Ανάσταση ή Επανάσταση;

Ανάσταση, είναι η επαναφορά στην προτέρα κατάσταση. Ο νεκρός επανέρχεται στην ίδια ζωή με την προηγουμένη, με την ποιοτική αλλαγή να μη παρατηρείται σε άλλες εκφάνσεις. Επανάσταση, είναι η ανατροπή μιας κατάστασης μη επιθυμητής, και η αντικατάστασή της με άλλη, που.....

ελπίζεται και επιδιώκεται να είναι καλύτερη από την ανατραπείσα.

Εχθές, σύμπας ο χριστιανικός κόσμος εόρτασε την Ανάσταση. Μάλιστα, στις ευχές όλων μας υποκρυπτόταν και η ελπίδα του αναστάσιμου μηνύματος για την κοινωνία που δεινοπαθεί, όπως επί οθωμανοκρατίας (και όχι τουρκοκρατίας, όπως κακώς οι καθηγητάδες υποστηρίζουν, με δεδομένο ότι οι Τούρκοι ήσαν περιφρονημένη ράτσα από τους Οθωμανούς), η αναστάσιμη ευχή «καλή Ανάσταση» δεν υποδηλούσε μόνον την έξοδο του Χριστού από το Βασίλειο των Νεκρών, αλλά και την Ανάσταση του Γένους.

Ευχηθήκαμε λοιπόν εχθές «καλή Ανάσταση», αλλά θεωρώ ότι ταυτοχρόνως έπρεπε να κάνουμε λόγο και για Επανάσταση. Μόνη της η Ανάσταση, θα μας επαναφέρει στην κατάσταση του 2008. Προφανώς και θα είναι καλύτερα από ό,τι τώρα, αλλά σαφώς θα μας επανοδηγήσει εκ νέου στο απευκταίο σήμερα.
Χρειαζόμαστε Επανάσταση, και δεν υπονοώ φυσικά ένοπλη εξέγερση, αλλά ριζική αλλαγή του μέχρι σήμερα τρόπου ζωής μας. Εγκατάλειψη της ασθενούς και καταστροφικής νοοτροπίας του δικού μας «βολέματος» και οι άλλοι «ας πάνε να πνιγούν, τι με νοιάζει εμένα».

Ένας από τους σοφούς καθηγητές του Α.Π.Θ. -του μεσοπολέμου φυσικά, σήμερα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση- ο Αβροτέλης Ελευθερόπουλος, παρομοίασε την ανθρώπινη κοινωνία με την κοινωνία των μυρμηγκιών ή μελισσών. Στηριζόμενος, προφανώς, στο αριστοτελικό ότι εκτός κοινωνίας βρίσκονται μόνον οι θεοί ή τα θηρία, υποστήριξε το αυτονόητο, πως αν μια κοινωνία αποτελεί άθροισμα μελών και όχι συμπαγές σύνολο, είναι κοινωνία ατελής. Όπως, δηλαδή, η δική μας.

Από μικρό το παιδί δέχεται την συμβουλή των γονέων «εσύ κοίταζε τα μαθήματά σου», ή «δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα», με αποτέλεσμα να διδάσκεται πλέον τον ατομισμό, που ούτως ή άλλως ενυπάρχει στον Έλληνα, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, όταν ελλείπει η ισχυρή ηγεσία που θα τον υποχρεώσει να μετριάσει τις απαιτήσεις του στο σημείο που δεν θα βλάπτει τους άλλους.

Άλλωστε, ο παραδεδεγμένος ορισμός της ελευθερίας, αυτός είναι. Να δραστηριοποιείται ο καθένας ελεύθερα, μέχρι του σημείου που δεν θα βλάπτει την ελευθερία του άλλου. Ό,τι δηλαδή οι νεοέλληνες περιφρονούμε.

Όταν ήταν αρχηγός της Ν.Δ. ο Μιλτιάδης Έβερτ, είχε ως σύνθημα την «ειρηνική επανάσταση». Όρος εξωπραγματικός, επειδή η ειρηνική επανάσταση προϋποθέτει ύπαρξη συνειδητοποιημένου λαού, που ενσυνειδήτως θα εφαρμόσει τους νόμους που η δημοκρατική κοινωνία ψήφισε. Αλλά, αν το πράττει αυτό, αν ζει σε ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία, προς τι η επανάσταση; Θα ανατρέψει το επωφελές;

Η Επανάσταση, εξ αντικειμένου είναι βίαιη. Σπεύδω πάλι να προλάβω τους κακόπιστους. Δεν εννοώ κανένα σωματικό ή άλλον εξαναγκασμό, παρά τω νόμω. Αλλά την βία, που μόνον το δημοκρατικό κράτος δικαιούται να ασκεί, ώστε να υποχρεώσει τον δύστροπο να εφαρμόσει το νόμο.

Μάλιστα, η αρχαιοελληνική αντίληψη περί κοινωνίας, είχε τοποθετήσει παραπλεύρως του Διός, δύο φύλακες, οι οποίοι αυτόν ακριβώς τον ρόλο είχαν. Αν δεν υπάκουαν οι άνθρωποι στη θεία βούληση, τότε ο ηγέτης-Δίας έστελνε για πειθαναγκασμό τους φύλακες. Ποιοι ήσαν προσωποποιημένοι; Ο Κράτος και η Βία (Δύο αδέλφια, που μαζί με άλλα δύο τον Ζήλο και τη Νίκη, ήσαν παιδιά της Στυγός).

Γι’ αυτό και η συγκροτημένη κοινωνία, αποκαλείται Κράτος. Επειδή ενέχει την έννοια του πειθαναγκασμού. Ο Κράτος λοιπόν, που έγινε ουδέτερο το Κράτος, οφείλει να υποχρεώσει τους κακότροπους, που δεν θέλουν να αποτελούν μέλη μιας κοινωνίας και με υποχρεώσεις, αλλά μόνον με δικαιώματα, να λάβουν μέρος στην αναγκαία Επανάσταση, που θα θανατώσει το κακό παρελθόν μας.

Ο Μακεδών

http://www.voria.gr/