Η πλάστιγγα του φόβου

Eίναι εφιάλτης και ταυτοχρόνως δικαίωση για όσους προειδοποιούν εδώ και καιρό ότι το κράτος της έκτακτης ανάγκης διολισθαίνει ταχέως προς τον τρόμο. Σύμφωνα με έρευνα της Globescan για λογαριασμό της Διεθνούς Αμνηστίας, το 57% των Ελλήνων δηλώνουν πως φοβούνται ότι, αν...
συλληφθούν, θα υποστούν κάποιου είδους βασανιστήριο. Ποσοστό υψηλότατο, το έκτο στη σειρά πίσω από χώρες όπως η Βραζιλία, το Μεξικό, η Τουρκία, το Πακιστάν και η Κένυα. Στην Κένυα, εκείνοι που φοβούνται τα βασανιστήρια φτάνουν στο 58%, μόλις 1% πάνω από την Ελλάδα, ο δε παγκόσμιος μέσος όρος είναι 44%, 13% κάτω...

από την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Δένδια εξαπέλυσε την επιχείρηση «Νόμος και Τάξη», για να προστατεύσει τους πολίτες από τους λογής-λογής κακούς. Από τους Αλβανούς, τους Πακιστανούς, τους μικροπωλητές, τους κλέφτες, τους ληστές, τους κουκουλοφόρους, τους συνδικαλιστές, τους απεργούς, τις καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες, τους απείθαρχους. Στους καιρούς της κρίσης και των Μνημονίων είμαστε όλοι εν δυνάμει κακοί και ύποπτοι, η τσιμπίδα του νόμου κρέμεται από πάνω μας σαν πανταχού παρούσα αόρατη απειλή.

Το πάρε-δώσε με τον νόμο και τα όργανα της τάξεως δεν είναι πλέον προνόμιο των ολίγων. Οι πολίτες το καταλαβαίνουν αυτό, το νιώθουν στο πετσί τους. Η καθημερινότητά τους έχει γίνει θέατρο απειλών, απειλές από τις τράπεζες, από τα δικηγορικά γραφεία των τραπεζών, από την εφορία, από το ΙΚΑ, από το ΤΕΒΕ. Ακούνε για συλλήψεις, ακούνε για χειροπέδες, ακούνε ότι το στρατόπεδο της Κορίνθου θα γίνει ειδική φυλακή για οφειλέτες του Δημοσίου, τα ακούν όλα αυτά και τρέμουν, ήρθεν η ώρα μας, αδέλφια, σε λίγο κάποιος θα μας χτυπήσει την πόρτα και δεν θα είναι ο γαλατάς.

Ο φόβος λαμβάνει διαστάσεις ενδημικές, δεν είναι πλέον σύμπτωμα ψυχικό, είναι μέγεθος πολιτικό. Πώς θα επιδράσει ο φόβος στους πολίτες; Θα γίνει δύναμη απελευθέρωσης, να τινάξουμε από πάνω μας τους δυνάστες, τους δυνητικούς βασανιστές μας; Θα γίνει το ελατήριο που θα μας σηκώσει από τους καναπέδες, να κάνουμε κάτι, βρε αδελφέ, κι ας είναι για την τιμή των όπλων; Μην μας πιάσουνε στον ύπνο, μην πάμε ως πρόβατα επί σφαγήν χωρίς ούτε ένα «μπεεε». Να ακουστεί έστω η φωνή μας, πριν πέσει το τελικό λεπίδι.

Αν ο φόβος δεν γίνει ελατήριο, θα γίνει αλυσίδα. Να μείνουμε κλεισμένοι στο σπίτι μας, να κατεβάσουμε το τηλέφωνο για να μην μας παίρνει κάθε δέκα λεπτά η τράπεζα, το ταμείο, η εφορία. Να μείνουμε σιωπηλοί και άπραγοι εντός των ορίων του σαλονιού μας κι αν καμιά φορά βγούμε στον δρόμο, να περπατάμε σκυφτοί, για να μην δώσουμε στόχο. Δεν είναι εποχές, για να δίνεις στόχο.

Προς τα πού θα γείρει, λοιπόν, η πλάστιγγα του φόβου; Θα το μάθουμε, ίσως, στις επικείμενες εκλογές.

Ανανδρανιστάκης Γιώργος από avgi