάθε ενθουσιασμός που ξέρει πως δεν θα κρατήσει, αυτή η φωτεινή αρχή να κρατήσει. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν πολεμάει για να πεθάνει πολεμάει για να ζήσει.

stokokkino