Η μοναδική βιώσιμη λύση που απομένει σήμερα στην Ελλάδα είναι η στάση πληρωμών και …

… η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο

Μόλις με 5,2 μονάδες προηγείται στην πρόσφατη δημοσκόπηση η αντιπολίτευση της κυβέρνησης, παρά το ότι η τελευταία ψήφισε πανηγυρικά ένα θηριώδες, άκρως νεοφιλελεύθερο νομοσχέδιο – έχοντας δολοφονήσει την ύστατη ελπίδα των Ελλήνων, λέγοντας τα περισσότερα ψέματα στην παγκόσμια ιστορία, έχοντας παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην ευρωπαϊκή Τρόικα και σκλαβώνοντας την Ελλάδα για 99 χρόνια!
Την ίδια στιγμή, το 52,6% των ερωτηθέντων απαντά πως πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος στην κυβέρνηση να ...
ολοκληρώσει το έργο της –έναντι 35,5% που τάσσεται υπέρ των πρόωρων εκλογών. Τέλος, το 62,5% κρίνει θετική εξέλιξη την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, σε αντίθεση με το 35,5% που νομίζουν πως δεν προσφέρει τίποτα.
Στα πλαίσια αυτά, το να θέλει να υποκινήσει κανείς μία συλλογική διαμαρτυρία εναντίον της κυβέρνησης, με το δημαγωγικό σύνθημα «Παραιτηθείτε!», είναι εκτός τόπου και χρόνου – αφού προφανώς δεν αρκεί η άρνηση μίας πολιτικής, αλλά απαιτείται η πρόταση μίας άλλης, η οποία να υπόσχεται ρεαλιστικά μία καλύτερη λύση στα προβλήματα της χώρας.
Όσο αυτή η πρόταση δεν υπάρχει, οπότε οι Πολίτες καλούνται απλά να επιλέξουν ποιός θα διαχειριστεί αποτελεσματικότερα τα μνημόνια των δανειστών, δεν θα προκληθεί καμία εποικοδομητική επανάσταση – γεγονός που τεκμηριώνεται από το 52,6% των Ελλήνων που δεν θέλουν εκλογές.
Κατά την πάγια άποψη μας πάντως, η μοναδική βιώσιμη λύση που απομένει σήμερα στην Ελλάδα είναι η στάση πληρωμών και η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που συνάφθηκαν ερήμην του λαού, στο ευρωπαϊκό δικαστήριο – γεγονός που, για να έχει το σωστό νομικό αποτέλεσμα, φαίνεται πως απαιτεί την άσκηση ποινικών διώξεων εναντίον όλων εκείνων των βουλευτών που ψήφισαν μνημόνια στο παρελθόν, για εσχάτη προδοσία.
Η κατηγορία αυτή είναι βέβαια πάρα πολύ σοβαρή – άδική ίσως, αφού θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως οι περισσότεροι έπραξαν τα παραπάνω ειδεχθή εγκλήματα είτε από άγνοια, είτε επειδή παραπλανήθηκαν πονηρά από ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου του εκάστοτε πρωθυπουργού. Εν τούτοις, είναι δύσκολο να δικαιολογήσει κανείς την άγνοια ή την «αποπλάνηση» ενηλίκων ατόμων – οι οποίοι έχουν επί πλέον το σημαντικότατο πολιτικό αξίωμα του βουλευτή.
Η απόφαση τώρα, για να δρομολογηθούν οι ως άνω διαδικασίες, θα έπρεπε να ληφθεί από τους Πολίτες με ένα δημοψήφισμα – η εναλλακτική ερώτηση του οποίου θα ήταν η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων βασιλικότερα του βασιλιά. Οι ενέργειες που θα ακολουθούσαν, εάν υποθέσει κανείς πως θα εκλεγόταν μία νέα κυβέρνηση, ότι θα ασκούσε ποινικές διώξεις, θα διεξήγαγε το δημοψήφισμα και οι Πολίτες θα συμφωνούσαν με την πρόταση της, θα ήταν κατά σειρά και σε γενικές γραμμές  οι εξής:

(α) Καταγγελία των δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, επειδή ήταν προϊόν εκβιασμών και δεν εγκρίθηκαν από 180 βουλευτές – αν και η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από όλα σχεδόν τα κόμματα το καλοκαίρι ίσως δημιουργεί δυσκολίες.
(β) Κατάθεση αγωγής αποζημίωσης για τις ζημίες που μας προκάλεσαν τα μνημόνια μετά το 2010 (άνω του 1 τρις €), με ευθύνη των δανειστών όπως άλλωστε αποδέχθηκε το ΔΝΤ
(γ)  Στάση πληρωμών έως ότου αποφασίσει το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά την εγκυρότητα ή μη των δανειακών συμβάσεων – εντός της Ευρωζώνης φυσικά
(δ)  Άρνηση οποιουδήποτε νέου δανεισμού, αφού η χώρα δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει τυχόν νέα δάνεια που θα έπαιρνε.
(ε)  Έκδοση υποσχετικών (IOU) για την πληρωμή των οφειλών του δημοσίου στο εσωτερικό, εάν και εφόσον δεν θα είχε πλέον την απαιτούμενη ρευστότητα. Οι υποσχετικές αυτές όμως θα έπρεπε να εκδίδονταν με αντίκρισμα την πληρωμή των φόρων προς το δημόσιο – από το οποίο θα εισπράττονταν στο 100% της αξίας τους. Μόνο τότε θα θεωρούνταν ως νόμισμα, θα διαπραγματεύονταν, θα γίνονταν αποδεκτές ως μέσο συναλλαγής στο εσωτερικό και δεν θα υποτιμούνταν.

Συνεχίζοντας, θα έπρεπε φυσικά να αναλυθούν λεπτομερώς όλα αυτά τα βήματα, καθώς επίσης να προβλεφθούν οι ενέργειες που θα όφειλε να δρομολογήσει κανείς – εάν η ΕΚΤ σταματούσε τη χρηματοδότηση των τραπεζών (θα ήταν παράνομο μεν, αλλά μάλλον δεν θα δίσταζε, αφού το έχει κάνει πολλές φορές), εάν η Ελλάδα υποχρεωνόταν από τη Γερμανία να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, άρα την ΕΕ (κάτι που όμως θα διαρκούσε τουλάχιστον δύο χρόνια, όπως στο παράδειγμα τηςΒρετανίας), θέματα γεωπολιτικής ασφάλειας, τροφοδοσίας της χώρας με τα απαραίτητα προϊόντα εισαγωγής κοκ.
Εάν βέβαια δεν είναι οι Έλληνες πρόθυμοι να διακινδυνεύουν αυτήν την περιπέτεια, η οποία είναι αδύνατον να προσδιοριστεί επακριβώς, όσον αφορά τα αποτελέσματα και το κόστος της, τότε είναι καλύτερα να σταματήσουν αμέσως να διαμαρτύρονται – καθώς επίσης να εφαρμόσουν τα μέτρα των δανειστών κατά γράμμα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Με απλά λόγια, θα απαγορεύεται αυστηρά να τα σαμποτάρουν – αφού όσο δεν θα πετυχαίνουν τους εκάστοτε στόχους, κάτι μάλλον βέβαιο, τόσο πιο πολύ θα υποφέρουν.
analyst.gr