Για τις τραγωδίες που γράφονται στην Ευρώπη, εκτός από την ελληνική, αναφέρονται σε άρθρο τους οι Financial Times. Κάνοντας....
μια ανάλυση των γεωπολιτικών συνθηκών, επιχειρούν να αναλύσουν την κατάσταση που επικρατεί, το ρόλο της Ρωσίας, το παιχνίδι του Πούτιν με τον Αλ. Τσίπρα καθώς και τα σημαντικά προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν στη διάλυση του ευρώ.
Αναλυτικά το άρθρο έχει ως εξής:
Το «προσκύνημα» του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα ήταν μια πράξη
δύο διαφορετικών τραγωδιών. Η πρώτη, πολύ κοντά στην τελική λύση, αφορά την αβέβαιη θέση της Ελλάδας στην οικογένεια των ευρωπαϊκών κρατών. Η άλλη, η οποία βρίσκεται ακόμα υπό εξέλιξη αλλά με μια πλοκή που προμηνύει μια καταστροφική κατάληξη, αφορά το μέλλον όχι μόνο του ευρώ αλλά της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο Βλαντιμίρ Πούτιν υποδέχτηκε με τιμές τον Έλληνα πρωθυπουργό. Η επιθετικότητα και ο ρεβανσισμός του Ρώσου προέδρου στην Ουκρανία έχει καταστήσει πιο ευάλωτο το καθεστώτος του από ότι είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί οποιοσδήποτε στο Κρεμλίνο. Ο κ. Πούτιν επιθυμεί διακαώς να αποδυναμώσει το καθεστώς των ευρωπαϊκών κυρώσεων. Η κοινή ορθόδοξη χριστιανική πίστη, ο αέρας μιας αριστερίστικης νοσταλγίας στην Αθήνα και πάνω από όλα η εφιαλτική απομόνωση της Ελλάδας την καθιστούν ένα ιδανικό στόχο για την στρατηγική του διαίρει και βασίλευε της Μόσχας.
Είναι πιο δύσκολο να δει κανείς τί κερδίζει ο κ. Τσίπρας πέρα από μερικά θερμά λόγια για την ικανοποίηση των υποστηρικτών του στο εσωτερικό. Η υπόσχεση ενός αγωγού χρόνια μετά; Οποιαδήποτε βοήθεια από την Μόσχα θα ήταν απειροελάχιστη σε σχέση με τα χρήματα διάσωσης από την Ε.Ε. και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να κάνει ο κ. Πούτιν για να γίνει λιγότερο επώδυνη η έξοδος από το ευρώ.
Πριν από μερικές ημέρες άκουσα στον Γιάνη Βαρουφάκη να εξηγεί πώς η Ελλάδα κατέληξε σε αυτήν την θέση. Η αφήγηση του υπουργού Οικονομικών είναι αρκετά συνεκτική, μιλάει για την στήριξη των Συνταγματαρχών από τις ΗΠΑ, το χάος που έφεραν στην βιομηχανία οι κανόνες ελεύθερου εμπορίου της Ε.Ε., την χρηματοδότηση των πελατειακών σχέσεων από τα ταμεία των Βρυξελλών και την καταστροφική φούσκα που προκάλεσε ο φθηνός δανεισμός σε ευρώ.
Πολλά από αυτά είναι σωστά και ο κ. Βαρουφάκης έχει δίκιο όταν λέει πως το σημερινό βάρος του χρέους δεν είναι βιώσιμο. Ωστόσο αυτό που λείπει από την αφήγηση, είναι οποιαδήποτε αναγνώριση πως η Ελλάδα πρέπει να πάρει τις δικές της αποφάσεις. Πως ανεξάρτητα από τις αμαρτίες των άλλων, μόνο η Αθήνα μπορεί να αποφασίσει αν η Ελλάδα θα ευημερήσει ως μια σύγχρονη δημοκρατία ή θα γυρίσει πίσω στο σκοτεινό παρελθόν των Βαλκανίων.
H παράλειψη και η έμμεση κριτική στους ξένους οι οποίοι δεν αισθάνονται ότι δεσμεύονται από την ψήφο των Ελλήνων, βρίσκεται στην καρδιά όσων εκνευρίζουν τους εταίρους της Αθήνας. Δεν πρόκειται μόνο για τους Γερμανούς, ακόμα και αν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου, δίνει βλακωδώς έρεισμα σε όσους υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Ο κ. Τσίπρας είναι απομονωμένος όχι μόνο από τους πιστωτές αλλά και από τις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες. Αυτό που τους ενώνει είναι το αίτημα η Αθήνα να προσφέρει ένα εύλογο σχέδιο για την μεταρρύθμιση του ελληνικού κράτους, για τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης και του πολιτικού συστήματος καθώς και της οικονομίας. Ένα τέτοιο σχέδιο θα άλλαζε ριζικά το κλίμα των διαπραγματεύσεων.
Οι επιδιώξεις του κ. Πούτιν είναι διαφορετικές. Μια κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα θα την καθιστούσε ανοχύρωτη στην στρατηγική του εξαναγκασμού και της ανατροπής (coercion and subversion) που ακολουθεί η Ρωσία για να επεκτείνει την επιρροή της και τον έλεγχο της στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο Ρώσος πρόεδρος έχει ήδη στο τσεπάκι του τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Οι πράκτορες του εργάζονται σκληρά - εκμεταλλευόμενοι το ενεργειακό μονοπώλιο της Ρωσίας, εξαγοράζοντας πολιτικούς και αξιωματούχους και αγοράζοντας μερίδια σε οικονομικούς οργανισμούς – για να προκαλέσουν την αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια.
Aλλά αν μιλήσει κανείς στους υπουργούς Οικονομικών και τους κεντρικούς τραπεζίτες στην υπόλοιπη Ευρώπη θα διαπιστώσει ότι επικρατεί μια μάλλον μοιρολατρική διάθεση. Θα του πουν ότι η ευρωζώνη θα αντέξει την αποχώρηση της Ελλάδας. Δεν βρισκόμαστε στο 2008, ούτε στο 2012, υποστηρίζουν. Οι κυβερνήσεις έχουν συγκροτήσει τους μηχανισμούς για την αντιμετώπιση κρίσεων.
Ορισμένοι ακούγονται σαν να πιστεύουν ότι απελευθερωμένο από τις ελληνικές αδυναμίες, το ευρώ θα είναι πιο ισχυρό μακροπρόθεσμα.
Aπό μια στενή οπτική μπορεί να έχουν δίκιο, αν και δεν θα στοιχημάτιζα σε κάτι τέτοιο. Αλλά η Ελλάδα είναι ένα παραμορφωτικό πρίσμα. Οι διαδοχικές της κρίσεις έχουν αποσπάσει την προσοχή από τις προφανείς διαρθρωτικές αδυναμίες και πολιτικές προκλήσεις που συνεχίζουν να θέτουν σε κίνδυνο το ευρώ. Για να λειτουργήσει η νομισματική ένωση χρειάζεται κάτι περισσότερο από ειδικές ικανότητες στην διαχείριση κρίσεων.
Η Άνοιξη συνοδεύτηκε από μια βελτίωση του κλίματος για την ευρωπαϊκή οικονομία. Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας φέρνει αποτελέσματα. Η ανάπτυξη δείχνει να τονώνεται κάπως. Αλλά είναι μεγάλη πλάνη να νομίσει κανείς πως το ευρώ βρίσκεται πλέον σε ασφαλές λιμάνι.
Η δημοσιονομική και οικονομική ένωση είναι στην καλύτερη περίπτωση στην μέση του δρόμου και η πολιτική απειλή συνεχίζει να μεγαλώνει.
Οι εθνικές κυβερνήσεις αρνούνται να παραδεχτούν τις υπερεθνικές υποχρεώσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που έχουν δεσμευτεί να περιφρουρούν. Και μια επιστροφή σε ρυθμούς ανάπτυξης 1% με 2% δεν θα είναι αρκετή για να αποκαταστήσει την νομιμότητα του ευρώ ανάμεσα στους εξαγριωμένους ψηφοφόρους που στρέφονται σε λαϊκιστικά κινήματα της αριστεράς και της δεξιάς.
Το 2012, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αψήφησαν τις αγορές επιδεικνύοντας την απαιτούμενη πολιτική βούληση για την διάσωση του ενιαίου νομίσματος. Έκτοτε έχουν χάσει την διάθεση να την διατηρήσουν. Η Ελλάδα μπορεί να μην διαλύσει το ευρώ. Η υπαρξιακή κρίση έγκειται στην γενικότερη έλλειψη αποφασιστικότητας και ηγετικής συμπεριφοράς.
To ίδιο ισχύει και στις σχέσεις με την Μόσχα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην Ευρώπη δεν πηγάζει από τις επιδρομές των σκουριασμένων αεροπλανοφόρων του κ. Πούτιν ή των εξοπλισμένων με πυρηνικά ψυχροπολεμικών βομβαρδιστικών ή την σοβιετικού τύπου ανατροπή σε μια από τις πιο σκοτεινές γωνίες της ηπείρου.
Όχι, η πραγματική αδυναμία έγκειται στον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης που προτιμά τις αναβολές και την ασάφεια από μια ευθεία αντιμετώπιση του κ. Πούτιν. Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα μπορεί να όρθωσε έναν καθρέφτη για να δούμε τα προβλήματα της Ελλάδας. Αλλά προσέφερε επίσης και μια αντανάκλαση των διαιρέσεων και της χαμηλής αυτοπεποίθησης στην Ευρώπη.
Αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ θα βγει και από την Ευρώπη. Και η αποτυχία του ευρώ θα σηματοδοτεί και την αποτυχία της Ευρώπης. Αυτό που ενώνει τις δύο δίδυμες τραγωδίες είναι η επίμονη απροθυμία των συγγραφέων να ξαναγράψουν το τέλος.
Μετάφραση: Euro2day
Πηγή: imerisia.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.