"Πολιτική σταθερότητα" και διάλυση κομμάτων

H εικόνα της Βουλής πολύ λίγο θυμίζει εκείνη της εκλογής της. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, το πρώτο κόμμα έγινε δεύτερο και το τρίτο τέταρτο, το πέμπτο έχασε τη...
μισή του δύναμη και το έκτο έχει κατ' ουσίαν εξαφανιστεί. Παρατηρείται το φαινόμενο περίπου 100 βουλευτές, οι οποίοι εξελέγησαν με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τους ΑΝ.ΕΛΛ., οι περισσότεροι από τους οποίους συγκροτούν σήμερα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να είναι οιονεί διορισμένοι, καθώς η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των κομμάτων τους έχει...
δραματικά υποχωρήσει ή και κονιορτοποιηθεί.
Ακόμη όμως κι αν αφήναμε προς στιγμήν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η παρούσα Βουλή μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ο αριθμός των ανεξάρτητων βουλευτών φτάνει τους 22, μετά την ανεξαρτητοποίηση χθες του Β. Καπερνάρου. Πιθανόν να επιστρέψουν κανα - δυό στο ΠΑΣΟΚ ή άλλοι να βολιδοσκοπούνται για τη συγκρότηση της περιπόθητης προεδρικής πλειοψηφίας των 180 βουλευτών. Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση ο πολυκερματισμός σφραγίζει το κοινοβουλευτικό τοπίο. Στις περίεργες ιδιομορφίες της παρούσας Βουλής συγκαταλέγεται και η προφυλάκιση έξι βουλευτών της Χ.Α., ενός κόμματος που για πρώτη φορά κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση.
Δεν σπεύδουμε να αποδώσουμε ανομολόγητες πολιτικές προθέσεις σε όλους τους ανεξάρτητους βουλευτές, οι οποίοι άλλωστε δεν συγκροτούν ομοιογενή πολιτική ομάδα. Σαμαράς και Βενιζέλος, όμως, αντιμετωπίζουν τους περισσότερους από αυτούς ως δυνάμει συμπράττοντες στην προεδρική εκλογή, δηλαδή ως πιθανούς συνεργούς στην επιχείρηση παράκαμψης της λαϊκής εντολής. Δεν γνωρίζουμε αν ήδη έχει ενεργοποιηθεί παρασκήνιο ανταλλαγμάτων και υποσχέσεων, παρ' ότι ο Α. Λοβέρδος και ο Β. Οικονόμου επιστρέφουν στην πλειοψηφία, απ' όσα οι ίδιοι διοχετεύουν, με όρο την υπουργοποίησή τους.
Εκείνο όμως που μπορούμε να υποθέσουμε βασίμως, ανατρέχοντας σε ανάλογες στιγμές της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας, είναι ότι το αδίστακτο δίδυμο του κυβερνητικού παλαιοκομματισμού επισείει προς τους ανεξάρτητους βουλευτές και προς τα μικρότερα κόμματα το φόβητρο του εκλογικού καταποντισμού τους, αν τυχόν με τη στάση τους προκαλέσουν πρόωρες εκλογές. Ακόμη χειρότερα, το παρασκήνιο διάλυσης κομμάτων, με τον εκβιασμό της δορυφοροποίησης αλλά και ανοιχτό προσκλητήριο αποστασίας στο όνομα της... ανασύνθεσης του χώρου της Κεντροαριστεράς, προβάλλει και πάλι απειλητικό για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το μνημονιακό κατεστημένο δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι χαρακτηριστική η βιαιότητα με την οποία τα "δελτία των οκτώ" παρεμβαίνουν στην κρίση της ΔΗΜ.ΑΡ., σχεδόν σκυλεύοντας αυτόν τον πολιτικό χώρο και επιχειρώντας να ελέγξουν ή να εξουθενώσουν τον Φ. Κουβέλη. Εφημερίδες - οργανικά μέρη του συστήματος περιφέρουν την πρόταση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, την οποία έσπευσε να απορρίψει ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ., αντιλαμβανόμενος τη σκοπιμότητά τους.
Αυτή η σκοτεινή κινητικότητα στο επίπεδο των πολιτικών κορυφών κατά κανόνα παρατηρείται σε συνθήκες δυσαρμονίας της Βουλής προς τη λαϊκή θέληση. Ο φόβος για τον "εχθρό λαό", ο φόβος ότι οι εκλογές θα ανατρέψουν την καταρρέουσα πολιτική τάξη, οδηγεί το κατεστημένο σε τεχνάσματα (κατ' ευφημισμόν για "πολιτικές πρωτοβουλίες" μίλησε ο Ευ. Βενιζέλος) με μοναδικό στόχο να επιμηκυνθεί η εξουσία και να εκπληρωθούν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις έναντι των πιστωτών και εις βάρος του λαού.
Υπενθυμίζουμε ότι την τελευταία φορά κατά την οποία διαλύθηκε το κυβερνών κόμμα με το άλλοθι της ατομικής ευθύνης των βουλευτών ήταν το 2011, κατά την ψηφοφορία για το δεύτερο Μνημόνιο και τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Τότε η πολιτική ανωμαλία βρήκε προς στιγμήν τη δημοκρατική διέξοδο με την προκήρυξη εκλογών μόλις λίγους μήνες μετά. Η προηγούμενη ιστορική εμπειρία κατακερματισμού κομμάτων ήταν η αποφράδα αποστασία του 1965. Υπήρξε το απεχθές σύμβολο της "θεωρίας των προθύμων" και όλοι γνωρίζουμε την κατάληξή της. Είναι περίεργο η θεωρία Σαμαρά - Βενιζέλου περί της "κυβερνητικής σταθερότητας" να εξυπηρετείται με τέτοιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και σκοτεινούς σχεδιασμούς.
Από avgi