Η αλαζονεία, το πείσμα και ο εφησυχασμός έχουν χαρακτηρίσει την απάντηση των Βρυξελλών στη στρατηγική του Ντέιβιντ Κάμερον να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πριν από το...
βρετανικό δημοψήφισμα για την παραμονή στην ένωση, το οποίο θα πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν από το τέλος του 2017, ο πρωθυπουργός έχει ζητήσει ένα εξαιρετικά ταπεινό πακέτο μεταρρυθμίσεων. Παρ’ όλα αυτά, οι αλύγιστοι ηγέτες της ΕΕ έχουν αρνηθεί να κάνουν πίσω. Ακόμη και οι μικρότερες αλλαγές στα δικαιώματα των μεταναστών να ζητούν κοινωνική πρόνοια έχουν απορριφθεί.
Μία τόσο μαχητική θέση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπέρτατη πίστη στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Τα αιτήματα της Βρετανίας για αλλαγές απορρίπτονται ασυζητητί επειδή τίποτα δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τάση προς την «όλο και στενότερη ένωση». Στο δογματικό σκεπτικό της κυβερνούσας ελίτ της ΕΕ, ο τελικός θρίαμβος του ομοσπονδιακού υπερκράτους είναι αναπόφευκτος.
Όμως αυτή η διάθεση αυτεπιβεβαίωσης είναι εξαιρετικά άστοχη. Η πραγματικότητα είναι πως, παρά την απορριπτικότητα προς το ταπεινό σχέδιο του Κάμερον, η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με απελπιστικά προβλήματα. Το κτίσμα της ομοσπονδίας καταρρέει, χτυπημένο από τις δικές του καταστροφικές αντιφάσεις και θεαματικές αποτυχίες. Οι δημιουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν υποσχεθεί να φέρουν ειρήνη και ευημερία. Μέσα από τη μεγαλειώδη ανοησία τους, ωστόσο, έχουν πυροδοτήσει χρέη, απελπισία και διάσπαση.
Η ΕΕ δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, κάτι που σημαίνει πως το τέλος μπορεί να έρθει συντομότερα απ’ ότι φαντάζονται οι πολιτικοί. Άλλωστε, το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική κατέρρευσε δραματικά ξαφνικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπως έγινε και με τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις της Ρωσίας και της ανατολικής Ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Το 2016 θα μπορούσε να είναι η χρονιά που η ΕΕ θα καταρρεύσει, κάνοντας αχρείαστο το βρετανικό δημοψήφισμα. Η οικονομία θα παίξει αδιαμφισβήτητα κεντρικό ρόλο σε κάθε εξέλιξη της κατάρρευσης. Παρά την ατελείωτη αισιόδοξη προπαγάνδα από τις Βρυξέλλες για τον μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλεγχο από το κέντρο, οι δυσκολίες του ευρώ δεν έχουν εξαφανιστεί. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική, μόλις 0,3% στο τρίτο τρίμηνο του έτους, ενώ οι ουρές για τα επιδόματα ανεργίας παραμένουν μεγάλες. Η ανεργία στην Ισπανία, η οποία μερικές φορές χρησιμοποιείται ως παράδειγμα «θαύματος» της ευρωζώνης, βρίσκεται στο 23%. Στην Ελλάδα ο αριθμός ξεπερνά το 25%.
Ωστόσο, η ΕΕ δεν μπορεί να επιλύσει αυτήν την ανένδοτη οικονομική κρίση, επειδή αποτελεί μέρος του προβλήματος. Το κοινό νόμισμα δεν ήταν ποτέ πραγματικά οικονομική πρωτοβουλία. Αντίθετα, ήταν ένα πολιτικό εργαλείο για την προώθηση της ομοσπονδιακής ατζέντας. Η εξαναγκαστική συγχώνευση οικονομιών τόσο διαφορετικών όσο της Γερμανίας και της Ελλάδας ήταν αναπόφευκτο να καταλήξει σε χρέος και παράλυση.
Μέχρι τώρα, οι πολιτικές συνέπειες της οικονομικής καταστροφής έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό στην Ιταλία και την Ελλάδα, όπου ο θυμός για τους όρους των ευρωπαϊκών διασώσεων έχει οδηγήσει σε αναταραχή και εξτρεμισμό. Και η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να βυθιστεί σε μια νέα κρίση, καθώς ο ριζοσπάστης πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παλεύει με το δύσκολο έργο της μεταρρύθμισης του υπερβολικά ακριβού συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας.
Ωστόσο, οι πολιτικές επιπτώσεις της ευρωζώνης μπορεί να εξαπλωθούν σύντομα πολύ περισσότερο, αυξάνοντας ραγδαία την προοπτική της σύγκρουσης. Ύστερα από τις εκλογές του Οκτωβρίου, η Πορτογαλία κυβερνάται αυτή τη στιγμή από σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας, η οποία αποτελείται από το Αριστερό Μπλοκ, ένα κίνημα που καλεί σε μαζική κοινωνική ανυπακοή ενάντια στη λιτότητα, και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας, το οποίο ακολουθεί την παραδοσιακή, μαρξιστική, αντικαπιταλιστική γραμμή. Η Ισπανία κινείται στην ίδια κατεύθυνση μετά τις δικές της γενικές εκλογές.
Η επικείμενη σύγκρουση για την οικονομική πολιτική θα επιδεινωθεί από τη συνεχιζόμενη μεταναστευτική καταστροφή, η οποία απειλεί να διαρρήξει το κοινωνικό ύφασμα της Ευρώπης. Αντί να προστατεύει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, η ΕΕ έχει λειτουργήσει ως όχημα καταστροφής της ευρωπαϊκής κληρονομιάς και ταυτότητας μέσω της εμμονής της με τα ανοιχτά σύνορα και την πολιτισμική ποικιλομορφία. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχε ανακοινωθεί πως περισσότεροι από ένα εκατομμύριο μετανάστες έχουν φτάσει στην Ευρώπη με μη παράνομους τρόπους το 2015, σχεδόν όλοι τους από την άλλη πλευρά της ανατολικής Μεσογείου. Ήδη μη βιώσιμη, αυτή η εισροή θα συνεχίσει να αυξάνεται μέσα στο 2016. Έχοντας χλευάσει τον πατριωτισμό, λοιδορήσει την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας και μετατρέψει σε φετίχ την ελεύθερη μετακίνηση, η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να ανατρέψει αυτήν την παλίρροια.
Αυτό, αναμφίβολα, θα οδηγήσει σε ακόμη βαθύτερη απογοήτευση με την ΕΕ, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στην άνοδο των κινημάτων κάθετα κατά της μετανάστευσης και της ΕΕ, όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία και οι σουηδοί Δημοκράτες. Ωστόσο, ο θυμός μπορεί να μετατραπεί σε ανοιχτή επανάσταση το 2016, εάν η μεταναστευτική κρίση οδηγήσει σε σειρά ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Το Ισλαμικό Κράτος έχει παινευτεί ανοιχτά για την αποστολή τζιχαντιστών στην Ευρώπη μέσω των πορωδών συνόρων της ΕΕ, ενώ υπουργός του Λιβάνου έχει υποστηρίξει πως ένας σε κάθε 50 σύρους πρόσφυγες θα μπορούσε να είναι εξτρεμιστής του Ισλαμικού Κράτους.
Εάν συμβεί το χειρότερο, όλη η ρητορική της ΕΕ για ειρήνη και ενότητα θα φαίνεται προσβλητικά κενή. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς οι μαζικές διαδηλώσεις για τα θύματα της τρομοκρατίας θα μπορούσαν να μετατραπούν σε διαδηλώσεις κατά των Βρυξελλών, με τους Ευρωκράτες εξίσου έκπληκτους και τρομαγμένους, όπως ήταν και ο Νικολάε Τσαουσέσκου, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα εχθρικά πλήθη στο Βουκουρέστι το 1989, λίγο πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος του.
Οι αιματοχυσίες στους δρόμους θα μπορούσαν να είναι το τελικό σύμβολο της αποτυχίας τους, και ο καταλύτης της πτώσης τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.