Το πολίτευμα αλλάζει

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Mεταλλάσσει το πολίτευμα της Ελλάδας ο ζυγός του μνημονίου. Το κοινοβουλευτικό καθεστώς αφυδατώνεται. Οι συνταγματικές πρόνοιες για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μετατρέπονται σε...
καθημερινό τρόπο διακυβέρνησης. Οι δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Οι εργασιακές κατακτήσεις ολόκληρου του 20ού αιώνα καταλύονται. Τα ρήγματα στις σχέσεις κυβερνώντων και κυβερνωμένων διευρύνονται και γίνονται αβυσσαλέα χάσματα. Η δραματική αλλαγή επί τα χείρω του πολιτεύματος συντελείται ταχύτατα, χωρίς αντιστάσεις. Οι πολίτες ως σύνολο δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν το βάθος και τον μόνιμο χαρακτήρα, όπως και τις τραγικές συνέπειες του τρόπου με τον οποίο ασκεί την εξουσία η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη.
Η οικονομική καταβαράθρωση εκατομμυρίων Ελλήνων και οι απεγνωσμένες και μάταιες προσπάθειές τους να αποτρέψουν την εξαθλίωσή τους, απορροφά κάθε ικμάδα ενεργητικότητας που έχει απομείνει στον πληθυσμό της χώρας. Δεν αντιλαμβάνονται έτσι το μέγεθος της πολιτειακής αλλαγής που συντελείται. Νομίζουν ότι πρόκειται απλώς για αποσπασματικές εκδηλώσεις αυταρχισμού της κυβέρνησης. Κάνουν λάθος.
Η αυταρχική διολίσθηση είναι όμως αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής άσκησης της εξουσίας με νέο τρόπο. Η περιφρόνηση εκ μέρους της κυβέρνησης της άνετης κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας στη Βουλή και η προτίμησή της να διοικεί με εξόφθαλμα αντισυνταγματικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σηματοδοτεί την απαξίωση του κοινοβουλευτισμού που επιδιώκει η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Η στάση της κυβέρνησης Σαμαρά και υπολοίπων συμπληρώνει και προστίθεται στους αλαλαγμούς μερίδας του πλήθους «Να καεί, να καεί το μπ…λο η Βουλή», δεν αντιπαρατίθεται σε αυτούς που περιφρονούν το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Τους ενισχύει.
Η κατάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εκμηδένιση της προστασίας της εργασίας, η πολιτική επιστράτευση των απεργών, ο καταποντισμός των μισθών κάτω από το όριο της φτώχειας για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, η άσκηση πολιτικής που δημιουργεί εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους κάθε χρόνο κ.λπ. δεν είναι μόνο αποκρουστικά μέτρα αυτά καθαυτά. Αλλάζουν εκ βάθρων τη σχέση του πολιτεύματος και του κράτους με τους πολίτες.
Η αμφισβήτηση της… νομιμότητας (!) του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ, από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη είναι κάτι πολύ σοβαρότερο από την παρεκτροπή ενός υπουργού ακροδεξιάς νοοτροπίας ή από την αγωνία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά μήπως ο Αλέξης Τσίπρας κριθεί «πρωθυπουργήσιμος» από το ελληνικό κατεστημένο, τους Αμερικανούς ή τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει πλέον θανάσιμα αυτός και οι συνεργάτες του να χάσουν σύντομα την εξουσία. Οταν μια κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ως δήθεν κινούμενη εκτός νομιμότητας την αξιωματική αντιπολίτευση, τότε αυτό που απειλείται από την κυβέρνηση και τη δράση της είναι πρωτίστως η δημοκρατία.
Οι ξυλοδαρμοί κρατουμένων από αστυνομικούς και η δημοσίευση εσκεμμένα φωτογραφιών τους με τα πρόσωπα μελανιασμένα ή αιμόφυρτα από το ξύλο που τους έδωσαν οι αστυνομικοί, σημαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα από τις προσωπικές παρεκτροπές των οργάνων της πολιτείας που διέπραξαν τους ξυλοδαρμούς ή και βασανιστήρια εις βάρος αυτών που συνέλαβαν. Αποσκοπούν προφανώς να τρομοκρατήσουν καταρχάς τους ομοϊδεάτες τους, αλλά και όσους άλλους Ελληνες θεωρούνται εχθροί της κυβέρνησης.
Το κράτος της Δεξιάς, που προς μεγάλη τότε ανακούφιση του ελληνικού λαού κατέλυσε από το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε μια βαρύτατα ένοχη ιστορία κρατικής και παρακρατικής βίας. Το μόνο που δεν χρειάζεται η σημερινή Ελλάδα είναι μια επανέκδοσή του σε συνθήκες 21ου αιώνα.
Επιβολή της πολιτικής της με κάθε μέσο επιδιώκει η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη και στην επιδίωξή της αυτή δείχνει να μην ορρωδεί προ ουδενός. Δεν ενδιαφέρεται πλέον για την άσκηση μιας πολιτικής στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα ή στον τομέα των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών που θα εξασφάλιζε τη συναίνεση της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στη λειτουργία του πολιτεύματος.
Αυτό συνιστά τομή με τη μέχρι τώρα πολιτειακή λειτουργία. Ταυτόχρονα, η επιλογή της επιβολής αντί της συναίνεσης και ενσωμάτωσης των πολιτών, καθιστά τον αυταρχισμό αναπόσπαστο στοιχείο του νέου πολιτεύματος.
ethnos.gr