ΕΡΧΕΤΑΙ !!! …αλλά, Ποιος έρχεται;

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
…Ποιον περιμένουμε τελικά;
…Τον Χριστό ή τον Αντίχριστο;
Ενημερωμένοι ή κορόιδα αυτοί οι οποίοι φοβούνται το 666;
Οι Εβραίοι για Ποιον ράβουν ενδύματα;
Τι ακριβώς είναι η «Βασιλεία των Ουρανών»;
Ζούμε σε μια...
εποχή, η οποία, μπορεί να έχει τρομακτικές δυσκολίες στην καθημερινή της διαχείριση, αλλά – αν μη τι άλλο – είναι ενδιαφέρουσα …Πολύ ενδιαφέρουσα. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα στα χιλιάδες χρόνια τής ανθρώπινης ιστορίας. Πιθανότατα, για τους ανθρώπους τους μέλλοντος, να είναι η ιστορική περίοδος, την οποία όλοι θα ήθελαν να ζήσουν από κοντά, προκειμένου να είναι αυτόπτες μάρτυρες των κοσμογονικών αλλαγών στην πορεία τής ανθρωπότητας. Γιατί; …Γιατί είναι η περίοδος της κορύφωσης μιας «πορείας» αιώνων …Μιας «πορείας», στη διάρκεια της οποίας χύθηκε πολύ αίμα και πολύ δάκρυ και η οποία τώρα πλέον φαίνεται να καταλήγει σε ένα «τέρμα». Επιτέλους πλησιάζει η ώρα όπου θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις …ακόμα κι αυτές επάνω σε ερωτήματα, τα οποία δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί ή δεν είχαμε ποτέ τολμήσει να θέσουμε.
Η απόδειξη, πως η κατάσταση είναι κλιμακούμενη και οδηγεί σε ένα τέλος, είναι η αλλαγή στη συμπεριφορά και στα ενδιαφέροντα των ανθρώπων. Φαινόμενο αυτής της αλλαγής συμπεριφοράς είναι η ακατάσχετη «εσχατολογία», η οποία κυριαρχεί στα κοινωνικά δίκτυα, μέσω των οποίων οι άνθρωποι επικοινωνούν και εκφράζουν εύκολα τις βαθύτερες εσωτερικές τους ανησυχίες. Αυτό είναι ένα φαινόμενο, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από εμφανές στην καθημερινότητά μας. Όροι, οι οποίοι στον εικοστό αιώνα τής ανθρώπινης χειραφέτησης και της αποθέωσης της τεχνολογίας είχαν εξαφανιστεί, «επέστρεψαν» με μεγάλη «δύναμη». Όροι, όπως «Μεσσιανική Εποχή», «Εποχή τού Υδροχόου», «Ημέρα τής Κρίσεως» ή «Αρμαγεδδών», οι οποίοι ήταν για δεκαετίες «ξεχασμένοι», «επέστρεψαν».
Προφήτες – γνωστοί και άγνωστοι στο κοινό – κάνουν καθημερινά «παρέλαση» στις διάφορες ιστοσελίδες τού διαδικτύου. Άλλος προβλέπει το τέλος τού κόσμου ανάμεσα σε «ματωμένα» φεγγάρια, άλλος μιλάει για «χιλιάρμενα» και άλλος για ρώσικα «άλογα» στην Πόλη. Όλα αυτά – ακόμα κι αν δεν αξιολογηθούν πάνω σε κάποια γνωστική βάση – αν μη τι άλλο δείχνουν μια αλλαγή. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον ψυχοφθόρο και μοναχικό αγνωστικισμό και «επιστρέφουν» μαζικά στη συλλογική «ασφάλεια» και την ηρεμία τής θρησκείας. Όχι τόσο γιατί ικανοποιούνται από τις «απαντήσεις» της, όσο γιατί δεν αντέχουν άλλο τις «ερωτήσεις», οι οποίες απαιτούν απαντήσεις. Αναζητούν την ασφάλεια του «κοπαδιού» και αποφεύγουν την «κόπωση» της μονάδας. Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς έχει τα αποτελέσματα τα οποία βλέπουμε.
Όλα αυτά κάτι δείχνουν …Δείχνουν ότι ο άνθρωπος έχει φτάσει σε ένα επίπεδο, στο οποίο θέλει ν” αλλάξει τον τρόπο σκέψης του. Συνειδητοποιεί την κατάστασή του και, αξιολογώντας την ως αρνητική ή ακόμα και μάταιη, θέλει να αλλάξει τρόπο ζωής. Αυτήν τη θέλησή του για αλλαγή εκφράζει η αλλαγή τής στάσης του απέναντι στα πράγματα και κυρίως απέναντι στην ίδια τη ζωή. Ο υπερκαταναλωτισμός αρχίζει και υποχωρεί και στη θέση του μπαίνει μια φιλοσοφία ζωής πολύ πιο πνευματική. Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν και παύει το χρήμα να είναι το βασικό εκείνο συνεκτικό στοιχείο, το οποίο ξεχωρίζει και ομαδοποιεί τους ομοίους μεταξύ τους ανθρώπους.
Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο «ξέφρενου» αγώνα προς την οικονομική επιτυχία – στην οποία τα πρότυπα της κοινωνίας ήταν αποκλειστικά οι «πετυχημένοι» οικονομικώς άνθρωποι – έρχεται επιτέλους μια αλλαγή. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν κι άλλα πρότυπα …Πρότυπα πιο πνευματικά, πιο χαρισματικά, πιο φιλόπονα, πιο έντιμα και πιο έξυπνα από τους τοκογλύφους και τους εξουσιαστές. Το νεοταξίτικο πρότυπο του «τζάμπα μάγκα», ο οποίος, συμμετέχοντας σε χρηματιστηριακές «λεηλασίες» – και άρα χωρίς να κουνήσει τον δακτυλάκι του – έγινε πλούσιος, γίνεται όλο και πιο «θαμπό». Δεν εμπνέει πλέον κανέναν και περισσότερο απωθεί παρά έλκει με τη συμπεριφορά του.
Τα ανθρώπινα «σκουπίδια» τής υπερκατανάλωσης δεν είναι μόνον τέτοια, αλλά φαίνονται και ως τέτοια πλέον. Η ανθρωπότητα δείχνει να έχει εκλογικευτεί και να είναι έτοιμη να γυρίσει «σελίδα» στη ζωή της. Όλοι πλέον κάνουν «βουτιές» στο παρελθόν τους, για ν” ανασύρουν στην επιφάνεια λίγη από τη χαμένη τους «αθωότητα» …Να «θυμηθούν» τους παλιούς τους εαυτούς, τους φίλους τους, αλλά και την οικογένειά τους, την οποία στο κυνήγι για την «επιτυχία» αμέλησαν και αποξένωσαν. Έχουν μπει σε μια κατάσταση «αυτοκριτικής» κι αυτό σημαίνει ότι έστω και εν αγνοία μας κάποια διαδικασία Κρίσης έχει ήδη ξεκινήσει …και – ως γνωστόν – κανένας δεν είναι χειρότερος κριτής του εαυτού μας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί; …Γιατί αυτός μόνον «ξέρει» όλα όσα μας αφορούν.
Όλα όσα περιγράψαμε είναι «οιωνοί», οι οποίοι προμηνύουν αλλαγές στην πορεία τής ανθρωπότητας …Αφηρημένοι «οιωνοί», τους οποίους αν θέλει κάποιος τους ερμηνεύει και αν δεν θέλει δεν τους ερμηνεύει …»Οιωνοί» αφηρημένοι και όχι ασφαλείς, εφόσον δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα «λαχανιάζει» και δείχνει έτοιμη να παρατήσει την «κούρσα». Όμως, αυτό δεν είναι από μόνο του ένα σημάδι ότι φτάνουμε στο τέρμα. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν …Έχει συμβεί πολλές φορές και κυρίως στους πρώτους αιώνες τού χριστιανισμού, όπου οι ελληνιστικές «μνήμες» ήταν ακόμα «νωπές» και δεν μπορούσε η κοινωνία να προσαρμοστεί στη σκληρή πραγματικότητα της νέας θρησκείας τής Ρώμης …Έχει συμβεί τον έβδομο αιώνα …Έχει συμβεί με την Άλωση της Πόλης …Έχει συμβεί με τη Γαλλική Επανάσταση …Ακόμα και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίστηκε μια τέτοια κόπωση, κατά την οποία ο άνθρωπος «ορκιζόταν» πως δεν θα ξανάκανε ποτέ καμία θυσία και για κανέναν λόγο …Όμως, λίγα χρόνια μετά όλοι είδαμε πόση αξία είχαν εκείνοι οι «όρκοι».
Αυτό, δηλαδή, το οποίο βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ούτε καν σπάνιο δεν είναι …Συνέβαινε πάντα και συμβαίνει και σήμερα. Κατά τις παραμονές όλων των μεγάλων γεγονότων, τα οποία έδωσαν νέα «ώθηση» στην πορεία τού ανθρώπου, προηγήθηκε ένα διάστημα κατά το οποίο υπήρχε «κόπωση», μοιρολατρία και βέβαια «παραίτηση». Λίγο πριν αρχίσει και πάλι να «τρέχει» η ανθρωπότητα με μεγάλη «φόρα», ήταν έτοιμη να τα «παρατήσει» και να «καταρρεύσει». Γι” αυτόν τον λόγο θεωρούμε αυτήν την κατάσταση «οιωνό» και όχι «απόδειξη» του ότι πλησιάζουμε στο οριστικό τέλος τής πορείας μας …Αποτελεί ένδειξη ότι μπορεί να πλησιάζουμε, αλλά όχι απόδειξη ότι αυτό είναι πραγματικό.
Εμείς είμαστε απ” αυτούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι ΕΦΤΑΣΕ η Μεγάλη Ώρα των αλλαγών …Ότι ΕΦΤΑΣΕ η Ώρα των Μεγάλων Αλλαγών και ότι αυτή η Ώρα είναι ΤΩΡΑ …Των Πολύ Μεγάλων Αλλαγών στην πορεία τής ανθρωπότητας …Των Αλλαγών αυτών, οι οποίες προβλέφθηκαν από τις Προφητείες τού Θεού. Απλά, εμείς – σε σχέση με κάποιους άλλους – «κοιτάμε» σε διαφορετική κατεύθυνση, για να διαπιστώσουμε την «ωρίμανση» αυτήν του χρόνου. Δεν κοιτάμε, για παράδειγμα, το «χρώμα» τού νερού, αλλά κοιτάμε τη «θερμοκρασία» του …Δεν κοιτάμε τόσο τη «φυσική» κατάσταση της ανθρωπότητας – και άρα την «κόπωσή» της – , όσο κοιτάμε το «φορτίο» που αυτή έχει συγκεντρώσει εξαιτίας τής κόπωσης αυτής.
Θεωρούμε, δηλαδή, την τεχνολογική ανάπτυξη ως τον μόνο ασφαλή «δείκτη» ωρίμανσης της ανθρωπότητας, προκειμένου να υπολογίσουμε με ασφάλεια τον χρόνο κατά τον οποίο θα είναι εφικτή η ΛΥΣΗ των ανθρωπίνων προβλημάτων …Το «ΤΕΛΟΣ», το οποίο προφητεύουν οι Γραφές και το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια Νέα «ΑΡΧΗ». Εφόσον πιστεύουμε σε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, το οποίο είχε ως στόχο την ανάπτυξη της ανθρώπινης τεχνολογίας – με όλη τη θυσία που αυτή συνεπάγεται – , ευνόητο είναι ότι «εστιάζουμε» σ” αυτήν. Κι άλλες φορές βέβαια η ανθρωπότητα έφτασε σε οριακά επίπεδα «κόπωσης», αλλά δεν βλέπαμε το «τέλος», γιατί δεν βλέπαμε να κατέχει εκείνο το «προϊόν» τού κόπου της, το οποίο θα της επέτρεπε να «λυτρωθεί» με κέρδος την αιώνια αποκατάστασή της.
Αν ζούσαμε, για παράδειγμα, στο συμβολικό 666 μ.Χ., δεν θα θεωρούσαμε πως η ανθρωπότητα πλησιάζει στο ΤΕΛΟΣ, γιατί απλούστατα δεν είχε επιτύχει τους επιθυμητούς στόχους ενός τέτοιου ΣΧΕΔΙΟΥ. Όταν η τεχνογνωσία σου το 666 μ.Χ. δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από την τεχνογνωσία των «πρωτόπλαστων» του 4000 π.Χ., δεν έχει νόημα να σταματήσεις την πορεία τής θυσίας, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα παραδεχόσουν εμμέσως πως ήταν λάθος που την ξεκίνησες. Περίμενες δηλαδή 4.666 χρόνια για να καταλάβεις το λάθος; Είναι δυνατόν αυτό να συμβεί, όταν υπεύθυνος του σχεδιασμού είναι ο Ίδιος ο ΘΕΟΣ; Ματώνεις εξαιτίας Του επί αιώνες, για να μην κερδίσεις τίποτε ουσιαστικό;
Ο Θεός δεν σε βάζει σε διαδικασία στέρησης και θυσίας για να σε τιμωρήσει ή να σε βασανίσει …Σε εργασία σε βάζει …Σε βάζει σε μια κοπιώδη κατάσταση, για να ολοκληρωθεί ένα ΣΧΕΔΙΟ, το οποίο ευνοεί εσένα και όχι Αυτόν …Ένα ΣΧΕΔΙΟ, το οποίο θα «παράγει» ένα αποτέλεσμα-προϊόν, το οποίο ο άνθρωπος το έχει ανάγκη για να ζήσει ΚΑΛΥΤΕΡΑ και για ΠΑΝΤΑ. Το μόνο πράγμα, το οποίο έλλειπε πάντα από τον άνθρωπο και μας διαφοροποιεί από το παρελθόν, είναι η τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας. Αν δηλαδή εμείς οι άνθρωποι θυσιαζόμαστε για κάτι – του οποίου τον όγκο βλέπουμε μέσα στον χρόνο να αυξάνεται διαρκώς – , αυτό είναι η τεχνολογία …Ούτε ως είδος «εξελισσόμαστε» ούτε οι ανώτερες ψυχικές μας ανάγκες μεταβάλλονται …Αυτό, το οποίο «εξελίσσεται», είναι το μόνο μεταβλητό στις ζωές μας και αυτό είναι η τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας για την κάλυψη των «κατώτερων» υλικών μας αναγκών.
Αν δηλαδή υπάρχει ένα ΣΧΕΔΙΟ τέλειο, το οποίο δεν αποκλίνει ποτέ από τους στόχους του – επειδή είναι ΘΕΪΚΟ – , τότε αυτό το σχέδιο μόνον έναν στόχο μπορεί να έχει …Να αναπτύξει την μόνη εκείνη παράμετρο, η οποία επιδέχεται βελτίωση στη ζωή τού ανθρώπου και είναι αυτή της τεχνολογίας. Όλο αυτό το Σχέδιο γίνεται, για να δημιουργήσει ο άνθρωπος τεχνολογία …Να δημιουργήσει την τεχνολογία αυτήν, η οποία θα του επιτρέψει να ζήσει σαν Θεός…
…Να κοπιάσει αναλογικά κάποιον λίγο χρόνο, προκειμένου να ζήσει τέλεια στους αιώνες που θ” ακολουθήσουν …Να «κοπιάσουν» κάποιες αναλογικά λίγες γενιές, για να απολαύσουν τη «σοδειά» τού «κόπου» αυτού οι άπειρες γενιές τού μέλλοντος. Είναι τόσο τέλειο το Σχέδιο και οι αναλογίες του, που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αγνές προθέσεις Αυτού που το δρομολόγησε. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το «ελάχιστο» που αντιπροσωπεύει ο χρόνος τής εξέλιξής του σε σχέση με τον χρόνο που ακολουθεί για ν” απολαύσει η ανθρωπότητα τους καρπούς του. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι, ακόμα και στο επίπεδο της αριθμητικής των πληθυσμών, υπάρχει μια παράδοξη ισορροπία, η οποία από μόνη της ανατρέπει τη συμβατική λογική της ανάλυσης. Ο σημερινός πληθυσμός τής ανθρωπότητας είναι περίπου ίσος και λίγο μεγαλύτερος από τον πληθυσμό τού συνόλου των γενεών που έζησαν μέχρι τώρα.
Άσχετα δηλαδή με το «βάθος» του χρόνου που εξελίσσεται το Σχέδιο, στο επίπεδο των αριθμών θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι «εργάστηκε» ΜΙΑ «Γενιά», για να ζήσουν τέλεια ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες …Ότι εργάστηκαν μόνον οι «προηγούμενοι», για να απολαύσουμε εμείς οι «σύγχρονοι», και ΟΛΟΙ οι «επόμενοι» …»Μαγικό», και μόνον να το σκεφτεί κανείς. Είμαστε δηλαδή στην αναλογία ένα προς ένα, και η συνέχεια είναι θριαμβευτική …Αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν, είναι μόνον οι προηγούμενοι και ως γνωστόν οι νεκροί δεν παρεξηγούνται. Είναι δυνατόν να είσαι Θεός, που τα γνωρίζει εκ των προτέρων ΟΛΑ και να υπάρχει τέτοια αναλογία κόστους-κέρδους και να μην επιχειρήσεις να το διεκδικήσεις;
Δεν λέμε λοιπόν κάτι περίεργο. Είναι δυνατόν να είσαι Θεός και να μην επιχειρήσεις – από ΑΓΑΠΗ – να βάλεις τον άνθρωπο που Δημιούργησες – και του οποίου τις δυνατότητες γνωρίζεις – να «εργαστεί», για να καρπωθεί αυτό το κολοσσιαίο κέρδος; …Είναι δυνατόν να τον αφήσεις να κυνηγάει την αβέβαιη τροφή του με τα τόξα και τα βέλη; …Είναι δυνατόν να τον αφήσεις να πεθαίνει από ένα απλό κρυολόγημα; …Είναι δυνατόν να τον βλέπεις από «ψηλά» να ζητάει βοήθεια και να μην μεθοδεύσεις έναν σχεδιασμό, ώστε να μην έχει ΠΟΤΕ καμία ανάγκη βοήθειας; …Είναι δυνατόν να μην μεθοδεύσεις ένα μυστικό ΣΧΕΔΙΟ; …Εκ των πραγμάτων «μυστικό», εφόσον – και να το αποκαλύψεις εκ των προτέρων – δεν υπάρχει περίπτωση συναντίληψης με κάποιον πρωτόγονο, ο οποίος – και να του εξηγήσεις τους στόχους σου – δεν θα καταλάβει τι του λες …Απαραιτήτως μυστικό – όταν επιτευχθεί μια κάποια «συνεννόηση» – , εφόσον ο θνητός, ο οποίος θα πρέπει να «εργαστεί», μπορεί και να αρνηθεί να το κάνει, εφόσον δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να προλάβει να απολαύσει ο ίδιος τα κέρδη τής εργασίας του.
Όταν λοιπόν αυτό το ΣΧΕΔΙΟ δρομολογείται από τον ΘΕΟ, ευνόητο είναι πως δεν υπάρχει «δίοδος» διαφυγής, καθώς δεν είναι δυνατόν να εγκαταλειφθεί στην πορεία του και χωρίς να έχουν επιτευχθεί οι στόχοι του. Ως εκ τούτου, όταν – ως ανθρωπότητα – δεν έχεις αυτού του είδους το «προϊόν» στα χέρια σου, δεν υπάρχει περίπτωση να την «κοπανήσεις». Δεν είναι δυνατόν να σου μείνει μόνον μια άδικη θυσία για ένα αποτυχημένο σχέδιο, το οποίο, ενώ ξεκίνησε, στη συνέχεια εγκαταλείφτηκε και δεν απέφερε κανένα κέρδος.
Η μόνη ελπίδα που έχεις ως ανθρωπότητα – και όχι ως άνθρωπος, ο οποίος έχει την επιλογή να απέχει ως πρόσωπο από τις διαδικασίες – είναι να είσαι η τυχερή «γενιά», η οποία θα ζήσει το τέλος τού ΣΧΕΔΙΟΥ …Να είσαι η γενιά αυτή, που ο ΘΕΟΣ θα κρίνει ότι έχει «ικανό και αναγκαίο» φορτίο τεχνολογίας, για να πορευτεί «άκοπα» στους αιώνες των αιώνων. Αν ο Θεός μας «λυπόταν» νωρίτερα, όχι μόνον δεν θα μας «έσωζε», αλλά θα μας «κατέστρεφε», εφόσον θα εξαλείφονταν άπαξ και δια παντός οι όποιες πιθανότητες θα είχαμε να κατακτήσουμε τους «στόχους» μας.
Μπορεί το απολύτως διαφορετικό να είναι το απολύτως ίδιο;
Η κοινή Αλήθεια των διαφορετικών θρησκειών
Όταν μιλάμε για Θεϊκό Σχέδιο, μιλάμε για το ΑΠΟΛΥΤΟ σ” ό,τι αφορά τον σχεδιασμό του. Όμως, το απόλυτο αυτό δεν αφορά μόνον τη λειτουργικότητά του σ” ό,τι αφορά την επίτευξη των στόχων του. Η έννοια του απόλυτου αφορά και την ίδια την προστασία του. Όταν ένα τόσο επίπονο, πολύπλοκο και χρονοβόρο Σχέδιο πρέπει να εξελιχθεί μπροστά στα μάτια ενός πανέξυπνου ανθρώπινου είδους – το οποίο έχει σοβαρούς λόγους να αντιδρά και άρα να το αποκαλύψει – ευνόητο είναι πως η ασφάλειά του είναι μια δύσκολη περίπτωση. Επίσης ευνόητο είναι όμως πως, όταν «απέναντί» σου βρίσκεται ο Θεός, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο φυσιολογικά όσο θα ήθελες …Εννοείται ότι η ασφάλεια αυτή θα είναι απαραβίαστη.
Με αυτά όλα στο μυαλό μας, αρχίζουμε κι αναζητούμε τα μεγαλειώδη …Τα θεϊκά …Αυτά, τα οποία για τον άνθρωπο μπορεί να μοιάζουν αδύνατα ή παράδοξα, αλλά για τον Θεό είναι απλά πραγματάκια. Τι είναι αυτό, το οποίο μπορεί πρώτο – και πολύ εύκολα – να υποθέσει κάποιος; …Ότι τα κρυμμένα θα είναι μπροστά στα μάτια μας και τα φανερά θα είναι κρυμμένα. Τίποτε δεν θα είναι όπως φαίνεται, γιατί Αυτός, που τα τοποθέτησε εκεί, δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά ο Ίδιος ο Θεός. Έχοντας λοιπόν – και σε αυτό το θέμα – να μελετήσουμε τη Θεία Ευφυΐα, αντιλαμβανόμαστε ότι το Σχέδιο θα είναι ταυτόχρονα καί μυστικό, ώστε να μην το καταλαβαίνει κανένας, καί φανερό, για να μην έχει κανένας το δικαίωμα να θεωρεί ότι έπεσε θύμα συνωμοσίας τού Θεού …Να θεωρεί ότι ο Θεός τού έκρυβε δεδομένα και ως εκ τούτου παγιδεύτηκε, χωρίς να του δοθεί μια ευκαιρία αντίδρασης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά τα οποία λέμε; …Ότι το πιο πιθανό είναι να συμβαίνουν όλα ανάποδα απ” ό,τι θα πιστεύαμε, όπως βέβαια και συμβαίνει. Ο Θεός, που μας «παγίδευσε» για το καλό μας, ήταν Αυτός που μας «φώναζε» ν” αποφύγουμε την παγίδευση. Ο Θεός, στον Οποίο αποδίδεται ένα Μυστικό Σχέδιο, είναι Αυτός που μας είχε ενημερώσει και μας είχε προειδοποιήσει για τα πάντα. Το Θεϊκό Σχέδιο, δηλαδή, στην περιγραφή και την αποκάλυψή του θα έχει σίγουρα φαινόμενα απίστευτα. Ένας τέτοιος σχεδιασμός, ο οποίος περιλαμβάνει την έγκαιρη και έγκυρη «ενημέρωση» του ανθρώπου, ευνόητο είναι ότι θα έχει στο «πακέτο» του και Προφητείες …Απαραιτήτως, ώστε να υπάρχει η απόδειξη ότι τα πάντα έγιναν βάση ενός σχεδιασμού – και όχι εξαιτίας τής τύχης ή κάποιων συγκυριών – και ότι ο άνθρωπος – τον οποίον αφορούν όλα αυτά – έχει ενημερωθεί γι” αυτά εγκαίρως και λεπτομερώς…
…Να μην μπορεί κανένας ν” αμφισβητήσει τον «ΝΟΥ» που τα μεθόδευσε ΟΛΑ, αλλά και να μην υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας για την εξέλιξη του Σχεδίου, εξαιτίας της αναγκαστικά έγκαιρης προφητικής «αποκάλυψής» του. Λογικό είναι αυτό. Σε έναν κόσμο, στον οποίο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν ότι «κατάγονται» από τα σκουλήκια και ότι αποτελούν την τελευταία «έκδοση» των πιθήκων, πρέπει να υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία δεν επιτρέπουν τις παρανοήσεις. Όταν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν – κι εξακολουθούν να γίνονται – εξαιτίας τής τύχης και της διαδικασίας τής δαρβινικής εξέλιξης, έπρεπε να υπάρχουν εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αποκαλύπτουν ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ανώτερου ΝΟΥ …Αυτό ακριβώς διασφαλίζουν και οι Προφητείες – εκτός όλων των άλλων—.
Ομιλώντας όμως για Προφητείες, ερχόμαστε σε άλλο ένα αδιέξοδο: Αν κάποιος άνθρωπος, που μπορεί να «βλέπει» οιωνούς ή να βγάζει λογικά συμπεράσματα, τα οποία έχουν σχέση με την ανθρώπινη εξέλιξη, είναι ταυτόχρονα και πιστός, σε ποιες Προφητείες θα προστρέξει, για να επιβεβαιώσει αυτά τα οποία «βλέπει»; Ποιες είναι οι σωστές Προφητείες; Ποιας θρησκείας οι Προφητείες είναι οι ακριβείς; Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, εξαιτίας τής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας …Εξαιτίας τής αμφισβήτησης της «αλήθειας» όλων των άλλων. Όταν αμφισβητείς τη θρησκεία τού άλλου, δεν είναι δυνατόν ν” αναγνωρίζεις την οποιαδήποτε αξία στην «αλήθεια» που εκείνος πρεσβεύει και βέβαια την αλήθεια των Προφητειών της.
Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι ένα πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Ποια θρησκεία έχει τις σωστές Προφητείες, όταν δεν υπάρχει θρησκεία στον κόσμο που να μην έχει δώσει προφητική γνώση για τα «μελλούμενα»; Οι Προφητείες για τις θρησκείες είναι το «καύσιμό» τους, ώστε να λειτουργήσουν. Αυτό είναι φυσικό, εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει μια θρησκεία χωρίς «υποσχέσεις» τού Θεού προς τους πιστούς Του. Όταν «ζητάς» από τους ανθρώπους «πίστη» – πάνω στις αρχές τής οποίας τους κρίνεις – ευνόητο είναι ότι πρέπει να προβλέπεται και μια «ανταμοιβή» γι” αυτούς που τη δικαιούνται, όπως και μια «τιμωρία» γι” αυτούς που επίσης τη «δικαιούνται». Όλο αυτό είναι ένα πακέτο δικαίωσης ή τιμωρίας, το οποίο ενσωματώνεται στην Προφητεία.
Σε αυτήν τη λογική τής δικαίωσης και της τιμωρίας «κινούνται» καί οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες τής Δύσης …Ο χριστιανισμός, ο ιουδαϊσμός και ο ισλαμισμός. Όπως είναι φυσικό, όλες τους έχουν το δικό τους «πακέτο» Προφητειών, το οποίο συνδέεται με την «εξειδικευμένη» γνώση τής κάθε μίας απ” αυτές. Το παράδοξο εδώ είναι το εξής: Αυτές οι θρησκείες έχουν διαφορετικές αφετηρίες, πολλούς κοινούς «πρωταγωνιστές», απαιτούν ανάλογα πράγματα από τους πιστούς τους και οδηγούν σε ένα κοινό τέλος …Όλες οδηγούν στη Μεγάλη Ημέρα τής Κρίσης. Ενώ λένε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ πράγματα, στην πραγματικότητα λένε τα ΙΔΙΑ. Όλοι έχουν δίκιο, αλλά που – για έναν μυστηριώδη λόγο – αυτό δεν μπορεί να φανεί, καθώς διαφέρουν μεταξύ τους.
Ακριβώς, όπως συμβαίνει με τις θρησκείες, έτσι συμβαίνει και με τις Προφητείες τους. Ενώ οι θρησκείες είναι «διαφορετικές», είναι ταυτόχρονα και ίδιες εφόσον ο Θεός είναι ο Ίδιος …Αυτό δεν το λέμε εμείς …Τα Ιερά Κείμενα των θρησκειών το λένε αυτό …Οι ίδιοι οι πιστοί τον αναγνωρίζουν ως Ίδιο …Ο Γιαχβέ των Ιουδαίων δεν διαφέρει από τον Θεό των χριστιανών ή τον Αλλάχ των ισλαμιστών …Τον ίδιο Θεό τού Αβραάμ και του Ισαάκ, όλοι Τον αναγνωρίζουν απολύτως με τον ίδιο τρόπο …Στα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που Του αποδίδουν βρίσκονται οι διαφορές εκείνες, οι οποίες δημιουργούν τις διαφορετικές θρησκείες.
Οι χριστιανοί αναγνωρίζουν, ως Υιό Αυτού του Θεού, τον Χριστό, ενώ οι Ιουδαίοι δεν αναγνωρίζουν Τον συγκεκριμένο, αλλά περιμένουν κι αυτοί τον Υιό Μεσσία. Οι μωαμεθανοί δεν αναγνωρίζουν κανέναν Υιό, θεωρώντας ότι η «γέφυρα» μεταξύ Αυτού και των πιστών Του είναι μόνον ο Προφήτης. Όμως, άσχετα με αυτά τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά, ίδιος Θεός σημαίνει ίδιος Νους, ίδια Θέληση, ίδιος Σχεδιασμός, ίδιος Στόχος και άρα και ίδιο Τέλος.
Αναγκαστικά, δηλαδή, όλες οι Προφητείες όλων αυτών των θρησκειών θα έχουν το ίδιο Τέλος …Θα αναφέρονται στην ίδια στιγμή τής Κρίσης και της Λύτρωσης. Ο χώρος και ο χρόνος, δηλαδή, όπου θα συμβεί το Τέλος, θα είναι κοινός για όλους. Απλά ο καθένας θα «εξεταστεί» σε άλλη «ύλη» …Στην «ύλη» που πήρε από τη δική του θρησκεία και του έδωσε τα δικά του ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι δυνατόν αυτό; …Είναι δυνατόν, και έχει τη λογική εξήγησή του …Ο Ίδιος Θεός μπορεί να στείλει τα διαφορετικά «ποίμνιά» Του στον ίδιο «τερματισμό» από διαφορετική «πορεία».
Εκ των δεδομένων, λοιπόν, επειδή όλοι «κινούνται» – από τον Ίδιο – προς τον ίδιο στόχο, αλλά από διαφορετικές «διαδρομές», θα πάρουν κοινά εφόδια, αλλά θα πάρουν και διαφορετικά …Αναγκαστικά θα πάρουν και κάποιες διαφορετικές πληροφορίες, καθώς θα συναντήσουν διαφορετικές προκλήσεις στους διαφορετικούς «δρόμους» που ακολουθούν. Δεν υπάρχει σ” αυτό κάποιο μυστήριο. Επειδή όλοι είναι άνθρωποι και έχουν μεγάλη διαδρομή μπροστά τους, θα πάρουν ένα κοινό «παγούρι» με νερό, γιατί η δίψα για τους ανθρώπους είναι κοινή, αλλά από εκεί και πέρα όλα τα άλλα θα είναι διαφορετικά. Όσοι πάνε από το «βουνό» – μαζί με το «παγούρι» τού νερού για τη βασική επιβίωση – θα πάρουν και εφόδια «ορειβασίας», όσοι πάνε από την «έρημο», θα πάρουν και «καμήλες» και όσοι πάνε από τη «θάλασσα» θα πάρουν και «βάρκες».
Ενώ ο στόχος είναι κοινός και οι άνθρωποι όμοιοι μεταξύ τους, όλα τα άλλα – αναγκαστικά – θα είναι διαφορετικά …Διαφορετικά σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνον στο συλλογικό επίπεδο. Ακόμα και στο προσωπικό επίπεδο πρέπει να υπάρχουν διαφορές. Κάποιοι θα είναι άνθρωποι-ορειβάτες, κάποιοι άλλοι άνθρωποι-κολυμβητές και κάποιοι άλλοι άνθρωποι-καμηλιέρηδες. Δεν μπορείς να δώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους τα ίδια προσωπικά «εφόδια» …Δεν μπορείς να δώσεις παπούτσια ορειβασίας ως εφόδιο για κάποιον κολυμβητή κι ούτε βατραχοπέδιλα σε κάποιον ορειβάτη.
Επιπλέον δεν μπορείς να κρίνεις με τα ίδια κριτήρια κάποιον ο ποίος βρίσκεται στην έρημο με κάποιον ο οποίος βρίσκεται στο βουνό ή στη θάλασσα. Αν τιμωρείς κάποιον, επειδή δεν προσέχει πώς περπατάει στο βουνό και ρίχνει βράχια σ” αυτούς που ακολουθούν, δεν μπορείς αυτό να το κάνεις και νόμο τής θάλασσας, όπου κανένας δεν περπατά και δεν υπάρχουν βράχια να πέσουν στα κεφάλια των υπολοίπων. Αν τιμωρείς κάποιον, επειδή με την απροσεξία του βυθίζει τους συνοδοιπόρους του στη θάλασσα, δεν μπορείς αυτό να το κάνεις και νόμο τής ερήμου, γιατί εκεί δεν βρίσκουν νερό ούτε για να πλυθούν όχι για να πνιγούν.
Αντιλαμβανόμαστε ότι οι διαφορές, οι οποίες υπάρχουν στις «παραδόσεις» των διαφορετικών θρησκειών τού Ίδιου Θεού, είναι αποτέλεσμα δευτερευουσών διαφορών και όχι της διαφορετικότητας του Θεού ή της ανομοιότητας μεταξύ των ανθρώπων …Είναι διαφορές, οι οποίες προκύπτουν από τη διαφορετικότητα των «διαδρομών» που έχουν επιλεγεί ν” ακολουθηθούν και τίποτε άλλο …Πάντα ο Ίδιος είναι ο Θεός «ποιμένας» και ίδιος είναι πάντα και ο άνθρωπος, που απλά καλείται να κάνει διαφορετικά πράγματα. Όταν λοιπόν οι Προφητείες των θρησκειών «περιγράφουν» αυτές τις διαφορετικές διαδρομές, οι οποίες οδηγούν στον κοινό τερματισμό, ευνόητο είναι ότι θα καταλήγουν με έναν περίπου ανάλογο τρόπο, εφόσον θα «περιγράφουν» το ίδιο απολύτως γεγονός.
Όμως, εδώ συναντάμε μια άλλη διαφορά μεταξύ των Προφητειών …Μια πολύ μεγάλη διαφορά, η οποία θα μας επέτρεπε να τις διαχωρίσουμε μεταξύ τους και να τις κατηγοριοποιήσουμε. Ποια είναι αυτή η τόσο θεμελιώδης διαφορά; Αυτό το σημαντικό, το οποίο περιμένουν οι πιστοί «οδοιπόροι» να συναντήσουν στον «τερματισμό», τι είναι τελικά; Καλό ή Κακό; Το υπέρτατο Καλό ή το υπέρτατο Κακό; Θα αγγίξουν απ” ευθείας την ανταμοιβή τους ή εκεί τους περιμένει η μεγαλύτερη και χειρότερη πρόκληση της πορείας;
Κάποιες απ” αυτές τις θρησκείες – ή τα δόγματά τους – περιμένουν απ” ευθείας το απόλυτα ΚΑΛΟ – να εμφανιστεί και να «θριαμβεύσει» – και κάποιες άλλες περιμένουν πρώτα να εμφανιστεί το απόλυτα ΚΑΚΟ …ως βασική προϋπόθεση για να εμφανιστεί το απόλυτα ΚΑΛΟ. Κάποιοι, πλησιάζοντας στο ΤΕΛΟΣ, ενθουσιάζονται, γιατί ξέρουν ότι τους περιμένει ο Μεσσίας – και άρα και η λύτρωση – και κάποιοι άλλοι φτάνουν εκεί τρομοκρατημένοι, γιατί θεωρούν ότι εκεί τους περιμένει ο Αντίχριστος και άρα η υπέρτατη πρόκληση …Στους πρώτους ανήκουν οι Ιουδαίοι και οι μωαμεθανοί και στους δεύτερους οι χριστιανοί.
Οι Ιουδαίοι, εφόσον δεν αναγνώρισαν κάποτε τον Ιησού ως Υιό τού Θεού και Μεσσία, εξακολουθούν να «βαδίζουν» και άρα να θεωρούν ότι Αυτός τους περιμένει στο «τέρμα» τής διαδρομής. Οι Σιίτες μουσουλμάνοι «βαδίζουν» κι αυτοί στην «έρημο», περιμένοντας στο βάθος του «ορίζοντα» να δουν τον Μαχντί …Τον Μαχντί τον Δίκαιο, ο Οποίος θα είναι Αυτός που προφανώς θα δρομολογήσει την Κρίση και γι” αυτόν τον λόγο έχει το χαρακτηριστικό τής Δικαιοσύνης. Όλοι αυτοί έχουν λόγο να είναι χαρούμενοι με τα όσα «έρχονται». Η εσχατολογία γι” αυτούς είναι ένα τέλειο «όνειρο», το οποίο επί αιώνες τους παρηγορεί …Μια έκφραση χαράς και ανακούφισης. Θα «ξεκουραστούν» και θα ανταμειφθούν αυτοί, οι οποίοι είχαν την υπομονή και την πίστη να φτάσουν στον «τερματισμό» και δεν χάθηκαν στη «διαδρομή».
Αντίθετα με αυτούς, οι χριστιανοί ζουν έναν εφιάλτη. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν την πορεία τους, φοβούνται το τέλος της. Ενώ πιστεύουν και λατρεύουν τον Θεό τους, ακολουθούν την πορεία που τους επέβαλε με τον τρόμο τού τέλους της. Ονειρεύονται το ΤΕΛΟΣ, αλλά και το φοβούνται. Θέλουν να φτάσουν στο τέλος, αλλά το φοβούνται τόσο πολύ, που δεν τους πειράζει ακόμα και να το αναβάλουν διαρκώς. Προτιμούν να ταλαιπωρούνται ασκόπως στη διαδρομή, παρά να φτάσουν στον τερματισμό της. Γιατί; …Γιατί εκεί τους περιμένει το ΘΗΡΙΟ. Στο Τέλος, δηλαδή, που είναι η υποτιθέμενη Δευτέρα Παρουσία – και άρα η επιστροφή τού Κυρίου τους – τους περιμένει ο απόλυτος εφιάλτης …Εκεί τους περιμένει ο Υιός της Απώλειας ή Αντίχριστος.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τις διαφορετικές Προφητείες των διαφορετικών θρησκειών; Ποιος γνωρίζει το σωστό και ποιος το λάθος; Εφόσον όλες οι θρησκείες βαδίζουν ταυτόχρονα προς το ίδιο σημείο τού χωροχρόνου – και περιμένουν διαφορετικά πράγματα – κάποιος απ” αυτούς πιθανόν να κάνει λάθος. Δεν μπορεί όλοι να περιμένουν διαφορετικά πράγματα και όλοι να έχουν δίκιο. Κάποιος θα δικαιωθεί για τη γνώση του και κάποιος θα την «πατήσει» εξαιτίας της γνώσης του…
…Θα πάνε οι Ιουδαίοι και οι μωαμεθανοί αμέριμνοι κι ανυποψίαστοι σε μια «αρένα», όπου τους περιμένει το «θηρίο» να τους κατασπαράξει; Μόνον οι χριστιανοί θα πάνε προετοιμασμένοι κι οπλισμένοι εξαιτίας της γνώσης τους; Ποιος είναι αυτός, ο οποίος φτάνει στο Τέλος πιο καλά προετοιμασμένος; Ποιος πήρε τα πιο πολλά εφόδια από τον Θεό και άρα θα μπορούσε να θεωρηθεί «ευνοημένος»; …Δυστυχώς και πάλι συμβαίνει αυτό, το οποίο λέμε σε όλο το κείμενο: Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται …Αυτός, ο οποίος φαίνεται πιο προετοιμασμένος, αυτός θα την «πατήσει» …Αυτός, ο οποίος φαίνεται πιο ενημερωμένος, αυτός θα είναι που θα κάνει το ΛΑΘΟΣ.
Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται για ακόμα μία φορά και το μεγαλειώδες τού Θεϊκού Σχεδιασμού …Η απόλυτη απόδειξη της τελειότητάς του. Κανένας δεν μπορεί να παραβιάσει την ασφάλειά του …Ακόμα κι αυτός, ο οποίος θα βρεθεί με την υψηλότερη ποιότητα γνώσης που μπορεί να δοθεί σε άνθρωπο …Ειδικά αυτός. Στην πραγματικότητα όσο πιο «κοντά» στην αλήθεια βρίσκεται ο άνθρωπος, τόσο πιο λίγο «βλέπει», γιατί «τυφλώνεται» από την Αλήθεια του Θεού. Άρα; Ποιος θα την πατήσει στο Τέλος; Οι χριστιανοί ή οι υπόλοιποι; Αυτοί, οι οποίοι μέχρι την τελευταία ώρα βαδίζουν διστακτικά, φοβούμενοι ότι τους περιμένει το ΘΗΡΙΟ ή αυτοί, οι οποίοι, βλέποντας το ΤΕΛΟΣ, παρατάνε τα πάντα και «τρέχουν» αμέριμνοι προς τον τερματισμό;
Εδώ δεν τίθεται θέμα πίστης …Όλοι πιστεύουν …Πιστεύουν στις «Γραφές» των θρησκειών τους. Οι χριστιανοί, επειδή ακριβώς πιστεύουν, είναι τρομοκρατημένοι και δεν θέλουν να προχωρήσουν …Και οι μωαμεθανοί επίσης πιστεύουν και θέλουν να τρέξουν, αλαλάζοντας «ο Αλλάχ είναι μεγάλος». Άρα δεν είναι θέμα πίστης η διάθεση να «τρέξουν» προς το Τέλος. Εδώ λοιπόν τίθεται θέμα γνώσης. Άρα το ερώτημα αλλάζει και μετατίθεται. Το ερώτημα αφορά πλέον τη γνώση που πήραν όλοι αυτοί. Ποιος κάνει ΛΑΘΟΣ, αναρωτιόμαστε. Με δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με το Θείο, «ποντάρουμε» σ” αυτό το οποίο φαίνεται απίθανο και όχι στο φαινομενικά λογικό. Ως εκ τούτου αυτόν, που κάνει ΛΑΘΟΣ, τον αναζητούμε ανάμεσα σ” αυτούς που θεωρητικά «ξέρουν» και όχι ανάμεσα σ” αυτούς που «δεν ξέρουν». Αυτός που πήρε την περισσότερη γνώση – και νομίζει πως είναι «ευνοημένος» κι «εκλεκτός» – , αυτός είναι που κάνει λάθος.
Ποιος λοιπόν πήρε την ανώτατη γνώση; …Οι χριστιανοί βέβαια. Γιατί; …Γιατί αυτοί είχαν την πιο «μεγάλη» σε διάρκεια «επαφή» με τον Θεό και ως εκ τούτου τη μεγαλύτερη άνεση να πάρουν τη Γνώση Του. Οι Ιουδαίοι είχαν ελάχιστες στιγμιαίες «επαφές» με τον Θεό και αυτές δεν ήταν άμεσες για τον λαό και έγιναν υπό καθεστώς φόβου και τρόμου …Τον είδαν οι Πατέρες τους ως «Καιόμενη Βάτο», ως «βροντώδη φωνή», ως «Άγγελο» σε όραμα κλπ.. Ούτε Τον γνωρίζουν καλά ούτε τους δόθηκαν οι ευκαιρίες να Του κάνουν πολλές ερωτήσεις. Το ίδιο και οι μωαμεθανοί. Οι «επαφές» τους είναι οι «επαφές» των πατέρων τού ιουδαϊσμού και η «επαφή» τού Προφήτη με τον Γαβριήλ …Δεν έχουν άλλες «επαφές» …Πήραν υποσχέσεις-«εφόδια» και ξεκίνησαν την πορεία τους χωρίς πολλές ερωτήσεις και άρα χωρίς πολλές απορίες.
Αντίθετα οι χριστιανοί είχαν πολύ χρόνο με τον Θεό τους …Για λίγα χρόνια έζησαν μαζί Του …Περιφέρονταν στην Ιουδαία μαζί Του …Μπορούσαν να Του θέσουν ερωτήσεις …Μπορούσαν να Τον κρίνουν στις αντιδράσεις Του – απέναντι σε τοκογλύφους, πόρνες, ιερείς, πλούσιους, φτωχούς κλπ.—. Είχαν χρόνο, δηλαδή, να Τον ρωτήσουν για τα καθημερινά προβλήματα που τους απασχολούσαν. Πήραν απαντήσεις ακόμα και σε ερωτήματα που δεν είχαν κι αυτό ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα, γιατί οι απορίες που απέκτησαν έγιναν περισσότερες από εκείνες που είχαν πριν Τον γνωρίσουν. Μπερδεύτηκαν τόσο πολύ, που στο τέλος δεν γνώριζαν τι ήταν δικό Του και τι ήταν δικό τους. Ξεκίνησαν την πορεία τους με μια Γνώση, την οποία δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να εκμεταλλευτούν και στο τέλος κατέληξαν να πορεύονται με ό,τι γνώριζαν πριν την πάρουν.
Ταυτόχρονα, δεν μπορούν και να διαμαρτυρηθούν και για τίποτε. Πώς θα διαμαρτυρηθείς; Θα διαμαρτυρηθείς επειδή σου έδωσαν πολλά και εσύ μόνος σου έκανες λάθος και βασανίστηκες; Σε Ποιον θα διαμαρτυρηθείς; Σ” Αυτόν που τα γνώριζε ΟΛΑ και ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ; …Έτσι κάπως «χτίστηκε» η θρησκεία τής απόλυτης παρανόησης με τη μέγιστη Γνώση …Τη μέγιστη Γνώση, η οποία όταν δεν γίνεται κατανοητή απ” αυτόν που τη λαμβάνει, μοιάζει με «αμόνι» που φορτώνεται σε «κολυμβητή».
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ…
…Η αυτοεκπληρούμενη Προφητεία.
Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς;…
…Ο Μεσσίας ή ο Αντίχριστος;
Όλη αυτή η παρανόηση, η οποία «χτίστηκε» με τη μέγιστη Δωρεά Γνώσης – όπως είναι φυσικό – ήταν γνωστή εκ των προτέρων στον Θεό. Γνώριζε ο Θεός τι περιμένει τον άνθρωπο, αν αυτός πάρει γνώση τού μέλλοντός του. Γι” αυτόν τον λόγο ο Θεός από την αρχή τον «μάλωνε» και τον απειλούσε με την απόλυτη Τιμωρία, προκειμένου να μη αγγίξει το Δένδρο τής Γνώσης. Γνώριζε, όμως, ότι αυτή η επαφή είναι αναπόφευκτη, εφόσον ήταν αναπόφευκτο το άσχημο μέλλον που θ” ακολουθούσε. Πού όμως αποσκοπούσε αυτός ο μυστηριώδης Σχεδιασμός; Στο να κάνει επίδειξη ευφυΐας ο Θεός; Στο να δοξάσει τον Υιό Του και μέσω Αυτού τον Ίδιο του τον Εαυτό; …Όχι βέβαια.
Όλα αυτά έγιναν, για ν” αναπτυχθεί ο άνθρωπος …Για να βάλει σε λειτουργία την τεράστια ευφυΐα του και να δημιουργήσει τεχνολογία …Να ξεφύγει από το επίπεδο των Πρωτόπλαστων και να φτάσει στη διαστημική εποχή. Όμως, αυτό, το οποίο ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί, ο Θεός το γνώριζε εξ” αρχής. Γιατί; …Γιατί ο Θεός είναι ο Δημιουργός του …Ο Θεός τον δημιούργησε και ο Ίδιος γνώριζε τις δυνατότητές του. Άρα, και το Σχέδιο ήταν εξ” αρχής «κομμένο» και «ραμμένο» στα μέτρα τού ανθρώπου. Ο Θεός λοιπόν, που γνωρίζει αυτές τις δυνατότητες, γνωρίζει και πού θα βάλει τον «πήχη» τού ΤΕΛΟΥΣ. Από την αρχή τού Σχεδίου είχε αποφασίσει ο Ίδιος πότε θα σταματήσει αυτή η πορεία θυσίας…
…Ό,τι δηλαδή γράψαμε στην αρχή τού κειμένου μας, όταν αναφερθήκαμε σε ένα Μυστικό Σχέδιο τού Θεού, το οποίο οδηγεί στη ανάπτυξη της τεχνογνωσίας τού ανθρώπου …Ενός Σχεδίου, όμως, το οποίο μέχρι να ολοκληρωθεί απαιτεί τεράστια προσπάθεια από τον άνθρωπο …Προσπάθεια, η οποία μοιάζει με θυσία, εφόσον η άγνοια του ανθρώπου πολλές φορές τον ωθεί σε αιματηρά λάθη και δεν υπάρχει κάποιος να τον βοηθήσει στην αποφυγή τους. Όταν, εξαιτίας αυτού του Σχεδιασμού, προκύπτουν πόλεμοι και βία, ευνόητο είναι πως, όταν μιλάμε για αίμα και δάκρυα, κυριολεκτούμε. Αυτή βέβαια η τόσο επίπονη πορεία τής απόκτησης της θεάρεστης τεχνογνωσίας είναι και η απαραίτητη προϋπόθεση για την τέλεια κοινωνία όπως την αντιλαμβάνεται ο Θεός – και βέβαια και ο άνθρωπος – , αλλά ΜΟΝΟΝ όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Όμως, για να μπει ο ανυπότακτος άνθρωπος σε μια τέτοια επίπονη και μακρόχρονη διαδικασία, η οποία τον ξεπερνά στο «βάθος» τής θνητής του ζωής, θα πρέπει να παγιδευτεί. Δεν γίνεται να δρομολογηθεί ένα τέτοιο ΣΧΕΔΙΟ χωρίς ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ. Γνωρίζοντας κάποιος την ιστορική πορεία τής ανθρωπότητας, μπορεί να καταλάβει πότε περίπου είναι τα κομβικά σημεία αυτής της παγίδευσης. Φυσιολογικά, λοιπόν, όλα τα μεγάλα γεγονότα τής ανθρώπινης ιστορίας ήταν δρομολογημένα «άνωθεν» …Ειδικά τα γεγονότα εκείνα, τα οποία δεν εξηγούνται με βάση τη λογική και μοιάζουν υπερφυσικά. Ο ασταμάτητος «καλπασμός» τού Αλέξανδρου προς τον θρίαμβο πόσο «τυχαίος» μπορεί να ήταν; Πόσο τυχαίος μπορεί να ήταν ένας «ανθρώπινος» άθλος, ο οποίος είχε ως τελικό αποτέλεσμά του την «ανατολή» τής Ρώμης;
Πόσο τυχαίος μπορεί να ήταν κι ένας άλλος «βουβός» θρίαμβος τού Ιησού; …Ένας θρίαμβος, ο οποίος συντελέστηκε με μετρημένους στα δάκτυλα ανθρώπους και τον οποίον μπορεί οι σύγχρονοί Του να μην τον είχαν καν αντιληφθεί στις ημέρες τους, αλλά όλες οι υπόλοιπες γενιές – από τότε μέχρι τώρα – ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες …Ένας θρίαμβος, ο οποίος πήρε τη «σκυτάλη» από την ελληνιστική Ρώμη και μας έδωσε τη χριστιανική Ρώμη …Την ίδια αυτή Ρώμη, την οποία γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα ως κυρίαρχη. Πόσο απλό και τυχαίο, δηλαδή, μπορεί να είναι το γεγονός ό,τι ο κόσμος που σήμερα γνωρίζουμε – και εξακολουθεί να ελέγχεται από την εξουσία – δημιουργήθηκε στην κυριολεξία από δύο άτομα;
Θα μπορούσε ο θρίαμβος του Ιησού να επηρεάσει τόσο πολύ την ανθρωπότητα, χωρίς να έχει προηγηθεί ο Αλέξανδρος; …Χωρίς να έχει δημιουργηθεί η «υποδομή» αυτή, η οποία θα «φιλοξενούσε» τον Θείο Λόγο Του; …Χωρίς να έχει υπάρξει η Ρώμη; Ο Αλέξανδρος «μετακίνησε» τη Βαβυλώνα στη Δύση και έδωσε τη δύναμή της στη Ρώμη …Διάδοχος του Αλεξάνδρου ήταν εκείνος, ο οποίος αναγνώρισε τη χριστιανική θρησκεία ως επίσημη θρησκεία τής αυτοκρατορίας …Τα θηρία δημιουργούν θηρία. Όπως λέει και η Αποκάλυψη, «ο Δράκων ο Μέγας έδωσε μεγάλη εξουσία στο Θηρίον». Πόσο τυχαία μπορεί να είναι όλα αυτά; Πόσο άσχετα με το Μυστικό Σχέδιο μπορεί να είναι αυτά, όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αναγνώριζαν κι αναγνωρίζουν θεϊκές ιδιότητες στους πρωταγωνιστές τους;…
…Ως Θεάνθρωπος λατρευόταν ο Αλέξανδρος για πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του …Ο δέκατος τρίτος Θεός τής Ρώμης ήταν …Ως Θεάνθρωπος λατρεύεται ακόμα και σήμερα ο Ιησούς, ο Οποίος έγινε κι Αυτός ο Θεός τής ίδιας Ρώμης. Πώς μπορούμε δηλαδή να «βλέπουμε» και ταυτόχρονα να μην «βλέπουμε» τα πράγματα; Πώς μπορούμε να «βλέπουμε» τα αίτια της συγκεκριμένης πορείας τής ανθρωπότητας στο χρόνο και τον χώρο και να μην καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε; Όταν από αυτούς τους δύο ανθρώπους «γεννήθηκε» αυτό, το οποίο ονομάζουμε Χριστιανική Αυτοκρατορία, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι αυτή η αυτοκρατορία είναι η αναμφισβήτητα μεγαλύτερη «μηχανή» παραγωγής τεχνολογίας;
Όταν δηλαδή θεωρούμε ως βασικό στόχο τού Μυστικού Σχεδίου την ανάπτυξη της τεχνολογίας, πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε τυχαία την ίδρυση του χριστιανισμού, ο οποίος είναι η «υπερμηχανή» που δημιουργεί τεχνολογία; Πόσο τυχαία είναι τα πρόσωπα αυτά, τα οποία, χωρίς να «συναντηθούν» στον χρόνο, «συνεργάστηκαν» απόλυτα για τη δημιουργία αυτής της «υπερμηχανής»; Πόσο τυχαία είναι κάποια δευτερεύοντα στοιχεία που τους αφορούν, όπως για παράδειγμα η ηλικία που πέθαναν, ολοκληρώνοντας την αποστολή τους; Πως δηλαδή «καταφέρνουμε» και – με την κατοχή όλων των σωστών δεδομένων – δεν μπορούμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα;
Ανακαλύψαμε την πυρηνική ενέργεια και δεν μπορούμε να κάνουμε απλή αριθμητική; Τι είναι αυτό, το οποίο μας «τυφλώνει»; Τι άλλο μπορεί να «τυφλώσει» πιο πολύ τον άνθρωπο από τον ΦΟΒΟ; Φοβόμαστε να παραδεχθούμε αυτό το οποίο βλέπουμε, νομίζοντας πως είναι λάθος και βέβαια αμαρτία …Ένα λάθος σε έναν τομέα ο οποίος δεν συγχωρεί λάθη. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι αυτοί, οι οποίοι μας «παγίδευσαν», ήταν αυτοί που λατρεύουμε και δεν θέλουμε να τους κρίνουμε. Φοβόμαστε να τους χρεώσουμε «αμαρτίες», γιατί νομίζουμε πως είναι κακό …Φοβόμαστε, παρ” όλο που μας λέει ο ίδιος ο Χριστός ότι ΑΥΤΟΣ θα «φορτωθεί» όλες τις αμαρτίες του Κόσμου για τη σωτηρία του.
Δεν λέμε τίποτε παράξενο …Στοιχειώδη ιστορία να ξέρει κάποιος. Γνωρίζουμε πώς ιδρύθηκε η Θρησκεία μας και πόσο δύσκολα χρόνια πέρασαν οι φτωχοί της επί αιώνες. Γνωρίζουμε πώς μέσω συγκεκριμένων ανθρώπων, οι οποίοι υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας παγιδεύτηκε και έζησε τη ζωή του σε συνθήκες τέτοιες, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτές στις οποίες αξίζει να ζει πραγματικά ο άνθρωπος. Αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Η Θεία Ευφυΐα κατόρθωσε με το έργο ανθρώπων – που, ως αριθμός, δεν αντιπροσωπεύουν κανένα απολύτως μέγεθος – να οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων προς την κατεύθυνση εκείνη, η οποία υπηρετούσε το Σχέδιο τού Θεού και το ανθρώπινο γένος. Γιατί; …Γιατί είχε έναν ΣΤΟΧΟ.
Το σύνολο των όσων κατέκτησε η ανθρωπότητα – κι είναι άκρως απαραίτητα για τη Θέωσή της – απαίτησε τρομερές θυσίες. Τίποτε απ’ όσα – εντελώς λανθασμένα – αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος σαν αυτονόητα – και άρα σαν φυσιολογικά αποτελέσματα μιας κάποιας εξέλιξης – δεν ήρθε, χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός και βέβαια χωρίς θυσία. Τα σημερινά ασφαλή αεροπλάνα, τα οποία μεταφέρουν χαρούμενους ταξιδιώτες, έπρεπε – για να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο – να υπηρετήσουν πρώτα τον θάνατο. Το πάθος για τη νίκη στους πολέμους έδωσε σ’ αυτά τα ασφαλή χαρακτηριστικά τους, τα οποία όλοι εμείς σήμερα διαπιστώνουμε κι απολαμβάνουμε. Τα αεροπλάνα έπρεπε να είναι αξιόπιστα, πρώτα για να μεταφέρουν τις βόμβες τού θανάτου με ασφάλεια πάνω από τους στόχους και μετά για να μεταφέρουν τα πολύχρωμα πλήθη των τουριστών. Τα μέσα τηλεπικοινωνιών, τα οποία σήμερα μεταφέρουν τα γέλια των ανθρώπων, έπρεπε πρώτα να μεταφέρουν μηνύματα θανάτου.
Ο άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και τα παρεξηγεί. Θεωρεί τα πάντα σαν φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης. Δε γνωρίζει να ξεχωρίζει τα δεδομένα από τα αποτελέσματα. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ανθρώπους, οι οποίοι γεννήθηκαν και ζουν πάνω σε ένα αεροπλάνο. Θεωρούν τα πάντα αυτονόητα, ενώ δεν είναι τέτοια. Γεννήθηκαν σ’ ένα περιβάλλον, το οποίο θεωρούν φυσικό, ενώ αυτό δεν είναι. Θεωρούν δεδομένο ότι η ανθρώπινη κοινωνία θα ανέπτυσσε νομοτελειακά την τεχνολογία, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Θεωρούν δεδομένο ότι η δυνατότητα της «πτήσης» τής τεχνολογικής ανάπτυξης του ανθρωπίνου είδους είναι κάτι, το οποίο ήταν αδύνατο να μην συμβεί κάποτε.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή, βλέπει μια πρωτόγονη κοινωνία στα βάθη τού Αμαζονίου να «σέρνεται» στην υπανάπτυξη και τον πρωτογονισμό και δεν «διδάσκεται» τίποτε απολύτως. Βγάζει παντελώς λανθασμένα συμπεράσματα, τόσο σ” ό,τι αφορά τον εαυτό του όσο και σ” ό,τι αφορά αυτούς τους οποίους κρίνει. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι από την ίδια αφετηρία ξεκίνησε και η δική του κοινωνία και απλά έγιναν «άνωθεν» παρεμβάσεις, προκειμένου αυτή να «πετάξει».
Σε μια ανάλογη κατάσταση πρωτογονισμού τον «βρήκε» ο Θεός, όταν αποφάσισε ότι θα πρέπει να τον βάλει να «εργαστεί» μαζικά και συλλογικά, προκειμένου να φτάσει στο επίπεδο που βλέπουμε σήμερα και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Κάποιοι μάλιστα «παντογνώστες» – και δήθεν μορφωμένοι – δαρβινιστές νομίζουν ότι τα «σκουλήκια» στην εξέλιξή τους προς τον «δρόμο» των πιθήκων έφτασαν μόνα τους στο σημείο να κατοικούν σε ουρανοξύστες και να οδηγούν Ferrari. Εντελώς εσφαλμένα, ρατσιστικά και βεβαίως εγκληματικά, νομίζουν ότι η πρόοδος είναι «φυλετικό» τους επίτευγμα …Επίτευγμα των ΠΙΟ «εξελιγμένων» …Θέμα «ανωτερότητας» κάποιων «ειδών», ενώ οι άνθρωποι είναι όλοι όμοιοι μεταξύ τους. Η απόδειξη; …Πάρε ένα βρέφος από αυτές τις φυλές και δώσε το για υιοθεσία σε μια οικογένεια «ανωτέρων» …Καμία διαφορά από τα υπόλοιπα παιδιά δεν θα υπάρξει …Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με την αντίθετη «φορά».
Έχοντας οι άνθρωποι άγνοια σ” αυτήν τη θεμελιώδη αρχή, είναι φυσικό μια ανάλογη άγνοια να τους χαρακτηρίζει και σε όλα τα υπόλοιπα. Δεν μπορείς με λάθος δεδομένα να εξάγεις σωστά συμπεράσματα και αυτό έπαθαν οι άνθρωποι. Κάθε φορά που βλέπουν κάτι διαφορετικό, το οποίο δεν τους «ταιριάζει» στα συμπεράσματά τους, το «πετάνε» στην «ανωτερότητα» και το κλείνουν ως θέμα. Με αυτόν τον τρόπο ζουν σε μια κοινωνία, η οποία λειτουργεί «περίεργα», αλλά που δεν τους ενδιαφέρει να ερμηνεύσουν. Αγνοούν τον «Σχεδιαστή» αυτού του «μέσου». Αγνοούν τις θυσίες που απαίτησε η «κατασκευή» αυτού του μέσου, όπως επίσης αγνοούν το κόστος των «καυσίμων» και τα προβλήματα των «κυβερνητών».
Δεν μπορούν δηλαδή να καταλάβουν το Μυστικό Σχέδιο και δεν μπορούν να καταλάβουν πώς αυτό το Σχέδιο άλλαξε τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών τους, ώστε να τις κάνει «παραγωγικές». Δεν μπορούν να καταλάβουν και τον ρόλο τον οποίο έπαιξαν Αυτοί, τους οποίους λατρεύει και αναγνωρίζει ως Θεανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα δεν Τους γνωρίζει. Όλα αυτά γίνονται εξαιτίας τού ΦΟΒΟΥ. Δεν θέλουν να θέτουν ερωτήσεις εκεί όπου φοβούνται τις απαντήσεις …Όλα κάτω από το «χαλί» τής Πίστης …Out of sight, out of mind…, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες …»Στρουθοκαμηλισμός» …Ό,τι δεν το «βλέπουμε», δεν υπάρχει …Βλέπουμε τα άσχημα όλων των άλλων εκτός από τα δικά μας.
Ως εκ τούτου οι άνθρωποι μπερδεύονται κι εξουδετερώνουν μόνοι τους το πλεονέκτημα της γνώσης που κατέχουν. Από εκεί και πέρα – μέσα στη «θολούρα» τους – χάνουν τον προσανατολισμό τους …Τον ατομικό προσανατολισμό τους …γιατί η κοινωνία έχει μόνιμο συλλογικό «προσανατολισμό» …αυτόν, τον οποίο πήρε από τον Κυβερνήτη της, ο Οποίος καθόλου «θολωμένος» δεν είναι και ως εκ τούτου εκτελεί το Σχέδιο όπως προβλέπεται. Γι” αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι μάχονται για πράγματα, τα οποία είναι χωρίς ουσία …Να πλουτίσουν, να αγοράσουν καλύτερα, νεώτερα, μεγαλύτερα υλικά αγαθά και στο τέλος ξεχνάνε ποιο είναι το νόημα της ζωής τους. Θνητοί άνθρωποι αναλώνουν τις ζωές τους, γεμίζοντας αγαθά, σπίτια-αποθήκες και τραπεζικούς λογαριασμούς.
Οι «ταξιδιώτες» μας, δηλαδή, αγνοούν τα βασικά και κάνουν «πόλεμο» μέσα στο «αεροσκάφος», το οποίο δεν γνωρίζουν πλέον ότι υπάρχει. Πολεμάνε, για παράδειγμα, ποιος θα βολευτεί σε καλύτερη θέση ή ποιος θα σερβιριστεί καλύτερα. Μέσα σε αυτήν την «τύφλωση» δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι φανατικοί καταναλωτές για ποιον λόγο – κάθε λίγες δεκαετίες – γίνονται πόλεμοι μεγάλοι, που τους σακατεύουν. Δεν βλέπουν δηλαδή ότι συχνά-πυκνά αυτό το χριστιανικό «αεροπλάνο» τής ανάπτυξης – η οποία δεν είναι φυσική – πέφτει και τσακίζεται. Δεν βλέπουν ότι, για ν” ανέβει το «αεροπλάνο» αυτό ένα «επίπεδο» ύψους, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να χάσει «στιγμιαία» όλα τα επίπεδά του και άρα να «τσακιστεί». Επειδή ακολουθεί ορισμένους νόμους, οι οποίοι του επιτρέπουν να «ξανασηκωθεί», οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν από τα λάθη και τις εμπειρίες τους κι εξακολουθούν να θεωρούν τα πάντα δεδομένα, κι εξακολουθούν ν’ ασχολούνται με τα ίδια ανώφελα πράγματα.
Ο χριστιανικός κόσμος, ο οποίος είναι αυτό το γεμάτο προβλήματα αεροσκάφος, ήταν αυτός, ο οποίος σήκωσε το βάρος τής εξέλιξης. Ό,τι έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο στον τομέα τής τεχνολογίας, είναι προϊόν του κόπου και της θυσίας των χριστιανών. Για ό,τι βλέπουμε σήμερα και θαυμάζουμε την ανθρώπινη ευφυΐα, έχει χυθεί άπειρη ποσότητα αίματος. Εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν, σ’ ό,τι είδους θυσία μπορεί να επιβληθεί σε άνθρωπο, για να φτάσουμε στο σημερινό εκπληκτικό επίπεδο …Θυσίες πραγματικές, οι οποίες έστελναν άπειρους ανθρώπους στην Κόλαση.
Η Ευχή και η Κατάρα τής Γνώσης.
Όταν ο χριστιανικός κόσμος είναι αυτός, ο οποίος φέρει το μεγαλύτερο βάρος τής πανανθρώπινης θυσίας – κι επίσης είναι ο κόσμος που δημιούργησε ο Υιός τού Θεού – , εννοείται ότι αυτός θα έπρεπε να πάρει πρόσθετη γνώση, ώστε να προστατευθεί. Στους χριστιανούς δόθηκε η απόλυτη Γνώση τού Θεού κι εξαιτίας αυτής της Γνώσης βρέθηκε ο άνθρωπος σε μία κατάσταση όμοια μ’ αυτήν που βλέπουμε σήμερα …Μια εφιαλτική κατάσταση, στην οποία ένας «καταματωμένος» άνθρωπος αγωνίζεται ν” αποκτήσει έναν πλούτο, τον οποίο δεν γνωρίζει πώς να τον απολαύσει…
…Αγωνίζεται βλακωδώς για έναν προσωπικό στόχο, ο οποίος δεν έχει κανένα νόημα …Αγωνίζεται για τον απόλυτο πλουτισμό, τη στιγμή που είναι θνητός …Αγωνίζεται ν” αποκτήσει μια ποσότητα πλούτου, που, ακόμα και να ήξερε να τον απολαύσει, δεν θα είχε τον χρόνο να το κάνει. Θυσιάζεις δηλαδή ολόκληρη τη ζωή σου για να γίνεις μεγιστάνας, τη στιγμή που, ακόμα κι αν είχες εξαρχής τον πλούτο αυτόν, θα ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα μπορούσες να τον «ξοδέψεις» …Δεν σε αφορά το μέγεθος του.
Μόνον να τον «πετάξεις» μπορείς, αγοράζοντας παντελώς ανώφελα πράγματα, ώστε να καταφέρεις να τον «καταναλώνεις» σε ρυθμούς που σε αφορούν …Είσαι θνητός και δεν μπορείς να «πιεις» μια «θάλασσα», επειδή απλά νομίζεις ότι σου ανήκει και μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις. Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι όταν το επιχειρείς; Θυσιάζεις τον υπερπολύτιμο χρόνο σου για κάτι, το οποίο, όταν το αποκτήσεις, δεν θα σε αφορά; Πόσο βλάκες είναι αυτοί, οι οποίοι σε ζηλεύουν και ξεκινάνε την «πορεία» τής ζωής τους για να σε μιμηθούν;
Το τραγικό βέβαια είναι άλλο. Ο Θεός δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσει να «παγιδεύσει» τον άνθρωπο σ” αυτήν του την «τρελή» πορεία …Ίσα-ίσα που εμφανίζεται ο Ίδιος να αρνείται να το κάνει. Απλά, άφησε μπροστά του έναν «θησαυρό» και όλα τα άλλα ήταν θέμα χρόνου να γίνουν. Ο «θησαυρός» με την εμφάνισή του και μόνον αρκούσε, ώστε να ενεργοποιήσει τα πιο άγρια ένστικτα του ανθρώπου. Οι άνθρωποι τον άρπαξαν και μετά άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται για την κατοχή του. Δεν δίδαξε ο Θεός τον άνθρωπο να σκοτώνει …Μόνος του ο άνθρωπος άρχισε να σκοτώνει, γιατί δεν ήθελε να χάσει το «πολύτιμό» του …Αυτό δεν είναι που όλες οι Γραφές περιγράφουν; …Ο Θεός δεν ήταν Αυτός, που είπε στον άνθρωπο να μην πλησιάζει το Δένδρο της Γνώσης; …Δεν του είπε ότι θα τιμωρηθεί αν το κάνει;…
…Θα τιμωρηθεί, όχι από τον Θεό, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό …Από την ίδια του τη φύση. Όταν σου λέει κάποιος μην πηδάς από ένα μπαλκόνι, δεν σε «τιμωρεί» με πόνο, επειδή τον παράκουσες και πήδηξες …Η βαρύτητα σε «τιμωρεί», επειδή είσαι βλάκας …Η ίδια η φύση σου σε «τιμωρεί», επειδή δεν την σεβάστηκες. Απλά ο Θεός μιλάει σε Πρώτο Πρόσωπο, όχι επειδή τιμωρεί ο Ίδιος, αλλά επειδή Αυτός είναι ο Δημιουργός και άρα Αυτός ο Οποίος όρισε τη φύση σου. Αν σου έδινε «φτερά», δεν θα σε «τιμωρούσε», αν Τον παράκουες και πηδούσες από το μπαλκόνι. Αυτή λοιπόν η πολύτιμη Γνώση, η οποία έκανε τον άνθρωπο να παραλογίζεται και να παρακούσει τον Δημιουργό του, είναι το Σχέδιο τού Θεού …Η υπερπολύτιμη Γνώση, η οποία ενεργοποίησε τα πιο επικίνδυνα ένστικτά του και οδήγησε στην «έκρηξη» της ανθρώπινης κτηνωδίας.
Ο άνθρωπος αγνόησε ΟΛΕΣ τις εντολές τού Θεού και πήρε αυτήν την επικίνδυνη Γνώση. Από εκεί και πέρα ήταν ο ίδιος υπεύθυνος γι” αυτά που πάθαινε. Ο κύβος είχε πλέον ριφθεί. Το ανθρώπινο «κτήνος» είχε «γεννηθεί» από τη θεϊκή ύλη τού ανθρώπου. Ο παραμορφωμένος πλέον άνθρωπος αγνόησε εντολές και συστάσεις και το αποτέλεσμα ήταν να χάσει την «αθωότητά» του ως είδος και να μπει στην Κόλαση …Σε μια Κόλαση, η οποία, ευτυχώς για τον ίδιο, θα είχε ένα κέρδος …Ένα κέρδος, το οποίο μόνον ο Θεός μπορούσε να γνωρίζει, γιατί Αυτός την είχε σχεδιάσει – κι αυτήν—. Όμως, από εκεί και πέρα τα πράγματα θα ήταν τραγικά. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να «βγει» απ” αυτήν, αν δεν «διένυε» ολόκληρη τη «διαδρομή» της …Δεν θα έβγαινε από τον «σωλήνα» της, μέχρι να τον διανύσει έως το τέλος του.
Ήταν τόσο ανίκητη η κατάσταση, ώστε, ακόμα κι αν εμφανιζόταν ο Ίδιος ο Θεός να τους βοηθήσει με τον Λόγο Του, θα Τον αγνοούσαν. Ήταν σε τέτοια έξαψη ο άνθρωπος με τα ενεργοποιημένα ζωώδη ένστικτά του, που δεν άκουγε κανέναν. Από την Κόλαση θα έβγαινε μόνον όταν αυτή θα «τελείωνε» και άρα μόνον όταν θα είχε καταφέρει ο άνθρωπος να αποκτήσει το ζητούμενο, το οποίο ήταν το «αντίβαρο» της Γνώσης που πήρε – και άρα την τεχνολογία – …Μόνον όταν ο ίδιος θα δημιουργούσε μια Γνώση εξίσου πολύτιμη, η οποία να εξισορροπούσε την πολυτιμότητα της Θείας Γνώσης …Μια Γνώση εξίσου πολύτιμη, η οποία όμως θα μπορούσε να δοθεί σε όλους, ώστε να σπάσουν τα «μονοπώλια» της προηγούμενης Γνώσης. Όπως – πολύ σωστά – γνώριζε ο Θεός, πιο γρήγορα θα «τελείωνε» η Κόλαση, παρά θα συνετιζόταν ο παραλογιζόμενος άνθρωπος.
Αυτή είναι – σε «δύο» γραμμές – ολόκληρη η ιστορία τής ανθρωπότητας από την εποχή των Πρωτοπλάστων. Οι άνθρωποι ζήτησαν από το Θεό την απαγορευμένη γνώση και όταν αυτή τους δόθηκε, «τυφλώθηκαν» από τα πάθη και άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους. Μετά δεν άκουγαν κανέναν …Ούτε τον Ίδιο, όταν, κάπου στη μέση τής «διαδρομής», ενσαρκώθηκε, για να τους βοηθήσει. Σταύρωσαν μέχρι και τον Υιό τού Θεού, τη στιγμή που θα έπρεπε να Τον αγκαλιάσουν σαν τον καλύτερό τους φίλο και δυνάμει Σωτήρα τους. Ο Θεός, ως Παντογνώστης, δεν γνώριζε ότι θα σταυρώσουν τον Υιό Του και άρα τον Ίδιο; …Το γνώριζε. Δεν γνώριζε επίσης ότι αυτή η απάνθρωπη πράξη των ανθρώπων θα έχει και κάποιες άλλες – ακόμα πιο τραγικές – συνέπειες; …Τις γνώριζε. Για έναν Θεό, που αγαπάει τον άνθρωπο, αυτή η Θυσία του Υιού Του – και άρα του Εαυτού Του – ήταν μικρό «βάρος». Όμως, για τον άνθρωπο, ο οποίος την πραγματοποίησε, ήταν σκέτος «θάνατος».
Ακόμα όμως και γι” αυτό προειδοποιήθηκαν οι άνθρωποι απ” Αυτόν που σταύρωσαν. Δεν κατάλαβαν όμως τις τους έλεγε. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, τον λόγο που ο Υιός τού Θεού πάνω στο Σταυρό τού Μαρτυρίου ζήτησε από τον Πατέρα Του να τους συγχωρήσει …ούτε τι σήμαινε η μυστηριώδης φράση: «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Από τη στιγμή τού θανάτου Του έως σήμερα οι άνθρωποι, εξαιτίας του χριστιανισμού, μετάνιωσαν πολλές φορές για την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν …Πολλές φορές επιβεβαιώθηκε ο Λόγος τού Χριστού όταν έλεγε: (Λουκ. 23.28) …»θυγατέρες Ιερουσαλήμ μη κλαίτε εφ εμέ, πλην εφ εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ, μή κλαίτε γιά μένα, νά κλαίτε μάλλον γιά τόν εαυτόν σας καί γιά τά παιδιά σας.).
Ο Υιός τού Ανθρώπου ακολούθησε τα γραφόμενα γι’ Αυτόν και θυσιάστηκε. Το αίμα Του έπεσε, όπως θρασύτατα ζήτησαν οι Ιουδαίοι, πάνω σ’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το αίμα αυτό έπεσε βαρύ πάνω στους ίδιους τους Ιουδαίους και στο σύνολο του χριστιανικού κόσμου, που είναι το εξιουδαϊσμένο μέρος τής ανθρωπότητας. Ο Υιός τού Ανθρώπου γνώριζε καί τις Γραφές που αφορούσαν τον Ίδιο καί τους ανθρώπους που θα Τον παρέδιδαν καί αυτούς που θα τους ακολουθούσαν. Παραδόθηκε ο Υιός τού Ανθρώπου στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους, και μαζί μ’ Αυτόν κι ο χριστιανικός κόσμος.
Από τη στιγμή που οι εξελίξεις θα ήταν τόσο τραγικές για την ανθρωπότητα, φυσικό ήταν να δοθεί και Γνώση σχετικά μ’ αυτές. Ο Χριστός έδωσε τη Γνώση των όσων θα ακολουθούσαν κι αυτή δεν είναι άλλη από την Αποκάλυψη του Ιωάννη …Η πιο ακριβής ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ στην ιστορία τής ανθρωπότητας. Το πρόβλημα, το οποίο προκύπτει για τον άνθρωπο εξαιτίας αυτής της Προφητείας, είναι κάτι, το οποίο εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται …Είναι τα φαινόμενα που προκαλεί η ίδια η κατοχή αυτής της Γνώσης. Αυτό σημαίνει ότι – πριν μπούμε στην ουσία αυτών που περιγράφει η Αποκάλυψη – θα πρέπει να προβληματιστούμε πάνω σε μερικά ιδιαιτέρως λεπτά θέματα, τα οποία αφορούν την Αποκάλυψη ως «πακέτο» Γνώσης.
Θα πρέπει να σκεφτούμε ορισμένα ερωτήματα, τα οποία προκύπτουν εξαιτίας της …Αρκετά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα: Ποιους συμφέρει η δωρεά αυτή; Υπάρχει κέρδος από την κατοχή αυτής της Γνώσης; Ο απλός άνθρωπος είχε όφελος ή ζημιά από τη γνωστοποίηση του μέλλοντος; Έχει όφελος από τη γνώση ενός τραγικού κι αναπόφευκτου μέλλοντος; Σε ποιους δόθηκε και άρα ποιους αφορούσε αυτή η Γνώση; Γιατί η εκκλησία, ενώ συστηματικά αποκρύπτει γνώση, δίνει την Αποκάλυψη τόσο άνετα στους πιστούς; Προφητείες υπάρχουν άφθονες και ακριβείς σε μυστικές βιβλιοθήκες αυτού του κόσμου …γιατί όμως δίνεται μόνον η Αποκάλυψη με τόσο συστηματικό τρόπο και μάλιστα «πακέτο» με το Λόγο του Χριστού; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τής Αποκάλυψης, τα οποία την κάνουν φιλική προς το σύστημα των δούλων τής εκκλησίας;
Και πάλι θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη «θεμελίωση» της σκέψης μας από μια στέρεα υπόθεση. Ο άνθρωπος πρέπει – πάνω απ” όλα – να έχει υπ” όψιν του πως ό,τι προέρχεται από το Θεό είναι αληθινό. Ό,τι δίνεται, δίνεται πάντα στον σωστό άνθρωπο, γιατί αυτό είναι το τέλειο. Ό,τι λέει ο Θεός είναι τέλειο και ο άνθρωπος που το λαμβάνει και το δέχεται έχει κι αυτός επιλεχθεί κατά τον ίδιο τέλειο τρόπο. Όμως, από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, είναι αδύνατον να γίνει αυτή η αλήθεια κατανοητή, έστω κι αν είναι εντελώς φανερή …Είναι αδύνατο να βαδίζει ο άνθρωπος προς τη θυσία και να την αποφύγει εξαιτίας τής γνώσης.
Ο Θεός γνωστοποίησε στον άνθρωπο τι επρόκειτο να συμβεί. Αν όμως αυτή η γνωστοποίηση ήταν σε θέση να σταματήσει την πορεία εκείνη, η οποία είχε προδιαγραφεί για τον άνθρωπο, θα σήμαινε πως ήταν λανθασμένη. Όταν μαθαίνει κάποιος ότι θα βασανιστεί σκληρά κι εξαιτίας αυτής της γνώσης γλιτώνει τον βασανισμό, το πρόβλημα που γεννιέται είναι το αν – και κατά πόσο – ήταν αληθινό αυτό το οποίο προβλέφτηκε. Κατά συνέπεια αυτός, ο οποίος γλίτωσε τον βασανισμό, έχει κάθε δικαίωμα ν’ αμφισβητήσει την Προφητεία. Άρα; …Άρα, άσχετα αν γνωρίζεις ή δεν γνωρίζεις την Προφητεία, θα πρέπει να βασανιστείς, διαφορετικά αυτή θα είναι λανθασμένη. Αναπόφευκτος πρέπει να ο βασανισμός, για να είναι αληθής η Προφητεία.
Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο καθένας μπορεί να προφητεύει ό,τι θέλει και κατόπιν να ισχυρίζεται ότι τα όσα άσχημα προφήτευσε εξαλείφθηκαν εξαιτίας της δικής του «έγκαιρης» αποκάλυψης του μέλλοντος. Είναι όμως ο Θεός ο «καθένας»; Είναι δυνατόν να προφητεύσει λανθασμένα περί ενός αναπόφευκτου βασανισμού και το λάθος αυτό να προέρχεται από την άκαιρη γνωστοποίηση της Προφητείας; Εφόσον ήταν «γραμμένο» για τον άνθρωπο ότι θα θυσιαστεί, ήταν αδύνατον να μην συμβεί αυτό. Εφόσον ήταν «γραμμένο» για τον άνθρωπο ότι θα πονέσει και θα κλάψει, ήταν αδύνατον να μην συμβεί αυτό. Είναι τόσο αξεπέραστη η Θεία Ευφυΐα, ώστε αυτό που δείχνει πως είναι το μέσον για τη Σωτηρία, είναι ταυτόχρονα και το μέσον για την καταδίκη. Είναι λοιπόν δυνατόν – κι αυτό θα το δούμε παρακάτω – η γνώση τού μέλλοντος να είναι και η κύρια αιτία επιβεβαίωσης αυτού.
Μια «βόμβα» στα χέρια τού ανθρώπου…
…Ποιος ήταν ο «Αποστολέας» και πού την έστειλε;
Πριν φτάσουμε στο θέμα της ερμηνείας τής επικίνδυνης Αποκάλυψης, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την «πορεία» της …Την «πορεία» μιας «βόμβας» από τα χέρια του «αποστολέα» στα χέρια του τελικού «παραλήπτη» …Μιας υπερπολύτιμης «βόμβας», η οποία όμως είναι ταυτόχρονα και υπερεπικίνδυνη. Από την πλευρά του Υιού τού Ανθρώπου τα πάντα είναι τέλεια και ιδανικά …Από τον Χριστό και «μετά» αρχίζουν οι σκοπιμότητες και βέβαια τα λάθη …Οι σκοπιμότητες των μαθητών Του – οι οποίοι αναζητούν την εξουσία – και τα λάθη των οπαδών Του – οι οποίοι την ανέχονται—. Ο Χριστός, σ” ό,τι Τον αφορά, δρα με τέλειο τρόπο …Δική Του είναι η πολύτιμη «βόμβα» και τη δίνει όπου Αυτός θέλει …Είναι Κύριος και δίνει το κεφάλαιό Του όπου Αυτός θέλει …κι επειδή είναι ο τέλειος Κύριος, το δίνει στον άνθρωπο που πρέπει. Ο Χριστός, επειδή αγάπησε τον Ιωάννη ως πραγματικό φίλο, θέλησε να του δώσει την αθανασία κι αυτό γίνεται μόνον μέσω μίας Γνώσης με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η Αποκάλυψη είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι παντοτινή. Ο Ιωάννης περιέγραψε την αλήθεια κι ο χρόνος δεν μπορεί να τη φθείρει. Ως εκ τούτου ο Ιωάννης, συνδεόμενος με την αλήθεια, έχει εξασφαλίσει την αθανασία του. Η Αποκάλυψη δίνει την αθανασία και ο Χριστός τη χαρίζει σ’ εκείνον, που ο Ίδιος επιθυμεί και στην περίπτωση αυτήν στον φίλο Του Ιωάννη. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δόθηκε η Γνώση στον Ιωάννη; …Όχι βέβαια. Ο Ιωάννης ήταν φίλος τού Χριστού, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μαθητής Του. Δεν ήταν δηλαδή ούτε ΜΟΝΟΝ φίλος Του ούτε ΜΟΝΟΝ μαθητής Του …Είχε διπλή ιδιότητα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί είναι σημαντικό;
…Γιατί ο χριστιανισμός ήταν γέννημα των πνευματικών δικαιωμάτων που άφησε ο Χριστός στους μαθητές του και ο Ιωάννης ήταν ένας απ” αυτούς …Ήταν κι αυτός συνυπεύθυνος της γέννησής του, από τη στιγμή που πήρε και ο ίδιος δικαιώματα.
Τα όσα γνωστοποιεί η Αποκάλυψη, όπως είναι φυσικό, αφορούν αυτούς, οι οποίοι πήραν τη Γνώση απ” Αυτόν που μπορούσε να τους τη δώσει …Αφορούν αποκλειστικά τους χριστιανούς, γιατί τα όσα άσχημα περιγράφει οφείλονται στην απιστία των ανθρώπων απέναντι στο Υιό τού Θεού, τον Χριστό. Οι υπόλοιπες θρησκείες δεν έχουν καμία σχέση με την Αποκάλυψη, γιατί κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει την «ύλη» μιας θρησκείας που δεν τον αφορά …Κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί «άπιστος» απέναντι σε κάτι το οποίο δεν γνωρίζει. Ο μωαμεθανός ή ο βουδιστής κρίνονται σ’ ό,τι αφορά την πίστη τους με βάση τις γνώσεις των δικών τους θρησκειών και άρα με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ αυτά των χριστιανών.
Αν λοιπόν μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η τιμωρία αυτών, οι οποίοι παραδίδουν τον Χριστό, το δίκαιο και το σωστό είναι να παραδοθεί η Αλήθεια σ’ αυτούς που τους αφορά και είναι οι μαθητές Του – και άρα οι πρώτοι χριστιανοί—. Το δίκαιο και το σωστό είναι παραδοθεί εκεί, όπου θεωρητικά μπορεί να βοηθήσει. Οι μαθητές τού Χριστού – και άρα οι χριστιανοί – θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα βίωναν τις συνθήκες που περιγράφει η Αποκάλυψη και άρα αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν τι ακολουθεί, ώστε να προφυλαχτούν. Από τη στιγμή που η γνωστοποίηση πρέπει να είναι έγκαιρη και από τη στιγμή επίσης που έχουν δοθεί δικαιώματα σε συγκεκριμένους ανθρώπους, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει …Η Γνώση δόθηκε εγκαίρως σ’ αυτούς οι οποίοι έχτιζαν τα θεμέλια του χριστιανισμού, γιατί αυτοί έπρεπε να την πάρουν.
Η Γνώση δόθηκε «επιλεκτικά» με υποκειμενικά κριτήρια στον φίλο Ιωάννη, αλλά ταυτόχρονα δόθηκε με αντικειμενικά κριτήρια σε ένα μέλος τής ομάδας των μαθητών Του. Από αυτόν πέρασε η προειδοποιητική Γνώση στην ηγετική ομάδα τού χριστιανισμού, η οποία όμως την εποχή εκείνη ήταν ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ στο σύνολό του …Αυτό ήταν το σωστό και το δίκαιο. Ο Χριστός θα ήταν άδικος, αν έδινε γνώση, η οποία αφορά το μέλλον των χριστιανών, σε ανθρώπους άλλων θρησκειών. Εξαιτίας όλων αυτών – αλλά και της αθανασίας που προσφέρει η Αλήθεια – ο Χριστός παρέδωσε την Αποκάλυψη στον φίλο και μαθητή Του Ιωάννη …και έδρασε τέλεια.
Το σύνολο των άσχημων χαρακτηριστικών, τα οποία προκύπτουν από την Αποκάλυψη, οφείλεται σ’ αυτήν την τελειότητα …Ο Χριστός έδρασε τέλεια …Τα λάθη έγιναν μετά απ” Αυτόν. Ο Χριστός, από τη στιγμή που έδωσε δικαιώματα και εξουσίες στους μαθητές Του, έπρεπε να τους τρομάξει, και αυτό πέτυχε με την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Όμως, οι μαθητές Του ήταν εκείνοι, οι οποίοι έκαναν το λάθος να περάσουν αυτόν τον τρόμο στην κοινωνία, ο οποίος δεν την αφορούσε. Την κοινωνία δεν την αφορούσαν οι απειλές τού Χριστού και ο τρόμος. Την κοινωνία την αφορούσαν μόνον αυτά, τα οποία της «είπε» απ” ευθείας ο Χριστός και άφησε κληρονομιά στον γλυκό του Λόγο.
Όμως, οι μαθητές – εκ του πονηρού – χάλασαν αυτήν την τελειότητα και πέρασαν με δική τους απόφαση – και άρα με δική τους ευθύνη – τον τρόμο μέσα στην κοινωνία …Προσηλύτιζαν τον κόσμο και τον τρομοκρατούσαν ταυτόχρονα …Έδιναν τον «γλυκό» αλλά «άκρατο» Λόγο τού Χριστού στον κόσμο, ώστε να τον «έλξουν» στη δική τους ιουδαϊκή πίστη και κατόπιν τον «δηλητηρίαζαν» με την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ώστε να τον εξουσιάζουν …Εξιουδάιζαν τον κόσμο με ένα «τυράκι» – το οποίο ποτέ δεν δοκίμαζες – σε μια «φάκα», η οποία έκανε τον άνθρωπο «κομμάτια». Αύξαναν το ποίμνιο και πολλαπλασίαζαν εκείνους, οι οποίοι ήταν τρομοκρατημένοι. Αυτό συμβαίνει, επειδή η Αποκάλυψη είναι μία εξαιρετικά άσχημη και δυσοίωνη προφητεία …Ο θάνατος είναι το κύριο στοιχείο μέσα της. Πέρα από μια ελπίδα, η οποία αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος, το σύνολο των όσων αυτή περιγράφει είναι τρομακτικό. Ο άνθρωπος, ο οποίος διαβάζει την Αποκάλυψη, δεν μπορεί να μην γευθεί τον φόβο. Ο φόβος τον παραλύει και τον μετατρέπει σε άβουλο ον …Σε ένα ον, το οποίο δεν μπορεί να σκεφτεί στοιχειωδώς.
Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό μέσο για να τρομάξει ο άνθρωπος απ’ αυτό της Αποκάλυψης. Γιατί; …Γιατί αυτός, ο οποίος τη δέχεται, λατρεύει αυτόν που τη δίνει. Ο χριστιανός αγαπά τον Χριστό και Τον πιστεύει. Όμως, είναι αδύνατον, εξαιτίας αυτής της πίστης, ν’ αγνοήσει την Αποκάλυψη. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει στη Λύτρωση εξαιτίας του Χριστού και παράλληλα να αγνοεί την Προφητεία Του. Όταν όμως αυτή η προφητεία προκαλεί τον φόβο, σημαίνει ότι «ομογενοποιεί» την κοινωνία σε ένα τέτοιο καθεστώς. Τα συστήματα όλου του κόσμου – και άρα και ο χριστιανισμός – στο σύνολο του χρόνου στηρίζονται στη δύναμη της γνώσης τους να δίνουν ομοιογένεια στους ανθρώπους.
Έχουν ανάγκη οι εξουσιαστές αυτήν την ομοιογένεια, για να τους κατευθύνουν μαζικά ως «κοπάδια» και να μην ασχολούνται με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αυτή η ομοιογένεια επιτυγχάνεται κυρίως μέσω του φόβου, και φόβος ανώτερος απ’ αυτόν του Θεού δεν υπάρχει. Μιλάμε για «προβατοποίηση» του τρόμου. Ο τρομοκρατημένος άνθρωπος «ακολουθεί» όποιον νομίζει ότι μπορεί να τον σώσει και δεν τον αμφισβητεί ποτέ και σε τίποτε …Ούτε καν ερωτήσεις θέτει. Αυτό βέβαια το αντιλήφθηκε γρήγορα η πονηρή Ρώμη και υιοθέτησε απόλυτα την τρομοκρατική αυτή θρησκεία. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία των απείθαρχων πληθυσμών με το μέσον της Αποκάλυψης και την εξουσία τού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου «προβατοποιήθηκε» απόλυτα …Η ελληνιστική αυτοκρατορία εκχριστιανίστηκε πλήρως…

…Έγινε το μεγάλο χριστιανικό «κοπάδι», το οποίο, ακόμα κι όταν διχάζεται, παραμένει «κοπάδι» τρομοκρατημένων «προβάτων» και άρα παραμένει πάντα «ενιαίο» και «ομοιογενές» επί της ουσίας του. Μεταξύ τους τα «πρόβατα» βλέπουν τα «άσπρα», τα «μαύρα» ή τα «παρδαλά», αλλά σε γενικές γραμμές όλοι παραμένουν «πρόβατα». Μεταξύ τους δηλαδή οι χριστιανοί «βλέπουν» διαφορές Καθολικών, Ορθόδοξων ή Προτεσταντών, αλλά κανένας απ” αυτούς δεν παύει να είναι χριστιανός και άρα «πρόβατο» μεσανατολικού τύπου. Μπορεί ακόμα και να αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους για τις δήθεν «διαφορές» τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν ποτέ τα κοινά τους χαρακτηριστικά. Καμία κοινωνία απ” αυτές δεν παύει να λειτουργεί ως χριστιανική – ιουδαϊκό «κοπάδι» – και άρα γίνεται εύκολα ελεγχόμενη από την κεντρική εξουσία.
Το «αεροπλάνο» είχε ήδη δημιουργηθεί και είχε αρχίσει να «τροχοδρομεί» για την «απογείωσή» του …Μια «απογείωση», την οποία – εκτός από Αυτόν που την προκάλεσε – κανένας άλλος δεν αντιλαμβανόταν. Η «τεχνητή» κοινωνία, η οποία δημιουργήθηκε εξαιτίας τής Σταύρωσης, «αυτοσταυρώθηκε» η ίδια …Έγινε η ίδια ένας «Σταυρός» για τα μέλη της και «απογειώθηκε» …Άρχισε την «πτήση» της προς τη «βασιλεία των Ουρανών», χωρίς να ξέρει κανένας τι συμβαίνει και γιατί αυτό συμβαίνει …Έπαψε να λειτουργεί με τον φυσικό τρόπο και τα μέλη της έχασαν την «επαφή» με την προηγούμενη πραγματικότητα.
Μπήκαν σε έναν σκοτεινό «σωλήνα» και δεν γνώριζαν τι συμβαίνει στον «έξω» κόσμο. Ο κόσμος «προόδευε» στον χρόνο, αλλά αυτοί έμεναν σε ένα «σφραγισμένο» περιβάλλον, στο οποίο δεν άλλαζε ποτέ τίποτε. «Ξέχασαν» τα προηγούμενα επιτεύγματά τους και «γύρισαν» περίπου εκεί απ” όπου ξεκίνησαν …»Ξέχασαν» τον Θεό τού φωτός και ξαναθυμήθηκαν τον Βάαλ τού σκότους …»Ξέχασαν» τα επιτεύγματα των ελληνιστικών βασιλείων και ξανάγιναν τα άβουλα «πρόβατα» του Αβραάμ και του Ισαάκ …»Ξέχασαν» τη δημοκρατία, το θέατρο, τον αθλητισμό, την επιστήμη, τη λογική και ξαναγύρισαν στην «κοπαδοποίηση», όπου το αλάθητο το έχει ένας «ποιμένας» με μια «γκλίτσα» τιμωρίας …»Ξέχασαν» ό,τι είχαν ανακαλύψει μέχρι τότε και έγιναν τα «πρόβατα» των χρόνων τού σκότους, τα οποία θα έμπαιναν χωρίς καμία αντίδραση στον θεοσκότεινο «σωλήνα» τού Μεσαίωνα.
Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας τής λατρείας τους για τον Χριστό και …μιας παρανόησης …Νόμιζαν πως όλα γίνονταν «μόνον για λίγο», εφόσον οσονούπω θα «επέστρεφε» ο Κύριος και θα τους αντάμειβε για τη θυσία τους. Είδαν την οπισθοδρόμησή τους σαν μια θυσία, η οποία θα ανταμειβόταν. Η ανθρωπότητα «απογειώθηκε» εν αγνοία αυτών που θα «πετούσαν». Η ανθρωπότητα θα «πετούσε» προς την τεχνολογική ανάπτυξη και αυτοί, οι οποίοι υποτίθεται θα την «ανέπτυσσαν», γύρισαν πίσω στην εποχή των πρωτόγονων Εβραίων και «σέρνονταν». Η ανάπτυξη θα ερχόταν από τους πιο «καθυστερημένους» ανθρώπους τού Πλανήτη …»Πετούσαν» αυτοί, οι οποίοι μέσα σε έναν σκοτεινό και στενό δογματικό «σωλήνα» δεν μπορούσαν ούτε καν να «περπατήσουν».
Γιατί; …Γιατί ακολούθησαν εν αγνοία τους τον Χριστό στη θυσία Του για ένα Σχέδιο, το οποίο ούτε καν υποπτεύονταν. Γιατί δεν αλλάζει τίποτε εδώ και αιώνες; …Γιατί φοβούνται να «δουν» έξω από το «παράθυρο» και να συγκρίνουν την προηγούμενη κατάσταση που εγκατέλειψαν με την νέα που επέλεξαν. Φοβούνται να συγκρίνουν την «ημιφωτισμένη» ελληνιστική περίοδο με τη «θεοσκότεινη» ιουδαϊκή περίοδο του χριστιανισμού …Φοβούνται να κρίνουν τον Κυβερνήτη τους …Φοβούνται – και αυτό ήταν το χειρότερο – να κρίνουν τους δούλους Του …Πάντα με το σκεπτικό πως θα είναι «μόνον για λίγο», τους ανέχονται …και, ως γνωστόν, «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Ανέχονται τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι είναι ίδιοι μ” εκείνους που σταύρωσαν τον Χριστό και καθημερινά «σταυρώνουν» όποιον Του μοιάζει …Ανέχονται τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή είχαν πετύχει να μετατρέψουν – μέσω της τρομοκρατίας – την απόλυτη Γνώση σε απόλυτη Εξουσία …Αυτούς, οι οποίοι λίγες στιγμές μετά την «Ανάληψη» του Κυρίου είχαν καταφέρει και είχαν μετατρέψει την τέλεια και Αληθινή θεϊκή Γνώση σε ανθρώπινα «Αλάθητα».
Ο άνθρωπος μέσα στο δογματικό αυτό «αεροπλάνο» είναι τόσο τρομοκρατημένος, που είναι απόλυτα «ακινητοποιημένος». Μπορεί να βασανίζεται σωματικά ή να πεθαίνει από την πείνα, αλλά θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, επειδή δεν προκαλεί την οργή τού Θεού και βέβαια την οργή των «δούλων» Του. Ακόμα κι αυτοί, οι οποίοι θα ήθελαν να αντιδράσουν, πέφτουν θύματα σκληρής καταστολής, καθώς – ως γνωστόν – στα «αεροπλάνα» και στα «πλοία» υπάρχουν ειδικοί νόμοι «πορείας» και η απόλυτη ελευθερία απαγορεύεται, γιατί απειλεί την κοινή ασφάλεια. Είτε έτσι είτε αλλιώς, δηλαδή, κανένας δεν αντιδρούσε. Είτε είναι κάποιος θρησκόληπτος για «δέσιμο» είτε είναι «δεμένος» με τη ζώνη «ασφαλείας» τού λογικού, το ίδιο ακινητοποιημένος είναι μέσα στο μυστηριώδες «σκάφος».
Γι” αυτόν τον λόγο ποτέ και τίποτε δεν αλλάζει μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Τα τρισάθλια ιερατεία των «Αλάθητων» θνητών, εκμεταλλευόμενα εδώ και χιλιάδες χρόνια αυτά τα χαρακτηριστικά τού ανθρώπου, τον καταπιέζουν, τον εκμεταλλεύονται και – όταν τους συμφέρει – τον σκοτώνουν χωρίς αμφισβήτηση …και αυτός, επειδή φοβάται τον Θεό, ζει σαν δούλος χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος. Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται και η τελειότητα της επιλογής τού προσώπου, το οποίο πήρε τη δωρεά τής Προφητείας. Η χριστιανική εκκλησία δίνει την Αποκάλυψη τόσο απλόχερα, γιατί αυτή δόθηκε σε εκλεκτό της …Δόθηκε σε έναν από τους πατέρες της και θεμελιωτές της …Όλες τις άλλες προφητείες τις αποκρύπτει, γιατί την απειλούν. Τρομάζει εκ του ασφαλούς τους ανθρώπους, με το σκεπτικό πως αυτή είναι η μόνη που μπορεί να τους βοηθήσει…
…ΑΥΤΗ έχει επιλέξει να τρομάζει τους πιστούς με Θηρία στον «Τερματισμό» …ΑΥΤΗ περιμένει σήμερα τον Αντίχριστο, για ν” αγωνιστεί δήθεν εναντίον του. Γιατί τα κάνει αυτά; …Γιατί αυτά την συμφέρουν …Γιατί αυτά διαιωνίζουν την εξουσία της και εξαφανίζουν κάθε πιθανή αμφισβήτηση …Γιατί με τον τρόπο αυτόν παίρνει μια διαρκή «πίστωση» …Γιατί αυτό το κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια …Γιατί για χιλιάδες χρόνια ο «εχθρός» ΠΟΤΕ δεν έρχεται, αλλά αυτοί, οι οποίοι θα τον πολεμήσουν, ζούνε ΠΑΝΤΑ σε Παλάτια.
< href="http://katohika.gr/wp-content/uploads/2015/12/erchetai_134.jpg">Αυτό ήταν το «κατόρθωμα» του Παύλου και ο λόγος που η Εκκλησία τον αναγνώρισε πολύ γρήγορα ως «ισαπόστολο». Ο Παύλος ταύτισε το ΘΗΡΙΟ της Αρχής του βασανισμού με έναν δικής του «εμπνεύσεως» – και άρα αυθαίρετο – Υιό τής Απώλειας λίγες στιγμές πριν το Τέλος. Η έλλειψη κατανόησης τής Γνώσης από την πλευρά των πιστών, τους έκανε «ομήρους» του ιερατείου και το ιερατείο, για να τους ελέγχει επ” άπειρον, «εφεύρε» τον «Αντίχριστο» της τελευταίας ώρας …Ο Παύλος είχε κάνει τη δουλειά του. Για να είναι σίγουρο το ιερατείο για την μακροημέρευσή του, δεν εμπιστεύτηκε ούτε καν την παρανόηση …Μόνο του «βραχυκύκλωσε» ολόκληρη την Αποκάλυψη …Την έκανε καθαρά ένα «εργαλείο» τρομοκρατίας, εφόσον ο Παύλος «αποφάσισε» και για τους υπολοίπους.
Αιώνες τώρα η εκκλησία τρομάζει τους πιστούς με τα «Θηρία», τα οποία ποτέ δεν «έρχονται», αλλά μυστηριωδώς απειλούν καθημερινά τους πιστούς …Το αιώνιο «βόλεμα» …Επειδή στηρίζει τη δύναμή της στα πνευματικά δικαιώματα, θεωρεί δεδομένο ότι, από τη στιγμή που δόθηκε η Προφητεία σ’ έναν από τους εκλεκτούς της, αυτόματα της δίνεται η εξουσία πάνω στους πιστούς, ώστε και να ερμηνεύει κατ” αποκλειστικότητα την Αποκάλυψη και να πολεμάει δήθεν εναντίον των θηρίων. Συμπεριέλαβε ανάμεσα στους «εκλεκτούς» της και τον Παύλο με τη βολική «ερμηνεία» και εκεί τελείωσε η ελευθερία τής μελέτης τής Αποκάλυψης …Όταν έχει «αποφανθεί» ο «εκλεκτός», δεν μπορούν οι απλοί πιστοί ν” αμφισβητούν ή να διαφωνούν.
Αν υπήρχε μία πιθανότητα να ξεφύγουν από τον φόβο οι χριστιανοί και να «δουν» την Αλήθεια την οποία περιέγραφε η Αποκάλυψη, αυτή η πιθανότητα εξαλείφθηκε από τον Παύλο …Το ιερατείο είχε βολευτεί επ” άπειρον …Το ιερατείο είχε βρει την απόλυτη λύση …Όχι μόνον έδινε στον κόσμο εντελώς εγκληματικά την Αποκάλυψη, αλλά την έδινε και με τη λάθος «λύση» τού Παύλου …Όχι μόνον έβγαζε «πιστόλι», αλλά «πυροβολούσε» κιόλας …και με τον τρόπο αυτόν τρομοκρατούσε τον κόσμο. Εξαιτίας των τρομακτικών συμβάντων τής Αποκάλυψης, έπαιρνε κι εξακολουθεί να παίρνει – εντελώς αυθαίρετα – το άλλοθι για τα όσα άσχημα το ίδιο το ιερατείο κάνει και τα οποία στην πραγματικότητα είναι αυτά τα οποία η Αποκάλυψη περιγράφει. Αν η Αποκάλυψη δε δινόταν στον Ιωάννη, παρά σ’ οποιονδήποτε άλλο έξω από την εκκλησία, η εκκλησία θα τον σκότωνε και θα έκρυβε την Προφητεία. Αυτό θα γινόταν, γιατί δε θα μπορούσε να πάρει τα δικαιώματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την εξουσία.
Αν οι άνθρωποι γνώριζαν την Προφητεία, εξαιτίας ενός προφήτη εκτός εκκλησίας, θα ξεκινούσαν με εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Θα γνώριζαν για τον βασανισμό από την Προφητεία και θα γνώριζαν από την εμπειρία τους – και άρα με ασφάλεια – ποιος τους βασανίζει. Θα «κινούνταν» προς τα «πίσω» στην Προφητεία, προκειμένου να δουν πώς εξασφάλισαν αυτοί οι ιερείς τη δύναμη να βασανίζουν και άρα θα ανακάλυπταν το ΘΗΡΙΟ στο παρελθόν και δεν θα το περίμεναν στο μέλλον. Επιπλέον, θα έβλεπαν ποιος θα είχε όφελος να σκοτώσει τον προφήτη, ο οποίος θα τους προειδοποιούσε, και θα έβγαζαν με ασφάλεια τα συμπεράσματά τους.
Όμως, αυτό δεν έγινε ποτέ, γιατί ποτέ δεν αφέθηκαν από το ιερατείο οι άνθρωποι να το κάνουν. Όποιος επιχειρούσε ερμηνεία, η οποία συμφωνούσε με αυτήν της εκκλησίας, χαρακτηριζόταν υπόδειγμα χριστιανού. Όποιος επιχειρούσε ερμηνεία, η οποία διαφωνούσε με αυτήν της εκκλησίας, χαρακτηριζόταν αιρετικός και τον έτρωγε το μαύρο το «σκοτάδι». Οι άνθρωποι, οι οποίοι έζησαν το «σκότος» τής θρησκοληψίας τού Μεσαίωνα και ανέχονταν τις «Ιερές Εξετάσεις», δεν ήταν κουτοί …Ήταν εντελώς όμοιοι με τους σύγχρονους. Τα κτήνη τής εκκλησίας τους εξουδετέρωναν εύκολα, γιατί τους διατηρούσαν μέσα στον φόβο.
Οι άνθρωποι έβλεπαν αυτά τα κτήνη, αλλά η προφητεία δεν τους βοηθούσε στην ερμηνεία τής ιστορίας, γιατί η εκκλησία, διατηρώντας τα πνευματικά δικαιώματα, δικαιολογούσε τις αθλιότητές της. Έβλεπαν τους δολοφόνους, αλλά, αντί να επιβεβαιώνουν την Προφητεία, έπεφταν θύματά της. Τα τρομερά, τα οποία περιέγραφε η Προφητεία, ήταν τόσο απεχθή, που από μόνα τους ήταν ικανά να δημιουργούν την εντύπωση ότι τίποτε δεν είναι τόσο σκληρό όσο η επιβεβαίωσή τους. Οι δολοφόνοι σκότωναν εν ονόματι του Θεού όποιους τους απειλούσαν και με τον τρόπο αυτόν προστάτευαν δήθεν τους πιστούς από το «Θηρίο» και τους «κρυπτολάτρες» του. Όποιος τους αμφισβητούσε – και άρα τους ενοχλούσε – εύκολα παρουσιαζόταν σαν «σατανιστής» και «σατανολάτρης».
…Μιλάμε για «φάμπρικα» αιώνων …Οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι τής ανθρώπινης ιστορίας εμφάνιζαν παντού «μάγισσες», οι οποίες απειλούσαν την κοινωνία και οι ίδιοι έπαιρναν τον ρόλο τού «υπερασπιστή» τού Κυρίου …Οι δολοφόνοι έτρωγαν κι έπιναν, και τους υπόλοιπους τους καταδίκαζαν σε μια εξοντωτική «νηστεία» …Αυτοί ήταν που εφεύρισκαν διαρκώς νέους εχθρούς …Αυτοί ήταν που εμφάνιζαν «μάγισσες», οι οποίες παρέσερναν τον άνθρωπο από τον «σωστό» δρόμο. Αυτοί, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τιμωρούνταν από την εκκλησία, δεν ήταν «μάρτυρες», παρά ήταν «προδότες» …Δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και την κοινωνία, αλλά «προδότες», οι οποίοι συνεργάζονταν με τον «διάολο», προκειμένου ν” ανοίξουν «κερκόπορτες», για να τον βάλουν μέσα στην κοινωνία. Οτιδήποτε νέο εμφανιζόταν στην κοινωνία, ήταν του «διαόλου» και όχι του Χριστού. Οτιδήποτε νέο εμφανιζόταν στην κοινωνία, «ενεργοποιούσε» αυτόματα τους «συναγερμούς» της εκκλησίας.
Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον ν’ αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο η Προφητεία λειτουργεί προς την κατεύθυνση της επιβεβαίωσής της …Αντιλαμβάνεται το πώς η γνώση για την αποφυγή τού βασανισμού γίνεται το κύριο αίτιό του. Στο σημείο αυτό θ’ αμφισβητήσει κάποιος αυτά τα οποία λέμε και θ’ αναρωτηθεί για το πώς είναι δυνατό να ισχύουν όλα αυτά και ταυτόχρονα να είναι αληθινή η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ως προφητεία, όταν απαραίτητο στοιχείο για τον βασανισμό των ανθρώπων – που αυτή περιγράφει – είναι η εμφάνιση του ΘΗΡΙΟΥ …Του ΘΗΡΙΟΥ, το οποίο πρέπει να προηγηθεί της «επιστροφής» τού Κυρίου και της τελικής Νίκης Του. Το ΘΗΡΙΟ δεν πρέπει πρώτα να «κινηθεί», ώστε να το νικήσει ο Κύριος;
Γι” αυτόν τον λόγο κάπου εδώ ο καλοπροαίρετος αναγνώστης θα προβάλει τις ενστάσεις του. «Μα…», θα πει «…η εκκλησία, ανεξάρτητα από τη σκληρότητά της, απέτρεψε κατά τα φαινόμενα αυτήν την εμφάνιση όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Το Θηρίο δεν εμφανίστηκε και αυτό η εκκλησία θα πρέπει να το «πιστωθεί» ως επίτευγμά της» …Άρα, κάτι συμβαίνει. Είτε η εκκλησία έκανε καλά τη «δουλειά» της – και άρα το έργο της – είτε η προφητεία είναι λανθασμένη. Είναι δυνατόν η προφητεία να είναι λανθασμένη; Είναι δυνατόν ο Θεός να έδωσε το δικαίωμα στον κάθε άθλιο Πάπα να αμολάει ιεροεξεταστές και να καιει ζωντανούς ανθρώπους στην πυρά, για ν” αναβάλει την εμφάνιση του ΘΗΡΙΟΥ; Είναι δυνατόν κάθε μερικές δεκαετίες να θρηνούμε εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρών στους χριστιανικούς πολέμους και οι «ποιμένες» τού χριστιανισμού να κάνουν «καλά» τη «δουλειά» τους; Όλα αυτά είναι αδύνατα. Επομένως, το πρόβλημά μας βρίσκεται σε άλλο σημείο απ’ αυτό στο οποίο φαινομενικά βρίσκεται το σημείο εκκίνησης κάθε σκέψης σχετικά με την Προφητεία.
Αιώνες τώρα άπειροι στον αριθμό άνθρωποι του πνεύματος προσπαθούν να ερμηνεύσουν το κείμενο, για να διαπιστώσουν την εγκυρότητά του. Το ότι δεν το έχουν κατορθώσει οφείλεται στο ότι υπάρχει μία παρανόηση, όσον αφορά την ίδια την έννοια της «προφητείας» …Δεν κατανοούν τι ακριβώς σημαίνει «προφητεία» …Αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς πρέπει να γνωρίζουν, για να κρίνουν την αλήθεια της προφητείας. Επειδή τη διαβάζουν και είναι δυνατόν ν’ αντιληφθούν ότι αιτία όλων των δεινών είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, παρασύρονται και παγιδεύονται.
Περιμένουν να δουν τον άνθρωπο-θηρίο, ο οποίος είναι η αιτία όλων των δεινών, και, επειδή δεν τον βλέπουν, μετατοπίζουν την Προφητεία προς το μέλλον. Αυτό βέβαια είναι δυνατόν να γίνεται επ’ άπειρον και σε αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα …Πέφτουν θύματα εκείνων, οι οποίοι αρπάζουν την εξουσία και μεταθέτουν το πρόβλημα σε ένα μακρινό μέλλον. Πέφτουν θύματα των «Παύλων» που «κλειδώνουν» το βόλεμά τους στο απώτατο μέλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό και την «πατάνε»; …Γιατί δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι το αληθές τής Προφητείας είναι η ύπαρξη διαρκών συνθηκών βασανισμού και ότι η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες έργο. Όσο υπάρχει ο βασανισμός τού χριστιανικού κόσμου, η Αποκάλυψη, η οποία δόθηκε στον Ιωάννη, είναι αληθινή.
Όμως, επειδή όπως είπαμε η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες έργο, δεν περιγράφει μόνον το βασανισμό, αλλά εξηγεί και τα αίτια που τον προκαλούν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ο βασανισμός έχει απαραίτητα το σημείο έναρξής του μετά την παράδοση της Αποκάλυψης στον Ιωάννη …Ο βασανισμός μπορεί να ξεκίνησε πολύ νωρίτερα απ” αυτόν …Αυτό δεν δηλώνεται πουθενά μέσα στην Αποκάλυψη, αλλά – ευφυώς – δεν έχει αποκλειστεί ως ενδεχόμενο. Το μόνο που θεωρείται σίγουρο – και δηλώνεται – είναι ότι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα το μέλλον είναι ο βασανισμός. Όμως, τίποτε απολύτως δεν αποκλείει ότι το γεγονός αυτό, το οποίο «ενεργοποιεί» την Προφητεία – και άρα προκαλεί την ανεπιθύμητη κατάσταση – να βρίσκεται χρονικά πριν από τον Ιωάννη …Στην κυριολεξία αιώνες πριν, αν σκεφτεί κάποιος ότι στον σχεδιασμό τής παγίδευσης εμπλέκεται και ο Αλέξανδρος. Άρα; …Άρα το ΘΗΡΙΟ, το οποίο σηματοδοτεί τον «μελλοντικό» βασανισμό που «βλέπει» ο Ιωάννης, μπορεί και να έχει εμφανιστεί πριν αυτός πάρει την Προφητεία.
Ο καλός φίλος και το μικρό χωριό.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνουν και πώς λειτουργούν όλα αυτά, θα δούμε ένα απλό παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μία μικρή κοινωνία ανθρώπων, η οποία ζει κάπου απομονωμένη. Είναι φτωχοί άνθρωποι και με κόπο επιβιώνουν. Ένα χαρακτηριστικό τους είναι πως είναι αγαπημένοι. Δεν συγκρούονται μεταξύ τους, γιατί ελάχιστα πράγματα έχουν να μοιράσουν μεταξύ τους …Πόσο μάλλον να συγκρουστούν μεταξύ τους σε βαθμό να προκαλέσουν φόνο. Εμφανίζεται λοιπόν σ’ αυτούς κάποιος ξένος με εξαιρετική δύναμη, πλούτο και γνώση. Είναι καλός άνθρωπος και είναι φανερό ότι τους αγαπά.
Τους μαθαίνει νέα πράγματα, τους αγκαλιάζει και τους μοιράζει τους θησαυρούς που κατέχει, κι αυτό δίνει χαρά στους φτωχούς ανθρώπους. Είναι η πρώτη φορά που έχουν στην κατοχή τους κάτι πολύτιμο κι αξιοζήλευτο. Οι ευεργετημένοι άνθρωποι τον λατρεύουν και αυτή η λατρεία μεταφέρεται «επαγωγικά» στην «παρέα» του …Στους από τον ίδιο επιλεγμένους συντρόφους του. Λέμε «επαγωγικά», γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν κριτήρια να τους κρίνουν αυτούς για την ποιότητά τους …Εμμέσως τους κρίνουν …Τον φίλο τους γνωρίζουν και μόνον αυτόν μπορούν να κρίνουν. Οι σύντροφοί του εξ” επαγωγής θεωρούνται καλοί, ως επιλογές ενός καλού ανθρώπου. Δεν μπορεί – με βάση τη λογική – ένας τόσο έξυπνος και καλός άνθρωπος να συναναστρέφεται κάφρους ή δολοφόνους.
Μετά από λίγο καιρό – και αφού έχει μοιράσει τα πάντα – φεύγει …Φεύγει μόνος του όμως …αφήνοντας πίσω στο χωριό την παρέα των φίλων του. Η ζωή σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία αλλάζει πλέον. Έχουν πλούτο και γνώση σε βαθμό ικανοποιητικό, ώστε ν’ απολαύσουν την Αιώνιο Ζωή. Πρέπει, όμως – εκτός όλων των άλλων – , να συνυπάρξουν και με τους φίλους του …Αυτούς, οι οποίοι μπορεί να μην είναι ιδιοκτήτες των αγαθών, αλλά που πάντα θα εμφανίζονται ως ξεχωριστοί, λόγω της φιλίας τους μ” αυτόν …Θα εμφανίζονται ως ξεχωριστοί, γιατί θα έχουν ως αντικείμενό τους τη διαιώνιση της δωρεάς.
Εγκαταλείποντας όμως την «παρέα» του, άφησε και σ” αυτήν εντολές για τη λειτουργία της …Ειδικές εντολές, οι οποίες δεν αφορούσαν τους απλούς ανθρώπους …Εντολές, οι οποίες αφορούσαν την «παρέα». Όρισε εκλεκτούς, ώστε να τον διαδεχθούν στον ρόλο του και όσο μπορούν να συνεχίσουν το έργο του, που είναι η διάδοση – και μόνον – της γνώσης του …Να συνεχίσουν να μοιράζουν τη γνώση του στον κόσμο. Πριν φύγει όμως – κι επειδή τα γνώριζε όλα, και ανάμεσά σ” αυτά και το μέλλον – δίνει σε έναν απ’ αυτούς μία πολύ άσχημη προφητεία. Τι αποκαλύπτει στην «παρέα» τους μέσα απ” αυτήν την προφητεία; …Ότι αυτό το χωριό θα έχει κακή τύχη και η κακή αυτή τύχη θα περιλαμβάνει και τους ίδιους…
…Η προφητεία αυτή λέει ότι θα εμφανιστεί στο χωριό ένας άνθρωπος από ένα άλλο μέρος και ότι με τις ενέργειές του θα γίνει αιτία να σφάζει ο ένας τον άλλο και πολλοί απ’ αυτούς θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν …Ένας άνθρωπος πολύ «πολύπλοκος» και φοβερά επικίνδυνος, γιατί δεν θα είναι φανερές απ” την αρχή οι προθέσεις του και θα τους παγιδεύσει σε μια θανάσιμη «παγίδα» …Ένας άνθρωπος πολύ έξυπνος και γοητευτικός, ο οποίος θα τους «πλανεύσει» σαν «Σειρήνα», για να τους οδηγήσει στον όλεθρο. Τι είναι δυνατόν λοιπόν ν’ ακολουθήσει μετά τη γνωστοποίηση αυτής της προφητείας και πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα;
Κατ’ αρχήν με την κοινοποίηση της προφητείας η «παρέα» των φίλων παραλύει από τον φόβο. Αυτόν τον φόβο, όμως, με δική τους πρωτοβουλία και δική τους απόφαση – εφόσον ο φίλος τους κοινοποίησε την προφητεία του σ” αυτούς – , τον μεταφέρουν στην κοινωνία. Τον φόβο, τον οποίο τον ένιωσαν οι ίδιοι, τον αντιλαμβάνονται ως «ευκαιρία» για εξουσία, εφόσον κρίνουν πως εξαιτίας της τα ίδια συναισθήματα θα ένιωθαν και οι υπόλοιποι …»Το τερπνόν μετά του ωφελίμου» ή αλλιώς «με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια» …Από τη μια «απαλύνουν» τον δικό τους τρόμο, μπαίνοντας και οι ίδιοι σε μια πολύ μεγαλύτερη απειλούμενη «ομάδα» και από την άλλη μετατρέπουν το «πλεονέκτημά» τους – του να είναι οι πρώτοι που το έμαθαν – σε εξουσία. Ήταν δηλαδή κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα δημοσιοποιούσαν την προφητεία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινωνία.
Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής ήταν τα αναμενόμενα. Οι άνθρωποι του χωριού «βλέπουν» ότι μετά από αυτήν την εξέλιξη αλλάζει ριζικά η ζωή τους. Έγιναν πλούσιοι, ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν φτωχοί, αλλά πλέον κινδυνεύουν …Κινδυνεύουν εξαιτίας κάποιου ξένου, ο οποίος θα εμφανιστεί από το πουθενά και, αφού τους ξεγελάσει, στο τέλος θα τους βασανίσει. Όλα αυτά, όμως, δεν τους τα είπε άμεσα ο αγαπημένος τους φίλος, ο οποίος πάντα τους έλεγε ΟΛΑ όσα ήταν χρήσιμα για τους ίδιους. Τους τα είπε – ΕΜΜΕΣΩΣ – μέσω των φίλων του και αφού είχε ήδη φύγει …Ο αγαπημένος τους φίλος, του οποίου η γνώση, η γενναιοδωρία και βεβαίως οι καλές του προθέσεις είναι αναμφισβήτητες.
Το αμέσως επόμενο, που θα συμβεί, είναι να οργανωθεί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι σε κάθε εξωτερική επιρροή. Η κοινωνία παύει να είναι φιλόξενη και «ανοικτή» όπως ήταν και γίνεται μία «κλειστή» κοινωνία. Όλοι οι ξένοι αντιμετωπίζονται εχθρικά, εφόσον δυνητικά αντιπροσωπεύουν τον κίνδυνο που έχει προαναγγελθεί. Όμως, ποιοι είναι αυτοί, οι οποίοι θα αναλάβουν την εξουσία για την άμυνα αυτήν; …Οι εκλεκτοί βέβαια …Η «παρέα» τού καλού φίλου …Οι «ειδικοί», εφόσον αυτούς αναγνώρισε ως τέτοιους ο φίλος, που έδωσε την προφητεία …Αυτοί, οι οποίοι πήραν τη γνώση του αγαπημένου φίλου των ανθρώπων και αυτοί στους οποίους άφησε την προφητεία …Αυτοί θα οργανώσουν την άμυνα απέναντι σ” αυτήν τη μυστηριώδη αλλά σίγουρη – λόγω του αξιόπιστου φίλου – απειλή.
Από εκείνο το σημείο και πέρα οι εκλεκτοί, είτε επειδή είναι θύματα είτε επειδή είναι άθλιοι, σκοτώνουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο αμφισβητεί την εξουσία τους. Σκοτώνουν πάντα με άλλοθι τη σωτηρία τής κοινωνίας. Σκοτώνουν πάντα με άλλοθι το κοινό καλό, το οποίο γνωρίζουν μόνον οι ίδιοι – και κατά σύμπτωση πάντα τους συμφέρει – και κανένας άλλος. Η κοινωνία, η οποία δε γνώριζε το φόνο, έμαθε να ζει μ’ αυτόν. Η φιλήσυχη κοινωνία γίνεται μια κοινωνία επικίνδυνη. Ο πόλεμος μπήκε μέσα στις γειτονιές της. Οι άνθρωποι βασανίζονται, περιμένοντας τον ξένο, ο οποίος θα γίνει αιτία βασανισμού τους. Ανέχονται ιερές εξετάσεις, γιατί έχουν πειστεί ότι τα χειρότερα είναι κάπου εκεί «έξω» και από στιγμή σε στιγμή θα τους απειλήσουν …Η προφητεία ήταν πράγματι ΑΚΡΙΒΗΣ.
Τι συνέβη όμως πραγματικά σε αυτήν την περίπτωση; Ποιος ήταν ο υπαίτιος αυτής της αλλαγής τής κοινωνίας; Ποιος ήταν αυτός, ο οποίος έβαλε «φωτιά» στην κοινωνία; …Ο αγαπημένος τους φίλος δεν ήταν ξένος; …Εξαιτίας του δεν άλλαξαν όλα; …Αυτός ο ίδιος δεν έδωσε δικαιώματα και ρόλους στους κάφρους, οι οποίοι ανέλαβαν τη βασανιστική εξουσία; …Αν ο ίδιος δεν έδινε σ” αυτούς την προφητεία, θα είχε κανένας ένα τέτοιο «όπλο» και τη δυνατότητα να τους τρομοκρατεί; …Θα είχε κανένας το δικαίωμα να κάνει «δωρεά» τον τρόμο; …Θα είχε το δικαίωμα να σφάζει ανθρώπους με ασφάλεια; …Η προφητεία, όμως, σε κάθε περίπτωση ήταν αληθινή και προπάντων σωστή …Αιτία όλων των κακών ήταν η εμφάνιση ενός ξένου στο χωριό …Πριν την εμφάνιση του φίλου τους οι χωρικοί δε γνώριζαν το φόνο. Ήταν φτωχοί, αλλά δεν υπήρχαν ανάμεσα τους δολοφόνοι. Μετά την εμφάνισή του, οι άνθρωποι έγιναν πλούσιοι, αλλά δυστυχισμένοι.
Πού βρίσκεται το λεπτό σημείο; …Ότι δεν ερμήνευσαν σωστά τα δεδομένα. Ο καλός τους φίλος δεν ήταν ΚΑΚΟΣ από μόνος του …Μόνιμα ΚΑΚΟ τον έκανε η «παρέα» του, η οποία αποτελούνταν από άσχετους και κάφρους και οι οποίοι παρέμειναν μόνιμα στο χωριό …ΚΑΚΟ τον έκανε η προφητεία, την οποία όμως άλλοι αποφάσισαν να κοινοποιήσουν …Την «παρέα» των κάφρων ήθελε να τρομοκρατήσει ο καλός τους φίλος. Η προφητεία δεν ήταν «δωρεά» τού φίλου προς την κοινωνία, γιατί δεν δόθηκε σ” αυτήν. Η προφητεία – και άρα ο τρόμος – ήταν «δωρεά» της παρέας του στην κοινωνία …Αυτών, οι οποίοι παρίσταναν εκ του πονηρού τους «δούλους» του, για να χτίσουν δομή εξουσίας …Αυτών, οι οποίοι, φερόμενοι εκ του πονηρού, μιμήθηκαν αυτήν την τακτική και επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν τους απλούς ανθρώπους …Εκεί την «πάτησαν» οι άνθρωποι.
Δυστυχώς αυτοί δεν κατάλαβαν ότι η προφητεία, που αφορούσε το χωριό τους, ήταν πλήρης και περιελάμβανε και τον ίδιο τον φίλο τους, ο οποίος πράγματι ήταν ξένος. Δεν την ερμήνευσαν σωστά και νόμισαν ότι τα όσα περιγράφει – και άρα το σημείο εφαρμογής της – είναι μετά την αποχώρησή του. Αν την ερμήνευαν σωστά, δεν θα κινδύνευαν, γιατί θα εντόπιζαν ως αίτιο της γέννησης του προβλήματος τον ίδιο τον αγαπημένο και απόντα φίλο τους. Σε αυτήν την περίπτωση θα έδιωχναν με τις κλωτσιές τους αλήτες τρομοκράτες, οι οποίοι παρίσταναν τους συντρόφους του …Δεν θα μείωναν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη για το φίλο τους, αλλά την παρέα του θα την διαολόστελναν.
Όμως, όλα αυτά απαιτούν γνώση και λογική και αυτά όλα δεν λειτουργούν όταν υπάρχει φόβος. Οι τρομοκρατημένοι δεν ερμήνευσαν σωστά την Προφητεία και έπεσαν στα «χέρια» αθλίων, οι οποίοι δημιούργησαν ολόκληρο άθλιο σύστημα …Αθλίων, οι οποίοι διαιώνισαν την κατάσταση, εφόσον δημιούργησαν συνθήκες διαδοχής, ώστε ν” «αναπαράγονται» ίδιοι κι απαράλλαχτοι μέσα στον χρόνο …Αθλίων, των οποίων τα αιώνια συμφέροντα μετέτρεψαν σε αιωνίως κακό τον φίλο τους …»Ζωντανό» κακό, εφόσον – άσχετα με το αν δεν υπήρχε πλέον κοντά τους – υπήρχαν ζωντανοί αυτοί, οι οποίοι του έδιναν αυτά τα μόνιμα άσχημα χαρακτηριστικά.
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται η λογική τής ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ως Προφητείας …ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται από την εκκλησία, αλλά κι ο λόγος που αυτή δόθηκε ως πλήρες έργο. Η Αποκάλυψη περιγράφει το σύνολο των όσων έγιναν και είναι αληθινή. Η εκκλησία τη δίνει, για να διαιωνίζει την εξουσία της. Η Αποκάλυψη, ενώ γνωστοποιεί το άσχημο μέλλον, στην πραγματικότητα γίνεται η ίδια η αιτία τής δρομολόγησης των άσχημων συμβάντων. Πράγματι ο μεγάλος βασανισμός των ανθρώπων θα ξεκινήσει μετά την εμφάνιση ενός ΘΗΡΙΟΥ. Ποιος όμως άνθρωπος μπορεί να γίνει ένα τόσο ισχυρό ΘΗΡΙΟ; Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει τόσο ισχυρός, αν δεν ήταν αγαπητός σε άπειρους ανθρώπους;
Συμβαίνει δηλαδή αυτό, το οποίο περιγράφουμε στο παράδειγμά μας …Ο Χριστός δεν ήταν από τη φύση Του ένας Πανίσχυρος άνθρωπος; …Αυτός δεν ήταν που αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους ανθρώπους; …Αυτός δεν ήταν ο «ξένος», ο οποίος χάρισε τα πάντα στους ανθρώπους και «έφυγε» ξαφνικά, αφήνοντας πίσω Του την «παρέα» Του; Σε αυτήν την «παρέα» άφησε την Προφητεία Του, για να την τρομοκρατήσει. Δυστυχώς για τους ανθρώπους αυτή η «παρέα» πήρε τη «μηχανή» τού τρόμου και την έστρεψε προς την κοινωνία. Αυτή η Προφητεία είναι η «μηχανή», η οποία κινεί τον μηχανισμό τής εκκλησίας …Τον αιώνιο «μηχανισμό» της.
Χωρίς την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ δεν θα υπήρχε η εξουσία τού Πέτρου και άρα δεν θα υπήρχε και η Ρώμη τής Ιεράς Εξέτασης. Χωρίς τα δικαιώματα του Πέτρου δεν θα υπήρχε και το «Αλάθητο» του Πάπα. Άρα; …Άρα ποιος είναι ο θεωρητικά υπεύθυνος γι” αυτούς, οι οποίοι δημιούργησαν αυτόν τον ΘΗΡΙΩΔΗ δολοφονικό μηχανισμό; …Έστω και άθελά Του, ο «απών» φίλος δεν είναι ο τύραννος; Έστω και ερήμην Του, όλα τα εγκλήματα δεν χρεώνονται σ” Αυτόν; Εφόσον οι παρόντες, οι οποίοι τυραννούν τον κόσμο στο όνομά Του, το κάνουν εξαιτίας Του, είναι κι Αυτός «παρών», έστω και ερήμην Του …Είναι «ες αεί» παρών, εφόσον οι τύραννοι αναπαράγονται και διαδέχεται ο ένας τον άλλον.
Άσχετα δηλαδή με το γεγονός ότι ο Χριστός είναι νεκρός-απών, στην πραγματικότητα παραμένει «ζωντανός»-παρών, εφόσον παραμένουν ζωντανοί αυτοί, οι οποίοι έχουν αναλάβει να Τον «εκφράζουν» και βέβαια να ασκούν την εξουσία που Του αναγνώρισε ο άνθρωπος και την οποία θα ασκούσε ο Ίδιος αν ήταν ζωντανός. Ο νεκρός Χριστός, δηλαδή, με το μυαλό – αρχικά – του Πέτρου και στη συνέχεια των διαδόχων του, είναι ένα αθάνατο και άρα μονίμως «ζωντανό» ΘΗΡΙΟ εξουσίας…
…Αυτό ακριβώς είναι το ΘΗΡΙΟ, το οποίο περιγράφει η Αποκάλυψη …Αυτό το ΘΗΡΙΟ είναι υπεύθυνο για τον βασανισμό τού ανθρώπου …Ένα «ξόανο» με τη μορφή τού ΧΡΙΣΤΟΥ, το οποίο «μιλάει» με το μυαλό και τη φωνή τού Πέτρου …Ένα «ξόανο» κούφιο, όπου μέσα του υπάρχει ένας «θρόνος», στον οποίο «κάθεται» ο εκάστοτε Πάπας ή Πατριάρχης, ενεργώντας με την εξουσία τού Χριστού και «παπαγαλίζοντας» τις επιστολές τού Πέτρου …Ένα ΘΗΡΙΟ «αθάνατο», το οποίο σκοτώνει και βασανίζει τους ανθρώπους. Με τι άλλοθι; …Με το άλλοθι ότι τους προστατεύει – ακόμα και με τη βία – από το δήθεν αναμενόμενο θηρίο …Ένα «ζωντανό» ΘΗΡΙΟ, το οποίο επί αιώνες περιμένει αυτό, το οποίο δεν θα έρθει ποτέ …γιατί – απλούστατα – «πέρασε» νωρίτερα …Αυτός ο νεκρός και «ταριχευμένος» ΧΡΙΣΤΟΣ με το μυαλό τού κάφρου Πέτρου και των διαδόχων του είναι ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ …Αυτός πλανά τον κόσμο, γιατί στην κυριολεξία ο κόσμος λατρεύει Αυτόν που τον βασανίζει …Αυτόν, που εμφανίζεται ως Χριστός, ενώ είναι το ΘΗΡΙΟ.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, όμως, ως κείμενο, είναι απολύτως αληθής και τέλεια. Ο κόσμος θα υποφέρει μετά την εμφάνιση του ΘΗΡΙΟΥ. Όταν το ΘΗΡΙΟ «υψωθεί», και άρα όταν η εκκλησία του πάρει την απόλυτη εξουσία επί Γης, ο κόσμος θα βλασφημήσει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε …Αυτό δεν ήταν που έγινε στα σκοτεινά χρόνια τού Μεσαίωνα; …Το ανάλογο δεν γίνεται μέχρι σήμερα; …Όλοι οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι, οι οποίοι μάτωσαν την ανθρωπότητα και οδήγησαν σε τερατώδεις ανθρωποσφαγές, δεν ξεκίνησαν από τον χριστιανισμό; …Δεν ξεκίνησαν από την «αυλή» τού ΘΗΡΙΟΥ και άρα με τη σύμφωνη γνώμη των αιωνίως ζωντανών «κυττάρων» του; Θα μπορούσε να ξεκινήσει Παγκόσμιος Πόλεμος χωρίς τη σύμφωνη γνώμη και βέβαια την υποστήριξη της Ρώμης;
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ποιος φταίει για όλα αυτά; …Ο άνθρωπος, ο οποίος δεν έκρινε σωστά τα πράγματα …Αυτός, ο οποίος ζήτησε την απαγορευμένη Γνώση, ενώ δεν γνώριζε πώς να τη χρησιμοποιήσει …Αυτός, ο οποίος άρπαξε και την Αποκάλυψη για να τη «ρουφήξει», ενώ αυτή δεν παραδόθηκε σ” αυτόν …Αυτός, ο οποίος ξέρει απ” έξω κι ανακατωτά την Αποκάλυψη και μία φράση από τον Λόγο τού Θεού δεν μπορεί να θυμηθεί και πολύ περισσότερο να εφαρμόσει στη ζωή του …Αυτός, που του αρέσει να μαλώνει τους ανθρώπους με τις ηλιθιότητες των αποστολικών επιστολών, αλλά που αυτούς τους ανθρώπους δεν τους έχει «αγκαλιάσει» ποτέ με την αγάπη τού Λόγου τού Χριστού …Αυτός, που – όπως πολύ σωστά λέει η Αποκάλυψη – «πλανεύτηκε» και έβγαλε λάθος συμπεράσματα …Αυτός, ο οποίος «εμπιστεύτηκε» τον Παύλο, και «πρόκοψε».
Αυτός ο «πλανεμένος» είναι ο κυρίαρχος τύπος τού χριστιανού των τελευταίων αιώνων …Ο κλασικός θρησκόληπτος χριστιανός …Ο πανικοβλημένος τρομοκράτης …Ο αστοιχείωτος παντογνώστης …Αυτός, ο οποίος στέκεται μπροστά στους τρομοκράτες ιερείς, για να τον «σώσουν» από το κακό και γίνεται ο ίδιος κακό για την κοινωνία …Αυτός, ο οποίος «μιλάει» σαν τους Απόστολους και απεχθάνεται στην ουσία τον Λόγο τού Χριστού …Αυτός, ο οποίος ονειρεύεται τιμωρίες όλων όσων απλά λειτουργούν ως άνθρωποι …Αυτός, που, εξαιτίας του φόβου του, δεν μπορεί να κρίνει τις καταστάσεις. Ποιος του φταίει αυτού του ανθρώπου για τη μίζερη ζωή του; Φταίει ο Χριστός, ο Οποίος σε κάποια στιγμή έπρεπε να μοιράσει τα πάντα στους ανθρώπους; Φταίει ο Χριστός, ο Οποίος μοίρασε τα πάντα και τον σταύρωσαν οι άθλιοι, οι οποίοι ήταν επίσης θρησκόληπτοι της ίδιας ιουδαϊκής «τρομοκρατίας»; Ό,τι είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο, το γνωστοποίησε. Του δίδαξε την αγάπη κι αυτό είναι αρκετό από Κάποιον, ο Οποίος θυσιάζεται εξαιτίας της αγάπης αυτής.
Ο Χριστός αγάπησε τους ανθρώπους και τους πρόσφερε τα πάντα. Είπε ο ζωντανός Χριστός οτιδήποτε τρομακτικό στους πιστούς Του; Ξεφυλλίζοντας κάποιος τα Ευαγγέλια, διαβάζει τίποτε τρομακτικό ή απειλητικό για τον άνθρωπο; Αφήνει ο Χριστός έστω και να υπονοηθεί κάποια απειλή; …Όχι βέβαια. Ακόμα κι όταν ενημερώνει τον άνθρωπο για την «επανεμφάνισή» Του, λέει απλά πράγματα «σημαδιακά» και δεν μιλάει για κάποιον φοβερό και τρομερό Υιό τής Απώλειας. Άρα; …Άρα, τι ευθύνες μπορεί να Του αποδώσει ένας άνθρωπος; …Ο άνθρωπος μάλιστα της σημερινής εποχής …Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος έχει την ευφυΐα να διασπάσει το άτομο και να παράγει πυρηνική ενέργεια …Ο άνθρωπος που έφτασε στο διάστημα …Ο άνθρωπος που κατευθύνει πυραύλους από το ένα ημισφαίριο του Πλανήτη στο άλλο. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να φερθεί σαν θύμα; …Να φερθεί σαν θύμα και μάλιστα απέναντι σε Κάποιον, που οι όμοιοί του σταύρωσαν;
Με ποιο σκεπτικό μπορεί να το κάνει αυτό ένας απλός πιστός; …Επειδή παρεξήγησε ο ίδιος το νόημα και τη χρήση των Προφητειών που έδωσε ο Χριστός; …Περί αυτού πρόκειται. Όταν πιστεύεις στον Χριστό, διαβάζεις τον Λόγο Του και προσπαθείς να τον κάνεις τρόπο ζωής. Δεν έχεις καμία δουλειά με την Αποκάλυψη. Δεν σε αφορά αυτή, εφόσον υιοθετείς τον Λόγο Του. Δεν σε αφορά αυτή, ακόμα κι όταν αγνοείς παντελώς τον Λόγο Του …Πολύ περισσότερο δεν σε αφορά ο βασανισμός της, γιατί δεν έχεις εξουσία, ώστε με τις πράξεις σου και τις επιλογές σου να επηρεάζεις τα πράγματα σε βαθμό που να προκαλείς την Οργή τού Θεού.
…Σου δίνει ο Χριστός απευθείας τον Λόγο Του και εσύ τον «παρακάμπτεις» με τα «σκονάκια» των αποστολικών επιστολών; …Σε διδάσκει ο Χριστός ν” αγαπάς τον συνάνθρωπό σου – όποιος και όπως κι αν είναι αυτός – και εσύ, μιμούμενος τους Αποστόλους, κάθεσαι και χτυπάς όποιον άνθρωπο δεν σου αρέσει ή δεν συμφωνεί μαζί σου; Πώς είναι δυνατόν να είσαι πιστός στον Χριστό, όταν ακολουθείς τις εντολές των Αποστόλων; Από πού προκύπτει αυτή η υπακοή; Απ” αυτά που διημείφθησαν μεταξύ τους; …Όλα αυτά δεν σε αφορούν …Δεν αφορούν τον απλό πιστό το τι λέγεται μεταξύ τού Χριστού και των μαθητών Του…
…Το πώς φέρεται και μιλάει ο Χριστός – ως Κύριος – απέναντι στους μαθητές Του, είναι μια διαφορετική υπόθεση από τον δημόσιο Λόγο Του και κρίνεται με άλλα κριτήρια. Η Προφητεία τής ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ανήκει στη «σφαίρα» τού ιδιωτικού Λόγου τού Κυρίου …Απευθύνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι φέρουν συγκεκριμένες ιδιότητες και όχι σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους …Απευθύνεται σ” αυτούς, οι οποίοι Τον αντιλαμβάνονται ως Κύριο και φέρεται όπως αρμόζει σε Κύριο …Δίνει εντολές, δίνει εξουσίες και λογικό είναι ν” απειλεί την ανυπακοή …Απειλεί εμμέσως, και αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους …κι ένας απ” αυτούς είναι και μέσω της Προφητείας.
Σε αυτούς τους «εκλεκτούς» έδωσε την τρομακτική προφητεία και όχι στους απλούς ανθρώπους …Σ” αυτούς, τους οποίους ο Ίδιος αντιλαμβάνεται ως δούλους Του και όχι σ” αυτούς, τους οποίους αντιλαμβάνεται ως αδερφούς Του. Γιατί; …Για να προειδοποιήσει αυτούς – οι οποίοι αναλαμβάνουν εξουσία – ότι στο μέλλον θα γίνουν λάθη τής εξουσίας, τα οποία θα οδηγήσουν στην πλάνη και θα έχουν ως αποτέλεσμα να υποφέρει ο κόσμος …Για να τους προειδοποιήσει ότι θα τους «λιώσει», αν δεν ακολουθήσουν τον Λόγο Του και δεν εκτελέσουν τις εντολές Του.
Έπρεπε να τους προειδοποιήσει, γιατί, γνωρίζοντας το μέλλον, είχε εξ” αρχής στόχο να τους τσακίσει …Όταν λέει στον Πέτρο να «βόσκει» τα «πρόβατά» του, εννοείται πως η απειλή Του είναι θανάσιμη, όταν εκείνος δεν κάνει αυτά που πρέπει …Όπως και συνέβη βέβαια με τον Πέτρο και τον Παύλο και όλους τους διαδόχους τους …Ειδικά αυτοί, δεν πρέπει να έχουν «παράπονο» …και την αλήθεια αυτοί την έμαθαν εγκαίρως …και μάλιστα από Τον απολύτως ΑΡΜΟΔΙΟ. Αν αυτό παρηγορεί κάπως τον άνθρωπο της καθημερινότητας – ο οποίος βασανίζεται απ” αυτούς – , αυτοί, οι οποίοι βασανίζονται πιο πολύ απ” όλους, είναι οι βασανιστές. Γιατί; …Γιατί αυτούς τους βασανίζει ο Ίδιος ο Θεός …Οι μόνοι οι οποίοι βασανίζονται πραγματικά απ” Αυτόν και όχι από την πλάνη τους …Ανάποδα τους σταύρωσε τους δύο αρχικάφρους στη Ρώμη.
Ο βασανισμός, τον οποίον προκαλεί ο Ίδιος ο Θεός, ξεκινάει από τους δούλους Του και τελειώνει επίσης σ” αυτούς, και ελάχιστα αφορά τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ιερέας τού Θεού, που να μη γεύτηκε την οργή Του, εξαιτίας της επαφής του με την Αποκάλυψη. Τυχεροί ήταν οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι δεν διάβασαν ποτέ την τρομοκρατική Αποκάλυψη και άρα δεν είχαν ποτέ ανάγκη τις «παρηγορητικές» Αποστολικές Επιστολές τής ηλιθιότητας και της κακοήθειας. Όμως, ακόμα πιο τυχεροί ήταν οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι δεν προσπάθησαν να επωφεληθούν οι ίδιοι προσωπικά μέσω της τρομοκρατίας τής Αποκάλυψης, όπως έκαναν οι ιερείς …Ο βασανισμός αυτών των ιερέων είναι συνεχής και τρομερός.
Επειδή ο Θεός είναι δίκαιος, προκάλεσε αυτόν τον βασανισμό στους δούλους Του, για τους οποίους γνώριζε εξ” αρχής ότι με το πρόσχημα της αγάπης προς τον Θεό θα βασάνιζαν τους ανθρώπους. Κοντά σ” αυτούς βασανίστηκαν – για τους ίδιους λόγους – και όλοι οι μισάνθρωποι θρησκόληπτοι …Αυτοί, οι οποίοι ζουν τα «άσχημα», γιατί φοβούνται μόνιμα τα «χειρότερα» …και τα οποία μόνον μέσα στο φτωχό μυαλό τους υπάρχουν …Αυτοί, οι οποίοι ζουν σαν δούλοι, για να μην «υποδουλωθούν» …Αυτοί, οι οποίοι φοβούνται «σφραγίδες» και «σφραγίσματα», τα οποία δήθεν «υποδουλώνουν» …Αυτοί, οι οποίοι προσκυνάνε το ίδιο το «ΘΗΡΙΟ» και φοβούνται μήπως τους «χαράξουν» οι «μύγες» …Αυτοί, οι οποίοι ψάχνουν τα «τσιπάκια» τού 666 ακόμα και στα γαριδάκια …Οι μονίμως δυστυχισμένοι, των οποίων η μόνη χαρά – που βρίσκουν στη ζωή – είναι το να κρίνουν τους άλλους …Οι μονίμως βασανισμένοι, οι οποίοι ζουν με το «όνειρο» του να δουν τους υπόλοιπους να βασανίζονται …Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι «ευτυχούν», όταν η δυστυχία «βασιλεύει» στην κοινωνία …Αυτοί, οι οποίοι με την ηλιθιότητά τους ταλαιπωρούν εδώ και πολλούς αιώνες την κοινωνία.
Όμως, αυτή η ταλαιπωρία ήταν αναπόφευκτη, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαμε εξέλιξη …Οι θυσίες έπρεπε να γίνουν, γιατί διαφορετικά δε θα υπήρχε πιθανότητα Θέωσης για την ανθρωπότητα …Χωρίς αυτούς που τον πρόδωσαν – και τιμωρήθηκαν – δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί η σκληρή χριστιανική κοινωνία, η οποία δεν αλλάζει «προσανατολισμό» μέχρι το πέρας τής «πορείας» της …Η κοινωνία αυτή, η οποία παρήγαγε σχεδόν μόνη της το σύνολο της ανθρώπινης τεχνολογίας …Η κοινωνία αυτή, η οποία στο τέλος θα «ανυψώσει» ολόκληρο τον Κόσμο προς τον «Ουρανό». Μόνον αν γνωρίζει κάποιος ποιο ήταν το υπέρτατο ζητούμενο του Σχεδιασμού και της Θυσίας μπορεί να κατανοήσει τη σχέση τού τέλειου Χριστού με τους άθλιους Αποστόλους Του.
Χωρίς τη θυσία τού Χριστού και βέβαια τη συνεχή και τρομερή «ώθηση» των δολοφόνων – οι οποίοι μέσα στους αιώνες άσκησαν την εξουσία Του – δεν θα μπορούσε να «πετάξει» το επικίνδυνο αλλά σωτήριο χριστιανικό «αεροπλάνο», το οποίο σε κάποια στιγμή θα «απογείωνε» την ανθρωπότητα και θα την έβγαζε από τον «Κάτω Κόσμο» …Το «αεροπλάνο», το οποίο θα την πήγαινε στα μεγάλα της «ταξίδια» …Στα αιώνια και στο μέλλον ασφαλή της «ταξίδια». Ο αναγνώστης, με μέσον αυτήν την εικόνα, μπορεί να καταλάβει τον λόγο που ο Χριστός «πήρε» πάνω Του όλη την Αμαρτία των ανθρώπων και ταυτόχρονα χρησιμοποίησε για την «ώθηση» του Έργου Του ανθρώπους, οι οποίοι δεν ήταν όμοιοί Του.
Επωμίστηκε όλη την «αμαρτία» τού χριστιανισμού και συνδέθηκε απόλυτα με τους Αποστόλους για να τον «εκτοξεύσει». Μαζί με τους Αποστόλους Του έγινε ο πυραυλικός «φορέας» αυτού του «αεροσκάφους», το οποίο θα το πήγαινε στον Ουρανό. Πήρε στην πλάτη Του την πολύτιμη χριστιανική «άτρακτο» – στην οποία αναφερθήκαμε – και με τους «αναλώσιμους» Αποστόλους εξασφάλισε τη μέγιστη «ώθηση» …Αυτό είναι που μας δείχνουν και όλα τα σύμβολα που χρησιμοποιεί η Ρώμη …
Οι αιγυπτιακοί οβελίσκοι αυτό το μυστηριώδες «σκάφος» – το οποίο «σημαδεύει» τον Ουρανό – περιγράφουν. Η μεγάλη πυραμίδα τής Αιγύπτου, οι ισλαμικοί μιναρέδες ή τα χριστουγεννιάτικα δένδρα αυτό τον συμβολισμό έχουν …Συμβολίζουν το πανανθρώπινο «σκάφος», το οποίο σε κάποια στιγμή θα «απογειωθεί». Η ίδια η Πλατεία τού Βατικανού είναι σχεδιασμένη σαν «κοσμοδρόμιο» – με τον Οβελίσκο στη μέση και τα δύο τεράστια αγάλματα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου εκατέρωθεν – στο οποίο αναμένεται «εκτόξευση».
Χωρίς αυτούς τους ανθρωποκτόνους αποστολικούς «πυραύλους» η θυσία Του δεν θα είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα ήταν μια άνευ λόγου και αιτίας θυσία, η οποία δεν θα οδηγούσε σε καμία εξέλιξη. Εξέλιξη θα υπήρχε μόνον αν αυτή η θυσία έβρισκε «κινητήρια» δύναμη. Τα ταπεινά ελατήρια, η απληστία και τα άγρια ένστικτα των Αποστόλων – και των καιροσκόπων που τους εντόπισαν και τους ακολουθούσαν από την πρώτη στιγμή – οδηγούσαν στην εξέλιξη και άρα στην «εκτόξευση».

Από εκεί και πέρα ο χριστιανισμός – για να συνεχίσει την «πτήση» του – έπρεπε να «καταπίνει» τεράστιες ποσότητες «καυσίμου» …Τεράστιες «ποσότητες», άπληστων, άγριων, υποκριτών, άρπαγων και μισαλλόδοξων θρησκόληπτων, ώστε να αυξάνει διαρκώς την «ώθησή» του …Να κατακτά νέα εδάφη και ηπείρους, ώστε να έχει διαρκώς να μοιράζει κεφάλαιο στους πιστούς του και τους παλιούς φανατικούς να τους διαδέχονται νέοι με την ίδια «ορμή» τής απληστίας, μέχρι να ολοκληρωθεί το «Σχέδιο» και να εξασφαλιστεί η «πτήση». Ήταν θέμα επιβίωσης για τον χριστιανισμό η διαρκής κατακτητική δραστηριότητα. Έπρεπε οι Απόστολοι – για τους δικούς τους λόγους – με το «καύσιμο» αυτό να ανεβάσουν τον χριστιανισμό «ψηλά» και μετά – όταν θα έφτανε η κατάλληλη ώρα – ο Κύριος-Κυβερνήτης απλά θα τους «απέρριπτε» ως άχρηστο φορτίο.
Γι” αυτόν τον λόγο ο Χριστός εμφανίστηκε στα κατώτατα όρια του Κάτω Κόσμου, τα οποία ήταν ο κόσμος των Ιουδαίων και γι” αυτόν τον λόγο μίλησε για «Βασιλεία των Ουρανών». Η «εκτόξευση» θα γινόταν από τον στέρεο «πάτο» τής ανθρώπινης κοινωνίας …Τον στέρεο Κάτω Κόσμο, ο οποίος θα γινόταν μια Κόλαση φωτιάς από την έκρηξη της «εκτόξευσης». Συμπεριλαμβάνοντας τους Ιουδαίους στον σχεδιασμό Του, «κάλυπτε» τους πάντες, εφόσον οι πάντες βρίσκονταν πιο «ψηλά» απ” αυτούς. Γι” αυτόν τον λόγο κατέστρεψε την ελληνιστική Ρώμη, η οποία εκείνη τη στιγμή ήταν η «κορυφή» τού κόσμου.
Δεν αρκούσε στον Θεό το «πλοίο» των αρχαίων Ελλήνων …Όσο αξιόπλοο κι αν ήταν, δεν ήταν αρκετό, γιατί ήταν «γήινο» …Ό,τι μπορούσαν να παράγουν οι άνθρωποι μόνοι τους, είχε παραχθεί …Ο Θεός όμως ήθελε το «παραπάνω …Πήρε το πανίσχυρο σκαρί αυτού του «πλοίου», έχοντας ως στόχο να το μετατρέψει σε «αεροσκάφος». «Κατέβηκε» στον Κάτω Κόσμο, για να γίνει ο Κυβερνήτης τού «αεροσκάφους», το οποίο θα μας «απογείωνε» …Ο «αετός» τής Ρώμης «κατέβηκε» στον Κάτω Κόσμο, για να πάρει μαζί Του ολόκληρο το ανθρώπινο είδος …Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ των χριστιανών, των μωαμεθανών και των Εβραίων.
Το μεγάλο «αντάμωμα» …και η δικαίωση όλων των θρησκειών.
Όλες οι Αλήθειες είναι σωστές …γιατί ο Θεός είναι ΕΝΑΣ.
Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον κι αντιλαμβάνεται πώς είναι δυνατόν όλες οι θρησκείες να περιγράφουν τις δικές τους διαφορετικές αλήθειες και αυτές οι αλήθειες να γίνονται στο τέλος κοινές. Τα ανθρώπινα «κοπάδια» των διαφορετικών θρησκειών, τα οποία είχαν εγκλωβιστεί σε μια μακραίωνη πορεία μέσα στον πυρακτωμένο «πυραυλοσωλήνα» τής απάνθρωπης φωτιάς τού Κάτω Κόσμου, έχουν αρχίσει και πλησιάζουν στο «τέρμα» τους. Αυτά τα «ποίμνια», τα οποία πέρασαν μέσα από το «πυρ» τής Κολάσεως, αρχίζουν να «βλέπουν» το «άνοιγμά» της και άρα βλέπουν τον «τερματισμό» …»Βλέπουν» πως δεν υπάρχει πλέον άλλη «διαδρομή» μπροστά τους …Στην πραγματικότητα η θυσία τους τερματίζεται …»Απελευθερώνονται» και «βλέπουν» μπροστά τους τούς καρπούς των κόπων τους …»Απελευθερώνονται», γιατί ο «πυραυλοσωλήνας» τής θυσίας «απορρίφθηκε» ήδη από το «αεροσκάφος», το οποίο πλέον έχει τη δύναμη να «πετάει» μόνο του, χωρίς να απαιτείται θυσία…
…»Βλέπουν» το «βουνό» τής πανανθρώπινης τεχνολογίας έτοιμο να παραδοθεί σε όλους τους λαούς και σε όλους τους ανθρώπους …Βλέπουν το ίδιο το «αεροπλάνο» – στο οποίο, έστω και εν αγνοία τους, ήταν και οι ίδιοι «προσκολλημένοι» πάνω του – να προσγειώνεται …Έτοιμο με «καύσιμα» και Κυβερνήτη, για να τους πάρει – αυτήν τη φορά συνειδητά – στο μεγάλο «ταξίδι» στη Βασιλεία των Ουρανών …Μια νέα «κιβωτός», η οποία είναι πλέον «ιπτάμενη» και θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τους κινδύνους των «κατακλυσμών» …Μια «κιβωτός», η οποία θα ταξιδεύει τον άνθρωπο μονίμως στα «ανώτερα», εφόσον τα προβλήματά του στη Γη θα είναι λυμένα από τη στιγμή που θα γεννιέται.
Αισθάνονται όλοι ότι πλησιάζουν στο μεγάλο «αντάμωμα» …Στο «αντάμωμα» των αιώνων …Στο μεγάλο «γλέντι» τού Θεού …Το γλέντι τού ΜΕΓΑ ΠΟΙΜΕΝΑ, ο Οποίος προγραμμάτισε να βαδίσουν τα ανθρώπινα «ποίμνιά» του τεράστιες διαφορετικές διαδρομές και να καταλήξουν ΟΛΑ μαζί ταυτόχρονα στον ΙΔΙΟ προορισμό …Τον προορισμό αυτόν, ο οποίος θα έβγαζε τον άνθρωπο από την υπανάπτυξη του πρωτογονισμού και θα τον οδηγούσε στην αποθέωση του ανθρώπινου είδους …Τον προορισμό αυτόν, ο οποίος θα τον έβγαζε από τον Κάτω Κόσμο, για να τον στείλει στον «Ουρανό» …Το κάθε «ποίμνιο» από διαφορετικό «μονοπάτι» με διαφορετικές εμπειρίες και διαφορετικούς ποιμένες …Το καθένα με τους «ποιμένες» του, οι οποίοι θα κριθούν ξεχωριστά με βάση τις εντολές που έλαβαν από τη θρησκεία τους.
Τώρα συγκεντρώνονται όλα τα ανθρώπινα «κοπάδια» τού Κάτω Κόσμου μετά από διαδρομή αιώνων στο «κοσμοδρόμιο» του Θεού …Τα παντός εδάφους – all terrain – «κοπάδια», που είναι οι χριστιανοί …Τα «κοπάδια» των ερήμων, που είναι οι Μωαμεθανοί …Τα «κοπάδια» τής Άπω Ανατολής, που κι αυτά συρρέουν, αναμένοντας τη δωρεά του «Δράκοντος» …Τα «κοπάδια» του «Μόσχου» του σιτευτού, τα οποία «βόσκουν» στον Ιερό Γάγγη. Ανάμεσα βέβαια σ” αυτά τα πολυπληθή «κοπάδια» των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, υπάρχουν και τα τρομερά «εργαλεία» τού Θεού…
…Αυτά είναι τα μικρά «κοπάδια» τής απόλυτης εξειδίκευσης …Τα «κοπάδια» αυτά, τα οποία είναι κυρίαρχα σε διαφορετικά περιβάλλοντα και ο Θεός τα χρησιμοποιεί εκ περιτροπής, για να τα βάζει «επικεφαλής» των μεγάλων «κοπαδιών», όταν αυτά πρέπει να συμπεριφερθούν με έναν τρόπο «ειδικό» και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν από μόνα τους …Όταν αυτά θα πρέπει να «προχωρήσουν» ή ν” αλλάξουν «κατεύθυνση» και κάποιος πρέπει να τρέξει «μπροστά», ώστε να τον ακολουθήσουν οι υπόλοιποι τη στιγμή που τα ένστικτά τους τα ακινητοποιούν …Όταν αυτά πρέπει «κολλήσουν» σε κάποιον «αγκυρωμένο» παράγοντα, προκειμένου να μείνουν «ακίνητα» και «συσπειρωμένα», την στιγμή που τα ένστικτά τους τείνουν να τα «μετακινήσουν» και να τα διασπάσουν …Τα «ποίμνια» αυτά, τα οποία έχουν τον ρόλο τού «πηδαλίου» και της «άγκυρας» αντίστοιχα.
…Οι πρώτοι είναι οι φοβεροί και τρομεροί κυρίαρχοι των «θαλασσών», οι Έλληνες …Το «πηδάλιο» του Θεού …Οι δυνάμεις του νεωτερισμού και των αλλαγών …Οι «αθλητές» τής παγκόσμιας κοινωνίας …Αυτοί, οι οποίοι «τρέχουν», «σκαρφαλώνουν», «κολυμπάνε», πιο γρήγορα απ” τον καθένα …Αυτοί, οι οποίοι χρησιμοποιούνται όταν πρέπει τα «κοπάδια» να ξεκινήσουν μια νέα «πορεία» ή να πραγματοποιήσουν «ελιγμό», ώστε να ξεπεραστεί ένα δύσκολο «εμπόδιο» …Αυτοί, οι οποίοι «τραβάνε» τα «κοπάδια» στους μεγάλους «κατακλυσμούς» ή στο πέρασμα των μεγάλων «ωκεανών» …Οι μεγάλοι «μηχανικοί» τού Θεού και κατασκευαστές όλων των «σκαφών» Του…
…Οι πρώτοι απ” αυτούς που βλέπουν και καταλαβαίνουν τα «Σχέδια» Του και δρουν υπέρ τής υλοποίησής τους …Οι μοναδικοί, οι οποίοι συνειδητά – και για χάρη τού νεωτερισμού και τής εξέλιξης – θυσίασαν το «καλό» στο οποίο ζούσαν, για ν” αποκτήσουν – μέσα από το «κακό» – το «άριστο» …Αυτοί, οι οποίοι δημιούργησαν το άθραυστο «σκάφος» των ορίων τής ανθρώπινης ευφυΐας και το οποίο μπορούσε να «εκτοξεύσει» ο Χριστός με τη θεϊκή Ευφυΐα …Οι «συνεργάτες» τού Χριστού, για τους οποίους χαίρεται όταν τους βλέπει, γιατί γνωρίζει ότι ο Σχεδιασμός θα δρομολογηθεί ανεξαρτήτως κόστους. «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του Ανθρώπου» λέει ο Χριστός, όταν στην πραγματικότητα τους παραδίδει τα «Σχέδιά» Του …Οι μόνοι τους οποίους δεν απειλεί, γιατί είναι σίγουρος ότι θα κάνουν το καθήκον τους, ακόμα κι αν αυτό είναι εις βάρος των δικών τους συμφερόντων.
Μπορεί να φανταστεί κάποιος ποιο θα ήταν το μέλλον τού Σχεδιασμού χωρίς τους Έλληνες; …Χωρίς τους Αλεξανδρινούς ή τους Ρωμιούς Έλληνες πώς θα «περνούσε» ο χριστιανισμός τής Ανατολής αρχικά τη Μεσόγειο και στη συνέχεια τον Ατλαντικό; Αν δεν πείθονταν πρώτοι οι Έλληνες για τον χριστιανισμό, πώς θα προσηλυτίζονταν εξαιτίας τους οι υπόλοιποι λαοί, ώστε να δρομολογηθεί ο παγκόσμιος σχεδιασμός; …Το Θεϊκό Σχέδιο θα σταματούσε λίγα χρόνια μετά τη Θυσία τού Χριστού, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα απ” την Ιουδαία …Η ελληνική γνώση ήταν εκείνη, η οποία έκανε τον χριστιανισμό βιώσιμο την εποχή που η ιουδαϊκή θρησκεία ήταν η πιο απεχθής και καθυστερημένη στον κόσμο …Η ελληνική γνώση ήταν εκείνη, η οποία έκανε τον χριστιανισμό παγκόσμιο …Το ελληνικό «σκάφος» ήταν αυτό, το οποίο τον «ταξίδευσε» σε όλα τα μήκη και πλάτη τού Πλανήτη …Αυτή ήταν η γνώση, η οποία έκανε «δελεαστικό» τον «πικρό» ιουδαϊσμό τού χριστιανισμού τού Πέτρου και του Παύλου …Χάρη στους Έλληνες ο χριστιανισμός «κατέκτησε» την παγωμένη Σκανδιναβία, την καυτή Αφρική και τη μακρινή Αμερική.
Στον «αντίποδα» των Ελλήνων βρίσκονται οι κυρίαρχοι της ερήμου, οι Εβραίοι …Η «άγκυρα» του Θεού …Οι δυνάμεις τής αντίστασης σε οποιαδήποτε αλλαγή …Οι «πρωταθλητές» τής συντήρησης …Αυτοί, οι οποίοι μπορούν να σκοτώσουν και τον Ίδιο τον Θεό, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε …Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι, ακόμα κι όταν υποφέρουν στην Κόλαση, δεν θέλουν να την αλλάξουν, γιατί ακόμα κι απ” τον πιο φοβερό βασανισμό φοβούνται πιο πολύ την αλλαγή …Οι στατικοί και αναλλοίωτοι Εβραίοι, οι οποίοι μπαίνουν επικεφαλής των «κοπαδιών», όταν αυτά πρέπει να μείνουν «καθηλωμένα» επί αιώνες, υπομένοντας κάθε δυσκολία, χωρίς να αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά τους …Αυτοί, οι οποίοι «εκπαιδεύουν» ΟΛΑ τα «κοπάδια» να επιβιώνουν ακόμα και μέσα στις «ερήμους» τής απόλυτης στέρησης.
Χωρίς τους Εβραίους πώς θα άντεχαν οι χριστιανικές κοινωνίες την «έρημο» του Μεσαίωνα, χωρίς να αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά τους; Η αιώνια συσπείρωση των Εβραίων εμπόδιζε την αποσυσπείρωση των χριστιανικών κοινωνιών. Αν δεν υπήρχε το μοντέλο λειτουργίας τής «εχθρικής» εβραϊκής κοινωνίας, ποιον θα μιμούνταν οι χριστιανικές κοινωνίες κατά τον Μεσαίωνα, ώστε να μην «διαλύσει» ο χριστιανισμός και άρα ο Σχεδιασμός; Πάνω στο εβραϊκό «πατρόν» μπόρεσε ο χριστιανισμός ν” αποκτήσει ένα «λειτουργικό», το οποίο του επέτρεπε να διατηρείται ζωντανός ακόμα και μετά από μεγάλες κρίσεις και φτώχεια …Οι πιο «κολλημένοι» τού Κάτω Κόσμου …Αυτοί, οι οποίοι, στη μοναδική φορά στην ιστορία τους που μπήκαν – έστω και άθελά τους – στην «πρωτοπορία» και τους αποκαλύφθηκαν τα Σχέδια του Θεού, δεν το «άντεξαν». Μπήκαν πρώτοι στο «σκάφος» τού Χριστού και την τελευταία στιγμή πήδηξαν «έξω» απ” αυτό…
…Οι μοναδικοί στον κόσμο για τους οποίους το «κακό» τού χριστιανισμού θα ήταν κάπως «καλύτερο» απ” αυτό το οποίο ζούσανε …κι όμως, το αρνήθηκαν, φοβούμενοι ακόμα κι αυτήν τη στοιχειώδη αλλαγή. Όλοι οι λαοί, δηλαδή, μπαίνοντας στον χριστιανισμό, «έχασαν» επίπεδο και οι μόνοι που θα «κέρδιζαν» δεν μπήκαν. Γι” αυτόν τον λόγο το ίδιο το χριστιανικό σύστημα φρόντισε να υπάρχει η «εχθρική» εβραϊκή «διασπορά» σε ολόκληρη την επικράτειά του, η οποία θα λειτουργούσε ως «πρότυπο» λειτουργίας των κοινωνιών που τελούσαν υπό κρίση. Όλα αυτά σήμερα στην ενιαία και παγκόσμια Νέα Τάξη αρχίζουν πλέον και εμφανίζονται δίπλα-δίπλα …Επικίνδυνα κοντά το ένα με το άλλο. Ως εκ τούτου, αρχίζει το ένα να «ενοχλεί» το άλλο.
Ποτέ άλλοτε δεν έμπαιναν μαζικά τα μουσουλμανικά «πρόβατα» της ερήμου μέσα στην ελληνική «στάνη». Ποτέ άλλοτε οι «οπισθοδρομικοί» Εβραίοι δεν επιχειρούσαν να πλήξουν τόσο πολύ τους «πρωτοποριακούς» Έλληνες. Γι” αυτόν τον λόγο σήμερα όλα τα «κοπάδια» είναι «ανήσυχα» …Όλοι λαχταρούν ένα τέλος …Αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς πως έρχεται ένα τέλος …Αυτό, δηλαδή, το οποίο είπαμε στην αρχή τού κειμένου ως φαινόμενο της εποχής. Ο κάθε λαός έχει τον δικό του Λυτρωτή να περιμένει, ο Οποίος στην πραγματικότητα είναι ο Ίδιος για όλους …Οι χριστιανοί τον Χριστό, οι μωαμεθανοί τον Μαχντί, οι Έλληνες τον Οδυσσέα, οι Εβραίοι τον Μεσσία επίσης. Όμως, το τέλος, όσο και να το λαχταρά η ανθρωπότητα, δεν θα δοθεί τόσο εύκολα.
Τώρα θα γίνει η μεγάλη «μάχη» τού Θεού. Γιατί; …Γιατί τα συμφέροντα είναι κολοσσιαία …Γιατί οι ποιμένες, οι οποίοι ήταν άπιστοι και εγκληματούσαν εις βάρος των «ποιμνίων», φοβούνται τον «τερματισμό» και άρα τη «συνάντηση» με τον ΠΟΙΜΕΝΑ. Κάποιοι είχαν βολευτεί εδώ και αιώνες να ασκούν εξουσίες και να εκμεταλλεύονται τον κόσμο για δικό τους λογαριασμό. Όμως, το χειρότερο γι” αυτούς είναι ο φόβος τους …Το χειρότερο είναι ότι τώρα δεν θα στερηθούν μόνον τα κέρδη τής εκμετάλλευσης, αλλά θα έρθει η ώρα τής Κρίσης …Η ώρα τού Κυρίου, ο Οποίος θα αρπάξει τους δούλους Του και θα τους λειώσει.
Ποιοι κινδυνεύουν πιο πολύ απ” όλους; …Οι πιο ευνοημένοι της προηγούμενης εποχής …Η αιώνια «παρέα» τού Χριστού …Οι πραγματικοί ληστές, οι οποίοι «σταυρώθηκαν» δίπλα Του και οι οποίοι ήταν ο Πέτρος κι ο Παύλος …Αυτοί, οι οποίοι ενσυνείδητα Τον μετέτρεψαν σε ΘΗΡΙΟ, για να Τον εκμεταλλεύονται ως «φόβητρο» …Αυτοί, οι οποίοι τώρα παίζουν το τελευταίο τους «χαρτί» με τον Αντίχριστο …Αυτοί, οι οποίοι δήθεν περιμένουν τον Αντίχριστο για να πολεμήσουν μαζί του, ενώ γνωρίζουν ότι Αντίχριστος δεν υπάρχει. Ο Υιός τής Απώλειας πέρασε και αυτός ήταν που δημιούργησε το ΘΗΡΙΟ …Το ΘΗΡΙΟ με την «εικόνα» τού Χριστού και που σήμερα λειτουργεί με το μυαλό του Ράτσινγκερ …Αυτός είναι ο διάδοχος του Πέτρου και σημερινός αρχιποιμένας τού χριστιανισμού.
Αυτός ο Γερμανός καραγκιόζης, ο οποίος παριστάνει τον αρχιποιμένα τού χριστιανισμού, είναι αυτός που φοβάται το ΤΕΛΟΣ. Γι” αυτόν τον λόγο – εν ζωή ακόμα – έβαλε στη θέση του τον «αχυράνθρωπο» Φραγκίσκο. Αυτός είναι ο διάδοχος του Πέτρου, βασιλιάς και επίσκοπος της Ρώμης. Αυτός εξακολουθεί να είναι ο αρχιποιμένας, γιατί εξακολουθεί να βρίσκεται εν ζωή …Θνητός, ο οποίος εν ζωή «παράγει» αρχιποιμένα, δεν μπορεί να υπάρξει …»Συνταξιούχος» «ποιμένας» τού «αρχιποιμένα» δεν νοείται. Αυτόν πλαισιώνουν εδώ και αιώνες και οι επικεφαλής των «ειδώλων» τής Ρώμης και των δογμάτων της …Ο εκάστοτε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (Δεύτερη Ρώμη) και ο εκάστοτε Μονάρχης τού Λονδίνου (Τρίτη Ρώμη) …Ο επικεφαλής τής Ιεράς Συνόδου τής Ορθοδοξίας και ο πρώτος τη τάξει αρχιερέας τού Προτεσταντισμού. Τώρα τα καθάρματα αυτά προσπαθούν το «αντάμωμα» αυτό να το κάνουν πόλεμο μεταξύ των θρησκειών.
Η Μεγάλη Ημέρα τού Θεού τού Παντοδύναμου.
Στη Συρία «επενδύουν» τώρα οι εγκληματίες «ποιμένες» την επιβίωσή τους. Από τη Ρώμη – και όλα τα «είδωλά» της – μεθοδεύεται η σύγκρουση στη Συρία …Η σύγκρουση η οποία, εάν ολοκληρωθεί, θα έχει τη μορφή «κατακλυσμού» και θα πνίξει την ανθρωπότητα στο «αίμα» της. Εκεί θα συγκεντρωθούν οι βασιλείς τής Γης …Πότε θα συγκεντρωθούν; …Την ύστατη ώρα …Όταν ο Κύριος βεβαιώνει την επιστροφή Του …Την ώρα που θα επιστρέψει αιφνιδιαστικά μέσα στη «νύχτα», σαν κλέφτης και άρα χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Αυτήν την επιστροφή προσπαθούν να αναβάλουν – και, αν μπορούν, να ακυρώσουν δια παντώς – τα «ανδρείκελα», τα οποία ελέω ΘΗΡΙΟΥ κυβερνάνε τον κόσμο. Ποιοι είναι αυτοί; …Αυτοί, οι οποίοι μέσα από τα «ξόανα» κυβερνάνε τον Κόσμο …Αυτοί, οι οποίοι δήθεν συγκρούονται στη Συρία …Οι χριστιανοί κι οι μουσουλμάνοι …Η Ρώμη και η Μέκκα…
…Αυτά, τα οποία περιγράφει η Αποκάλυψη, με τον πιο αναλυτικό τρόπο….
16-13. Και είδα τρεις ακάθαρτες εμπνευσμένες εκφράσεις που έμοιαζαν με βατράχους να βγαίνουν από το στόμα του δράκοντα και από το στόμα του θηρίου και από το στόμα του ψευδοπροφήτη.
16-14. Στην πραγματικότητα, αυτές είναι εκφράσεις εμπνευσμένες από δαίμονες και εκτελούν σημεία, και κατευθύνονται προς τους βασιλιάδες ολόκληρης της κατοικημένης γης, για να τους συγκεντρώσουν στον πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου.
16-15. «Ορίστε! Έρχομαι σαν κλέφτης. Ευτυχισμένος είναι εκείνος που μένει άγρυπνος και φυλάει τα εξωτερικά του ενδύματα, για να μην περπατάει γυμνός και βλέπουν το ντρόπιασμά του».
16-16. Και τους συγκέντρωσαν στον τόπο που ονομάζεται στην εβραϊκή
Αρμαγεδών…
Γιατί η Αποκάλυψη, ενώ περιγράφει την ψευδοσύγκρουση των δύο μεγάλων ποιμνίων, αναφέρεται σε τρία θηρία; …Γιατί η Ρώμη είναι σύνθεση δύο θηρίων …Είναι σύνθεση των δύο Θεανθρώπων …Του Αλέξανδρου και του Ιησού. Τα «ξόανα» αυτών των Θεανθρώπων είναι ο «δράκοντας» και το «θηρίο» αντίστοιχα. Δράκων Μέγας = 45 = Αλέξανδρος, ενώ Θηρίον = 42 = Ιησούς. Οι «ακάθαρτες» εκφράσεις είναι οι εκφραστές τους, οι οποίοι είναι οι χριστιανοί ηγέτες τής Ρώμης. Ο Ψευδοπροφήτης σε αυτήν την περίπτωση είναι το «ξόανο» του Προφήτη Μωάμεθ …Είναι οι εκφραστές του λόγου της ISIS, που είναι ο λόγος τής Σαρία και ο οποίος βέβαια δεν είναι ο λόγος τού Προφήτη. Όσο «εκφράζει» τον Χριστό ο λόγος του Πέτρου και του Ράτσινγκερ, άλλο τόσο εκφράζει τον Μωάμεθ ο λόγος των φανατικών ιμάμηδων και των ηγετών τύπου Ερντογάν ή Σαούντ.
Αυτοί συγκέντρωσαν στη Συρία το σύνολο των «βασιλέων» τής Γης. Το ΘΗΡΙΟ τής Ρώμης είναι τώρα τρομοκρατημένο και προσπαθεί να καθηλώσει τα «κοπάδια» με μία μεταξύ τους μάχη …Προσπαθεί να τα εμποδίσει να δουν τον «τερματισμό» και να κινηθούν προς το μέρος του …Προσπαθεί να τα ακινητοποιήσει, στρέφοντας το ένα εναντίον τού άλλου, ώστε μέσα στον πανικό τού αλληλοσπαραγμού να χάσουν τον «προσανατολισμό» τους. Αυτό το ΘΗΡΙΟ φοβάται τώρα την οποιαδήποτε αλλαγή και η αλλαγή ήδη εξηγήσαμε από πού μπορεί να προέλθει. Τώρα που το χριστιανικό «κοπάδι» έχει σταματήσει και δείχνει σημάδια κόπωσης, εγκατάλειψης και απειθαρχίας, η Ρώμη φοβάται αυτούς, οι οποίοι μπορούν να το «κινήσουν» ανεξάρτητα από τη δική της βούληση …Φοβάται τους Έλληνες.
Γι” αυτόν τον λόγο βάζει όλους τους ποιμένες της να χτυπάνε με μίσος το ελληνικό «κοπάδι». Γι” αυτόν τον λόγο «στοχοποιεί» αυτό το μικρό, αλλά πολύ διάσημο και μέχρι πρόσφατα αγαπητό «κοπάδι» σε ολόκληρο το υπόλοιπο. Προσπαθεί, μέσω της οργανωμένης δυσφήμισης, να το κάνει «μισητό» προς όλους, ώστε να το ακινητοποιήσει και να μειώσει την «επιρροή» του στον περίγυρο …Να το κάνει «αντιπαθές», ώστε να μην μπορεί να τους «επηρεάσει» στην όποια απόπειρα «κίνησης» επιχειρήσει. Γι” αυτόν τον λόγο ο Γερμανός Ράτσινγκερ βάζει το πολυπληθές γερμανικό «κοπάδι» να κάνει στην κυριολεξία «bulling» στο ελληνικό …Με τις «ευχές» τού ναζιστή Ράτσινγκερ ο επίσης Ναζί Σόιμπλε εμφανίζεται τόσο προκλητικά «ανθέλληνας».
Είναι τόσο ακραία τα πράγματα, που είναι αναγκασμένοι πλέον να παίξουν το τελευταίο και πιο δυνατό «χαρτί» τους …»Παίζουν» με τα ίδια τα δομικά στοιχεία τής Δημιουργίας και βέβαια του Μυστικού Σχεδίου …Στρέφουν το ένα αθάνατο «εργαλείο» εναντίον τού άλλου σε έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης χωρίς αύριο για τον ηττημένο …Στρέφουν εναντίον των μισητών τους Ελλήνων τους «φιλικούς» τους Εβραίους.
Στρέφουν δηλαδή εναντίον του απείθαρχου «κοπαδιού» – το οποίο τους ανησυχεί – το πιο «σίγουρο» και υποταγμένο σ” αυτούς «κοπάδι» …Το «κοπάδι» με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά τού ελληνικού, που είναι το εβραϊκό. Αναγκάζουν στην κυριολεξία τους Εβραίους να ξεπεράσουν τα «ταμπού» τους και να επιτεθούν στον ΑΠΟΛΥΤΟ και προαιώνιο εχθρό τους …Εκεί όπου μόνοι τους ποτέ δεν θα τολμούσαν να επιτεθούν …Εκεί όπου ξέρουν πως, αν χάσουν τη μάχη, θα «πεθάνουν» και αν κερδίσουν, θα κερδίσουν απλά μια καθυστέρηση. Όμως, το ΘΗΡΙΟ είναι τόσο πανικοβλημένο, που ρισκάρει τα πάντα για λίγη καθυστέρηση …Ρισκάρει τα πάντα, εφόσον προκαλεί τον «αλλησπαραγμό» μεταξύ των «κοπαδιών», τα οποία έχουν γεννήσει τους Θεανθρώπους.
Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, που σύντομα θα γίνουν ανεξέλεγκτες. Το μισητό ελληνικό «κοπάδι» έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ανήσυχο …Το μισητό «κοπάδι» άρχισε ήδη να «κινείται» απειλητικά για τους ποιμένες …Το «κοπάδι» αυτό, που, όσα «Μνημόνια» κι αν του φορτώσεις, δεν μπορεί ν” αντισταθεί στον πειρασμό να κυνηγήσει το νέο, μόλις το «αντικρίσει» …Το νέο, το οποίο τώρα είναι η ίδια του η σωτηρία. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ πρόβλημα επιβίωσης, πρέπει να δώσουν μια τέτοια μάχη με την «πλάτη στον τοίχο» και αυτό τους κάνει επικίνδυνους γι” αυτούς που τους «στριμώχνουν». Όμως, ό,τι και να κάνουν οι «ποιμένες», το πρόβλημα με τον ελληνισμό είναι ανίκητο. Θα συμβεί αυτό, το οποίο γνωρίζουν όλοι οι βοσκοί αυτού του κόσμου …Ένα «πρόβατο» αρκεί ν” αρχίσει να τρέχει προς μια κατεύθυνση, και θα το ακολουθήσουν τα όμοιά του.
Αρκεί ακόμα κι ένα μικρό μέρος τού πανανθρώπινου «κοπαδιού» να κινηθεί, ώστε να προκαλέσει τον γενικό παροξυσμό, τον οποίο οι ποιμένες τρέμουν. Αρκεί να «κινηθεί» το ελληνικό «κοπάδι» και όλοι θα ακολουθήσουν. Αυτή η ελληνική παράτολμη «κίνηση», η οποία κάποτε τους ωφελούσε – και έφερνε τα τεράστια κέρδη τής αποικιοκρατίας και της συνεχούς επέκτασης – σήμερα τους απειλεί με «θάνατο». Αν «κινηθεί» σήμερα το ελληνικό «κοπάδι», θα παρασύρει στην «κίνησή» του το παγκόσμιο «κοπάδι» και θα τσαλαπατήσει τους εγκληματίες «ποιμένες», οι οποίοι θα θελήσουν να μπουν μπροστά του, για να το σταματήσουν. Στο ανοιχτό «λιβάδι» τής Νέας Τάξης οι «γρήγοροι» Έλληνες είναι θέμα χρόνου να «τρέξουν» προς την απόλυτη δόξα και την παγκόσμια αναγνώριση …Να τους αναγνωριστούν άπαξ όλοι οι αγώνες για την ανθρώπινη ανάπτυξη και βέβαια για την αποθέωση του ανθρώπινου είδους.
Όποιος «χτυπάει» τώρα τους Έλληνες – είτε είναι αξιωματούχος τής Ευρώπης είτε του ΔΝΤ – ας γνωρίζει από τώρα ότι δεν θα «ξεμπλέξει» με την τιμωρία στον αιώνα τον άπαντα …κι αυτό είναι ΥΠΟΣΧΕΣΗ.
Για τους Έλληνες προδότες δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε …»ούτε ψύλλος στον κόρφο τους»..
…ΤΩΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ…
Τραϊανού Παναγιώτης
Δημιουργός της Θεωρίας του Υδροχόου
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2015/12/erxetai.html