γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Η Ελλάδα – λένε ορισμένοι – είναι μια «όαση ειρήνης» και «σταθερότητας».
Κι αυτό είναι κατ’ ανάγκην πάντα καλό;
Όπως ο Πόνος (πχ του πολέμου) μπορεί....
όντως να σκληρύνει τους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί όμως να μαλακώσει τις καρδιές των ανθρώπων…
Όπως ο Πόνος (πχ του πολέμου) μπορεί....
όντως να σκληρύνει τους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί όμως να μαλακώσει τις καρδιές των ανθρώπων…
(…άλλωστε, τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες καρδιές έστησαν την χώρα ξανά μέσα απ’ τις στάχτες της μετά τον κάθε πόλεμο, δείχνοντας έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη κοινωνίας τις δύσκολες ώρες…)
…έτσι λοιπόν και η ειρήνη δεν μπορεί να παράγει μόνον θετικά γεννήματα…
…παράγει και τρυφηλότητα και ηδονισμό και απληστία και αμετροέπεια και συμφεροντολογία και πρωτίστως συντελεί στην απώλεια του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης…
Όταν, ας πούμε, η ειρήνη είναι το κατάλληλο πρόσχημα/μέσο για να αλωθεί η χώρα;
Εξακολουθεί να είναι καλή;
Κι όταν η ειρήνη χρησιμοποιείται για να ξεδιπλωθεί ασταμάτητη η ισλαμική εισβολή;
Κι όταν χρησιμοποιείται για να ξεπουληθεί (καμουφλαρισμένα πίσω από τις διεθνείς οικονομικές (δήθεν) συνεργασίες – «σκυλέμματα» είναι ο κατάλληλος όρος) κάθε μα κάθε πόρος της χώρας;
Κι όταν χρησιμοποιείται για να απωλεσθεί κάθε μα κάθε παραγωγική δραστηριότητα της χώρας;
Δημιουργώντας μια επίφαση ειρήνης υποβιβάζεται όλο και περισσότερο η ανάγκη ισχυρού στρατού και όλα όσα αυτό σημαίνει.
Υποβιβάζονται οι εξοπλισμοί, υποβιβάζεται η ανάγκη επαρκούς προσωπικού, υποβιβάζεται η ανάγκη διατήρησης υψηλού πολεμικού ηθικού.
Όταν οι υπέρμαχοι της «με κάθε κόστος ειρήνης» απαιτούν την κατάργηση των παρελάσεων, ουσιαστικά συμβάλλουν στην πτώση του πολεμικού ηθικού (και της πολεμικής ετοιμότητας/ψυχικής πολεμικής διαθεσιμότητας) του λαού.
Όταν απαιτούν κατάργηση των συνόρων και της Σημαίας πατώντας πάνω στην άποψη της «εδραιωμένης όασης ειρήνης» και συνεπώς «ανυπαρξίας πλέον κινδύνου πολέμου», αυτό ισοδυναμεί με τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια της εθνικής άμυνας.
Όταν πατώντας πάνω στην παραπάνω ψευδαίσθηση (δεν γίνονται πια πόλεμοι, όαση ειρήνης και σταθερότητας) απαιτούν (και επιτυγχάνουν) άνοιγμα των συνόρων σε λαούς (Αλβανία, Τουρκία) και θρησκείες (ισλαμ) που επί 4-5 αιώνες βρίσκονταν εδώ ως δυνάστες κατακτητές, εκδιώχθηκαν με μεγάλο φόρο αίματος και καταστροφών και σήμερα κάποιοι τους ξαναφέρνουν εδώ δίνοντάς τους το δικαίωμα να ξαναεδραιωθούν ως νεοκατακτητές, αυτό λέγεται ναρκοθέτηση της εθνικής άμυνας.
Η «όαση ειρήνης» ενίοτε σημαίνει και ένα χειρότερο είδος πολέμου.
Όταν κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να διαλύσουν κάθε δομή της κοινωνίας, της χώρας, της πολιτείας, του έθνους.
Μέσα στον παραπάνω «μύθο» έντεχνα εμπλέκεται μέσω της «κοινωνικής συνοχής» και ένας άλλος μύθος.
Το «όλοι μαζί ενωμένοι» θα τα καταφέρουμε.
Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.
Ποτέ δεν λειτούργησε. Κι όταν λειτούργησε ήταν για πολύ πολύ λίγο.
Η επανάσταση του ’21 ως προς το «όλοι μαζί» δεν κράτησε ούτε καν 2 χρόνια.
Το 1823 άρχισε ο εμφύλιος.
Τον 2ο αι πΧ, στο μεσοδιάστημα Μακεδονικής και Ρωμαϊκής εποχής, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας πήγε με το μέρος των ρωμαίων, τους κάλεσε στη χώρα ως «συμμάχους», ως «χωροφύλακες».
Και φυσικά, αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν και το πάλευαν λίγο λίγο επί μακρόν.
Ακόμη πιο πίσω, τις μάχες στο Μαραθώνα και αργότερα στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα και στις Πλαιταιές τις έδωσαν οι «μειοψηφίες» των Ελλήνων.
Η «πλειοψηφία» (τόσο οι Ιωνικές πόλεις, όσο και ελλαδική ενδοχώρα) ήταν με το μέρος των Περσών…
Αυτό το «διαχρονικό πρόβλημα» λύθηκε ΜΟΝΟΝ μια φορά ιστορικά και έδειξε τον δρόμο στους κατοπινούς….το έλυσε μόνον ο Μ. Αλέξανδρος και φυσικά η μόνη «πειθώ» που κατάλαβαν οι Έλληνες (προκειμένου να «ενωθούν», δηλαδή, να «μονοιάσουν με το ζόρι») ήταν το «σπαθί»…
Έμειναν «απ’ έξω» μόνον οι Σπαρτιάτες κι αυτό το φέρουν ως σήμερα ως το πιο βαρύ όνειδος της ιστορίας τους.
Τμήματα της ελληνοβυζαντινής κοινωνίας ήταν που στο διάβα των αιώνων κάθε τρεις και λίγο έφευγαν από το πλευρό του Βασιλέως και αυτομολούσαν στον αντίπαλο…πότε στους γότθους, πότε στους σλάβους, πότε στους Πέρσες, πότε στους άραβες, πότε στους σελτζούκους τούρκους….
Τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εναντιώθηκε (με τα όπλα) στην αστική «δυτικότροπη» συνέχεια του ελληνικού κράτους μετά τον 2ο παγκ. Πόλεμο χρησιμοποιώντας μάλιστα και «ξένα στρατεύματα» (και δη σε μεγάλο βαθμό, όπως και όλοι οι προαναφερθέντες ιστορικά).
Όλα τα παραπάνω μπορούν να ονομαστούν και με μια άλλη ερμαφρόδιτη λέξη: «Υβρίδιο εισβολής και εμφυλίου»…πως αλλιώς να το ονομάσεις όταν στον «φαινομενικά εμφύλιο» εμπλέκονται ΠΑΝΤΑ και «ξένες δυνάμεις» ;
Ήταν πολλά τα «Μάτζικερτ» λοιπόν στην ελληνική ιστορία…κι ελάχιστες οι στιγμές «που βαδίσαμε όλοι μαζί ενωμένοι»…
Κι έδειξαν πως την ανάγκη μιας Πατριωτικής αναγκαστικά πολεμικής εναντίωσης την τόνιζαν πάντα λίγοι…
Όταν, ας πούμε, η ειρήνη είναι το κατάλληλο πρόσχημα/μέσο για να αλωθεί η χώρα;
Εξακολουθεί να είναι καλή;
Κι όταν η ειρήνη χρησιμοποιείται για να ξεδιπλωθεί ασταμάτητη η ισλαμική εισβολή;
Κι όταν χρησιμοποιείται για να ξεπουληθεί (καμουφλαρισμένα πίσω από τις διεθνείς οικονομικές (δήθεν) συνεργασίες – «σκυλέμματα» είναι ο κατάλληλος όρος) κάθε μα κάθε πόρος της χώρας;
Κι όταν χρησιμοποιείται για να απωλεσθεί κάθε μα κάθε παραγωγική δραστηριότητα της χώρας;
Δημιουργώντας μια επίφαση ειρήνης υποβιβάζεται όλο και περισσότερο η ανάγκη ισχυρού στρατού και όλα όσα αυτό σημαίνει.
Υποβιβάζονται οι εξοπλισμοί, υποβιβάζεται η ανάγκη επαρκούς προσωπικού, υποβιβάζεται η ανάγκη διατήρησης υψηλού πολεμικού ηθικού.
Όταν οι υπέρμαχοι της «με κάθε κόστος ειρήνης» απαιτούν την κατάργηση των παρελάσεων, ουσιαστικά συμβάλλουν στην πτώση του πολεμικού ηθικού (και της πολεμικής ετοιμότητας/ψυχικής πολεμικής διαθεσιμότητας) του λαού.
Όταν πατώντας πάνω στην παραπάνω ψευδαίσθηση (δεν γίνονται πια πόλεμοι, όαση ειρήνης και σταθερότητας) απαιτούν (και επιτυγχάνουν) άνοιγμα των συνόρων σε λαούς (Αλβανία, Τουρκία) και θρησκείες (ισλαμ) που επί 4-5 αιώνες βρίσκονταν εδώ ως δυνάστες κατακτητές, εκδιώχθηκαν με μεγάλο φόρο αίματος και καταστροφών και σήμερα κάποιοι τους ξαναφέρνουν εδώ δίνοντάς τους το δικαίωμα να ξαναεδραιωθούν ως νεοκατακτητές, αυτό λέγεται ναρκοθέτηση της εθνικής άμυνας.
Η «όαση ειρήνης» ενίοτε σημαίνει και ένα χειρότερο είδος πολέμου.
Όταν κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να διαλύσουν κάθε δομή της κοινωνίας, της χώρας, της πολιτείας, του έθνους.
Μέσα στον παραπάνω «μύθο» έντεχνα εμπλέκεται μέσω της «κοινωνικής συνοχής» και ένας άλλος μύθος.
Το «όλοι μαζί ενωμένοι» θα τα καταφέρουμε.
Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.
Ποτέ δεν λειτούργησε. Κι όταν λειτούργησε ήταν για πολύ πολύ λίγο.
Η επανάσταση του ’21 ως προς το «όλοι μαζί» δεν κράτησε ούτε καν 2 χρόνια.
Το 1823 άρχισε ο εμφύλιος.
Τον 2ο αι πΧ, στο μεσοδιάστημα Μακεδονικής και Ρωμαϊκής εποχής, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας πήγε με το μέρος των ρωμαίων, τους κάλεσε στη χώρα ως «συμμάχους», ως «χωροφύλακες».
Και φυσικά, αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν και το πάλευαν λίγο λίγο επί μακρόν.
Ακόμη πιο πίσω, τις μάχες στο Μαραθώνα και αργότερα στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα και στις Πλαιταιές τις έδωσαν οι «μειοψηφίες» των Ελλήνων.
Η «πλειοψηφία» (τόσο οι Ιωνικές πόλεις, όσο και ελλαδική ενδοχώρα) ήταν με το μέρος των Περσών…
Αυτό το «διαχρονικό πρόβλημα» λύθηκε ΜΟΝΟΝ μια φορά ιστορικά και έδειξε τον δρόμο στους κατοπινούς….το έλυσε μόνον ο Μ. Αλέξανδρος και φυσικά η μόνη «πειθώ» που κατάλαβαν οι Έλληνες (προκειμένου να «ενωθούν», δηλαδή, να «μονοιάσουν με το ζόρι») ήταν το «σπαθί»…
Έμειναν «απ’ έξω» μόνον οι Σπαρτιάτες κι αυτό το φέρουν ως σήμερα ως το πιο βαρύ όνειδος της ιστορίας τους.
Τμήματα της ελληνοβυζαντινής κοινωνίας ήταν που στο διάβα των αιώνων κάθε τρεις και λίγο έφευγαν από το πλευρό του Βασιλέως και αυτομολούσαν στον αντίπαλο…πότε στους γότθους, πότε στους σλάβους, πότε στους Πέρσες, πότε στους άραβες, πότε στους σελτζούκους τούρκους….
Τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εναντιώθηκε (με τα όπλα) στην αστική «δυτικότροπη» συνέχεια του ελληνικού κράτους μετά τον 2ο παγκ. Πόλεμο χρησιμοποιώντας μάλιστα και «ξένα στρατεύματα» (και δη σε μεγάλο βαθμό, όπως και όλοι οι προαναφερθέντες ιστορικά).
Όλα τα παραπάνω μπορούν να ονομαστούν και με μια άλλη ερμαφρόδιτη λέξη: «Υβρίδιο εισβολής και εμφυλίου»…πως αλλιώς να το ονομάσεις όταν στον «φαινομενικά εμφύλιο» εμπλέκονται ΠΑΝΤΑ και «ξένες δυνάμεις» ;
Ήταν πολλά τα «Μάτζικερτ» λοιπόν στην ελληνική ιστορία…κι ελάχιστες οι στιγμές «που βαδίσαμε όλοι μαζί ενωμένοι»…
Κι έδειξαν πως την ανάγκη μιας Πατριωτικής αναγκαστικά πολεμικής εναντίωσης την τόνιζαν πάντα λίγοι…
…και την προωθούσαν ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ όσο κι αν τους πολεμούσαν πάντα υπέρτερες δυνάμεις…(όσο κι αν τους κυνηγούσαν πότε με διώξεις και πότε με πολιτική/κοινωνική/πολιτιστική/οικονομική περιθωριοποίηση…)
…και φυσικά, τις μάχες τις έδιναν πάντα εξίσου λίγοι…http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/11/blog-post_60.html
…οι πηλιογούσηδες και οι εφιάλτες ήταν πάντα πολλοί…άλλοι γιατί απλά «εξαγοράζονται» κι άλλοι γιατί απλά αρέσκονται εκ πεποιθήσεως να υπηρετούν ξένα αφεντικά…
…ενισχυόμενοι βεβαίως όλοι αυτοί από τους «αδρανείς»…Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας έχει «βολευτεί»…η εμπλοκή με την «πολεμική λογική» σημαίνει «ξεβόλεμα»… Ένα άλλο τμήμα πιστεύει στην «παγκοσμιοποίηση» κι ένα άλλο στον «διεθνισμό»…
Αφελώς, μέσα απ’ αυτό το πρίσμα βλέπουν την αναγκαιότητα «γκρεμίσματος» των συνόρων και αδυνατούν να δουν τον αντίπαλο ως αντίπαλο που εποφθαλμιά τα εθνικά μας εδάφη και την ανεξαρτησία μας…
Πιστεύουν στο «ανακάτεμα των λαών» έστω κι αν αυτό έρθει μέσα από την κατάκτηση της χώρας από έναν ή πολλούς αντίπαλους…
Το βλέπουν ως «ιστορικά θεμιτό»…
Ένα άλλο τμήμα, κυρίως μεσαία και υψηλά ιστάμενων στην Ελληνική Πολιτεία απλά ακολουθούν το «πρωτόκολλο».
Την γραφειοκρατία που νομιμοποιεί ενέργειες και καλύπτει ευθύνες.
Αφήνουν δηλαδή τα πράγματα να εξελίσσονται ουσιαστικά μόνα τους με μια δική τους αυτοτροφοδοτούμενη πορεία που αναπόφευκτα είναι και η χειρότερη δυνατή.
Αυτό σημαίνει πάντα πως αφήνεσαι έρμαιο στον αντίπαλο.
Είναι ο φόβος μην κατηγορηθούν για το οτιδήποτε.
Σε τέτοιες περιπτώσεις σαν την σημερινή κρίση που βιώνουμε οι δυνητικές μάχες διακλαδώνονται σε διάφορες κατευθύνσεις και μέτωπα.
Το «εξωτερικό» και το «εσωτερικό» είναι οι πιο γενικές διακρίσεις.
Εξωτερικές μάχες είναι πχ το τι θα κάνουμε επιτέλους με τον δικτάτορα των Βρυξελλών που δεν μας έχει αφήσει ούτε μια παραγωγική και κυβερνητική δραστηριότητα.
Θα πάμε σε δικό μας νόμισμα; Θα αλλάξουμε άλογο; Θα ακολουθήσουμε πχ την Βρετανία;
Στα πολεμικά ζητήματα, θα βρούμε επιτέλους μια «άκρη», έναν τρόπο στρατιωτικής/γεωπολιτικής συνεργασίας με τις ορθόδοξες χώρες (πχ Ρωσία, Σερβία);
Στα ενεργειακά θα καταφέρουμε επιτέλους να εκμεταλλευθούμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες;
Ως προς την Τουρκία, κάποιοι (από τους παραπάνω υπερβολεμένους/φυγόπονους ευθυνόφοβους γραφειοκράτες) ελπίζουν πως όταν θα επιτεθεί, τότε ξαφνικά ο ελληνικός λαός θα «ομονοήσει», θα του’ ρθει ξαφνικά απ’ το πουθενά το πολεμικό ηθικό και η πολεμική ετοιμότητα, οι απαραίτητοι εξοπλισμοί θα βρεθούν απ’ το πουθενά σε κλάσματα δευτερολέπτων και με παιάνες κι εν χορώ τα πάντα θα στραφούν στον νικηφόρο πόλεμο.
Άσχετα, αν ακόμη κι αν λειτουργήσει το πιο ευοίωνο σενάριο, μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος της επιστράτευσης, του εξοπλισμού, της επανεκπαίδευσης και οργάνωσης μιας ολόκληρης πολεμικής μηχανής από καλοβολεμένους έλληνες, θα έχουμε χάσει ποιός ξέρει πόσα νησιά…και όχι μόνον…
Λες και κάποιοι «έντεχνα το πάνε προς τα κει»…
Αφελώς, μέσα απ’ αυτό το πρίσμα βλέπουν την αναγκαιότητα «γκρεμίσματος» των συνόρων και αδυνατούν να δουν τον αντίπαλο ως αντίπαλο που εποφθαλμιά τα εθνικά μας εδάφη και την ανεξαρτησία μας…
Πιστεύουν στο «ανακάτεμα των λαών» έστω κι αν αυτό έρθει μέσα από την κατάκτηση της χώρας από έναν ή πολλούς αντίπαλους…
Το βλέπουν ως «ιστορικά θεμιτό»…
Ένα άλλο τμήμα, κυρίως μεσαία και υψηλά ιστάμενων στην Ελληνική Πολιτεία απλά ακολουθούν το «πρωτόκολλο».
Την γραφειοκρατία που νομιμοποιεί ενέργειες και καλύπτει ευθύνες.
Αφήνουν δηλαδή τα πράγματα να εξελίσσονται ουσιαστικά μόνα τους με μια δική τους αυτοτροφοδοτούμενη πορεία που αναπόφευκτα είναι και η χειρότερη δυνατή.
Αυτό σημαίνει πάντα πως αφήνεσαι έρμαιο στον αντίπαλο.
Είναι ο φόβος μην κατηγορηθούν για το οτιδήποτε.
Σε τέτοιες περιπτώσεις σαν την σημερινή κρίση που βιώνουμε οι δυνητικές μάχες διακλαδώνονται σε διάφορες κατευθύνσεις και μέτωπα.
Το «εξωτερικό» και το «εσωτερικό» είναι οι πιο γενικές διακρίσεις.
Εξωτερικές μάχες είναι πχ το τι θα κάνουμε επιτέλους με τον δικτάτορα των Βρυξελλών που δεν μας έχει αφήσει ούτε μια παραγωγική και κυβερνητική δραστηριότητα.
Θα πάμε σε δικό μας νόμισμα; Θα αλλάξουμε άλογο; Θα ακολουθήσουμε πχ την Βρετανία;
Στα πολεμικά ζητήματα, θα βρούμε επιτέλους μια «άκρη», έναν τρόπο στρατιωτικής/γεωπολιτικής συνεργασίας με τις ορθόδοξες χώρες (πχ Ρωσία, Σερβία);
Στα ενεργειακά θα καταφέρουμε επιτέλους να εκμεταλλευθούμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες;
Ως προς την Τουρκία, κάποιοι (από τους παραπάνω υπερβολεμένους/φυγόπονους ευθυνόφοβους γραφειοκράτες) ελπίζουν πως όταν θα επιτεθεί, τότε ξαφνικά ο ελληνικός λαός θα «ομονοήσει», θα του’ ρθει ξαφνικά απ’ το πουθενά το πολεμικό ηθικό και η πολεμική ετοιμότητα, οι απαραίτητοι εξοπλισμοί θα βρεθούν απ’ το πουθενά σε κλάσματα δευτερολέπτων και με παιάνες κι εν χορώ τα πάντα θα στραφούν στον νικηφόρο πόλεμο.
Άσχετα, αν ακόμη κι αν λειτουργήσει το πιο ευοίωνο σενάριο, μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος της επιστράτευσης, του εξοπλισμού, της επανεκπαίδευσης και οργάνωσης μιας ολόκληρης πολεμικής μηχανής από καλοβολεμένους έλληνες, θα έχουμε χάσει ποιός ξέρει πόσα νησιά…και όχι μόνον…
Λες και κάποιοι «έντεχνα το πάνε προς τα κει»…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψη σας και ότι θέλετε χωρίς ύβρεις.