Την Αριστερά που γνωρίζαμε είναι καλύτερο να την ξεχάσουμε.

Η εισήγηση της «επιτροπής Σοφών» για το ασφαλιστικό, προκαλεί σοκ και δέος. Περισσότερο μοιάζει με Καιάδα, παρά με συνταξιοδοτικό. Εκτός όλων των άλλων, φτάνει να εισηγείται εισοδηματικά κριτήρια για τον....

καθορισμό του ύψους των συντάξεων, αγνοώντας μια βασική αρχή, αυτή της αναλογικότητας, που λέει ότι όποιος έχει
καταβάλλει ένα σκασμό λεφτά, δικαιούται υψηλότερων απολαβών από κάποιο άλλο που συνεισέφερε ελάχιστα στο ασφαλιστικό  ταμείο. Έστω και αν ο πρώτος έχει ένα σπίτι που το νοικιάζει.

Ωστόσο ο υπουργός Εργασίας Γ.  Κατρούγκαλος δήλωσε πως θα προτείνει στην κυβέρνηση το πόρισμα να γίνει η βάση του διαλόγου που θα διεξαχθεί το αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου εντός του Νοεμβρίου να κατατεθεί στη Βουλή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Από την άλλη, ο Δημήτρης Στρατούλης της ΛΑΕ, χαρακτηρίζει το πόρισμα της επιτροπής ακραία αντικοινωνικό και κυριολεκτικά θατσερικό μανιφέστο εκθεμελίωσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Αν κάποιος ρωτήσει τον Κατρούγκαλο και τον Στρατούλη να αυτοπροσδιοριστούν πολιτικά, αμφότεροι θα τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην Αριστερά. Από μια άποψη λογικό, αφού έως και πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα ανήκαν στο ίδιο κόμμα. Παράλογο όμως αν αναλογιστεί κανείς το πόσο διαφέρουν σήμερα οι απόψεις τους.

Στην Αριστερά, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ως και σήμερα, οι συζητήσεις που γίνονται, κινούνται στο ίδιο μοτίβο. Γίνεται συζήτηση για κάποιο ενδεχόμενο συμβιβασμό; Όσοι συμφωνούν θυμούνται τον Λένιν και τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Οι διαφωνούντες δηλώνουν ότι δεν θα υπάρξει δεύτερη Βάρκιζα. Όταν χρειάζεται μια σκληρή απόφαση το μυαλό πάει στον Στάλιν. Για μια γενναία στάση επιστρατεύεται ο Άρης Βελουχιώτης. Και στα πρόθυρα μιας σύγκρουσης όλοι θυμούνται την Τασκένδη.

Στα ενδιάμεσα, η ελληνική Αριστερά, ακόμη και αυτή που υμνεί τον Γκράμσι και τον Τολιάτι, βγάζει σπυράκια όταν ακούει «σοσιαλδημοκρατία». Ακόμα και αν πρόκειται για την παλιά σοσιαλδημοκρατία, εκείνη που οικοδόμησε τα κοινωνικά κράτη της βόρειας Ευρώπης και όχι τους σημερινούς σοσιαλιστές που δεν τους ξεχωρίζεις από τους χριστιανοδημοκράτες.

Όλα αυτά συνέβαιναν ως σήμερα. Με την Αριστερά μονίμως στην αντιπολίτευση, να κάνει πάρτι όταν έπιανε διψήφια ποσοστά στις εκλογές και τους «πρώην συντρόφους» να γοητεύονται άλλοι από τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοι από τον Σημίτη.

Σήμερα κάτι φαίνεται να αλλάζει. Όχι γιατί η Αριστερά είναι αυτή που γοητεύει τους πρώην ψηφοφόρους του Ανδρέα και του Σημίτη, όχι μόνο γιατί κερδίζει τις εκλογές, αλλά γιατί προσπαθεί να διεκπεραιώσει δύσκολες υποθέσεις όπως αυτή του ασφαλιστικού συστήματος. Φυσικά και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Το βέβαιο όμως είναι ότι την Αριστερά που γνωρίζαμε είναι καλύτερο να την ξεχάσουμε.

Του Τάκη Χατζή

newpost.gr