Τώρα έχουμε το κwλοευρώ. Αυτό που μας ετοιμάζουν όμως, θα είναι κόλαση πολύ χειρότερη του

του Σταύρου Κατσούλη
Τώρα έχουμε το κωλοευρώ. Αυτό που μας ετοιμάζουν όμως, θα είναι κόλαση πολύ χειρότερη του κωλοευρώ.
Και μην...
τολμήσει κανείς να πει το αμίμητο «Δραχμή δεν θέλατε, να τα τώρα, φάτε τα», γιατί αυτό το πράγμα που θα μας φέρουν δεν είναι ούτε καν η παλαιά δραχμή, αλλά κάτι πολύ, μα πολύ χειρότερο.
Άλλο το εθνικό νόμισμα, το οποίο κερδίζεται με εξαιρετικά πολύ δουλειά, σοβαρούς πολιτικούς και πιθανότατα μεγάλες θυσίες στην αρχή, κι άλλο το νομισματάκι του Σόιμπλε, που το μόνο που θα κάνει είναι να τελειώσει ολοκληρωτικά την χώρα δια της αφαίμαξης μέχρι θανάτου.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: Τι να κάνουμε τότε, εφ όσον και πάλι ως χώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;

Πρέπει να απεμπλακούμε από το σύστημα. Να διώξουμε εξολοκλήρου και αμετάκλητα από το πολιτικό στερέωμα όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ και συνεχίζουν ακόμα να μας ρίχνουν ακόμη πιο βαθιά στην απελπισία. Να νοιώσουμε όσοι περισσότεροι μπορούμε, όχι ότι απλά δεν τους θέλουμε, όχι απλά ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν τους, αλλά ότι αν αυτοί δεν φύγουν, δεν εξαφανιστούν, αυτή η πατρίδα δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα. Και μετά χρειάζονται κινήσεις εθνικής κυριαρχίας, με μια δυνατή, άξια και ενεργή κοινωνική στήριξη.
Αυτά τα πράγματα χτίζονται όμως. Δεν έρχονται δια των ευχολογίων. Δεν έρχονται δια των μεγάλων λόγων. Δεν έρχονται με την μουρμούρα, την γρίνια και το παράπονο. Δεν έρχονται με τις αναλύσεις επί των αναλύσεων. Και πολύ πιο σημαντικά, δεν έρχονται μόνα τους, δια της ανάθεσης και της υπακοής σε κανόνες, θεσπισμένους από τα γνωστά, μικρά η μεγάλα κέντρα αποφάσεων.
Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να περπατάμε μόνοι μας, χωρίς πατερούληδες, χωρίς ηγετίσκους, μαγαζάτορες, πολιτικάντηδες και όλον τον συρφετό που τραβολογούν μαζί τους όπου πάνε.
Το να μάθει κανείς να περπατά μόνος, δεν είναι το ίδιο με το να μάθει κανείς μαθηματικά ή ιστορία. Το να μάθεις να περπατάς, έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το να μαθαίνεις να ζεις. Κι έτσι, ο στόχος δεν είναι το διάβασμα ή η ρητορεία, αλλά η ίδια η συμμετοχή στην ζωή. Να προσπαθήσουμε να ζήσουμε δηλαδή. Κι ας υπάρχουν πεσίματα, λάθη και συνεχείς προσπάθειες, γιατί χωρίς αυτά κανείς δεν μαθαίνει να περπατά χωρίς δεκανίκια.
Κάποτε έρχεται η ώρα, που ο υγιής ψυχολογικά άνθρωπος, θ’ αφήσει τους γονείς του και θα κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο. Κι όποιος δεν το κάνει αυτό, έχασε και την ζωή του, και την ευκαιρία να ωριμάσει και να γίνει ισότιμο μέλος της κοινωνίας μας. Εκεί είμαστε κι εμείς ως κράτος σήμερα: Είτε περπατάμε μόνοι μας και κερδίζουμε την θέση μας στον πλανήτη, είτε μένουμε εξαρτημένοι και χάνουμε κάθε αξιοπρέπεια γελοιοποιώντας το παρελθόν μας.
Γιατί κανένας άνθρωπος δεν έκανε τα πρώτα του βήματα με το να ακολουθεί πιστά κάποιους κανόνες που θέσπισαν οι όποιοι ηγετίσκοι. Κανένας άνθρωπος δεν κατάφερε να περπατήσει στην κοινωνία αξιοπρεπώς, συμπληρώνοντας φόρμες, δίνοντας αναφορές ή ακόμη χειρότερα, εργαζόμενος για να πάρει ψηφαλάκια το αφεντικό του ώστε αυτός να ενταχθεί στο υπάρχον σύστημα.
Τα πρώτα βήματα του περπατήματος αυτά φίλοι μου, τα κάναμε όλοι, με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο: Με την συνεχή προσπάθεια, τα αναπόφευκτα λάθη και αποτυχίες, τα πεσίματα και τα χτυπήματα, και στην συνέχεια ξαναπροσπαθώντας, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος.
Έτσι λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να σταματήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το παιχνίδι της ανάθεσης που μόνο κάποιους λίγους συμφέρει, και να αρχίσουμε τις οργανωμένες προσπάθειες αποδεύσμεσης, ανεξαρτητοποίησης, συνεχώς και αποφεύγοντας τα λάθη που αναπόφευκτα θα κάνουμε στην πορεία.
Κι έτσι λογικά, βγαίνει και κάποιο άλλο συμπέρασμα: Όποιος πιστεύει στην ανάθεση και τους κανόνες που έρχονται αποκλειστικά από τα πάνω (όπου και να βρίσκονται αυτά τα «πάνω»), κι ακόμη χειρότερα, όποιος ήδη πράττει με βάση αυτά, δεν μπορεί, δεν δύναται δηλαδή, να είναι μέρος της λύσης, αλλά είναι κι αυτός, μέρος του προβλήματος.
Να γιατί, το να δείχνεις στον διπλανό σου ΠΩΣ μπορεί να μην πεινάσει δεν είναι αμελητέα πράξη. Να γιατί, το να δείχνεις ΠΩΣ μπορεί να μην μείνει μόνος και αβοήθητος δεν είναι πράξη ανόητη αλλά πράξη σοφή. Και να γιατί το να δείχνεις στην πράξη το ΠΩΣ και που μπορεί να εργαστεί όποιος θέλει, για να ωφεληθεί όχι μόνο αυτός αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο θεμελιώνεται μια ικανή κοινωνία, τόσο ικανή, που κάποτε θα μπορέσει να αποτινάξει τα δεσμά της.
Εκτός, λέω, εκτός κι αν, έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να ζούμε για πάντα εξαρτημένοι και υποταγμένοι στην βούληση και τα σχέδια άλλων.
stavroskatsoulis