Ακρίβυναν το γάλα και το κασέρι αλλά φθήνηνε η Porsche!

Του Στρατή Μαζίδη |

Το 2002 αγόραζα το γάλα με 150 δραχμές. Επίσης με ένα 100ρικο προμηθευόμουν ένα κιλό ψωμί. Με ένα 5000ρο θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι...
μπορούσα να πάω στον κινηματογράφο, να πιω μετά μια μπύρα, να πάρω ταξί να πάω σπίτι μου και στο τέλος βγάζοντας το χέρι από την τσέπη να αραδιάζω πάνω στο γραφείο ένα μάτσο ρέστα.

Εκεινή την εποχή φουλάριζα το ταπεινό nissan micra με 5000 δραχμές, σήμερα χρειάζομαι αντίστοιχα 17.000 δρχ και ενίοτε παραπάνω.

Αν τυχόν με έπιανε μια λιγούρα στο δρόμο με 100-150 δραχμές έπαιρνα μια τυρόπιτα ή ένα σουβλάκι. Σήμερα με τα αντίστοιχα χρήματα θα μου δοθεί μόνο η σφολιάτα ή η πίτα.

Το τυρί και τα αλλαντικά μας ήταν φθηνά. Τώρα είναι απλησίαστα. Βέβαια είναι πια φθηνότερες η Porsche Cayenne, η BMW και η Mercedes. Ασφαλώς μπορεί να μην μπορώ να αγοράσω ούτε τον προφυλακτήρα τους αλλά η τιμή τους έπεσε!

Και τα ηλεκτρονικοηλεκτρικά μειώθηκαν (που είχαν ήδη από δραχμής αρχίσει να πέφτουν) αλλά πόσες τηλεοράσεις, ψυγεία και υπολογιστές χρειάζεται κανείς;

Τα τροφεία του παιδιού στο δημοτικό παιδικό σταθμό διπλασιάστηκαν μόλις σε 2 χρόνια και ας είμαι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση.

Στις διακοπές δε διανοούμαι καν να καθίσω σε ένα μαγαζί. Ακόμη και το ψωμί είναι απλησίαστο. Το πιο φθηνό είναι το κουβέρ. Άσε που αν αποφασίσεις να καθίσεις και να παραγγείλεις, λυπάσαι να φας πράγματα τόσο μεγάλης αξίας. Κι όμως πριν 10 χρόνια τρώγαμε του σκασμού με 2-3 1000ρικα.

Βέβαια όλα αυτά τότε γίνονταν με μια ταπεινή, βρωμερή, πατσαβουριασμένη με τη γνωστή χαρακτηριστική μυρωδιά δραχμή. Για αυτό και ποτέ δε μου άρεσε η μετάβαση στο ευρώ ενώ μέχρι και σήμερα δεν έπαψα να σκέπτομαι δραχμικά.

Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ενώ ήμασταν αξιοπρεπώς, έπρεπε να μεταβούμε στο άγνωστο. Τώρα όμως πια το έχω καταλάβει.

Σήμερα μετά μια από εποχή ψεύτικης υλικής ευδαιμονίας για ορισμένους, το όχι και τόσο μακρινό παρελθον φαντάζει άπιαστο όνειρο μέσα στη δίνη του τυφώνα.

Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό. Τουλάχιστον είμαστε στο ΕΥΡΩ!

Κι ας μην έχουμε ούτε ένα στην τσέπη μας…

freepen