Το Έθνος – Κράτος καταρρέει.

Το εθνικό κράτος είναι δημιούργημα της βιομηχανικής εποχής. Η ανάγκη ύπαρξης ενιαίας αγοράς, επέβαλε την ιδέα ενός ενιαίου έθνους που ομογενοποίησε τις διάφορες λαϊκές αποχρώσεις σε μια ενιαία λαϊκή μάζα.

Το κράτος αυτό έγινε νομικό πρόσωπο και η ενιαία κρατική εξουσία οργανώθηκε με βάση το...


συγκεντρωτικό πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην οποία η κατάληψη και η άσκηση της κρατικής εξουσίας γίνεται από οργανωμένα ιδιωτικά clubs (πολιτικά κόμματα). Οργανώθηκε εθνική οικονομία, η οποία απέκτησε και υπουργείο εθνικής οικονομίας, αντιμετωπίζοντας το λαό ενιαία ως στατιστικά νούμερα. Εντός αυτού άνθισαν οι ολιγάρχες εθνικοί καπιταλιστές, ενώ από το άλλο υπήρχαν οι μεγάλες λαϊκές μάζες, χωρισμένες σε μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν, μέσα στα εθνικά κράτη, τα διάφορα κόμματα, εκφράζοντας αντίστοιχες ιδεολογίες με κύρια αντικείμενα την ελευθερία ή τον έλεγχο της εθνικής αγοράς και την κατανομή του εθνικού πλούτου.

Όμως η βιομηχανική εποχή που κράτησε περίπου 300 χρόνια, αποτελεί ήδη παρελθόν. Βρισκόμαστε σήμερα σε ένα μεταβατικό στάδιο προς μια νέα μεταβιομηχανική εποχή. Κάτω από τη νέα πραγματικότητα, το τέκνο της βιομηχανικής εποχής, το Έθνος – Κράτος καταρρέει. Συγκεκριμένα, δέχεται πιέσεις τόσο απ’ έξω όσο όμως και από μέσα.

Η Παγκοσμιοποίηση διαπερνά το εθνικό κράτος απέξω και αναγκάζει τις εθνικές κυβερνήσεις να ευθυγραμμιστούν με τις επιταγές των διεθνών συμφερόντων που την ελέγχουν.

Αυτή η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας του εθνικού κράτους από υπέρτερες του ίδιου δυνάμεις, η ποδηγέτηση των εθνικών κυβερνήσεων, μαζί με την ταυτόχρονη αδυναμία εσωτερικών μαζικών κινημάτων να εξασφαλίσουν τα μέλη τους, αλλά και την επικράτηση της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας που απαγκιστρώνει τα άτομα από τα ΜΜΕ της βιομηχανικής εποχής, αλλά και της υπόλοιπης τεχνολογίας που αυξάνει τις ατομικές δυνατότητες και ατομικές ιδιαιτερότητες, όλα αυτά οδηγούν σε μια επιταχυνόμενη απομαζικοποίηση των εθνικών κοινωνιών. Έτσι το εθνικό κράτος δέχεται πιέσεις και από μέσα, από τους ίδιους τους υπηκόους του.

Καθώς η μαζική κοινωνία της βιομηχανικής εποχής αποσυντίθεται, περιφερειακές, τοπικές, εθνικές, κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες χάνουν την ενότητά τους. Ακόμα και τα ίδια τα άτομα ανακαλύπτουν διαφορές μεταξύ τους και υπάρχει μια γενικευμένη σύγχυση και ασυνεννοησία.

Οι εθνικές κυβερνήσεις, ενώ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την επίθεση της Παγκοσμιοποίησης από έξω, ταυτόχρονα, παγιδευμένες μέσα σε πολιτικούς θεσμούς και γραφειοκρατικές δομές, που σχεδιάστηκαν για μαζικές κοινωνίες, δεν μπορούν στο εσωτερικό να εφαρμόσουν ενιαίες πολιτικές μέσα σε μια απομαζικοποιημένη κοινωνία με ποικίλες διαφοροποιημένες ανάγκες και πολύπλοκα εξειδικευμένα προβλήματα. Έχουμε δηλαδή κυβερνήσεις που λειτουργούν μέσα σε θεσμούς μιας άλλης πραγματικότητας, όταν αυτή έχει ήδη αλλάξει.

Το πλήγωμα της εθνικής υπερηφάνειας που γεννά η κατάρρευση του εθνικού κράτους από εξωτερικές δυνάμεις αλλά και η εσωτερική δυσαρέσκεια από την αδυναμία των εθνικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν τα απομαζικοποιημένα ατομικά προβλήματα και ανάγκες, φουντώνουν τις φλόγες της αγανάκτησης. Άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, τόσο εθνικιστικές δυνάμεις (ανεξάρτητα από τον πλούτο ή τη φτώχεια) που στοχεύουν στην διατήρηση του εθνικού κράτους, όσο και διεθνιστικές, τοπικιστικές, αυτονομιστικές ή φυγόκεντρες δυνάμεις.

Όλη αυτή η κατάσταση, αναγκαστικά και νομοτελειακά θα μας οδηγήσει σε αλλαγή των θεσμών και των γραφειοκρατικών δομών, όσο και αν αντιστέκονται σήμερα οι βολεμένοι του συστήματος. Προς ποια κατεύθυνση; Αυτό πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε. Πάντως θα πρέπει να απηχούν τη νέα πραγματικότητα.
http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3684.html