Πάνος Καμμένος - Το Grande Colpo του Αντώνη Σαμαρά ή μία ευκαιριακή πολιτική εμφάνιση;

Ο «δούρειος ίππος» του Σαμαρά για να μπορέσει να κυβερνήσει ή μήπως κάποιος που βρήκε την ευκαιρία να μπει στο «φως»;Μήπως ο Καμμένος αποτελεί μία επιλεγμένη από την διαπλοκή έλευση – τοποθέτηση ενός νέου «Καραμανλή», τύπου ’74;
Η πολιτική κατρακύλα στην Ελλάδα, μετά και τον τελευταίο συνασπισμό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να περάσει το μνημόνιο και ουσιαστικά η μετατροπή της Ελλάδας από χώρα σε…
αποικία. Με τον Γιώργο Παπανδρέου οριστικά έξω από το «κάδρο» και το ΠΑΣΟΚ να παλεύει για την διάδοχη –μετά ΓΑΠ- κατάσταση, με τον Κουβέλη να γίνεται χώρος συγκομιδής των απογοητευμένων πράσινων ψηφοφόρων, τον Τσίπρα να ανεβαίνει αργά και σταθερά λόγω του αντιμνημονιακού του λόγου, ο μόνος ζημιωμένος βρίσκεται να είναι ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία, που ενώ ήταν «καθαρά» απέναντι από το μνημόνιο, αίφνης έγιναν οι κύριοι υποστηρικτές του. Και αυτό, ως φυσικό επακόλουθο, είχε την πτώση της ΝΔ η οποία στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα αγγίξει τα θλιβερά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα που τίθεται στη Νέα Δημοκρατία –και ιδιαίτερα στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος φαίνεται να επιφορτίζεται ολόκληρο το βάρος της ευθύνης αλλαγής πλεύσης και στήριξης του μνημονίου- είναι πως θα μπορέσει να κυβερνήσει με ποσοστά απελπιστικά μικρά, απέναντι σε ένα ΠΑΣΟΚ που μπορεί μετεκλογικά να «συνεταιρισθεί» άνετα με τον δεκανίκι που λέγεται Κουβέλης και με έναν Τσίπρα που μπορεί να συγκεντρώσει αντιμνημονιακές δυνάμεις που αυτή τη στιγμή δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, αλλά αναμένονται να βρεθούν μέσα σε αυτό, οψόποτε γίνουν εκλογές.

Ο Αντώνης Σαμαράς, παρατηρώντας την τακτική των αριστερών –και όχι μόνο- κομμάτων, διαπίστωσε την τάση «εξάπλωσης» που αυτά έχουν. Συγκεκριμένα, παρατήρησε πως στελέχη του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, αποκόπτονται από τον «κορμό» και δημιουργούν (με την κατάλληλη υποβοήθηση) «πόλους» συγκέντρωσης απογοητευμένων ψηφοφόρων διαφόρων κομμάτων. Ουσιαστικά, δηλαδή, δημιουργούν «πολιτικούς χώρους» και «κινήματα» με τα οποία είναι εύκολη η μελλοντική συνεργασία (φυσικά, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη). Αυτή η «πολιτική λογική», της δια-«σποράς», έδειξε πως μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία μέχρι τώρα γνώριζε μόνο αποσχίσεις και όχι συνενώσεις. Αυτή η «αριστερή» πρακτική, έδειξε τον δρόμο για το αύριο και την διάσωση της ΝΔ ό,ποιες και αν είναι οι εξελίξεις. Με αυτήν ακριβώς την λογική δημιουργήθηκε και η «αντίδραση» του Πάνου Καμμένου, ο οποίος εγκατέλειψε τον φίλο του αλλά και το «σπίτι» του και έστησε τον δικό του πολιτικό χώρο.

Ο Πάνος Καμμένος και ο Αντώνης Σαμαράς είναι δύο πολιτικοί που συνεργάστηκαν άψογα, που αλληλοστηρίχθηκαν και που –ίσως ποτέ- δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι. Σήμερα, όμως, ο Πάνος Καμμένος δημιουργεί τον δικό του αντιμνημονιακό πόλο και προσφέρει την δυνατότητα μελλοντικής –μετεκλογικής- συνεργασίας με τη ΝΔ, για την οποία μάλιστα ίσως καταστεί και «λύτρωση», προσφέροντάς της την δυνατότητα να επανακάμψει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, σε μία προσπάθειά της να διασωθεί σε ένα μελλοντικό πολιτικό κολαστήριο. Ο Πάνος Καμμένος λειτουργεί ως «βαλβίδα ασφαλείας», η οποία θα συγκρατήσει τους αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, θα συγκεντρώσει – συλλέξει ψηφοφόρους και από άλλες πολιτικές δυνάμεις και τέλος θα τους προσφέρει στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος θέλει να κυβερνήσει τη χώρα.

Αν και το “Grande Colpo” του Σαμαρά φαίνεται πως ονομάζεται «Πάνος Καμμένος», το ζητούμενο, μέσα από όλα αυτά είναι, ο Ελληνικός λαός, ο οποίος θα βρεθεί και πάλι να χρησιμοποιείται προκειμένου το πολιτικό σύστημα να μπορέσει να διατηρήσει τους βασικούς του πυλώνες. Και ναι μεν ο Αντώνης Σαμαράς μέσω του νέου πολιτικού πόλου του Πάνου Καμμένου θα αποδείξει την πολιτική του οξυδέρκεια, όμως τι θα γίνει στην χώρα η οποία θα πρέπει ή να περιμένει υπομονετικά την αργή και ολοσχερή καταστροφή της έως ότου ξαναγίνουν εκλογές ή θα πρέπει οι πολίτες να βγούνε στους δρόμους και να σπείρουν την οργή τους βυθίζοντας ακόμη πιο βαθιά την ήδη γεμάτη προβλήματα Ελλάδα;

Γιατί η πολιτική κίνηση Καμμένου είναι προσωποκεντρική;

Η μέγιστη απόδειξη των παραπάνω, βρίσκεται στην ίδια την στάση του Πάνου Καμμένου, ο οποίος επέλεξε να δημιουργήσει έναν δικό του πολιτικό χώρο, παρά τις οχλήσεις που είχε δεχθεί από ήδη υπάρχοντα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Αυτή του η εμμονή (αν και ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι συνδημιουργός και όχι δημιουργός), δημιουργεί ένα ακόμη προσωποκεντρικό κόμμα, το οποίο προσβλέπει στον εμπλουτισμό του από απογοητευμένους ή διωγμένους βουλευτές και στην λειτουργία του ως κέντρου συσπείρωσης του γενικότερου αντιμνημονιακού «δεξιού» χώρου.

Εν κατακλείδι, ο Πάνος Καμμένος θα ήταν περισσότερο πειστικός εάν αποφάσιζε να γίνει «στρατιώτης» στον αντιμνημονιακό –και απελευθερωτικό- αγώνα που δίνει η Ελλάδα. Με την -δεδομένη κατά πολλούς- φιλοπατρία του, θα αναδεικνυόταν πολύ εύκολα σε «αξιωματικό» ή και «στρατηγό», συμπαρατασσόμενος σε κάποιο λαϊκό πατριωτικό κίνημα. Γιατί, αντί αυτού, επέλεξε την δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος; Με δεδομένο, όμως και το πολιτικό του παρελθόν, υπάρχουν εγγυήσεις για μία μη μελλοντική συνεργασία του με τον Αντώνη Σαμαρά; Ή, υπάρχουν εγγυήσεις για την πολιτική του σταθερότητα;

Μήπως ο Καμμένος απλά «είδε φως και μπήκε»;

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν το σκεπτικό που ήδη αναπτύχθηκε είναι "βρώμικο". Γνωρίζουμε όμως πως από ανθρώπους αξιόπιστους ο Αντώνης Σαμαράς είχε πληροφορηθεί σε ανύποπτο χρόνο πως ο Καμμένος είναι απολύτως αναξιόπιστος ("κάθαρμα" ήταν ακριβώς η λέξη που είχαν χρησιμοποιήσει, αλλά δεν θέλουμε να την ενστερνισθούμε).

Πάντοτε λοιπόν υπήρχε –για τους γνώστες- μία καχυποψία σχετικά με τις κινήσεις του Καμμένου και ακόμη μεγαλύτερη καχυποψία σχετικά με τις πηγές των όσων αποκάλυπτε. Μαθαίνουμε πως ο Σαμαράς δεν τον εμπιστεύτηκε ποτέ. Γενικά, όμως, ο Σαμαράς είναι τρομερά ανασφαλής (και αυτό του το χαρακτηριστικό πιστεύουμε ακράδαντα ότι τον κατέστρεψε πολιτικά και τον οδήγησε στην αποφράδα 11η Νοεμβρίου), διότι αυτή του ακριβώς η ανασφάλεια τον εξώθησε να κάνει καταστροφικές γι' αυτόν συμφωνίες με τη διαπλοκή (ελληνική και ξένη).

Ο Καμμένος κινήθηκε όπως κινήθηκε και έκανε τελικά ένα κόμμα καθαρά τυχοδιωκτικά, αφού μελέτησε τις δημοσκοπήσεις και την φθορά του γενικότερου πολιτικού συστήματος, αλλά ιδιαίτερα των μετεχόντων στην συγκυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Να το πούμε απλά… "είδε φως και μπήκε".

Ευτυχώς ή δυστυχώς φέρεται να μην έχει το ανάστημα που απαιτείται για να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα πολύ κόσμο μαζί του και μετά από μια εντυπωσιακή είσοδο (ίσως ένα 10% που πάρει στις επόμενες εκλογές), οι γνωρίζοντες θεωρούν δεδομένο πως θα «ξεφουσκώσει».

Ταυτόχρονα, δεν έχει την πονηριά του Καρατζαφέρη, ούτε το μέγεθος των παλιών πολιτικών (Καραμανλής θείος, Ανδρέας κλπ.), ώστε να κάνει κάτι με διάρκεια. Οι γύρω του πιθανότατα θα διαπιστώσουν σύντομα την πολιτική του ασυνέπεια και θα απομακρυνθούν, ενώ τα παπαγαλάκια του στο διαδίκτυο θα σταματήσουν το μπλα-μπλα λόγω των εξελίξεων.

Ο Σαμαράς αυτοχειριάστηκε πολιτικά

Ο Σαμαράς είναι (και το κυριότερο: αισθάνεται) τρομερά στριμωγμένος αυτή τη στιγμή και εάν ο Καμμένος ήταν δικής του κατασκευής «δούρειος ίππος», απλά δεν θα έβγαζε αυτό το τρομακτικό στρίμωγμα στους γύρω του. Βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο. Έχει καταλάβει την ανοησία που έκανε με την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά τώρα πια, μετά την ψήφιση του PSI, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι πλέον εγκλωβισμένος στις επιλογές του.

Δεν πρέπει να τον λυπόμαστε, επειδή δεν στηρίχθηκε σε εμάς, τους πολίτες, για να τον βοηθήσουμε, αλλά προτίμησε την διαπλοκή. Καλά να πάθει, λοιπόν. Δεν θα μιλούσα έτσι αν μπορούσε να αντιπροσωπεύσει κάποια ελπίδα για τον κόσμο, αλλά μετά από τόσες κωλοτούμπες, ποιά ελπίδα να αντιπροσωπεύσει;

Το βάρος τελικά στον λαό;

Η επίσημη ανακοίνωση των εκλογών –η οποία αναμένεται πριν την 25η Μαρτίου, για να μπορέσει να περάσει εύκολα για την κυβέρνηση Παπαδήμου την συγκεκριμένη ημερομηνία σταθμό- θα είναι η γραμμή εκκίνησης για το δικαίωμα στην δημιουργία μίας νέας Ελλάδας. Εάν, λοιπόν, ανακοινωθούν (αλλά και πραγματοποιηθούν) αυτές οι εκλογές, θα είναι ταυτόχρονα και μία πρόκληση για τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την κάλπη με την δέουσα προσοχή και την σοφία που ήδη απέκτησαν, προκειμένου να μην επιτρέψουν μέσω της ψήφου τους την διαιώνιση της κατοχής της πατρίδας μας από τις δάνειες δυνάμεις, τους οικονομικούς δολοφόνους και –φυσικά- από τους Ελληνόγλωσσους υπηρέτες τους, οι οποίοι παίζουν πολλά παιχνίδια με το Σύνταγμα, ενώ προσπαθούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να διατηρήσουν το υπάρχον σύστημα, αλλά κυρίως προκειμένου να αποφύγουν τις ευθύνες που τους βαραίνουν. Και οι ποικίλου περιεχομένου πολιτικοί «ελιγμοί» του Αντώνη Σαμαρά, αποτελούν την απόδειξη για τις πολιτικές κινήσεις που πρόκειται να δούμε και τα αποτελέσματα των οποίων μπορεί και να βιώσουμε στο πετσί μας.

Επειδή, λοιπόν, οι καιροί είναι παραπάνω από πονηροί κι επειδή οι εκλογές είναι περισσότερο από απαιτητές, το βάρος που πρόκειται να σηκώσουν οι πολίτες είναι πολύ μεγαλύτερο από το διαφαινόμενο, αφού όταν και όποτε γίνουν αυτές οι εκλογές θα πρέπει με την δική του ψήφο ο πολίτης να αποφασίσει και να διακινδυνεύσει -μέσα από ένα ομιχλώδες πολιτικό τοπίο- το σύνολο των δικαιωμάτων του. Το ερώτημα που προκύπτει, μέσα από όλα αυτά, είναι σαφές: Είμαστε σε θέση να «τζογάρουμε» την χώρα και τους εαυτούς μας, με σοβαρή την πιθανότητα απώλειας περισσότερων ελευθεριών μας και κυρίως του σπουδαιότατου παράγοντα που λέγεται χρόνος;

Οι επερχόμενες εξελίξεις στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο, θα αποκαλύψουν πάρα πολλά, άκρως διευκρινιστικά, κατά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Έχουμε όμως την πολυτέλεια να περιμένουμε να αντιμετωπίσουμε τα όσα μας ετοιμάζουν;

Κωνσταντίνος