Οι Ομογενείς που χάθηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001

Η 11^η Σεπτεμβρίου 2001 άλλαξε δραστικά ολόκληρο τον πλανήτη μας. Στην δεκαετία που πέρασε, έγινε ένας τεράστιος αγώνας κατά της...
τρομοκρατίας και εφαρμόστηκαν αυστηρά μέτρα ασφάλειας που επηρέασαν πολλές πτυχές της ζωής μας. Αλλά το όνειρο της ειρήνης, που υπόσχονταν οι αλλαγές, παραμένει ανεκπλήρωτο. Το τηλεοπτικό ρεπορτάζ «11^η Σεπτεμβρίου–11 Χρόνια Μετά», που παρήγαγε η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής για συνεργαζόμενους ελληνικούς σταθμούς, κάνει μια αναδρομή στα φοβερά γεγονότα που ζήσαμε την ημέρα εκείνη κι εξετάζει τις προεκτάσεις τους στην αμερικανική και την παγκόσμια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική σκηνή.
Επιβατηγά αεροπλάνα, που είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους τρομοκράτες, έπληξαν τους δίδυμους πύργους του Κέντρου Παγκοσμίου Εμπορίου στην Νέα Υόρκης και το Πεντάγωνο στην Ουάσιγκτον νωρίς το πρωί της 11^ης του Σεπτέμβρη 2001. Οι επιθέσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν σχεδόν τρεις χιλιάδες άτομα. Ανάμεσα τους και 32 επίλεκτα στελέχη της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος ήταν βαθειά πονεμένος από την μεγάλη αυτή τραγωδία.  Συνάντησα τον  Σεβασμιότατο στην πρώτη επέτειο των επιθέσεων στην Νέα Υόρκη, λίγο μετά από μνημόσυνα που είχε κάνει για τους αδικοχαμένους ομογενείς.  Ήταν ακόμα συγκλονισμένος. Όπως μας είπε:

Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος

«Tα αισθήματα μου είναι πολλαπλά, είναι ανάμεικτα και είναι πολύ δύσκολο να εκφραστούν, αλλά θα λέγαμε ότι, κατά βάση, είναι αισθήματα οδύνης, για ένα γεγονός το οποίο παρουσίασε τα ανθρώπινο πρόσωπο στη χειρότερη μορφή του. Ένα πρόσωπο του τρομοκράτη, ο οποίος εν ονόματι της θρησκείας, εκτελεί εν ψυχρώ ανθρώπους που είναι αθώοι. Αυτό ήταν η 11η Σεπτεμβρίου και αυτό ήταν ένα από τα χειρότερα που θα μπορούσαν να δείξουν οι άνθρωποι, ως άνθρωποι. Και το ζήσαμε αυτό πολύ έντονα, όχι μόνο βλέποντας αυτό το (άσχημο) πρόσωπο αλλά βλέποντας, εν συνεχεία, τα πρόσωπα, τα γεμάτα πόνο και θλίψη και το δάκρυ των ανθρώπων που θρηνούσαν αδελφούς, αδελφές, συζύγους παιδιά. Υπάρχουν γεγονότα που συμβαίνουν κάποτε, περνούν στην μνήμη μας και περιστασιακά τα θυμόμαστε. Η 11^η Σεπτεμβρίου είναι το είδος του γεγονότος που έμεινε έκτοτε τελείως στην επιφάνεια και στο προσκήνιο όλων των ανθρώπων. Ζούμε τις συνέπειες και το φάσμα αυτού του γεγονότος συνεχώς, ιδιαιτέρως εμείς εδώ στην Νέα Υόρκη. Και το ζούμε γιατί η απειλή είναι πάντοτε ανοικτή και δεδομένη. Από αυτή την άποψη τα αισθήματα δεν είναι απλώς αισθήματα μιας συμμετοχής σε ένα θλιβερό γεγονός του παρελθόντος. Είναι αισθήματα μιας υπαρξιακής αγωνίας για το που πάει ο κόσμος».

Ανθούλα Κατσιματίδη

Ανάμεσα τους ομογενείς που έμελε να περάσουν την οδύνη της 11^ης Σεπτεμβρίου είναι η Ανθούλα Κατσιματίδη η οποία έχασε τον αδελφό της, τον Γιάννη, που δούλευε στον 104^ο όροφο του πρώτου πύργου που κτυπήθηκε. Την συνάντησα σε ένα ελληνικό εστιατόριο κοντά στο Σημείο Μηδέν της Νέας Υόρκης, όπου είχε σταματήσει για ένα καφέ μετά από μνημόσυνο για τον αδελφό της. Όπως μας είπε, δεν θα τον ξεχάσει ποτέ:

Γιάννης Κατσιματίδης

«Ο Γιάννης ήταν το καμάρι της οικογένειας. Μόνο και μόνο από τις παρέες του, από τα χαμόγελά του και από τις πλάκες του, μας έδινε πολύ κουράγιο στην ζωή, γιατί είχαμε και κάποια άλλα θλιβερά συμβάντα και είχε συμπαρασταθεί στην οικογένειά μας γενικώς. Ήτανε πολύ χαμογελαστός κι πολύ αγαπητός άνθρωπος. Αγαπούσε πάρα πολύ την ζωή, αγαπούσε πάρα πολύ την οικογένεια του, τους φίλους του, είχε τόσους πολλούς φίλους. Αγαπούσε επίσης την Ελλάδα, τρομερά, και την όμορφη την Νίσυρο. Θυμάμαι το τελευταίο καλοκαίρι που είμαστε μαζί, ήταν εκείνο τον Αύγουστο (του 2001) που πήγε στην Νίσυρο να ανάψει ένα κερί στην Παναγιά τη Σπηλιανή, το είχε τάξει να πάει στην Παναγιά. Ήταν απίστευτο αυτό το πράγμα. Πυρ και μανία ανήμερα της Παναγιάς να ανεβεί, να ανάψει ένα κεράκι. Οπότε δεν μπορούμε να μη σκεφτόμαστε τον Γιάννη, με τις χαρές του και τις πλάκες του. Ήτανε πολύ καλός μου φίλος. Ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσουμε την ζωή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Πιστεύω ότι και ο Γιάννης οπωσδήποτε θα ήθελε να ζήσουμε την ζωή μας με χαρά και με ελπίδα γιατί ήτανε τέτοιος άνθρωπος, είχε τέτοιο χαρακτήρα. Οπότε αυτό προσπαθώ να κάνω προς τιμήν του. Να ζήσω όσο πιο καλά και όσο πιο ελεύθερα και όσο πιο χαρούμενα μπορώ».
Στο δεύτερο μέρος του ρεπορτάζ «11^η Σεπτεμβρίου – 11 Χρόνια Μετά» εξετάζεται η αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών στο τρομοκρατικό χτύπημα εκείνης της μέρας που ήταν και η μεγαλύτερη επίθεση που δέχτηκαν ποτέ στο έδαφός τους.
http://gr.voanews.com