Η τελευταία ευκαιρία των πολιτικών...

Στα αρκετά χρόνια που πέρασα στη Βουλή ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, η μέρα της δημοσιοποίησης των Πόθεν Έσχες ήταν πάντα τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, η πιο....



επίπονη και, ταυτόχρονα, η πιο χαμένη ίσως μέρα του χρόνου. Ατέλειωτες ώρες ώστε να γεμίσουν οι δύο τουλάχιστον σελίδες ύλης στις εφημερίδες ή το πεντάλεπτο ρεπορτάζ στα κανάλια που δουλεύαμε, μόνο και μόνο για να προσφέρουμε στο αναγνωστικό και το τηλεθεάμον κοινό «τροφή για κουτσομπολιό» σχετικά με τα πολλά ή τα λίγα περιουσιακά στοιχεία του κάθε εθνοπατέρα.

Όσο για το σούσουρο που γινόταν με εκείνους τους βουλευτές που εμφάνιζαν οικονομικό προφίλ μεγιστάνα, άντε να κρατούσε κάνα δυό εικοσιτετράωρα. Μετά όλα ξεχνιόνταν.

Τί κι αν στο ίδιο χρονικό διάστημα οι συνάδελφοι αρθρογράφοι και σχολιαστές ξόδευαν ματαίως τόνους μελάνης και ώρες ρητορικών τοποθετήσεων για να επισημάνουν ότι αυτά που βγαίνουν από τη Βουλή είναι απλώς τα «Έσχες» και όχι τα «Πόθεν».

Χρόνος έμπαινε, χρόνος έβγαινε και η ίδια …φάμπρικα συνεχιζόταν και συνεχίζεται φυσικά μέχρι και σήμερα. Σήμερα, που για ακόμη μια φορά ο ελληνικός λαός πάλι «πέφτει από τα σύννεφα» (λέμε τώρα!) όταν πληροφορείται ξαφνικά ότι η Δικαιοσύνη έχει ανακαλύψει στοιχεία για ενδεχόμενο παράνομο πλουτισμό πολιτικών προσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το ότι δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία μπορεί να το αντιλαμβάνονται ακόμη και οι πέτρες. Δεν φαίνεται, όμως, να το πολυκαταλαβαίνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί που ετοιμάζονται να ανεβάσουν και πάλι το «έργο» της προστασίας της τιμής του πολιτικού κόσμου από «κύκλους που απεργάζονται σενάρια απαξίωσής του», συνωμοτώντας για να καταστρέψουν συγκεκριμένα πρόσωπα και υπολήψεις.

Και αυτό δεν αφορά την απόλυτα (αν αποδειχθεί ότι δεν εμπλέκονται) δικαιολογημένη αντίδραση από τους συγκεκριμένους μέχρι στιγμής δύο – τρεις πολιτικούς, τα ονόματα των οποίων συνδέθηκαν με την υπόθεση, αλλά το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του.

Γιατί, ανεξάρτητα απο το ποιά πρόσωπα είναι πραγματικά μπλεγμένα και ποια, ενδεχομένως, κακώς και αδίκως διασύρονται, αυτή τη στιγμή είναι μάλλον δύσκολο να βρείς Έλληνα πολίτη που θα σου πεί οτι δεν πιστεύει πως υπάρχουν πολιτικοί που έβαλαν όχι απλώς «το δάχτυλο στο μέλι» αλλά ότι βούτηξαν ολόκληροι μέσα στο βάζο.

Άλλωστε, ακόμη κι οι πραγματικά «αθώοι του αίματος» είναι και αυτοί ενεργά μέλη του πολιτικού συστήματος που τόσα χρόνια εθελοτυφλούσε, αδιαφορώντας για την προστασία της τιμής του, αφού ποτέ κανένας τους δεν ελέγχθηκε πραγματικά για τον τρόπο με τον οποίο πολλαπλασίασε τις οικονομικές του προσόδους και τα εισοδήματά του στη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Ας μην τολμήσουν να ζητήσουν, λοιπόν, προκαταβολικά και τα ρέστα, αλλά να κοιτάξουν να καθαρίσουν τώρα και άμεσα τα του οίκου τους. Πριν η λαϊκή αγανάκτηση τους παρασύρει και αυτούς μαζί με την κόπρο του Αυγεία, όπως έγινε με τα νερά του Ηλειακού Πηνειού και του Αλφειού στη μυθολογία.
του Σταμάτη Γιαννίση στο aixmi.gr