Βαίνουμε ολοταχώς προς «εναλλακτική οικονομία», με το κράτος να μένει στην απέξω!

Σε καφέ της πόλης σήμερα, παραγγέλνω έναν «ελληνικό» πληρώνω 2,5 ευρώ και βλέπω στην απόδειξη «Τιμή: 0,5».
Πριν από κάποια χρόνια, δεν...
υπήρχε περίπτωση να μην διαμαρτυρηθώ και να μη ζητήσω απόδειξη που να γράφει όσα πλήρωσα.
Σήμερα, κοντοστάθηκα και το ξανασκέφθηκα.
Αν ζητήσω απόδειξη, ο καφές αύριο ίσως να είναι ακριβότερος. Το καφέ ίσως και να κλείσει. Οι υπάλληλοί του ίσως να χάσουν τη δουλειά τους. Πάλι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι κι ο επιχειρηματίας θα την πληρώσουν, προκειμένου το κράτος να συνεχίσει να ταΐζει περισσότερους υπαλλήλους απ’ όσους χρειαζόμαστε. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταματήσει. Ποτέ δεν πρόκειται να της φτάσουν. Αν της δώσουμε όσα ζητάει, του χρόνου θα ζητήσει περισσότερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πει: «Ωραία, τώρα καλύπτω τα έξοδά μου, οπότε θα μειώσω τους φόρους».

Ακόμα και αν, ως δια μαγείας, από αύριο αρχίσουν όλοι να πληρώνουν τους φόρους τους στο ακέραιο, η κυβέρνηση απλώς θα διορίσει κι άλλους Καρανίκες, κι άλλους Λάμπρου, κι άλλους κολλητούς, κι άλλους αργόσχολους. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ τα χρήματα να μείνουν σε έναν άνθρωπο που εργάζεται σκληρά, ο οποίος θα τα ξοδέψει με τη σειρά του σε άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, παρά να τα δώσω στην όποια κυβέρνηση για να τα μοιράσει σε αγράμματους, αργόσχολους και γενικά (δικούς της) εκλεκτούς.
Άλλωστε και οι προηγούμενοι τα ίδια κάναν: μόλις πήγε να βγει μικρό πρωτογενές πλεόνασμα (μόλις περίσσεψαν δηλαδή λίγοι φόροι), αντί να σκεφτούν την ελάφρυνση της παραγωγικής οικονομίας, ώστε και του χρόνου να έχουμε το ίδιο και μεγαλύτερο πλεόνασμα, αυτοί θυμήθηκαν να δώσουν μπόνους στους ένστολους… Πάει και τελείωσε.
Οι φόροι θα σταματήσουν να αυξάνονται μόνον όταν οι πολίτες αρχίσουν να λένε «φτάνει πια! Κάντε κουμάντο με αυτά που έχετε. Διορίστε μόνον όσους μπορείτε να πληρώνετε. Εμείς, δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερα». Βαίνουμε ολοταχώς προς «εναλλακτική οικονομία», με το κράτος να μένει στην απέξω!
ΥΓ  Στο Σύνταγμα υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην υποχρέωση να τηρείς τους νόμους και στην υποχρέωση να μην τηρείς όσους νόμους αντίκεινται σε αυτό. Το Σύνταγμα λοιπόν λέει πως «οι πολίτες πρέπει να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Αυτό πλέον έχει πάψει να λαμβάνεται υπόψη από τη νομοθεσία.  Ούτε το «ανάλογα» τηρείται, ούτε το «τις δυνάμεις».
Ούτε βεβαίως τηρείται η συνταγματική υποχρέωση του κράτους «να προστατεύει την περιουσία των πολιτών» (που καμία σχέση δεν έχει με τη φοροδοτική τους ικανότητα). Δεν μένει πλέον άλλος τρόπος αντίδρασης. Και είναι και απολύτως συνταγματικός, αν με ρωτάτε.
Georgios Karavanas
infognomonpolitics