Η κυβέρνηση του κομματικού σωλήνα, του κομματικού πατριωτισμού και των λογιστών του μνημονίου.
Μέχρι να...
ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο πολύς κόσμος, ο κοινός λαός, εκτιμούσε ότι υπάρχει βρε αδερφέ και κάτι που δε δοκιμάστηκε και… μπορεί να μας δώσει κάτι καινούριο. Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και διαπιστώσαμε, είναι ηλίου φαεινότερο, ότι πραγματοποίησε μία οβιδιακού τύπου μεταβολή για να εγκατασταθεί εκεί που ήταν προηγουμένως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Να μας πει δηλαδή ότι αυτός είναι καλύτερος για να κάνει όσα έκανε μέχρι τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η τραγωδία του πράγματος. Κάλεσε μια ολόκληρη κοινωνία να ψηφίσει εναντίον των μνημονίων για να τα σχίσει, τον εξουσιοδότησε να τα σχίσει και κάλεσε στη συνέχεια την ίδια κοινωνία να ψηφίσει αυτά που της έφεραν οι προηγούμενοι, αλλά σε χειρότερη μορφή. Πραγματοποίησε ένα δημοψήφισμα απόλυτης απάτης, διότι και με το Ναι και με το Όχι, αυτό που έκανε ήτανε να υπόσχεται ένα πολύ κακό μνημόνιο. Διότι και το Όχι δεν υπενοείτο αυτό που συνελάμβανε η κοινωνία που ψήφιζε, δηλαδή την άρνηση στο μνημόνιο, αλλά ένα νέο μνημόνιο. Μας ερωτούσε ουσιαστικά εάν θέλαμε το δικό του μνημόνιο, ή του Γιούνκερ.
Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών μνημονίων ήταν ανύπαρκτη. Και προφανώς δεν υπήρχε μια διαφορετική προσέγγιση του πράγματος. Και αν υποθέσουμε πως ψήφισε ο ελληνικός λαός κατά του μνημονίου του κ. Γιούνκερ και υπέρ του μνημονίου του κ. Τσίπρα, γιατί δεν εφήρμοσε την πολιτική που αποφάσισε ο ελληνικός λαός; Γιατί υπέργαψε ένα μνημόνιο πιο βαρύ ακόμη και από αυτό του Γιούνκερ; Και αφού τα δημοψηφίσματα είναι δεσμευτικά όπως ξέρουμε που έγραψε την ετυμηγορία του λαού;
Μετέβαλε τη χώρα σε πρόβλημα της Κουμουνδούρου, δηλαδή η χώρα κλήθηκε να λύσει τα προβλήματα του Τσίπρα και όχι το αντίθετο. Και συνεχίζουμε στην ίδια κατεύθυνση. Εγώ δεν θα ήθελα να δω κάποιον από αυτούς που επήγαν και ψήφισαν οποιοδήποτε κόμμα, να έρθει να διαμαρτυρηθεί για αυτά που θα υποστεί τώρα. Δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία ούτε δικαίωμα.
Διότι γνώριζε και όφειλε –μάλλον- να γνωρίζει, ότι είτε ψήφιζε είτε δεν ψήφιζε, είτε ψήφιζε τον έναν είτε ψήφιζε τον άλλον, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Και μάλιστα με την ψήφο του δέσμευσε και εκείνους που αρνήθηκαν να παράσχουν νομιμοποίηση στους εξαπατητές τους. Προσωπικά δεν μπαίνω στη διαδικασία του Ναι ή Όχι στην ψήφο. Διότι είναι άνευ σημασίας και περιέχει και ένα στοιχείο το οποίο είναι απολύτως προσβλητικό για την ίδια την κοινωνία: να νομιμοποιούν τις ανομίες της πολιτικής τάξης, με την ψήφο των πολιτών. Πρέπει λοιπόν η κοινωνία να σταθεί απέναντι. Απέναντι σε όλους αυτούς που λειτουργούν ως δυνάστες της, σε σύσσωμη την πολιτική τάξη, και να ζητήσει ένα άλλο πολιτικό σύστημα.
Δεν γίνεται τα κομματικά σαπρόφυτα, που εκφράζουν ότι χειρότερο έχει να επιδείξει η κοινωνία, να ανεβαίνουν στην κορυφή χάρη στην εύνοια της κομματικής νομενκλατούρας και των συγκατανευσιφάγων της και να διατείνονται με το δάχτυλο απέναντι στην κοινωνία, ότι αυτοί ξέρουν και οι πολίτες δεν ξέρουν το συμφέρον τους.
Ας ξεκινήσουμε από το πολύ απλό. Είχε η παρούσα κυβέρνηση επτά μήνες να κάνει το απολύτως στοιχειώδες. Να προσαγάγει στη δικαιοσύνη εκείνους οι οποίοι κατέστρεψαν και κατέκλεψαν τη χώρα στο παρελθόν και συγχρόνως να καταργήσει όλη τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ξεκινώντας από το πολιτικό σύστημα, να καταργήσει τους νόμους που τους θέτουν υπεράνω της δικαιοσύνης, ως Λουδοβίκους. Τι έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα; Παρακάλεσε λέει τους βουλευτές οι οποίοι μας κοστίζουν 600.000 ευρώ το χρόνο με όλα όσα απολαμβάνουν, εκτός από αυτά που τους προσφέρει η βουλή, τους παρακάλεσε να μην πάρουν αυτοκίνητο και επήραν όλοι. Με παρακλήσεις πολιτεύεται κανείς ως πρωθυπουργός, που κατέχει την απόλυτη εξουσία, ως απόλυτος μονάρχης; Και στο τέλος για να δείξει ότι κάτι έκανε, δήλωσε ότι θα μείωνε το αφορολόγητο των βουλευτών. Μας δουλεύουν…..
Είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν δομηθεί διανοητικά και εκπαιδευτεί μέσα στον σκοτεινό και απεχθή κομματικό σωλήνα, να κυβερνήσουν μια χώρα που σβήνει; Τι ξέρουν και τι θέλουν να κάνουν από αυτά που οφείλουν να κάνουν; Αντιμετωπίζουν τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουν, υπό το πρίσμα μιας έννοιας του πολιτικού κόστους, η οποία αναφέρεται στα εσωτερικά προβλήματα και τις φιλοδοξίες όλων αυτών των αρουραίων της κομματοκρατίας και συγχρόνως όσων τριγύρω τους –οι συγκατανευσιφάγοι- αναμένουν να καταλάβουν θέσεις νομής του κράτους.
Δεν έχει αναφορά στην κοινωνία η έννοια του πολιτικού κόστους. Πώς θα πολιτευθούν λοιπόν με δημόσιες πολιτικές όταν ξέρουν ότι την κοινωνία την έχουν γραμμένη διότι δεν αποτελεί συλλογικότητα και επομένως πολιτική δύναμη, ενώ οι ίδιοι δεν υπέχουν καμία ευθύνη για όποια πολιτική ασκήσουν ή για όποια πολιτική οφείλουν να ασκήσουν και δεν την ασκούν; Γι ‘αυτό και τους βλέπετε ότι έχουν βολευτεί όλοι μαζί και η παρούσα κυβέρνηση, στο να διαχειρίζονται αποκλειστικά τους όρους του μνημονίου, δηλαδή τους όρους της υποτέλειας και της εξαθλίωσης που επέβαλαν οι δανειστές.
Αυτό σημαίνει ότι είναι μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Όταν εγώ λέω ότι πρέπει να χτυπήσουμε την αιτία, δηλαδή το πολιτικό σύστημα, το κράτος και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, δεν είναι μόνο για να λειτουργήσει σε αντιστοιχία προς την κοινωνία ή με όρους διαφάνειας το πολιτικό σύστημα. Είναι για να υπάρξουν και πολιτικές ανασύνταξης της χώρας. Δεν μπορεί να βγει η χώρα μέσα από τον στενό και περιοριστικό ορίζοντα των μνημονίων . Πρέπει να υπερβούμε τις πολιτικές των μνημονίων. Να βγούμε μπροστά. Αυτά που μπορούν να κάμουν για να βγει η χώρα από τα μνημόνια, δεν συνεπάγονται κόστος. Δεν συνεπάγεται κόστος το να φτιάξουν μια δημόσια διοίκηση που να δουλεύει παραγωγικά υπέρ της κοινωνίας, να δημιουργεί όρους ασφάλειας σε αυτόν που θέλει να φέρει τα χρήματά του να επενδύσει στην Ελλάδα..
Δεν συνεπάγεται κόστος η επιλογή των διευθυντών διαφόρων τομέων της Δημόσιας Διοίκησης με κριτήριο την ποιότητά τους και όχι την κομματική τους ένταξη και να αξιολογείται η επίδοσή τους με μέτρο το δημόσιο και όχι το κομματικό συμφέρον. Δεν συνεπάγεται κόστος να θέσει ως όρο για να λειτουργούν οι υπάλληλοι , οι επιτροπές, αυτό το πρόσχημα για να μη λαμβάνονται αποφάσεις και να μη δουλεύει τίποτα, την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου ή των μελών των επιτροπών για τη ζημία που υφίσταται ο πολίτης. Να πληρώνουν από την τσέπη τους ή να απολύονται αυτοί οι οποίοι είναι υπόλογοι απέναντι στον πολίτη. Οι υπάλληλοι είναι και τίμιοι και έχουν και προδιαγραφές ποιότητας. Το σύστημα είναι που τους κάνει κομματικά ενεργούμενα, ή που τους ενθαρρύνει να δημιουργούν θύλακες διαφθοράς και ευνοιοκρατίας για να κάνουν τις δουλειές τους και όχι τις δουλειές της κοινωνίας.
Ποιος θα τα κάνει αυτά; Γιατί επιλέγει ο κ.πρωθυπουργός τα ανύπαρκτα αυτά άτομα του κομματικού σωλήνα για να κυβερνήσει ; Γιατί είναι προσωπικά ενεργούμενα, κόλακες που συμπεριφέρονται ως καραγωγείς ή προσκυνητές, που τον κολακεύουν και του δημιουργούν ασφάλεια. Αντιπροσωπεύει ο καθένας από αυτούς, ένα μικρό κεφάλαιο, της συνολικής προσωπικότητας του ηγέτη που είναι και αυτός ένας υποπροϊόν του κομματικού σωλήνα. Διαφορετικά θα είχε ανοιχτεί στην κοινωνία και θα είχε ήδη επεξεργασθεί πολιτικές ή θα είχε καλέσει αξιόλογους ανθρώπους για να εισφέρουν με τη γνώση τους. Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτήν την κοινωνία που μπορούν να πάρουν τους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής, του κράτους και να το φέρουν σε κλάσμα χρόνου, σε άλλη εποχή. Να δούμε οικονομική ανάπτυξη, οικονομική ανασυγκρότηση, πολιτικές που θα εκπορεύονται από το ίδιο το κράτος, που θα οργανώνουν την οικονομία και θα την τρέχουν στο μέλλον. Αυτή η επιλογή δεν υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων αυτών, του παρόντος πρωθυπουργού και των άλλων που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Είναι άτομα της κομματοκρατίας που σκέφτονται με τους όρους της κομματοκρατίας. Γι αυτό και βλέπουμε στις εσχατιές της καταστροφής της χώρας, να επιλέγονται τα βωθρολήμματα της κομματικής νομενκλατούρας ως συνεργάτες του.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία του 18% στον ελληνικό λαό, δεν έχει το 35% που υποτίθεται ότι έλαβε. Είναι μία έσχατη μειοψηφία, η οποία μάλιστα τον ψήφισε ευρέως κατ’οικονομίαν. Ωστόσο, δεν έχει καμία πρόθεση, όπως και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις –υπάρχει ομοφωνία σ’ αυτό- να συνεκτιμήσει και να αλλάξει το πολιτικό σύστημα ούτε τις πολιτικές της επιλογές και πρακτικές. Γιατί εάν θα άλλαζε το πολιτικό σύστημα, η χώρα θα εξήρχετο από τον καιάδα που την έχουν ρίξει και συγχρόνως οι πολιτικοί θα είχαν άλλο ρόλο να παίξουν. Ο οποίος δεν συνάδει με αυτόν που διδάχθηκαν στους σκοτεινούς θαλάμους της κομματοκρατίας. Συγχρόνως, το μισό σώμα της βουλής και πάρα πολλοί από αυτούς που δεν είναι πια βουλευτές, θα έπρεπε να έχουν μπει φυλακή. Οι μεν γιατί έχουν διαπράξει σκάνδαλα τύπου «Τσοχατζόπουλου», μικρά ή μεγάλα, και οι δε, γιατί έχουν ψηφίσει όλες τις ανομίες , τους ανήθικους νόμους, προκειμένου να τα συγκαλύψουν.
Ο πολίτης πρέπει να πάψει να ελπίζει στον επόμενο δυνάστη του. Όποιος και να είναι, ό,τι και να του υπόσχεται, θα κάνει ό,τι και ο προηγούμενος, θα παραδώσει στο τέλος της θητείας του μια Ελλάδα μικρότερη. Ο πολίτης οφείλει να αντιληφθεί, ότι όπως στο σπίτι του δεν βάζει ξένο νοικοκύρη, έτσι δεν πρέπει να βάζει ξένο νοικοκύρη στα ζητήματα της χώρας του και εν πάση περιπτώσει, να μην επιτρέπει σε κανέναν να είναι εν λευκώ, ανεξέλεγκτος νοικοκύρης του σπιτιού του. Είναι απολύτως αναγκαίο να αξιώσει να τον ελέγχει πραγματικά και να μπορεί να τον στείλει εν ανάγκη και στη δικαιοσύνη. Να σκεφθεί επομένως θεσμούς που θα εξαρτούν τον πολιτικό από τον πολίτη και όχι το αντίθετο. Να αξιώσει να γίνει εταίρος της πολιτείας για να πάψει να είναι αυτός υπήκοος.
Γιώργος Κοντογιώργης
πηγή: prodromikos.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.